Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

Μία από αυτούς που λείπουν




Συνήθως δε θυμάμαι τα όνειρα του ύπνου μου.
Όμως τώρα, όπως κάθομαι εδώ και ξεφυλλίζω τις ηλεκτρονικές σελίδες, σαν φλασιές περνάνε από το μυαλό μου στιγμιότυπα από το χτεσινοβραδινό ταξίδι της σκέψης μου. Περνάνε τόσο γρήγορα που πάλι δεν μπορώ να τα συλλάβω πραγματικά. Καταφέρνω να τσακώσω στιγμές.

Γλυκιά ζέστη.
Μια κόκκινη μπαντάνα να ανεμίζει ελαφρώς.
Ένα γεμάτο φεγγάρι.
(“Να 'ναι Αύγουστος;” αναρωτιέμαι.)
Το πρόσωπο ενός μεσήλικα με μακριά μαλλιά μου χαμογελάει. Ακόμη πιο σπάνια θυμάμαι πρόσωπα στα όνειρα μου. Καμία παράξενη αίσθηση. Νοιώθω απίστευτα εξοικειωμένη που μιλάω με το Νίκο Παπάζογλου. Πολλά κενά στο διάλογο, αλλά θυμάμαι να του ζητάω να παίξει τη “γιαγιάκα”. Από εκεί και πέρα καμιά εικόνα δεν μπορώ να θυμηθώ.

Ταλανίζω το κεφάλι μου να καταλάβω ... “Άλλη μια απόδειξη της κουλαμάρας μου;” αναρωτιέμαι.
Ξανακούω το τραγούδι.
Ταυτίζομαι κομματάκι.
Είμαι εγώ η γιαγιά που εξαναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον τόπο της;
Μαγειρεύω ελληνικά και σκέφτομαι πως όλα μακριά από τον αέρα της Ελλάδας είναι άοσμα και άγευστα.
Σκέφτομαι πως είμαι η Καρυάτιδα που λείπει από τη θέση της. Κάποιοι υποστηρίζουν πως η Καρυάτιδα είναι καλύτερα προστατευμένη στο λονδρέζικο μουσείο. Εγώ σου λέω πως μπαίνοντας στον ελληνικό εναέριο χώρο νοιώθω την καρδιά μου να χτυπάει, όπως χτυπούσε τα αυγουστιάτικα απογεύματα που άνοιγα τα δώρα των γενεθλίων μου. Όπως χτυπούσε όταν τον έβλεπα να περπατάει τα βράδια γύρω στις 11. Όπως χτυπάει όταν κάνω το πρώτο μου καλοκαιρινό μπάνιο.

Μπορεί να ακούγεται γραφική η νοσταλγία, αλλά όταν το “εκεί” είναι οξυγόνο, κανείς δεν έχει λόγο να κρίνει τον τρόπο που προτιμάς να αναπνέεις.

Εκατοντάδες, χιλιάδες σύγχρονες Καρυάτιδες-ανεξαρτήτου γένους-κυκλοφορούν εκτός συνόρων και ξέρω πώς νοιώθουν. Δεν πιστεύω πραγματικά στην αμυντική γκρίνια για την κόλαση που άφησαν πίσω τους. Σκέφτομαι πως και η κόρη που βρίσκεται στο λονδρέζικο μουσείο στέκεται αγέρωχη και δεν καταστρέφεται από την ξενιτιά της, αλλά, εσείς που ξέρετε, σκεφτείτε πόσο διαφορετικό θα μπορούσε να είναι το σημείο από το οποίο λείπει στο Μουσείο της Ακρόπολης.

