Η ιστορία του χαμένου Θα...

Άκου λοιπόν μικρό μου, μια περίεργη ιστορία...

Αυτές οι χειμωνιάτικες μέρες που είναι κάτι σαν προάγγελος των Χριστουγέννων, της πιο αγαπητής γιορτής στα παιδιά,

μου θυμίζουν εκείνες τις εποχές που μαζευόμασταν γύρω από μια σόμπα στο σπίτι της γιαγιάς και ακούγαμε με αγωνία τις ιστορίες που εκείνη μας αφηγούνταν. Κάπως έτσι σήμερα σκέφτηκα να αναλάβω εγώ αυτό το ρόλο και να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία, έτσι όπως καθόμαστε μπροστά από αυτή την παγωμένη οθόνη του υπολογιστή,μήπως και καταφέρουμε να ζεστάνουμε λιγάκι τις ψυχές μας...μέρες που είναι.

...

Άκου λοιπόν μικρό μου, μια περίεργη ιστορία...

Μια ιστορία που μοιάζει με παραμύθι.

Ένα παραμύθι από εκείνα που οι άνθρωποι ξέρουν να δημιουργούν.

Την ιστορία του χαμένου "θα".

Κάποτε - όχι πολύ μακριά από τον τόπο μας, ούτε πολύ μακριά από την εποχή μας -υπήρχε ένας πολλά υποσχόμενος χρόνος!

Ο Μέλλοντας!

Ένας χρόνος που έκρυβε μυστήριο και ενίοτε ήξερε να προκαλεί χαμόγελα.

Ένας χρόνος που ντυνόταν με χιλιάδες χρώματα και κυκλοφορούσε στις συντροφιές των ανθρώπων.

Άλλοτε εμφανιζόταν σαν στιγμιαίος και άλλοτε σαν εξακολουθητικός. Άλλες πάλι φορές το συναντούσες συντελεσμένο...

Άκμαζε εκείνες τις εποχές που οι άνθρωποι είχαν όλα εκείνα τα γνωρίσματα που αντιστοιχούν σε ανθρώπινα όντα.

Τότε που έβλεπες καθαρά βλέμματα να σε κοιτούν στα μάτια. 

Τότε που τα λόγια δεν ήταν πολλά και οι κουβέντες είχαν νόημα.

Τότε που οι λέξεις δεν κρύβονταν σε σφαλιστά στόματα.

Τότε που οι ήχοι αντιπροσώπευαν έννοιες.

Εκείνες λοιπόν τις εποχές,  ζούσε ένα πολύ μικρό γραμματικό μόριο. 

Το ονομαζόμενο "θα". Το "θα" που είχε ουσία.

"Θα έρθω"

"Θα σου τηλεφωνήσω"

"Θα σε σκέφτομαι"

"Θα το θυμηθώ"

"Θα έχω τελειώσει"

"Θα σου μιλήσω"

"Θα σε στηρίξω"

"Θα είμαι εδώ"

"Θα σε αγαπάω"

Κάποιες φορές δεν ήταν μόνο του...

Κάποιες φορές συντροφευόταν από έναν αέρα αρνητικό, που -όμως-  και αυτός χρήζει εκτίμησης.

Φανέρωνε με ειλικρίνεια μια διάθεση.

"δε θα έρθω"

"δε θα μείνω" 

"δε θα σου τηλεφωνήσω"

"δε θα μπορέσω"

Όμορφες εποχές που οι άνθρωποι δε ζούσαν σε θαμπά γυάλινα κλουβιά.

Μα στην πορεία, τα πράγματα άλλαξαν.

Οι άνθρωποι άλλαξαν. 

Ένα αίσθημα φόβου πλημμύρισε τις ζωές τους.

Σαν καταιγίδα που δεν κατάφεραν να την αποφύγουν.

Φοβήθηκαν αυτό το μικρό μόριο και έπαψαν να το χρησιμοποιούν με σεβασμό.

Έμαθαν να το χλευάζουν.

Στέκονται πλέον απέναντί του και τρέμουν στην ιδέα της σημασίας του.

Γιατί αυτό το μικρό "θα" κρύβει μέσα του πολύ μεγάλα πράγματα. 

Φέρνει τους ανθρώπους αντιμέτωπους με τον εσωτερικό τους κόσμο.

Όμως οι άνθρωποι πλέον έχουν μάθει να μην κοιτούν μέσα τους. 

Οι αλήθειες τους τρομάζουν. 

Ο εαυτός τους τους τρομάζει

Οι επιθυμίες τους τους τρομάζουν.

Έτσι το μικρό "θα" έμεινε αβοήθητο μέσα σε στοίβες βιβλίων. Τυπωμένο σε σελίδες χωρίς ελπίδα για ζωή.

Όταν καμιά φορά κάποιος δοκιμάζει να το ξεστομίσει, κλείνοντας τα μάτια και καταπίνοντας βιαστικά - όπως κάνουν τα παιδιά με το γάλα, που με το ζόρι τους δίνουν να πιουν- τότε βγαίνει ένας ήχος που δεν μπορεί να αναγνωριστεί από την ανθρώπινη ακοή. Είναι απλά βοή. Δίχως νόημα! 

Έτσι κάπως ξεψύχησε και ο Κύριος Μέλλοντας και γι' αυτό τα παιδάκια στο σχολείο δεν μπορούν πια να το μάθουν. 

Είναι σαν ένα φάντασμα που όλοι ακούν γι' αυτό και κανείς δεν το έχει δει.

Κανείς δεν ξέρει πώς είναι.

Μία άυλη πραγματικότητα.

Όμως εμείς ...

θα ... θα... θα ... δε θα...

Κερδισμένοι θα είναι εκείνοι που πάλι θα το ανακαλύψουν!

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/531-i-istoria-tou-xamenou-tha.html

Νεύρα αλλιώς

Σήμερα θα μοιραστούμε μαζί τα νεύρα μου.
Τα πάντα τελικά είναι θέμα εμπιστοσύνης. Εμπιστεύεσαι λάθος άτομα και καταλήγεις να μένεις με κενά.
Έτσι λοιπόν, ποιος ξέρει γιατί(και πιστέψτε με, εδώ υπάρχουν άπειρα ερωτηματικά), προσφέρθηκε να μου formatοποιήσει τον υπολογιστή μου. Και αν και συνήθως αυτό ανήκει στα πλαίσια του "δε χρειάζεται, μπορώ και μόνη μου!",παρ'όλα αυτά υπέκυψα στη δελεαστική του πρόταση, καθώς με την τεχνολογία είμαστε μακρινοί συγγενείς. Η διαδικασία αποδείχτηκε κομματάκι επώδυνη, τόσο που αναπόλησα τις παλιές καλές στιγμές με το Μήτσο(α! ξέχασα να σας ενημερώσω για την παύση των εργασιών του και την άμεση αντικατάστασή του ).Περάσαμε ένα τραγικό βράδυ, μεταξύ μακαρονάδας(που ανάθεμά την ώρα που θέλησα να τη μοιραστώ.Στην τελική μια χαρά νοστιμότατη θα μου φαινόταν και χωρίς ένα δεύτερο πιρούνι στο νεροχύτη μου), καναπέ και υπολογιστή και βρέθηκα ξαφνικά να παλεύω εγώ με το τέρας της τεχνολογίας, υπό τις νυσταγμένες του οδηγίες. Ναι βρε παιδιά, κατανοητή η κούραση, κατανοητή και η αντιμετώπισή της, αλλά ως γνωστόν κι εγώ δε φημίζομαι για την υπομονή μου, την οποία τελευταία την έχω κάνει λάστιχο. Τράβα από εδώ, τράβα από εκεί, σήμερα κατάφερε να κοπεί και να μου σκάσει στα μούτρα.
Τη στιγμή λοιπόν που-μετά από μιάμιση εβδομάδα-αποφάσισα να τακτοποιήσω τα ρημαδοαρχεία μου, διαπίστωσα πως κάποια λείπουν...Οπότε να ξέρετε πως οι καπνοί που πιθανόν να βλέπετε να σκεπάζουν την πόλη δεν είναι ούτε σήματα Ινδιάνων ούτε καμιά πυρκαγιά σε βιοτεχνικό χώρο. Πρόκειται για τους καπνούς που βγήκαν από το εξοργισμένο μου κεφάλι τη στιγμή της συνειδητοποίησης.Θα μου πείτε τώρα... "ο άνθρωπος ένα καλό πήγε να κάνει..." αλλά μην είστε τόσο βέβαιοι γι'αυτό...αφήστε που και να ισχύει, εμένα ποσός με ενδιαφέρει. Εγώ ξέρω ότι δεν μπορώ να βρω τις ανέμελες στιγμές στην αγαπημένη Ιερισσούλα, και εκείνες τις μεγάλες αγκαλιές που-οκ μπορώ να τις έχω και στη ζωντανή τους μορφή-αλλά τον τελευταίο καιρό διανύουμε περίοδο κρίσης και δεν μπορώ να τις ζητήσω. Αφήστε που στην παρούσα κατάσταση στην οποία βρίσκεται, μάλλον εγώ πρέπει να τις δώσω και ως γνωστόν κωλύομαι.
Και βρέθηκα τώρα από κακή χρήση εμπιστοσύνης και διάφορα άλλα,που δεν είναι η ώρα να τα αναφέρουμε, να μου λείπουν οι στιγμές μου. Το ξέρω πως η ζωή δε σταματάει και πως οι στιγμές είναι εικόνες που έτσι κι αλλιώς θα τις ξερνάει μια μυστική δύναμη μπροστά μας, αλλά εκείνες οι στιγμές που εγκλωβίστηκαν σε μια οθόνη, ακόμη και αν συμβαίνουν διαρκώς, δεν παύουν να είναι μοναδικές. Γιατί τότε μπορεί να είχε μία τρίχα περισσότερη ή μπορεί να είχα ένα κιλό λιγότερο, γιατί μπορεί να ζούσε ένα αγαπημένο Φιφίκι, γιατί μπορεί να μην είχε μπει εκείνο το μέταλλο στα χέρια τους.Γιατί μπορεί να χαμογελούσες.Διαφορετικά, μιας και τα χαμόγελα ποτέ δε μοιάζουν.Πάντα αντιδρούν στις στιγμές.Κι εγώ σε κάποιες εικόνες είχα ένα χαμόγελο από εδώ μέχρι τη Σιβηρία...(τρόπος του λέγειν),είχαμε ένα χαμόγελο που όσο αντράκια κι αν το παίζουμε στα λόγια, οι κινήσεις και οι εικόνες αποτυπώνουν αλήθειες πάνω σε ένα χέρι σε σγουρά μαύρα μαλλιά.
Πιστέψτε με, δεν είναι έτσι ο πραγματικός εκνευρισμός μου, αλλά είναι που μιλάω σε εσάς και προσπαθώ να συγκρατούμαι και σε συνδυασμό με μία αλληλεπίδραση κοντινών γεγονότων που απλά μου δείχνει ότι "ναι, βρε αδερφέ, καμιά φορά κάνω λάθος και τελικά όχι, δεν υποτιμά τον εαυτό του. Απλά τον ξέρει καλύτερα από εμένα που τα έχω όλα στο κεφάλι μου σε έναν υπερθετικό βαθμό(π.χ.υπερεκτίμηση)".

