Έχω πολύ καιρό που δε σε θυμάμαι πια…
Όμως σήμερα το πρωί, με ξύπνησε το άρωμα από ανθισμένο αγιόκλημα και ο ήχος από τα τραγούδια των πουλιών στο –λουσμένο από τον ήλιο- μπαλκόνι μου. Το σπίτι μου πλημμύρισε φως.
Κι έτσι, ξαφνικά, σε θυμήθηκα…
Μέσα σε όλη αυτή την ομορφιά, ένας οξύς πόνος διαπέρασε το στήθος μου.
Ένοιωσα το κορμί μου να κατακρεουργείται στην υποψία του αγγίγματός σου.
Θαρρείς πως έγινα στόχος και κάποιος πέταξε επάνω μου δεκάδες μαχαίρια.
Το τρελό ταξίδι της σκέψης διεκόπη από τον διαπεραστικό ήχο του κουδουνιού.
Έτσι, χωρίς λόγο, λυσσασμένα σκυλιά άρχισαν να ουρλιάζουν στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Και μία απειλητική ελπίδα πως ξαναγύρισες…
Η καρδιά μου άρχισε να χορεύει σαν τρελή-θαρρείς σε αυγουστιάτικο πανηγύρι σε νησί. Από τα μάτια μου ξεπήδησαν ορμητικά οι σπίθες της ανήσυχης Αίτνας.
Κι έτσι, απλά, χωρίς λόγους, χωρίς αιτίες, χωρίς σκέψεις, η διάθεσή μου στολίστηκε με όλα τα χρώματα της Ίριδος. Σαν βασίλισσα τσιγγάνα σε αισθησιακό λίκνισμα.
Ξέχασα όλα τα «πρέπει» και όλα τα «μην».
Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα γεννήθηκε στο πρόσωπό μου εκείνο το χαμόγελο…Θεέ μου , το είχα ξεχάσει εκείνο το χαμόγελο! Εκείνο, που έλεγες πως στάζει έρωτα και παγιδεύει τα όνειρά σου…
Ήσουν πάλι εδώ! Και ο αέρας μύρισε ευτυχία!
Φόρεσα βιαστικά ένα κόκκινο κραγιόν στα χείλη μου, για να σε υποδεχτώ με τα χρώματα του πάθους, κι έτρεξα στην πόρτα.
Δε ρώτησα τίποτε, παρά μόνο την άνοιξα με εκείνη τη γλυκιά προσμονή…
Τον είδα να στέκεται μπροστά μου, με ένα χαμόγελο σαν το δικό μου.
Μόνο που το δικό μου χαμόγελο τώρα είχε παγώσει.
Δεν ήσουν εσύ…
Με μια απότομη κίνηση πασάλειψα το κόκκινο κραγιόν στο πρόσωπό μου.
Κι έτσι, απλά, με έκλεισε στην αγκαλιά του…Μας έκλεισε…Εμένα κι εσένα…
Εσένα, που πάντα σε κουβαλάω μέσα μου.