Όχι, δεν είναι ανόητη η νόστος. Ούτε εκμηδενίζει τα ωραία του παρόντος. Παντού υπάρχουν ψήγματα ομορφιάς και ευτυχισμένες στιγμές, αλλά για τον Έλληνα πατρίδα θα είναι πάντα ο ουρανός, η θάλασσα, τα καλοκαιριάτικα απογεύματα, ένα κομμάτι ψωμί με τυρί, μια ντομάτα από έναν κήπο, η οικογένεια που δεν μπορεί να μείνει σοβαρά σιωπηλή γύρω από ένα τραπέζι, οι φίλοι που γελάνε σε μια παραλία, η σοκοφρέτα ΙΟΝ, η “Μυρτώ” λεμόνι που βάζαμε μικροί.

Τα αρνητικά τα διαγράφω.
Τα διαγράφω, γιατί έτσι γουστάρω.
Τα διαγράφω, βάζω δυνατά αυτό και απορώ τι να σκέφτονται οι διπλανοί που με βλέπουν να χαζοχορεύω σαν την τρελή!

Λένα Δεληγιορίδου

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Η εποχή της νοσταλγίας



Πρωινό ξύπνημα χωρίς παιδικές φωνές.
Η καθημερινότητα ντύθηκε πάλι τον ήχο της αφύπνισης του κινητού. Οι εποχές που τα ξυπνητήρια-υπό τη μορφή ρολογιού-καμάρωναν στα κομοδίνα έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ώρες ώρες νομίζω πως ζω στην εποχή της νοσταλγίας.

Έξω αρχίζει να ξημερώνει.
Πίσω από τους ατμούς του αχνιστού μου καφέ βλέπω κάτι ασημοροδίζοντα σύννεφα που κινούνται με ταχείς ρυθμούς. Επηρεασμένη από την άποψή μου για την εδώ νοοτροπία, σκέφτομαι τι να θέλουν άραγε να προλάβουν. “Μα τρελάθηκες; Είναι σύννεφα!” μου ψιθυρίζει εκείνη η φωνή που μόνο εγώ ακούω.

Πέρασαν οι γιορτές.
Κι εγώ δεν είμαι από εκείνους που αγαπούν να μελαγχολούν τα Χριστούγεννα. Μου αρέσουν όλα αυτά τα φώτα και τα λαμπερά χρώματα. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που μοιάζουν με παιδιά και που έστω για κάτι κλάσματα του δευτερολέπτου πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη.
Εγώ πάλι μέσα σε όλα αυτά τα φώτα αγαπώ να νοιώθω σαν τη Ζωζώ Σαπουντζάκη που σημαιοστολισμένη πετάγεται σε φωταγωγημένες πίστες. Έτσι βλέπω τον κόσμο τα Χριστούγεννα. Σαν μια φωταγωγημένη πίστα. Όπως δηλαδή θα έπρεπε να είναι.
Θυμάμαι κάτι Χριστούγεννα που στόλιζα το στούντιο που νοίκιαζα στην Ιπποδρομίου στην πιο κιτς χριστουγεννιάτικη εκδοχή και το καταευχαριστιόμουν. Τότε που ορδές φίλων, γνωστών και γκόμενων χτυπούσαν απροειδοποίητα τα κουδούνια όλες της ώρες της μέρας και της νύχτας. Τότε ήταν που σκέφτηκα ότι το σπίτι μου είναι κάτι σαν μόνιμα εφημερεύον και διανυκτερεύον οδοντιατρείο στην πιο ευχάριστη έκδοση.

Οι καιροί άλλαξαν.
Τα κουδούνια σώπασαν. Οι φίλοι μείωσαν τις κουβέντες. Μόνο το κεφάλι δε λέει να ηρεμήσει. Σαν καλοκουρδισμένη μηχανή στροφάρει εκατομμύρια φορές το λεπτό. Τόσο που αναρωτιέμαι έντρομη για τα όρια της παράνοιας. Μετά σκέφτομαι εκείνο που λένε, πως η ευφυΐα απέχει ένα τσικ από την παράνοια και ηρεμώ. “Υπερβολικά ευφυής!” σκέφτομαι και δίνω μια νοερή κλωτσιά σε ό,τι πρόστυχα θέλει να ξεκλέψει χρόνο και χώρο από την έτσι κι αλλιώς πολυάσχολη σκέψη μου, που είναι φτιαγμένη για φιλοσοφικές αναζητήσεις.