Το θέμα είναι ότι εγώ θέλω τις στιγμές μου πίσω και τις θέλω τώρα!
Και να είστε σίγουροι ότι θα τις βάλω δίπλα σε εκείνες που σωρρηδόν έρχονται (και πού ξέρετε-νέος χρόνος έρχεται-ίσως και δίπλα σε μια αγκαλιά που πιθανόν τελικά θα καταφέρω να κάνω).

(σσ. η εικόνα διασώθηκε λόγω fb )

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/527-neura-alliws.html

Ο έρωτας με τα παιδικά σου μάτια

Κάποτε σου μίλησαν για κάτι όμορφο…
Ήσουν παιδί τότε και δεν καταλάβαινες…
Πίστεψες κι εσύ-όπως και τόσοι άλλοι- πως ο έρωτας είναι κάτι μαγικό…
Πως είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι
σαν εκείνα που παίζατε στις γειτονιές.
Σουρούπωνε κι εσείς, με μια μπάλα αγκαλιά, αλωνίζατε τα στενά…
Ήταν τότε που οι δρόμοι δεν ήταν πλημμυρισμένοι από αυτοκίνητα και
δεν υπήρχε ο φόβος...
Έτσι ταύτισες τον έρωτα με κάτι που δεν κρύβει κινδύνους.
Τον ταύτισες με το γέλιο. Με το γέλιο που ξεπηδούσε από τις παρέες…
Τον ζωγράφισες με χρώματα…σαν τις μπλούζες που φορούσαν τα παιδιά.
…γιατί τότε τα παιδιά αγαπούσαν τα χρώματα.
…και ήξεραν να φαντάζονται…να δημιουργούν εικόνες με τη φαντασία τους και να σουλατσάρουν στα δρομάκια τους.
Έτσι περίμενες και τον έρωτα…
Σαν μια ατέρμονη γιορτή της φαντασίας
Σαν την επικράτηση κατά της λογικής.
Πίστευες πως είναι κάτι που ξεδιψάει τις αισθήσεις ,
Σαν το νερό που ξεδιψούσε τις ατέλειωτες ώρες σας στα πάρκα.
Δε σας ένοιαζε η πηγή…τότε δεν υπήρχε ο φόβος του μολυσμένου…
Έτσι, ούτε το μιαρό κατάφερες ποτέ να το ταυτίσεις με τον έρωτα.
Τον έντυσες λοιπόν με αυθόρμητα παιδικά λόγια ,
Με αρώματα από τα λουλούδια που ανθίζανε τις ζεστές μέρες της άνοιξης,
Με χρώμα από τις κόκκινες παπαρούνες που φύτρωναν παντού και
Τον στόλισες με όμορφες μουσικές.
Φόρεσες τη ζέστη του καλοκαιριού στο μυαλό σου και τον περίμενες σ’ ένα παγκάκι με σχολικά συνθήματα.
Κανείς δε σου είπε να βάλεις και τρεις σταγόνες δάκρυα στο σκηνικό σου…
Έτσι όταν ήρθε…
Δυσκολεύτηκες να τον αναγνωρίσεις,
Σαν κάτι για το οποίο ποτέ δεν είχες ακούσει…έτσι ένοιωσες!
Είχε χρώμα γκρι και μύριζε φόβο.
Κι ένας ήχος από πόνο να σε διαπερνά…

Καλώς όρισες στο θλιβερό κόσμο των μεγάλων…

Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;

Για τον μπαμπά μου δεν σας έχω μιλήσει ακόμη. Είναι που η σχέση μας μετρά μόλις μερικές εβδομάδες και δε θα ήθελα να σας μπλέκω με τα σόγια. Μου ήρθε όμως μία φράση του στο μυαλό, που αλληλεπίδρασε με τα γεγονότα των ημερών μου και είπα να σας τον αναφέρω.

Λίγα πράγματα προς το παρόν για τον πατέρα.

Ο πατέρας λοιπόν-και να είστε σίγουροι πως αν με άκουγε τώρα να τον αποκαλώ πατέρα, θα έσπαγε ένα χαμόγελο και θα έψαχνε το λόγο· συνήθως ακούει ευκολότερα στο daddy-κατά καιρούς πετάει ορισμένα αποφθέγματα, που, ακόμη κι αν διατυπώνονται με έναν απλοϊκό τρόπο, κρύβουν νοήματα ζωής. Έχω άπειρα παραδείγματα γι’ αυτό, αλλά θα περιοριστώ στη φράση που μου ήρθε στο μυαλό μετά από συναναστροφή με τον υπέροχο ανιψιό μου.

«Πρέπει να έχεις στο νου σου πως ακόμη κι από τους πολύ μικρότερούς σου έχεις κάτι να μάθεις». Ο daddy λοιπόν πιστεύει πως οι-πάσης φύσεως-διάλογοι, μπορούν να σου προσφέρουν μία κάποιου είδους γνώση.

Που λέτε, αυτή τη γνώση εγώ την πήρα πρόσφατα από τον ανιψιό μου. Το όνομα αυτού Γιώργος και η ηλικία του, μόλις πέντε.

Περί Γιώργου ο λόγος…

Ο μικρούλης μου είναι ένα καταμελάχρινο αγοράκι με πλάτες παλαιστή(ειλικρινά σας μιλάω! Πρέπει να το δείτε αυτό! Κληρονομικότητα γαρ!) και μπάσα φωνή. Από τις αρχές καλοκαιριού είναι ερωτευμένος με τη συμμαθήτριά του τη Στέλλα. Ο Γιώργος παρατηρεί πολλά και συνήθως οι παρατηρήσεις του σε στήνουν στον τοίχο, και ή που δε θα ήθελες να επεκταθείς ή που συνεχίζεις την κουβέντα μήπως και βγει λαυράκι. Κάτι σαν εκείνο το τραγούδι του Σαββόπουλου .

Για να καταλάβετε… μετά από την πρώτη μέρα στο σχολείο φέτος, γύρισε σπίτι και μας είπε ότι η καινούρια του δασκάλα δεν είναι πολύ όμορφη, επειδή είναι «λίγο χοντρούλα». Στο σημείο αυτό είτε σταματάς τις ερωτήσεις είτε πας για το λαυράκι που λέγαμε. Επιλέξαμε το δεύτερο και η απάντηση που πήραμε ήταν «να, είναι σαν τη γιαγιά». Από τη στιγμή εκείνη και για 2 ώρες και 17 λεπτά η μάνα μου ήταν σε δίαιτα. Μετά ο εγγονός της την αγκάλιασε και της είπε ότι είναι η πιο όμορφη γιαγιά του κόσμου και σταμάτησε ο διατροφικός της αγώνας.

Τις προάλλες λοιπόν το ειλικρινές αντράκι μου ξεφύλλιζε ηλεκτρονικά τις φωτογραφίες του φετινού καλοκαιριού. Κάπου ανάμεσα σε αυτές πέτυχε τη φωτογραφία της Λωλής με το Γιούχου. Τη Λωλή την ξέρει, και έτσι σταμάτησε στην εν λόγω φωτογραφία. «Αυτός την αγαπάει τη Λωλή», μου είπε. «Είναι ο άντρας της;»

Προσπάθησα να του εξηγήσω πως δεν είναι ζευγάρι τα παιδιά, αλλά ότι είμαστε όλοι φίλοι. Ανένδοτος ο μικρός σας λέω. «Την κρατάει όπως θέλω να κρατάω εγώ τη Στελλίτσα», μου απάντησε κι απλά με κόλλησε στον τοίχο. Τελικά το μάθημα ζωής που δοκίμασα να του δώσω(περί φιλίας και διαφοράς της από τη σχέση) μου γύρισε μπούμερανγκ. Δε λέτε καλά που δεν ήταν παρούσα η Λωλή, γιατί είμαι σίγουρη πως θα έπιανε το μικρό από το χέρι και θα ξεκινούσε μαζί του κουβέντα περί των γκομενικών της προβληματισμών, με την ελπίδα κιόλας να τη βοηθήσει ο μικρός.

Για την εν λόγω κατάσταση τώρα, ισχύει το γνωστό «ο κόσμος το ΄χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι». Κι επειδή η Λωλή κουράστηκε να καταχωνιάζει το τούμπανο του κόσμου, αποφάσισε να αλλάξει ρότα. Με πήρε λοιπόν ένα πρωί τηλέφωνο και μου είπε ότι άρχισε να μοιράζεται κρεβάτι και στιγμές με τον Μπόμπο-απόκτημα του φθινοπώρου (το όνομα πάλι δανεικό προς αποφυγή παρεξηγήσεων). «Με τις υγείες σου!» της ευχήθηκα κι εγώ με τη σειρά μου, και ήλπιζα να αρχίσω να βλέπω τη Λωλή χαρούμενη και χαμογελαστή επιτέλους, χωρίς εκείνα τα ερωτηματικά να ταλανίζουν το γλυκό της κεφαλάκι.

Και τα πράγματα έβαιναν καλώς…

…μέχρι που συναντήθηκαν ο Μπόμπος με το Γιούχου και ακόμη και οι πιο δύσπιστοι μπορούν να ομολογήσουν και να ερμηνεύσουν τις ηλεκτρισμένες σκηνές που έλαβαν χώρα. Το λες και ζήλεια εκατέρωθεν αυτό που εκτυλίχθηκε. Σκέφτηκα να πάρω ποπ κορν και να θρονιαστώ σε μια γωνιά, για να απολαύσω το θέαμα, αλλά δεν πρόλαβα, μιας και η Λωλή αντιλήφθηκε κι εκείνη τα συμβάντα (αν και γενικώς μία καθυστέρηση επί των συγκεκριμένων θεμάτων τη διακρίνει) και ακολούθησε παράκρουση. Τόσο που ήθελα να αρπάξω το Γιούχου και να του χώσω τη μούρη στην τουαλέτα, για να ομολογήσει τα ανομολόγητα (βρε μήπως έβλεπα πολλές ελληνικές ταινίες με Γερμανούς στην Κατοχή και μου έχει αφήσει κουσούρι;).

Τελικά τα πράγματα έμειναν ως έχουν-προς το παρόν! Η Λωλή φορτώθηκε τον Μπόμπο και ένα νέο φορτίο με ερωτηματικά και «γιατί;»και «Μη μαζί, γιατί...», που λέει και ο αοιδός. Κι ο Γιούχου από την άλλη…ό,τι κι αν σας πω, ψέματα θα ‘ναι! «Εμένα άστε με στον κόσμο το δικό μου» όπως λέει και το γνωστό λαϊκό άσμα. Κάτι πήγε να ψελλίσει, αλλά κανείς ποτέ δεν κατάλαβε το νόημα, καθώς πρέπει να παρουσιάζει δυσλεξία και άρα δυσκολία στην έκφραση του λόγου, που δεν του την προλάβανε από μικρό και άρα συνεννόηση μηδέν.

Ένα έχω να σας πω! Μας περιμένει θερμός χειμώνας. Και θέλετε, δε θέλετε θα σας κρατάω ενήμερους για τυχόν εξελίξεις, καθώς μπορείτε ίσως έτσι να προλάβετε κι εσείς τις δικές σας κουλαμάρες…Με το συμπάθιο κιόλας!