Οι γιορτές πέρασαν.
Έξω ξημέρωσε για τα καλά. Στο κινητό βάζω αγαπημένο τραγούδι και ονειρεύομαι καλοκαίρια και πολύχρωμες μαντίλες στα μαλλιά.
Οι καιροί άλλαξαν.
Κι εγώ υπόσχομαι στον εαυτό μου να μου πάρω ένα παλιό ραδιόφωνο.

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Μπορείς κι εσύ να κλοτσήσεις το φασισμό




Χτες βράδυ πριν κοιμηθώ διπλοκλείδωσα την πόρτα. Ένα περίεργο γρατζούνισμα φόβου.
Σήμερα το πρωί έχει έναν δειλό ήλιο στον ουρανό και αναρωτιέμαι για εκείνο το φόβο.
Χιλιόμετρα λίγων χιλιάδων με χωρίζουν από τη ΓΑΔΑ από τις γειτονιές που στις κάλπες κατέληξαν ψηφοδέλτια σταυρωμένα κάτω από ένα σύμβολο, που θυμίζει τη σβάστικα του Χίτλερ. Ναι, ξέρω! Θα μου πεις, εσύ που “δεν ψήφισες Χ.Α. αλλά παρ' όλα αυτά έχει και τα δίκια της...” ότι αυτό το σύμβολο είναι ο αρχαιοελληνικός μαίανδρος. Και αναρωτιέμαι, πότε έμαθες το μαίανδρο εσύ; Τώρα που σου το είπαν οι σταυρωμένοι σου, έτσι δεν είναι;

Χτες ήταν σαν να ξυπνήσαμε μετά από ένα κακό όνειρο. Η είδηση ήταν ότι συνελήφθησαν οι Χρυσαυγίτες. Στιγμιαία χαμογελάσαμε και μετά άρχισε πάλι η δυσπιστία και τα δυσοίωνα του Έλληνα. “ Σε ένα μήνα το πολύ θα είναι έξω!”, “ Έγιναν οι συλλήψεις για να περάσουν νέα μέτρα”, “ Αυτούς τους βάλατε μέσα. Οι υπόλοιποι που μας πίνουν το αίμα;” . Δηλαδή-για να καταλάβω-επειδή το κράτος έχει γίνει κώλος(με το συμπάθιο κιόλας) επειδή μας χτυπάνε όπου μπορούν, θα πρέπει να αφήσουμε έξω τους δολοφόνους; Δεν καταλαβαίνω τη λογική σου Έλληνα!
Πώς ζητάς σωτηρία, όταν δεν μπορείς να τη δεχτείς;
Υπάρχει κάποιο στοιχείο που μας λέει πως αν δεν γίνονταν οι συλλήψεις, η Ελλάδα θα αντιστεκόταν σθεναρά στα νέα μέτρα και μετά θα ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;
Συγγνώμη κιόλας, αλλά τι άρρωστες απόψεις είναι αυτές;

Ας χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα.
Αν δολοφονούσε ο οιοσδήποτε ένα μέλος της οικογένειάς σου την τρέχουσα περίοδο στη χώρα, δε θα ζητούσες την τιμωρία του, μόνο και μόνο επειδή η χώρα πάει κατά διαόλου και επειδή οι πολιτικοί σου πίνουν το αίμα; Αν δολοφονούνταν ο γείτονας σου και το όπλο του δολοφόνου είχε φτάσει δίπλα στο σπίτι σου, θα αδιαφορούσες για την τιμωρία του και θα έλεγες τα ίδια που λες και τώρα;