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/520-pws-na-kryfteis-ap-ta-paidia.html

Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουν...

Μερικές νότες, όμορφα δεμένες μεταξύ τους,λίγα λόγια κι ένα μάτσο εικόνες στο μυαλό πάντα καταφέρνουν να σε γυρίσουν πίσω.
Πού είναι το πίσω;
Είναι 500 και κάτι χιλιόμετρα νοτίως της καρδιάς;
Ψέματα! Πάλι! Ποιον κοροϊδεύεις;
Δεν είναι εδώ η καρδιά...
Την αναζητάς και ακούγεται πάλι εκείνος ο μακρόσυρτος ήχος του κατειλημμένου.
Καιρό είχες να τον ακούσεις. Όχι γιατί απαντούσε, αλλά γιατί είχες καιρό να της μιλήσεις.
Είχε μάθει κι εκείνη μαζί με σένα, μαζί με όλους να υποκρίνεται.
Αλλά πάντα θα είναι εδώ μια Κυριακή...μια Κυριακή που όλα ανατρέπονται και όλα μπορούν να συμβούν.
Οι Κυριακές έχουν την απίστευτη ικανότητα να τραβάνε το πέπλο της ωραιότητας των φαινομενικά όμορφων πραγμάτων. Και μένεις εκεί να ταλαντεύεσαι μεταξύ των νοημάτων...
Μένεις εκεί να κοιτάς το εισιτήριο του Μετρό και να αναρωτιέσαι από πού τρύπωσε πάλι ο φόβος.
Όχι. Αυτή τη φορά όχι ο δικός σου φόβος...
Ο δικός σου ρίζωσε σε εκείνο το τρένο που ξεκίνησε ένα απόγευμα από το σταθμό Λαρίσης και όταν κατέβηκες, τον άφησες εκεί να ταξιδεύει...
Απόψε το ψυχρό αεράκι που μπήκε από τα ανοιχτά παράθυρα της οθόνης...της ζωής...σου σύστησε νέους φόβους.
Τους φόβους που ξεπηδάνε από άτσαλα παραταγμένες λέξεις και αναιρούν ειπωμένα συναισθήματα.
Τους φόβους που αστειεύονται τα σαββατοκύριακα σε έναν "υπόγειο δρόμο" κάπου απέναντι από τις ακτίνες που καθρεφτίζονται στα νερά.
Τους φόβους που διαβάζεις σε δυο μάτια που προσπαθούν να σε πείσουν ότι "...τίποτε...".
Τους φόβους που προδίδει ένα βλέμμα πάνω από ένα σαββατιάτικο μεσημεριανό τραπέζι.
Τους φόβους που ακούγονται από το κλείσιμο ενός τηλεφώνου κάπου στη Ν.Φιλαδέλφεια.
Τους φόβους που παγώνουν στα χιόνια της άνοιξης πολλά χιλιόμετρα βορείως.
Χιλιάδες φόβοι που σε κάνουν να ξεχνάς πόσο όμορφο είναι να διατηρείς τον παιδικό αυθορμητισμό.
...που σε κάνουν να ξεχνάς πόσο όμορφο είναι να μη φοβάσαι το χαμόγελο που ξύπνησε στα χείλη σου.
Χιλιάδες φόβοι που σε κάνουν να θυμάσαι γιατί σιχαίνεσαι τις Κυριακές...
Επειδή πάντα μια Κυριακή μπερδεύεται και αντί να σου θυμίζει το ξεκίνημα,σου θυμίζει το τέλος.
Σου θυμίζει το τέλος κάποιου ωραίου.
Μα...δε φταίει τελικά η Κυριακή, αλλά εσύ, που της την έχεις στημένη στη γωνία, για να σου δώσει την επιστροφή στην εσωτερική σου ανία.

Για τη ΔΕΗ ρε γαμώτο!

Έκανα να ανοίξω την πόρτα χτες το απόγευμα, για να πάω για ένα ριμαδοκαφέ στην παραλία και το μάτι μου έκανε βουτιά στο πακέτο με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Διάλεξα το δικό μου, που έρχεται στο όνομα μίας νεκρής κυρά Μαρίκας, κι έσπευσα να τον ανοίξω για τα αποκαλυπτήρια του διμήνου. Ο φάκελος παιδιά ήταν ανοιχτός. Δύο τινά υπάρχουν: ή που απέλυσαν τον υπάλληλο που έκλεινε τους φακέλους λόγω περικοπών ή που τους κόψανε κανένα επίδομα «κλεισίματος φακέλων» και θα μας έρχονται πλέον εκτεθειμένοι σε κοινή θέα οι λογαριασμοί μας.

Που λέτε, αυτό το δίμηνο κατανάλωσα ηλεκτρικό ρεύμα που ισούται με 17 ευρώ και 2 λεπτά. Αλλά μη με καλοτυχίζεται ακόμη. Δεν πρέπει να ξεχνάτε το δήμο με τις άπλετες παροχές του, καθώς και την ΕΡΤ, που τη βλέπεις δεν τη βλέπεις, θα την πληρώσεις την Μπήλιω και το όποιο πρόγραμμα δεν παρακολουθείς. Εμπίπτει μάλλον στο άρθρο 1.354.986 και κάτι ψηλά του Κοροϊδευτικού Κώδικά που μας έχουν επιβάλει. Να χαρώ εγώ Δημοκρατία! Και τσούκου τσούκου, να το 50εύρω που, λες και το χρωστούσα και από χτες σε όλους τους βισματούχους της κρατικής τηλεόρασης.

Και καλά εγώ, που προφανώς-σε κάποιο ζάπινγκ-θα κάνω ένα στοπ σε καμιά εκπομπή, αυτή η έρμη η οικοδομή γιατί πρέπει να πληρώσει την ΕΡΤ; Μήπως είναι στοιχειωμένη και τα βράδια του Σαββάτου μερακλώνει κανένα φάντασμα με το Σπύρο Παπαδόπουλο;

Όχι, δεν περνάω στα ψηλά το φόρο ακίνητης περιουσίας, απλά δε συμπεριλαμβανόταν στο λογαριασμό. Είμαι ακόμη εν αναμονή. Αφήστε που ούσα γκόμενα άνευ προικός, δε χολοσκάω καθόλου. Μέχρι να θεσμοθετηθεί ο φόρος ενοικίασης ακινήτου, θα σφυρίζω ανέμελα ως προς το συγκεκριμένο χαράτσι(όπως το λέει και η Τρέμη στις ειδήσεις).

Στην επιστροφή μου στο σπίτι που νοικιάζω…(το τονίζω αυτό! Μη μας παρακολουθεί κανένας της κυβερνήσεως και μου ζητάει μετά καμιά έκτακτη εισφορά. Ποτέ δεν ξέρεις! Έχουν απλώσει παντού τα δίχτυα τους αυτοί. Ειδικά τώρα που βούτηξαν όλοι στην ταΐστρα με το σανό. Μπαρδόν στη Βουλή ήθελα να πω). Στην επιστροφή λοιπόν ακούμπησα ευλαβικά τον εν λόγω φάκελο στη στοίβα με τους λοιπούς λογαριασμούς και του ψιθύρισα με νόημα… «Μην άγχεσαι! Θα έρθει και η σειρά σου.». Λέτε να είναι ανησυχητικό που αρχίζω να μιλάω με τους λογαριασμούς; Αλλά και πάλι, τι να κάνω; Μαζεύτηκαν τόσοι στο σπίτι… Θα ήταν ντροπή να μην τους δίνω την πρέπουσα σημασία.

Κι εκεί, πάνω στον προβληματισμό των καλών μου τρόπων απέναντι στους λογαριασμούς, ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος του μηνύματος από το κινητό μου. Βρε καλώς την! Είχα ξεχάσει τον ανεξόφλητο λογαριασμό της κινητής. Ναι, ναι! αυτόν πρέπει να τον πληρώσω αύριο, καθώς έχω υποσχεθεί στο σύμπαν πως δε θα αφήσω αυτή την «μπιπ» την κρίση να με αποξενώσει από τους συνανθρώπους μου και να πλήξει την κοινωνικότητά μου. Ω Θεέ μου, τι λέω; Τι σκέφτομαι;

Και ενώ προσπαθώ να συνδιαλεχτώ με τον εαυτό μου, ακούω κάτι σαν ανακριτική ερώτηση «Ποιος ήταν στο μήνυμα;». Για κάτι ελάχιστα δευτερόλεπτα αναρωτήθηκα…και μετά…α! ο Μήτσος! Τον είχα ξεχάσει αυτόν. (το θυμάστε το Μήτσο; Αν όχι, δεν πειράζει. Εδώ κόντεψα να τον ξεχάσω εγώ…). Τη συγκεκριμένη στιγμή όμως η ερώτηση ήταν η λάθος αντίδραση στη λάθος στιγμή. Οπότε τη συνέχεια, θα την κρατήσω για μένα, για να μη με χαρακτηρίσετε και παράξενη…

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/502-gia-ti-dei-re-gamwto.html

Επιλογές από την ντουλάπα

Αγαπημένοι μου,

Σήμερα μου ήρθε μία διάθεση να δώσω μία διάλεξη. Μου λείπει το βήμα υπό τη μορφή εξέδρας, αλλά νομίζω ότι το θέμα της διάλεξης μια χαρά ευδοκιμεί και από την kristiboniki σελίδα μας.

Λοιπόν… Είμαστε όλοι σε απαρτία; Ξεκινάμε…

Σχέσεις…

...είναι σαν να στέκεσαι μπροστά από μια ντουλάπα γεμάτη με ρούχα.

Ρούχα ωραία. Ρούχα εντυπωσιακά. Ρούχα ωραία και εντυπωσιακά, που όμως δεν είναι το στιλ σου.

Ρούχα άθλια. Ρούχα αδιάφορα.

Ρούχα χαρισμένα, που τα έχεις αφήσει σε μια γωνιά-σαν σε αναμονή- και δεν τα κοιτάς, μα ούτε τα πετάς, αλλά τα φυλάς. Για μια ώρα ανάγκης, βρε αδερφέ.

Κάποια από αυτά δε σου κάνουν-μεγάλα ή μικρά.

Κάποια άλλα τα έχεις φορέσει αρκετές φορές, ώστε να τα έχεις βαρεθεί και να μη θέλεις να τα ξαναδείς πάνω σου.

Κάποια ρούχα σου αρέσουν τόσο πολύ, αλλά δεν μπορείς ούτε καν να τα δοκιμάσεις, γιατί πολύ απλά, ανήκουν σε άλλον.

Κάποια ρούχα είναι κλειδωμένα για σένα - σαν σε ηλεκτρονικό παιχνίδι- και δεν ξέρεις αν υπάρχει παρακάτω κάποιο επίπεδο, που θα ξεκλειδώσει την επιλογή τους.

Τα κοιτάς για ώρες. Τα παρατηρείς. Πιάνεις με τις άκρες των δαχτύλων σου ένα σημείο του υφάσματος και το περνάς από έλεγχο.

Είναι σαν να ανοίγει μια οθόνη πάνω από το κεφάλι σου και σε αυτήν βλέπεις την ακτινογραφία του υλικού και ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Εσύ όμως δεν είσαι ποτέ ο γιατρός που ξέρει να την ερμηνεύσει. Οπότε...τις περισσότερες φορές η διάγνωση είναι λανθασμένη. 

Κάποια από αυτά τα ρούχα, αποφασίζεις ότι θα μπορούσαν να σου κάνουν και τα ξεκρεμάς-άλλοτε προσεκτικά, άλλοτε τραβώντας-θαρρείς εκδικητικά- την κρεμάστρα. Και...τα δοκιμάζεις. Στέκεσαι μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη και σβουρίζεις γύρω από τον εαυτό σου. 

Πολλά από αυτά δε σου ταιριάζουν. Άλλα δε συνάδουν με τη διάθεση της χρονικής στιγμής.

Τα βγάζεις και τα πετάς στοιβάζοντας βουναλάκι στην άκρη της ντουλάπας, για να θυμάσαι να μην μπεις στον πειρασμό να τα ξαναφορέσεις.

Μετά από αρκετές ώρες αναζήτησης και πολλές κούπες καφέ-τσαγιού-ποτού (διαλέγεις και παραγγέλνεις), βρίσκεις εκείνο που κουμπώνει εκπληκτικά-ή έτσι τουλάχιστον νομίζεις- επάνω σου. 

Το δοκιμάζεις και σβουρίζεις και πάλι μπροστά στον καθρέφτη σου. 

Ένα χαμόγελο διαγράφεται στο πρόσωπό σου-για λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία.

Βλέπεις τώρα το είδωλό σου να καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι απέναντί σου.

Εσύ πάλι το κοιτάς με ευχαρίστηση και δυσπιστία -ταυτόχρονα.

Τώρα...

Άλλες φορές το ρούχο αυτό σε βγάζει ασπροπρόσωπο και σε κάνει να λάμπεις (σαν την λάμψη που κάποιος γνωστός  Σερ ισχυρίζεται ότι περιφέρει).Τότε- με τη σειρά σου κι εσύ- του δείχνεις το κατάλληλο ενδιαφέρον και φροντίδα-ξέρεις! το επιλέγεις συχνά για τις εμφανίσεις σου ή το πηγαίνεις στο καλό καθαριστήριο της περιοχής, ακόμη και αν βρίσκεται 10 τετράγωνα παρακάτω.

Άλλες φορές πάλι, πάνω που είσαι έτοιμος να εμφανιστείς με αυτό το υπέροχο-όπως τελικά θεώρησες μετά και από την ακτινογραφία- ρούχο, κάνεις μια κίνηση για κάτι τόσο απλό, όπως το να δέσεις-κουμπώσεις τα παπούτσια σου, και ακριβώς εκείνη τη στιγμή χαλάει το φερμουάρ, το κουμπί, η ραφή.

Και τότε μένεις να αναρωτιέσαι αν ήταν τελικά το ρούχο κακοραμμένο και από κακής ποιότητας υλικό ή φταις εσύ που έκανες τη λάθος κίνηση.

Και για να σε βγάλω από την εύλογη απορία, μάλλον τις περισσότερες φορές σημαίνει ότι απλά το ρούχο αυτό δεν ήταν ραμμένο για εσένα. 

Τόσο απλά!

* στο ρόλο των ρούχων, ο Μανώλης, ο Νίκος, η Μαρία, η σχολή που τελείωσες, το επάγγελμα που επέλεξες, η δουλειά που βρήκες, ο Αντρέας, η Ελένη, το φαγητό που λάτρεψες, αλλά και εκείνο που σε έκανε να ξεράσεις, ο φίλος που μεγάλωσες μαζί του και εκείνος που συνάντησες στην πορεία, ο συγγενής που σου επιβλήθηκε και διάφοροι άλλοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι.

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/488-epiloges-ap-ti-ntoulapa.html

Ο Χαρταετός

Kι εκεί που τα χαμόγελα συναντιούνται και ανταλλάσσουν κρυφές (ή ίσως και φανερές) ματιές...

...εκεί που, μετά από καθοδήγηση, καταλαβαίνεις ποιος- τι - πώς - γιατί...

εκείνη ακριβώς τη στιγμή βλέπεις 3 ζευγάρια μάτια να σε κοιτάζουν, λες κι έχεις κάνει τη μεγαλύτερη βλακεία του κόσμου.

Τυχαία δεν ακούγεται εκείνο το δασκαλίστικο "τς τς τς" που συνηθίζει να ντύνει ηχητικά κάτι τέτοιες στιγμές.

Κοιτάς με απορία και μάταια ψάχνεις μέσα στο κεφάλι σου να βρεις τους υπότιτλους των σκηνών που προηγήθηκαν.

Σηκώνεται, σου χαμογελάει- δε σου χαμογελάει (εσύ πάντως χαμογελάς), και έτσι απλά σε καληνυχτίζει.

Δεν τολμάς να σηκώσεις το κεφάλι σου να τις δεις! 

Πιο ασφαλής η ματιά στο ποτήρι.

Μπορείς όμως να ξεφύγεις; Σχεδόν ποτέ!

Όσο και να το καθυστερείς, τα βλέμματα εξακολουθούν να ακολουθούν τις κινήσεις σου.

Τελικά το κάνεις. Τις κοιτάς. Χαμογελάς. Όσο προλαβαίνεις, γιατί σε πιάνουν από τα μούτρα. 

Μιλάνε όλες μαζί και δεν ακούγεται καμιά. "Ουφ, ευτυχώς! "σκέφτεσαι και 

βιάζεσαι να πεις τη δικαιολογία που πιστεύεις ότι θα σε απαλλάξει από τα υπόλοιπα...

"είδες... ;" 

Εκεί ακούγεται-δεν ακούγεται το "τς τς τς" . Σίγουρα όμως αιωρείται.

Ένα συγκρατείς από όλον αυτόν το συρφετό λέξεων...

"πετάς αετό!"¨

Αντιδράς άμεσα. Το κάνεις εικόνα και χαμογελάς.

Ένας τεράστιος χάρτινος αετός...

Κάθε πλευρά του και ένα άλλο χρώμα.

Εσύ κρατάς το σπάγκο. 

Τον αφήνεις σιγά σιγά και τον παρατηρείς καθώς ανοίγεται πάνω από τα κεφάλια σας. 

Μία πολύχρωμη ουρά από εκατοντάδες κομμάτια χαρτιού τον ακολουθεί. 

Είναι πολύ μακριά και αγγίζει τα μαλλιά σας, καθώς σουλατσάρει πέρα δώθε, προσπαθώντας

να υποστηρίξει την προσπάθεια του φίλου αετού.

Είναι βράδυ και ο ουρανός έχει ένα βαθύ μπλε χρώμα ή έτσι σου φαίνεται. 

Μπορείς-κοιτώντας ψηλά- να διακρίνεις τα λευκά σύννεφα που παίζουν μεταξύ τους.

Και ο αετός, ξανοίγεται. 

Είναι σαν να θέλει να φτάσει εκείνα τα σύννεφα.

Τα χρώματά του γίνονται όλο και πιο φωτεινά, καθώς ψηλώνει.

Λες και η προσπάθεια για ελευθερία και ανεξαρτησία, του δίνει χαρά.

Τον κοιτάς και συμμερίζεσαι την ευτυχία του. 

Η ουρά του εξακολουθεί να χορεύει στους ρυθμούς της σκέψης σου ή της σκέψης του.

Εκστασιάζεσαι και αφήνεις κι άλλο το σχοινί.

Ένα σμήνος από μεταναστευτικά πουλιά σου αποσπούν τη ματιά με τους εντυπωσιακούς σχηματισμούς τους.

Ο χαρταετός σου κάνει ένα σάλτο και βρίσκεται κοντά τους. 

Αναπόφευκτη η σύγκρουση.

Σκίστηκε η κόκκινη - ή μήπως η πράσινη; - πλευρά του.

Τα πουλιά συνεχίζουν με χάρη το ταξίδι τους, ενώ εκείνος βουτάει στο κενό.

Η πολύχρωμη ουρά του κάνει μια κίνηση - λες και βρίσκεται στο στάδιο της εκπνοής - και προσγειώνεται δίπλα σου.

"Ουπς έπεσε" σκέφτεσαι. "Δεν πειράζει , θα το φροντίσω και θα επανέλθει. Έχει πολλές πτήσεις ακόμη μπροστά του!"

Δεν ξέρεις τι από όλα αυτά ακούστηκε δυνατά, αλλά τα 3 ζευγάρια μάτια σε κοιτούν γεμάτα από ερωτηματικά.

Δεν ξέρεις τι πρέπει να απαντήσεις και τι επεισόδια έχασες στο ενδιάμεσο.

"Θα επανορθώσω", ξεστομίζεις και σου φαίνεται πως αυτή η απάντηση θα μπορούσε να ταιριάζει με τη στιγμή...

Παρ' όλα αυτά αποφεύγεις να διασταυρώσεις τη ματιά σου με τις υπόλοιπες...

Μαζεύεις με προσοχή το λαβωμένο σου χαρταετό και προσπαθείς να τακτοποιήσεις τις χάρτινες κορδέλες στο μικρό σου τσαντάκι.

Θέλεις τόσο πολύ να γελάσεις...

αλλά μάλλον δεν είναι  κατάλληλο για τη στιγμή.

"Αύριο" λες και αισθάνεσαι  τον αέρα να αλλάζει...

Σε ακολουθούν και οι υπόλοιπες στο μονόδρομο του γέλιου...- όπως πάντα!

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=5654

Λευκά ανθρωπάκια σε μια ερωτική πόλη

Ήρθαν πάλι στην πόλη αυτοί οι δεκάδες του Πολεμικού Ναυτικού με τις λευκές στολές. Είχα ξεχάσει φέτος την επέλασή τους κι όταν έπεσα επάνω τους στην Αριστοτέλους, ήταν λες και έπεσα πάνω σε έναν τοίχο από αναμνήσεις. Μία λευκή στολή σε σταθμούς τρένων. Πότε Θεσσαλονίκη, πότε Αθήνα. Παράξενο πράγμα οι αναμνήσεις. Περίεργα και τα χρόνια που τις ξεθωριάζουν. Τους είδα μπροστά από το άγαλμα του Βενιζέλου και σκέφτηκα πως τελικά δεν κατάφερα να μάθω να ισορροπώ το λευκό καπέλο στο δείκτη του χεριού μου. Ναι, στέκονταν εκεί που βγάζαμε βόλτα τη λευκή άσπρη σκυλίτσα. Την αφήναμε να τρέχει στα γρασίδια κι έπειτα ερχόταν με φόρα και έχωνε τη μουσούδα της ανάμεσά μας προσπαθώντας να ξανακερδίσει την προσοχή που της είχα κλέψει. Μία σκυλίτσα που προσπαθεί τώρα να βουτήξει το κεφάλι της στα χιόνια ενός παράξενου βορρά. Ο νεαρός που πέρασε από μπροστά μου με τη μηχανή με επανέφερε στην πραγματικότητα του τώρα, αλλά πάλι κάπου ξέφυγε ο νους καβάλα σε μια μηχανή με αφετηρία τη Ν. Φιλαδέλφεια. Κι ένας ήχος από ένα πλοίο που σαλπάρει. Μα δεν έχει πλοία για Κυκλάδες από εδώ… Το μυαλό όμως είναι ένα τσογλάνι εν κινήσει. Ποτέ δεν του δείχνεις το δρόμο. Τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα κόντρα στους μονοδρόμους που εσύ αποφεύγεις. Λες και σου φωνάζει αυτό που όμορφα σκαρφίστηκε ο Αγγελάκας…

Πρόσωπα, Ιστορίες, Έρωτες, Αγάπες, Πόνος, Χαρά. Η ζωή! Τι είναι τάχα η ζωή αν δεν βουτήξει στον έρωτα; Σαν την πένα που δεν έχεις βουτήξει στο μελάνι. Σαν την πένα που ξέχασες να βουτήξεις στην ψυχή και αραδιάζεις απλά τις λέξεις. «Έρωτας για τη στιγμή»-αυτό είναι η ζωή.