Προσπάθησε καλύτερα να πεις στο παιδί σου πόσο σωστό είναι αυτό που συμβαίνει. Πως στην Ελλάδα της διαφθοράς του 2013, στην Ελλάδα τη χτυπημένη από τους κρατούντες-εντός και εκτός συνόρων-, στην Ελλάδα που κάποιοι καταδίκαζαν σε θάνατο τη διαφορετικότητα,χτες φάνηκε μια αχτίδα φωτός! Πες του πως η δικαιοσύνη ξύπνησε. Πες του πως εκείνοι που δε σέβονται το διπλανό τους, χρήζουν τιμωρίας. Μίλησε του για την ισότητα των ανθρώπων. Μίλησε του για την ομορφιά της διαφορετικότητας. Πες του την αλήθεια για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά ανθρώπων τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα της δημοκρατίας και των ελευθεριών. Του μίλησες αλήθεια για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία; Όχι, μη μου πεις κι εσύ “για ποια Δημοκρατία μιλάμε!”. Αν δεν εξηγήσεις στο παιδί σου τι είναι Δημοκρατία, πώς θα αναγνωρίσει την αξία της; Πώς θα την αναζητήσει; Πρόλαβε να μιλήσεις εσύ στο παιδί σου για τα ωραία, πριν προλάβουν οι κακοί να του πασάρουν τις δικές τους “αλήθειες”.
Δώσε στο παιδί σου ελπίδα, χωρίς να το φλομώνεις με ψέματα, αλλά και χωρίς να το ποτίζεις με τις δικές σου φοβίες. Άσε το να δημιουργήσει μόνο του, ίσως έναν καλύτερο κόσμο. Μάθε το να αγαπάει τον πιο ανοιχτόχρωμο ή τον πιο σκουρόχρωμο συμμαθητή του, εκείνον που δεν είναι τόσο όμορφος ή εκείνον που δεν σκέφτεται το ίδιο γρήγορα.
Μην αρχίσεις να του λες τους φόβους που σου εμφύσησε η εμπειρία σου. Πες του μόνο τις εμπειρίες σου. Αφηγηματικά, χωρίς προσπάθεια να του μεταδώσεις την κρίση σου.
Πες του πως ναι, η δικαιοσύνη έχει δράσει πολλές φορές πολύ άδικα, αλλά ίσως χτες, ίσως σήμερα η δικαιοσύνη να ξύπνησε. Ίσως τα πράγματα να παίρνουν σιγά σιγά το δρόμο τους. Και ξέρεις κάτι, όλα πρέπει από κάπου να αρχίσουν. Γιατί να μην είναι αυτό η καινούρια αρχή;

Θέλω να ζήσω πάλι στην Ελλάδα που δε φοβόμουν να κυκλοφορήσω στους δρόμους. Στην Ελλάδα που ο Χίτλερ ήταν για τα παιδιά το κακό, και όχι στην Ελλάδα που τον συναντάω πλέον στα ψηφοδέλτια με δεκάδες ονόματα.

Και τέλος τέλος γιατί πιστεύεις ότι ο φασισμός είναι το πρόσχημα για να σου περάσουν νέα μέτρα και δε σκέφτεσαι πως ίσως τα νέα μέτρα να είναι το πρόσχημα για να σου νομιμοποιήσουν και να σου επιβάλουν το φασισμό; Εξάλλου αυτός είναι πολύ πιο επικίνδυνος.

Σκέψου! Μη γίνεσαι αυτό που θέλουν!

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Σάπιο κόκκινο



Ματωμένα τσιγκέλια
κρέμονται έξω από το ανοιχτό σου παράθυρο

Με μια κατάλευκη κλωστή
κρεμασμένες ψυχές ανθρώπων

Ημέρα καθαρή
όπως αυτές που δίνουν στα δελτία καιρού...των 8

Και μετά πιάνει καταιγίδα

Ένας αλήτης αέρας ταλαντεύει τα σχοινιά

Και μυρίζει σάπιο κόκκινο
ολόκληρη η ζωή.