Σουρουπώνει στην πόλη.

Δεν ξέρω αν αυτή η πόλη κουβαλάει στα αλήθεια αυτόν τον ερωτισμό που της χρεώνουν, μα είναι μάλλον ζόρικο να διαβάζεις τις ταμπέλες που άλλοι σου αποδίδουν. Ξέρω όμως ότι ζήσαμε έρωτες σε αυτήν την πόλη. Σε ένα σκηνικό που μεταμφιέζεται διαρκώς και άλλοτε φυσάει ένας Βαρδάρης τη στιγμή που την αγναντεύεις από τα Κάστρα, άλλοτε χάνεσαι στο γκρίζο που ντύνεται ο Θερμαϊκός, θαρρείς για να σου θυμίσει την ομορφιά της μελαγχολίας κι άλλοτε πάλι ταξιδεύεις με τις ακτίνες που καθρεφτίζονται στα νερά του, παρέα με ένα παγωτό χωνάκι, κι ας χειμωνιάζει. Οι αναμνήσεις τρέφουν τη σκέψη λένε, αλλά η ψυχή ρουφάει στιγμές από το παρόν. Κάπως έτσι και οι ανομολόγητοι έρωτες ρουφάνε στιγμές από τη ζωή. Γιατί "αν όχι σήμερα, τότε πότε; Γιατί το κάποτε είναι ένα όνειρο μακρινό".

Σαν εκείνο τον πληθυντικό αριθμό, που ντε και καλά εμείς πασχίζουμε να τον αφήσουμε ενικό. Και ξέρεις, για να πέσεις μέσα, πρέπει να βάλεις τον κατάλληλο πληθυντικό δίπλα στον αντίστοιχο ενικό, διαφορετικά τα πράγματα δεν κολλάνε και μένεις μετεξεταστέος στο πιο σημαντικό μάθημα της ζωής.

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/475-leuka-anthrwpakia-se-mia-erwtiki-poli.html

ΔΕΘ…υμάμαι πιο παράξενα χρόνια

Μεσημεριανό, σαββατιάτικο καφεδάκι στην παραλία κανονίσαμε, αλλά οι κόρνες με επανέφεραν στην πραγματικότητα. «Πού θα πάμε; Τα πάντα είναι κλειστά!» Τελικά πέρασε να με πάρει με τη μηχανή. Καταφέραμε να περάσουμε όλα τα κλειστά σημεία, με την προειδοποίηση βέβαια ότι δε θα μπορέσουμε να φτάσουμε μέχρι το κέντρο. Ότι θα μας γυρίσουν πίσω. Τα καταφέραμε όμως.

Το κέντρο, μια πόλη άγνωστη, με τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά και τα πεζοδρόμια άδεια. Κάπως έτσι τις φαντάζομαι εγώ τις «Νεκρές πόλεις». «Λόγω φόβου» θα έπρεπε να γράφει η ταμπελίτσα στην είσοδό των καταστημάτων. Κάναμε λοιπόν τη βόλτα μας στο άδειο κέντρο και ήταν σαν να πολεμήσαμε ταυτόχρονα το φόβο. Το φόβο του κακού που θα μας περίμενε, αν τολμούσαμε να ξεμυτίσουμε από το σπίτι μας τέτοια μέρα.

Τέτοια μέρα; Ξέρετε πώς ήταν στα παιδικά μου χρόνια τέτοια μέρα η πόλη;

Ήταν λες και ξεκινούσε μια πολυήμερη γιορτή στη Θεσσαλονίκη. Ήταν γεμάτη κόσμο. Και όταν λέω κόσμο, δεν εννοώ χιλιάδες ένστολους που θα μας είχαν σε καταστολή. Δε λέω πως δε χρειάζονται, μα ούτε και πως χρειάζονται. Εκείνο που θέλω να πω είναι πως είναι θλιβερό να έχεις έστω και το δίλημμα «αν χρειάζονται τούτοι εδώ, ώστε να περπατήσεις ασφαλής».

Θυμάμαι…

Η Έκθεση του Σεπτέμβρη ήταν για εμάς τους Βορειοελλαδίτες μεγάλο γεγονός. Θυμάμαι τους γονείς να μας παίρνουν από το χέρι και να σουλατσάρουμε στα περίπτερα. Ένα σάντουιτς (όπως το εννοούμε εδώ πάνω) ή ένα κουτάκι με ποπ κορν  ανά χείρας και βόλτες μέσα στο χαμό.

Τότε ο κόσμος μετρούσε αντίστροφα τις μέρες μέχρι την ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, γιατί αυτό θα σηματοδοτούσε μέρες ευημερίας για την πόλη. Φέτος μετρήσαμε αντίστροφα με άγχος, μήπως και ξεχαστούμε και δεν κλειδαμπαρωθούμε στα σπίτια μας, για να γλιτώσουμε από ξέμπαρκες μολότωφ και κοκτέιλ χημικών.

Πώς γίναμε έτσι;

Ούτε τον αγώνα της Εθνικής με τη Ρωσία κατάφερα να απολαύσω απόψε, καθώς οι φωνές των σχολιαστών καλύπτονταν από τα  συνεχή κορναρίσματα και τις φωνές αγανάκτησης για τους κλειστούς δρόμους και το κυκλοφοριακό κομφούζιο.

Καλύτερα να μη βγούμε έξω.

Αυτός ο λαός πάντα αγαπούσε την κινδυνολογία, μα τα τελευταία χρόνια σαν να αγαπάει και τον κίνδυνο. Πάλι επεισόδια στην Καμάρα, πάλι συλλήψεις, πάλι κυνηγητό. Λες και θα γίνει κάτι με το να αλληλοχτυπιόμαστε . Πολίτες και ένστολοι.

Ποιος είναι ο σκοπός;

Να μας αποπροσανατολίσουν. Να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ο κίνδυνος είμαστε εμείς. Κι εμείς είμαστε τόσο αφελείς, που μετατρεπόμαστε όντως στον κίνδυνο. Και ξυπνάμε την άλλη μέρα νομίζοντας πως προσπαθήσαμε κάτι να αλλάξουμε. Και αλλάξαμε. Μας ποτίσαμε με περισσότερη βία και σιγά σιγά μεταμορφωνόμαστε σε άλογα κτήνη, που στερούνται την ικανότητα της σκέψης.

Μας θέλουν πρόβατα. Να μας ταΐζουν με τις άμεσες ή έμμεσες προσταγές τους, για να γίνουμε όπως αυτοί μας θέλουν. Έπειτα μπορούν να μας θυσιάσουν ευκολότερα και αποδοτικότερα στο βωμό της δικής τους ευημερίας. Και ξέρετε ποιο είναι το τρομακτικό; Πως τα πρόβατα δεν καταλαβαίνουν το σκοπό και έτσι υπακούν. Γινόμαστε πρόβατα.

Να μείνουμε σπίτι, είναι επικίνδυνα έξω.

Θα τους κάνουμε τη χάρη; Έξω είναι η ζωή!

Δημοσίευση: 16/09/2011 http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=8823#item_comments

Ο Nibiru μας φέρνει πιο κοντά

Σας έχω νέα!

Δεν ξέρω αν τα μάθατε-αν ασχολείστε με τα επιστημονικά(ή με τα μεταφυσικά εν προκειμένω) ή αν κάπου το ακούσατε-αλλά την ερχόμενη Δευτέρα απειλούμαστε από έναν νέο πλανήτη, τον οποίο-αν κατάλαβα καλά-οι επιστήμονες ανακάλυψαν τα τελευταία χρόνια. Το όνομα αυτού, Nibiru.

Η αλήθεια είναι ότι εγώ ούτε ασχολούμαι με αυτά, ούτε και με πολυενδιαφέρουν. Βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρουσα την προσπάθεια του Ιταλού φιλοσόφου Μαουρίτσιο Φεράρις να ερμηνεύσει το «φαινόμενο Μπερλουσκόνι», για να καταλήξει πως πρόκειται για μία τερατογένεση του Μεταμοντερνισμού.

Όπως και να έχει, χτες βρέθηκα εν τω μέσω μίας κουβέντας που είχε ως κεντρικό της άξονα αυτόν το Nibiru. Δε θα σας πω λεπτομέρειες, γιατί βαριέμαι μέχρι θανάτου με αυτά τα θέματα, αλλά θα σας ενημερώσω για το ζουμί των όσων ειπώθηκαν εκεί. Πρόκειται λοιπόν για έναν πλανήτη, που σέρνει πίσω του ιστορίες για εξωγήινους(ερπετοειδείς μάλιστα)των οποίων δημιούργημα είμεθα εμείς(εσείς της εκκλησίας μη μου ωρύεστε! Δεν το ασπάζομαι αυτό, απλά το αναφέρω), για ευθύνες που του αποδόθηκαν σχετικά με την κλιματική αλλαγή, αλλά και για την υπαιτιότητά του για τον αφανισμό άλλων πλανητών. Όπως παρατήρησε και ο φίλος Αλέξανδρος «είναι να μη βρει ευθεία αυτός ο Nibiru», γιατί-όπως μας τόνισε η Σοφία-όλες αυτές οι καταστροφές συμβαίνουν με το που βρεθεί ο εν λόγω καταστροφεύς σε ευθυγράμμιση με τη Γη και τον Ήλιο.

Η επόμενη ευθυγράμμισή του λοιπόν θα λάβει χώρα την ερχόμενη Δευτέρα, οπότε και θα σημειωθούν μεγάλες καταστροφές, στις οποίες θα οδηγήσει ο επικείμενος σεισμός που αναμένεται να μετρηθεί γύρω στα 13 ρίχτερ. Τώρα, πώς θα μετρηθεί και ποιος θα απομείνει να ενημερώσει και ποιους θα ενημερώσει μετά από αυτή την καταστροφή, θα σας γελάσω και δε θα το ήθελα. Επίσης η ευθυγράμμισή του, θα προκαλέσει ένα τριήμερο σκοτάδι που θα πέσει πάνω από τα κεφάλια μας, οπότε όσοι δεν πληρώσατε ΔΕΗ να σπεύσεται να το κάνετε, γιατί αλλιώς σας βλέπω με λάμπες πετρελαίου και φέτος το πετρέλαιο έχει τιμή έναρξης τα 90 λεπτά. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να πρόκειται και για σχέδιο της κυβέρνησης, ώστε να πληρώσουμε σόνι και ντε αυτό το φόρο ακίνητης περιουσίας. Από την άλλη, δε θα έβλαπτε να μείνουμε στα σκοτάδια και να τη δούμε κομματάκι ρομαντικοί. Γεια σου ρε Nibiru! Έπρεπε να σε γνωρίσουμε, για να βρούμε τη ρομαντική μας πλευρά.

Και-που λέτε- όλη αυτή η καταστροφολογία άφησε ένα ερώτημα να πλανάται στην παρέα. Πώς να περάσουμε τις τελευταίες μέρες της ζωής μας; Η Σοφία πρότεινε να περάσουμε πάνω από την Εγνατία, γιατί όπως φημολογείται από εκεί και πάνω η πόλη είναι χτισμένη σε βράχο και θα σωθούμε. «Με 13 ρίχτερ αγάπη μου ούτε οι γλάροι του Θερμαϊκού θα σωθούν», την επανέφερα στην πραγματικότητα που μας παρουσίασε.

Και ελάτε τώρα να σκεφτούμε τι θα θέλαμε να κάνουμε τις τελευταίες μέρες της ζωής μας…

1. Θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα, ώστε να χαμογελάμε για τις επόμενες και τελευταίες μέρες μας. Και στην τελική αν δεν καταστραφούμε, θα μας μείνει το χαμόγελο.
2. Θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε για 2-3 μέρες τα χρέη και τους λογαριασμούς μας και να περάσουμε καλά.( Αποφύγετε όμως τις σπατάλες και τα περιττά έξοδα και μην ανοίγετε μπουκάλια στα μπουζούκια, γιατί αν δεν καταστραφούμε ομαδικώς, θα καταστραφείτε μόνοι σας και θα μου σούρνετε τα εξ αμάξης)
3. Θα μπορούσαμε να δείξουμε την αγάπη μας στους ανθρώπους που αγαπάμε και να μη θεωρούμε αυτονόητο ότι το ξέρουν, καθότι-καθώς η ανασφάλεια είναι ίσως το βασικό γνώρισμα του ανθρώπου-όλοι θέλουμε να το ακούμε.(το έχει πει εξάλλου και η Μαρινέλλα στα παλιά τα χρόνια )
4. Ας μιλήσουμε κομματάκι με τον εαυτό μας και να δούμε τι θα μας πει και αυτός ο έρμος. Τις τελευταίες μέρες του στη γη ζει, ας του κάνουμε τη χάρη να τον ακούσουμε χωρίς εγωισμούς και φόβους.
5. Ας κάνουμε εκείνη τη ριμάδα την ερωτική εξομολόγηση(για να το προσαρμόσω στην εποχή μας…Ας πούμε σε εκείνη την γκόμενα-γκόμενο ότι την/τον γουστάρουμε και ας μη σκεφτόμαστε παραπάνω από όσο πρέπει σε αυτές τις περιπτώσεις)! Εξάλλου αν δεν έρθει η συντέλεια, θα μας μείνει ο λόγος να χρησιμοποιήσουμε πιο εποικοδομητικά εκείνα τα durex που έχουμε στο πορτοφόλι μας για τις γκόμενες-γκόμενους εκτάκτου ανάγκης.
6. Ας κάνουμε σεξ. Τριήμερο. Αν καταστραφούμε, θα φύγουμε εξαντλημένοι μεν, αλλά με εκείνο το χαμόγελο της ικανοποίησης στα χείλη.

Αν έχετε κι εσείς κι άλλες σκέψεις στο μυαλό σας, μοιραστείτε τες μαζί μας. Μήπως και μας δώσετε ιδέες για ευτυχισμένο και εποικοδομητικό ύστατο τριήμερο ζωής επί Γης.

Και πού ξέρετε, ίσως μετά γίνουμε ερπετοειδή και καταλήξουμε σε έναν άλλον πλανήτη, να τα λέμε από τα γραφεία του kristiboni σε ένα άλλο σύμπαν.

Αν δεν την πηδήξουμε την καταστροφή, καλή αντάμωση εκεί!

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/405-o-nibiru-mas-fernei-pio-konta.html

Δε γουστάρω την αυθυποβολή

Κρύα μέρα η σημερινή.

Είχα ξεχάσει πως δεν αντέχω το κρύο. Όχι, δεν έχω πρόβλημα με τις εποχές. Όλες τις συμπαθώ-κατά μία έννοια. Απλά αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα προσαρμογής σε κρύα περιβάλλοντα(κάθε είδους κρύα περιβάλλοντα). Παιδί του καλοκαιριού γαρ.

Είναι σοβαρό το πρόβλημα γιατρέ; Πώς να το αντιμετωπίσω; Μόνο μη με ρίξετε στα χάπια από τόσο νωρίς. Ολόκληρο χειμώνα έχουμε μπροστά μας.

Πήρα λοιπόν μια βαθειά ανάσα και με πόνο καρδιάς αντικατέστησα τη σαγιονάρα με τη γαλότσα(αυτές οι βίαιες εναλλαγές με τρομάζουν).  Ήταν και βροχερή η σημερινή μέρα βλέπετε.

Κι έτσι όπως παρακολουθούσα τις στάλες της βροχής από το βρώμικο τζάμι του λεωφορείου, τα ακουστικά στα αυτιά μου άρχισαν να μου ψιθυρίζουν πως «Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα», ενώ εγώ, τυλιγμένη με φουλάρια μέσα στο δερμάτινο μπουφάν μου, προσπαθούσα να υιοθετήσω την άποψη των πολλών ότι μια ιδέα είναι το κρύο και πως, αν δεν το σκεφτόμαστε, μας περνάει. Πόση ώρα όμως χρειάζεται για να πραγματωθεί τούτη η αυθυποβολή;

Κι από την άλλη, ποτέ δεν πίστευα πραγματικά στη διαδικασία της αυθυποβολής. Δεν είναι του χαρακτήρα μου, καθώς συνήθως η αυθυποβολή βάζει φρένο. Όχι σε αισθήσεις, όχι σε αισθήματα, όχι σε αλήθειες, όχι στα οφθαλμοφανή! Και όλα αυτά γιατί η παραδοχή της αλήθειας μπορεί να ενέχει προβληματισμούς, φοβίες, συστάσεις με τον εαυτό μας, αδυναμία διαχείρισης της πραγματικότητας.

Και εγώ ήδη κουράστηκα στην ιδέα και μόνο αυτής της διαδικασίας. Προτιμώ να δεχτώ την πραγματικότητα ως έχει και να μην παραμυθιάζω τον εαυτό μου με την πλαστή πραγματικότητα που θα με αποτρέψει από τη διαδικασία της σκέψης.

Αυτό σημαίνει…

ü               Γιατί να μην παραδεχτώ πως κάνει κρύο βρε αδερφέ και είναι λογικό να κρυώνω; Οπότε ας ψάξω καλύτερα τους τρόπους, για να αντιμετωπίσω το κρύο, από το να στέκομαι τουρτουρίζοντας και να προσπαθώ να με πείσω ότι δεν «το ΄χω δαγκώσει» και ας έχω γίνει μπλε μαρέν από τη χαμηλή θερμοκρασία.

ü               Και ναι ρε γαμώτο, το γουστάρω το γκομενάκι(όπως θα έλεγε και μια φίλη) και ας μην μπορεί να αντιληφθεί το μεγαλείο της ποίησης του Χριστιανόπουλου. Αν δηλαδή με πείσω ότι δεν ανταποκρίνεται στα στάνταρ μου και άρα δεν το γουστάρω, θα πάψω να θέλω να οριζοντιωθώ μαζί του κάθε που το βλέπω;

ü               Και ναι, είμαι άνθρωπος και καμιά φορά συμβαίνει να πεινάω και στις 12 το βράδυ. Αν με πείσω-μιας και το τοστάκι έχει 250 θερμίδες- ότι είναι πλασματικό το αίσθημα της πείνας, το στομάχι μου θα πάψει να γουργουρίζει σαν τον χοντρό γάτο δίπλα από τη θερμάστρα(όπως έλεγε και το ποιηματάκι που μου μάθαινε στα μικράτα μου ο παππούς);

Γιατί λοιπόν να δυσκολεύουμε τη ζωή μας προσπαθώντας να απαρνηθούμε τα αυτονόητα;

Γιατί να βάζουμε όρια στην πραγματικότητά μας, με αποτέλεσμα να την κάνουμε βαρετή, λες και ξεπήδησε από καλούπι ομοιομορφίας;

Γιατί αν θέλω να τσιρίξω να πρέπει να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι εγώ μιλάω πάντα χαμηλόφωνα, λες και κάνω εκπομπή σε εκκλησιαστικό κανάλι;

Να σπάσω τα όρια και τα καλούπια. Αυτό έχει περισσότερη πλάκα.

Αυτά σκεφτόμουν εκεί στο φανάρι της Λαγκαδά, όταν μία παρέα μελαψών μεταναστών πέρασε δίπλα από το λεωφορείο. Ο ένας φορούσε παντόφλες στα γυμνά του πόδια, που πλατσούριζαν στο βρεγμένο πεζοδρόμιο. Στιγμιαία αναρωτήθηκα «πώς και δεν κρυώνει;» και ήμουν πολύ κοντά στο να πιστέψω πως η αυθυποβολή έκανε τη δουλειά της. Αμέσως όμως το κεφάλι μου έκανε κάτι σαν «γκλινγκ γκλονγκ», για να μου υπενθυμίσει πως «άλλο πράγμα είναι η αυθυποβολή και άλλο η απουσία επιλογής». Με μια σακούλα στο κεφάλι και ένα σκισμένο πανωφόρι δε νομίζω ότι είχε πολλά περιθώρια επιλογής παπουτσιού ο κύριος.

Πειράζει που ένοιωσα ακόμη πιο τυχερή, μιας και έχω ακόμη την επιλογή να διαλέγω την άρνηση της αυθυποβολής; Που έχω ακόμη τη δυνατότητα να αποδέχομαι τις ψυχικές και τις σωματικές μου διεργασίες; Που έχω ακόμη το θάρρος να ακούω τον εαυτό μου;

Πού ξέρετε, ίσως αύριο να μην έχω τη δυνατότητα να διαλέξω αν θα φορέσω τη γαλότσα ή τη σαγιονάρα μου…

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/448-de-goustarw-tin-authipovoli.html

Ξεκίνημα εβδομάδας

Δευτέρα.

Ξεκίνημα εβδομάδας ;

Για άλλους ναι, για άλλους όχι. Για άλλους έχει ξεκινήσει από χτες. Κυριακή γαρ.

Για τους περισσότερους όμως ξεκίνημα το σημερινό.

Και αναρωτιέσαι-άνεργος γαρ, Δευτέρα πρωί γαρ, άδειο πρωινό γαρ, και δεν έχεις και πουθενά αλλού να στείλεις βιογραφικά ώστε να απασχοληθείς για λίγο, αφού όλοι πια έχουν το τηλέφωνο και το  mail σου, άρα ώρα για φιλοσοφία και περισυλλογή-.

Αναρωτιέσαι,  λοιπόν, αν  είναι καλύτερα να ξεκινάει σήμερα η εβδομάδα ή να θεωρήσεις-κατά το τυπικό- ότι έχει ξεκινήσει από χτες;

«Κάνει καμιά διαφορά;» θα βιαστείς να με ρωτήσεις.

«Κάνει ! Πώς δεν κάνει!»