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Εμείς και οι άλλοι





Είμαστε χάρτινες φιγούρες στα χέρια των συνταξιδευτών μας. Κάποιοι από αυτούς - άνθρωποι με λεπτότητα στα άκρα - μας αγγίζουν με προσοχή και γνώση, έτσι ώστε να μπορείς - να μπορώ - να σταθούμε με αυτοπεποίθηση στις βιτρίνες της ζωής.

Μη θυμώνεις - ή και πάλι θύμωσε άγρια! - με όσους έχουν μία τραχύτητα σε κάθε συμπεριφορά και πιο πολύ με εκείνους που επιμένουν σε μια άρνηση καλλιέργειας του κοινωνικά απαίδευτου εαυτού τους.


Όχι! Δε θα μπορέσεις εσύ να ανεβάσεις στόρια που είναι επίμονα σφαλιστά. Σίγουρα όμως μπορείς να επιλέξεις το σημείο που θα σταθείς στο πάρκο. Μπορείς να επιλέξεις αν οι ακτίνες θα σου ζεσταίνουν ή θα σου καίνε το πρόσωπο.

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Έξω από το πολύχρωμο χωριό μας!




Πάει καιρός που δεν έγραψα. Όχι γιατί πνίγομαι στις δουλειά, ούτε επειδή σας ξέχασα. Αποπειράθηκα κάποιες φορές να ανοίξω αυτή τη λευκή κόλλα, αλλά αυτομάτως τα δάχτυλα μου ξερνούσαν λέξεις και δημιουργούσαν προτάσεις αρμόζουσες σε ξενιτεμένο. Αν έβαζα μάλιστα και λίγο Καζαντζίδη για ηχητική υπόκρουση , θα είχα συμπληρώσει πλήρως το πακέτο. Απεφάνθη λοιπόν ότι δεν είναι σωστό να σας στείλω την γκρίνια μου κι έτσι επέλεξα να το βουλώσω.

Για πόσο όμως; Δε φημίζομαι και για τη λακωνικότητά μου! Πόσο μάλλον για την πλήρη αποχή μου από τα λόγια.

Έτσι, σήμερα το αποφάσισα! Είπα να επικοινωνήσω πριν κάποιοι από εσάς αρχίσετε να με ψάχνετε στο Φως στο τούνελ και δω τη φάτσα μου αφισοκολλημένη στο Silver Alert. Αφήστε που τζάμπα θα ανησυχούσατε και την έρμη την Αγγελική, μιας και εδώ που βρίσκομαι σπανίως έχει φως. Να, όπως τις προάλλες που ο κυρ Ηλίας θυμήθηκε αυτήν την υποταγμένη στην πειθαρχία χώρα και είπε να της χαρίσει μερικές από τις ώρες του. Βγήκα λοιπόν κι εγώ μια βόλτα, μπας και μαζέψω λίγη ζέστη και λίγο φυσικό φως, γιατί, όπως έχουμε ξαναπεί παιδί του καλοκαιριού γαρ, είμαι στα πρόθυρα μεταμόρφωσης από αειθαλές σε φυλλοβόλο. Με νύχια και με δόντια κρατάω τις αντιστάσεις μου ενεργές.