Αν δεχτείς ότι ξεκινάει σήμερα αυτή η εβδομάδα, εσύ έχεις ξυπνήσει άνεργος, έχεις τσεκάρει τα e-mail σου-απάντηση από πουθενά- οι ρυθμοί σου είναι αργοί και δε χρειάζεται να βιαστείς για να μη σκαλώσεις στην κίνηση της Μανόλη Ανδρόνικου- ξέρεις, εκεί κοντά στη Χ.Α.Ν.Θ. Με δυο λόγια δεν έχεις τίποτε να προλάβεις.

Θα ταλαντευτείς για λίγο στο δίλημμα τηλεόραση-ραδιόφωνο (σε περίπτωση που εργαζόσουν , δεν θα έμπαινες καν στη διαδικασία του διλήμματος, θα άνοιγες αμέσως ραδιόφωνο, αφού δεν θα είχες χρόνο για εικόνες. Θα δημιουργούσες μόνος  σου τις εικόνες σου…)Τώρα λοιπόν το δίλημμα είναι –σε ελεύθερη μετάφραση- κάτι μεταξύ Σκορδά και Σερβετά…

Τελικά πατάς το κουμπάκι και σε καλημερίζουν οικείες φωνές. Ανασαίνεις ανακουφισμένα. Άλλη μια μέρα είσαι εσύ. Δεν σε έχουν αλλοτριώσει τα προβλήματα και η απραξία. Προτιμάς ακόμη να ακούς Mando Diao στο Gloria, παρά τις συζητήσεις αυτών των αναιτιολόγητα διασήμων. Αντιστέκεσαι και σήμερα λοιπόν. Κάνεις –σε ρυθμούς Θεσσαλονίκης- καφέ και διαπιστώνεις ότι είναι η τελευταία κουταλιά. Άρα άλλα x Ευρώ, για να αγοράσεις καινούριο κουτάκι, στη διαδρομή για την τράπεζα, όπου-άγνωστο πώς!- πρέπει να πληρώσεις το ενοίκιο σου. Πρέπει να πληρώσεις την ανεξαρτησία σου! Και την «πληρώνεις» ακριβά!

Κάτι τέτοιες στιγμές χαίρεσαι που δε βρήκες ποτέ τα χρήματα να πληρώσεις 60 ευρώ τον πάπυρο του πτυχίου σου και συν άλλα τόσα για να τον κορνιζάρεις και να έχεις τώρα, μέσα σε όλα, να πληρώνεις και υγρό για τα τζάμια , ώστε να το καθαρίζεις.

Ντριν(αλλά προσαρμοσμένο στους ήχους της πραγματικότητας του 2011)!Το καθιερωμένο τηλεφώνημα των γονιών, που λουσμένοι στην ανησυχία και την ελπίδα ταυτόχρονα (αναρωτιέσαι πώς το κάνουν αυτό και τα συνδυάζουν, αλλά μάλλον

γι ’αυτό λέγονται και «γονείς») σε ρωτάνε τι έγινε και αν υπάρχει κάποια εξέλιξη στα επαγγελματικά σου! Εσύ πάλι, απαντάς αρνητικά διατηρώντας την ψυχραιμία σου, ενώ πιάνεις τον εαυτό σου να ξύνει το κεφάλι του, που έχει αντικατασταθεί με εκείνο του ξαφνιασμένου ροζ πάνθηρα και αναρωτιέσαι τι θα μπορούσε να είχε αλλάξει από την Παρασκευή το απόγευμα που είχε λάβει χώρα η ίδια στιχομυθία.

Παρ’ όλα αυτά συμμερίζεσαι την ανησυχία τους.

Ο καφές σου έχει γίνει. Προσθέτεις και πάγο, όσο μπορείς ακόμη, μια και ο ήλιος ακόμη χαμογελάει στη Θεσσαλονίκη. Κάθεσαι μπροστά στα κουτιά με τις χάντρες και τις πετονιές, τις κλωστές και τα υφάσματα και επιδίδεσαι σε ένα ξέφρενο ρυθμό δημιουργίας, που ίσως σε μια άλλη χώρα, ίσως σε αυτή τη χώρα, αλλά σε μια άλλη εποχή, μακριά από την εποχή αυτής της αιωρούμενης οικονομικής κρίσης, θα μπορούσε να σου αποφέρει απασχόληση και επιβίωση.

Τα πινέλα παραδίπλα σε κοιτούν διαμαρτυρόμενα και αυτά για την απραξία τους, αλλά έχουν υποχρέωση κι εκείνα να καταλάβουν ότι πρέπει να συμβάλλουμε όλοι σε αυτή την προσπάθεια ανάκαμψης της χώρας. Οπότε για τουλάχιστον 3 χρόνια ακόμη δεν θα υπάρχουν χρήματα για χρώματα, εκτός και αν μας ξεγελάσουν με κάποιου είδους ολιγόωρες συμβάσεις ή αν κάποιος Μπάρμπας από την Κορώνη μας απλώσει το χέρι! Μέχρι τότε,  ανεργία και στα πινέλα λοιπόν!

Αυτά λοιπόν εξελίσσονται σε μια δευτεριάτικη αρχή εβδομάδας!

Σε περίπτωση, όμως, που η εβδομάδα σου είχε αρχίσει από χτες, Κυριακή…

Ξύπνησες αργά, σχεδόν μεσημέρι. Ξενύχτησες πάλι. Βρήκες τον τρόπο. Γιατί ο Έλληνας και δη ο Θεσσαλονικιός, αναπνέει μέσα από τις εξόδους του. Θέλει να έρχεται σε μια πιο στενή επαφή με την υγρασία της πόλης. Και τώρα που τα πράγματα έχουν στενέψει, έχει βρει τους εναλλακτικούς του τρόπους. Βραδάκι στα παρτέρια της Ζεύξιδος, δίπλα από τα ασφυκτικά γεμάτα τραπεζάκια των μαγαζιών, παρέες ξέμπαρκες με μπύρα και σπόρια από το έξυπνο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς.

Το θέμα είναι ότι ξυπνάς μεσημέρι Κυριακής. Ξεκινάει η καινούρια εβδομάδα και εσύ δεν είσαι άνεργος! Απλά είναι Κυριακή! Μέρα αεργίας και ουχί ανεργίας! Οι περισσότεροι δε δουλεύουν, οπότε και εσύ δεν αποτελείς εξαίρεση. Μέρα ξεκούρασης. Άλλοι ξεκουράζονται από τον εργασιακό φόρτο της εβδομάδας και άλλοι από την ψυχολογική πίεση της πραγματικότητας της ανεργίας και του ανελέητου ψαξίματος δουλειάς. Η ουσία είναι ότι είναι Κυριακή, αρχή εβδομάδας, και εσύ εναρμονίζεσαι με όλους αυτούς που σήμερα δε δουλεύουν. Η Κυριακή δεν είναι μέρα για σκοτούρες. Δεν είναι μέρα για ψώνια. Δεν είναι μέρα για πληρωμές. Η Κυριακή-επιλέγεις να είναι το ξεκίνημα της εβδομάδας- είναι η μέρα που χαμογελάς, παίρνεις τα απαραίτητα τηλέφωνα, ετοιμάζεσαι και κατεβαίνεις για καφέ στην παραλία.

Η Κυριακή και η πραγματικότητά της, επιλέγεις- αφού αυτό τουλάχιστον είναι στο χέρι σου-  να είναι το δικό σου ξεκίνημα της εβδομάδας! 

...σέρνει καράβι

Είναι-που λέτε-κάτι συζητήσεις του παραλόγου, που δε βγάζουν νόημα και εκσφενδονίζονται σαν βελάκια του dart κουβέντες άκυρες και παρ’ όλα αυτά μπορούν οι συνομιλητές να πείσουν τους άλαλους ακροατές ότι συνεννοήθηκαν.

Εν τω μέσω μίας τέτοιας συζήτησης προχτές μου πέταξε μία φράση που την έλεγε ένας καθηγητής Φιλοσοφίας στη σχολή μου. Ότι δηλαδή το ακριβοθώρητο εκείνο γυναικείο όργανο σέρνει καράβι (παρακαλείσθε να μην εμμείνετε στο χαρακτηρισμό «ακριβοθώρητο», διότι δικαίως-με τα βραζιλιάνικα που είναι στη μόδα-θα έχετε τις ενστάσεις σας). Το ξεστόμισε λοιπόν κι εγώ βρέθηκα να του εξηγώ ότι «εδώ καλά καλά βαριέμαι να σύρω το δικό μου καράβι, θα ασχοληθώ και με ξένες ιδιοκτησίες;»

Στην τελική τα καράβια τα βαριέμαι. Θέλω ένα ιστιοπλοϊκό που να το κατευθύνει ο άνεμος και να μπορεί απλά εκείνος να έχει τον έλεγχο των πανιών του. Εμένα το πολύ πολύ συνεπιβάτη με βλέπω, γιατί, αν ήθελα να ασχοληθώ με πλοία, θα δήλωνα στο μηχανογραφικό μου τη ΣΜΥΝ, που με ψιλοέπαιρνε και το όριο ύψους.

«Είναι στο χαρακτήρα» απεφάνθη, και, καθότι είχαν ήδη αρχίσει οι διεργασίες του μυαλού μου, δεν κατάφερα να ερμηνεύσω το ύφος της φωνής του.

Άρχισαν λοιπόν να προσεδαφίζονται στο ελικοδρόμιο του εγκεφάλου μου κάτι κουβέντες και συμπεριφορές αρσενικών (ο θεός να τα κάνει) που επιβεβαίωναν τη φιλοσοφική του ρήση.

Το λοιπόν

1^η περίπτωση.

Ένας φίλος τις προάλλες εγκατέλειψε την παρέα στα κρύα του λουτρού τη στιγμή που είχε φουντώσει το γέλιο, επειδή το μωρουλίνι του τού είχε βάλει χρονικό όριο εξόδου τη 1. Κι εκείνος, μόλις διαπίστωσε πως είχε ήδη πάει 1παρά πέντε, μάζεψε άρον άρον το ωραίο του χιούμορ και εξαφανίστηκε, θαρρείς πως, αν καθόταν πέντε λεπτά ακόμη, θα μεταμορφωνόταν σε κολοκυθάκι. (Και βέβαια αυτός ο τύπος είναι πάντα εκείνος που κοροϊδεύει τους άλλους σε παρόμοιες περιπτώσεις, αν βέβαια δε βρίσκεται σε σχέση). Το θέμα είναι ότι δε σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή να παρακούσει τις διαταγές του μωρουλινίου. Εξάλλου πλέον-μετά από συνεχείς επαναλήψεις-το έχει μάθει το μάθημά του.

2^η περίπτωση.

Κατά τη διάρκεια συζήτησης ένας γνωστός μου εξομολογήθηκε με ενθουσιασμό-μάλλον επιθυμώντας να μου παρουσιάσει τα ψυχικά κάλη της συντρόφου του(ο θεός να την κάνει, μιας και ο ίδιος βρίσκεται σε μία σύγχυση με τον όρο)-πως πριν μερικές μέρες έτυχε να παρευρίσκεται στην ίδια εκδήλωση με την πρώην του(ο θεός να την κάνει κι αυτήν) και η νυν του-μητέρα Τερέζα-τον παρακίνησε με αρκετή επιμονή να πάει να της μιλήσει, γιατί θα ήταν αγένεια-όπως ισχυρίστηκε-να την αγνοήσει. «Μα πόσο χάπατα είναι οι άντρες!» σκέφτηκα αίφνης.(αυτό με το χάπατο μου θυμίζει μια άλλη ιστορία που την έχω πρόσφατη και να θυμηθώ να τη μοιραστώ μαζί σας).