Ένα Σάββατο με ήλιο λοιπόν και ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους. Ούτε παγκάκι ελεύθερο δεν υπήρχε στο κέντρο της πόλης. Τραπεζάκια έξω και οι μπύρες εν δράσει. Εγώ πάλι προχωρούσα και ονειρευόμουν φραπέ και τσιπουρομεζέδες (το τσίπουρο θα μπορούσε να λείπει. Για να είμαι ειλικρινής για τους μεζέδες καιγόμουν). Όλοι λοιπόν έξω, αλλά με αυτή τη βόρεια κρυόκωλη νοοτροπία, που μάλλον είναι ο λόγος που ο ήλιος αρνείται να σπαταλάει το χρόνο του με δαύτους. Μα είναι δυνατόν; Τραπεζάκια έξω και να μην ακούγονται από πουθενά μουσικές; Φταίω εγώ αν - εν τω μέσω του δρόμου - αρχίσω το τραγούδι και τους κάνω να μετανοιώσουν την ώρα και τη στιγμή που ξεμύτισαν από τις τρύπες τους; Περπατάω-έχοντας επιτέλους βγάλει το μπουφάν μου-και διαπιστώνω πως εδώ, ακόμη και μια μέρα με ήλιο, δεν έχει χρώματα. Είναι ένας λαμπερός ήλιος που φωτίζει γκρι ανθρώπους, γκρι διαθέσεις, γκρι χαμόγελα, ένα απέραντο γκρι εν τέλει.

Σκέφτομαι όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και την νέα μορφή Κατοχής που με τα νέα μέσα μας επιβάλλεται. Αυτόματα παραλληλίζω την κατάσταση με κάτι παιδικά στην τηλεόραση, που ο κακός με τα σούπερ μηχανήματα και τη σούπερ τεχνολογία, θέλει να υποτάξει και να κατακτήσει πολύχρωμα χωριά, όπου οι χρωματιστοί κάτοικοι ζουν ευτυχισμένοι επισκεπτόμενοι ο ένας τον άλλο και τρώγοντας πολύχρωμα κεκάκια. Με πιάνετε, έτσι δεν είναι; Όχι, δεν είναι απλοϊκή η σκέψη μου. Απλώς τα πράγματα είναι απλά. Θυμάστε καθόλου τι κάνουν αυτοί οι πολύχρωμοι κάτοικοι σε αυτά τα χωριά;
Αντιστέκονται! Πολεμάνε τον κακό και στο τέλος του ρίχνουν και μια κλωτσιά στον κώλο και τον διώχνουν από το χωριό τους, για τη γαλήνη και την ευημερία του οποίου είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι. Και εξάλλου είναι και οι μοναδικοί που πραγματικά νοιάζονται.

Ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, και η έμπνευση για το σωστό μπορεί να έρθει από παντού. Όλα πάνω σε αυτόν τον κόσμο έχουν κάτι να μας πουν. Εμείς πρέπει να τα αξιολογήσουμε και να τα αξιοποιήσουμε στην πραγματικότητά μας.
Ουτοπικό ή όχι θέλω να κλωτσήσουμε τον κώλο του κακού και να ζήσουμε στη γεμάτη χρώματα χώρα μας, που βίαια προσπαθούν να την εντάξουν στο δικό τους γκρίζο. Πιστέψτε με! Εμείς δεν μπορούμε να ζήσουμε σε γκρι σκηνικά. Είμαστε σαν τα λουλούδια χωρίς ήλιο. Μαραινόμαστε...

Ίσως ήρθε η ώρα να ποτίζουμε στοργικά ο ένας τον άλλο και να τραβάμε στην άκρη τις κουρτίνες, ώστε να κρατηθούμε όλοι στη ζωή. Νομίζω αλληλεγγύη* το λένε αυτό.

Ας ζήσουμε λοιπόν! ...σαν Έλληνες (όχι με την εθνικιστική έννοια, αλλά με εκείνη της γαλάζιας θάλασσας και του λαμπερού ήλιου) – όποια κι αν είναι η χώρα καταγωγής μας.

Σας φιλώ προς το παρόν


* Μιας και αναφέρθηκα σε αλληλεγγύη, δείτε οπωσδήποτε αυτό . Και, για να είμαι ειλικρινής, ζήλεψα που δεν αποτελώ μέρος αυτής της δράσης.


http://www.kristiboni.gr/index.php/2011-05-19-10-39-05/2011-05-19-14-23-09/717-exo-ap-to-polyxrwmo-xerio-mas