Κάθε νοήμων νους, που σέβεται τον εαυτό του, θα καταλάβαινε αμέσως πως μία τέτοια συμπεριφορά κάθε άλλο παρά μία κουλ γκόμενα χαρακτηρίζει, Προφανώς σκοπός της είναι να ψαρέψει κινήσεις, ματιές και συμπεριφορές. Και στην τελική τι με νοιάζει εμένα αν ο Μήτσος-θυμάστε, να μην επαναλαμβάνομαι-πάει να μιλήσει ή όχι στην πρώην του. Γούστο του, καπέλο του! Σιγά μην ασχοληθώ και με αυτό τώρα.(Βέβαια ο τύπος αυτός μια χαρά πείστηκε για τις αγνές προθέσεις της καλής του).

3^η περίπτωση(και φαρμακερή που λέγαμε παιδιά).

Εδώ τα προπτυχιακά και τα μεταπτυχιακά «δίνουν και παίρνουν», η ανεργία των πτυχιούχων έχει χτυπήσει κόκκινο της φωτιάς και σε γνωστή βιομηχανία της Μακεδονίας κατέληξε να «κόβει και να ράβει» γκόμενα της αλλοδαπής, με υποτυπώδη ελληνικά και άνευ άλλων γνώσεων(γραμματικών εννοώ). Οι απολύσεις και οι μειώσεις ωραρίων «πάνε κι έρχονται» και η εν λόγω, ακλόνητη στη θέση της να ζουζουνίζει στο χάπατο-εργοδότη, που την ταΐζει το χαβιάρι(που προσωπικά σιχαίνομαι) στο στόμα. (Στην προκειμένη περίπτωση ο τύπος έχει αφήσει το καράβι να το σέρνει εκείνη, καθώς και μόνο στην ιδέα της ύπαρξής της στο διπλανό γραφείο, τα χέρια του είναι απασχολημένα).

Από την άλλη, ίσως και να έχουν δίκαιο οι γκόμενες-καραβοσύρτισσες. Μάλλον εγώ που εκπέμπω στη συχνότητα του «ο καθένας είναι υπεύθυνος για το καράβι του» δεν μπορώ να κατανοήσω πλήρως το θέμα, αλλά έλα ντε που δεν έμαθα ποτέ να νιαουρίζω… Και στην τελική-γιατί αρχίζει να μου γυρνάει και το μάτι- εκτιμώ περισσότερο ένα ακριβοθώρητο που πράττει κατά βούληση, παρά εκείνο που τρώει τα νιάτα του σέρνοντας καράβια.

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/429-sernei-karavi.html

Η μικρή Ελλάδα στην εντατική

Ήταν - που λέτε- κάποτε ένα παιδί…

Ένα παιδί με καταγάλανα μάτια και σγουρά κατάμαυρα μαλλιά. Όμορφο, έξυπνο και με προσωπικότητα που το έκανε να ξεχωρίζει από όλα τα άλλα παιδιά. Ήταν από εκείνα τα παιδιά που όλοι ήθελαν να του ζουλίξουν με λαχτάρα το μάγουλο…

Πώς το έλεγαν; Με ρωτάς το όνομά του παιδιού;

Ας πούμε ότι το έλεγαν Ελλάδα.

Η Ελλάδα λοιπόν-αν και κατά καιρούς αντιμετώπιζε διάφορα προβλήματα υγείας-πάντα κατάφερνε να τα αντιμετωπίζει με μία κάποια επιτυχία ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν…

Ζούσε με την οικογένειά της δίπλα σε όμορφα γαλανοπράσινα νερά…

Η οικογένειά της. Άνθρωποι όμορφοι στην ψυχή-αν και κάπως ιδιόρρυθμοι- την αγαπούσαν πολύ και χαίρονταν να τη βλέπουν να τρέχει ξυπόλητη κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού. Μα ήταν και φορές που ξεχνούσαν να της δείχνουν εκείνη την ατέρμονη αγάπη και την πλήγωναν-άθελά τους ή επί τούτου, δε θα ‘θελα να το σχολιάσω…

Να, όπως οι Έλληνες…

Κάποια μέρα-φθινόπωρο ήτανε θαρρώ-το παιδί αρρώστησε βαριά. Λες και συσσωρεύτηκαν όλες οι παλιές αρρώστιες και κόντευαν να το πνίξουν. Οι γονείς του, αν και ήξεραν πως το παιδί τους ήταν φιλάσθενο, εντούτοις τρόμαξαν πολύ με αυτή την εξέλιξη της υγείας του. Το πήραν από το χέρι και το οδήγησαν στην πλησιέστερη κλινική. Εκεί είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν μεταξύ αρκετών, το γιατρό εκείνο που θεωρούσαν ότι θα αντιμετώπιζε αποτελεσματικότερα την κατάσταση της υγείας του παιδιού…

Να, κάτι σαν τις βουλευτικές εκλογές…

Μετά από σοβαρή σκέψη και εκτενή μελέτη των πτυχίων και των βιογραφικών του καθενός, και αφού προηγήθηκε 10λεπτη συνάντηση και συζήτηση με τον καθένα από τους διαθέσιμους γιατρούς, οι γονείς κατέληξαν σε εκείνον, που-για κάποιους λόγους-τους έπεισε περισσότερο. Σίγουροι δεν μπορούσαν να είναι, αλλά έπρεπε να επιλέξουν άμεσα…Και ο θεράπων-πλέον-ιατρός κλήθηκε να αναλάβει την ίαση του παιδιού…

Να, όπως ο πρωθυπουργός…

Οι μέρες περνούσαν και ο γιατρός με τους βοηθούς του δοκίμαζαν ιάματα και θεραπείες για την αποκατάσταση της υγείας του παιδιού. Άλλοτε επικαλούνταν παλιές και δοκιμασμένες-και συνήθως αποτυχημένες- μεθόδους, κι άλλοτε νέα φάρμακα που, σαν σε πειραματόζωο, τις δοκίμαζαν πάνω στο ταλαιπωρημένο κοριτσάκι. Η κατάσταση του παιδιού, όχι μόνο δε βελτιωνόταν, αλλά έμοιαζε να υποτροπιάζει. Οι γονείς άρχισαν να ανησυχούν ιδιαίτερα για την κατάσταση στην οποία περιήλθε  το παιδί τους, και εξέφρασαν έντονα τη διαφωνία και την αγανάκτησή τους. Ζητούσαν να βρεθεί άμεσα η νέα μέθοδος ή το νέο φάρμακο που θα βοηθούσε την κατάσταση της πονεμένης μικρής. Δεν ήξεραν πού ακριβώς έπρεπε να απευθυνθούν. Ένοιωθαν χαμένοι, απελπισμένοι, αλλά κάπου-στο πίσω μέρος του μυαλού τους- υπήρχε η ελπίδα ότι η μικρούλα τους θα σωθεί. Έτσι το σήμα κινδύνου που εξέπεμπαν, απευθυνόταν προς πάσαν κατεύθυνση.

Να, όπως αυτοί οι χιλιάδες που κατακλύζουν τις πλατείες της χώρας…

Οι άλλοι γιατροί παρακολουθώντας τις εξελίξεις και διακρίνοντας την απογοήτευση στα μάτια των γονιών, έτριψαν με ευχαρίστηση τα παχουλά τους χέρια και δε δίστασαν να  αδράξουν την ευκαιρία. Έβγαλαν λοιπόν πάλι τα πτυχία τους στο τραπέζι και τα κουνούσαν επιδεικτικά μπροστά στα, θολά από το κλάμα, μάτια των φοβισμένων γονιών. Εκείνοι έβλεπαν τα χαρτιά να πηγαινοέρχονται μπροστά τους, αλλά πλέον δεν πίστευαν σε πρόσωπα, μόνο τη μέθοδο αναζητούσαν. Μόνο το φάρμακο της σωτηρίας ήθελαν να βρεθεί και ας ερχόταν και από τα χέρια ενός αμόρφωτου αγρότη από τα βουνά της Ηπείρου. Δεν τους ένοιαζαν πια τα πρόσωπα, μόνο ο τελικός σκοπός στριφογύριζε νυχθημερόν στο μυαλό τους. Η σωτηρία. Η σωτηρία του παιδιού και η δική τους, καθώς ήξεραν πως χωρίς το μικρό τους κοριτσάκι δε θα μπορούσαν ούτε οι ίδιοι να ζήσουν.

Κι ενώ ο θεράπων ιατρός προσπαθούσε να επιμεληθεί της θεραπείας και ταυτόχρονα να κερδίσει τη χαμένη εμπιστοσύνη των γονιών, οι άλλοι γιατροί του χτυπούσαν απειλητικά την πόρτα, απαιτώντας να εγκαταλείψει την προσπάθεια και να αναλάβουν εκείνοι τη συνέχιση της θεραπείας.

Όχι, τους τρόπους δεν τους είχαν ακόμη σκεφτεί. Ήταν πολύ απασχολημένοι με την διαδικασία της ανάληψης της εξουσίας-συγγνώμη, της καθοδήγησης της θεραπείας ήθελα να πω- που δεν τους έμεινε χρόνος για να φτιάξουν το πλάνο της θεραπείας που θα ακολουθούσαν.

Να, κάπως σαν τους αρχηγούς των κομμάτων…

Έτσι, σε μια παγωμένη αίθουσα κλινικής, ένα κοριτσάκι διασωληνωμένο να σφαδάζει από τους πόνους , ένας γιατρός και η ομάδα του να προσπαθούν σαστισμένοι να πείσουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν, άλλοι γιατροί που-αντί να επικεντρωθούν στο πρόβλημα και την ίαση του παιδιού- απαιτούν να αντικαταστήσουν τον θεράποντα γιατρό, ώστε να αραδιάσουν τις οικογενειακές τους φωτογραφίες στο μεγάλο γραφείο, και οι γονείς να στέκονται έξω από τζάμι του δωματίου της εντατικής, να παρατηρούν το κοριτσάκι τους και να μετρούν τις γρήγορες ανάσες του στην προσπάθεια του να επιβιώσει, καθώς ουρλιάζουν νοιώθοντας τον πόνο να ξεριζώνει τα σωθικά τους.

Να, όπως εγώ, εσύ, εμείς…

Καλή τύχη μικρή Ελλάδα!  

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=7546

Η ελεύθερη πάλη της ζωής

1-2-3-4 βήματα και βρίσκεται στο κέντρο του ταπί.

Θυμάσαι την καρδιά σου να χτυπάει σαν τρελή.

Δεν ξέρεις τι ακριβώς φοβόσουν…

Μάλλον μην πληγωθεί.

Σηκώνουν και οι δύο τα χέρια και δείχνουν το μαντήλι που κρατούν.

Μετά το βάζουν στο εσωτερικό της φόρμας. Πότε μπλε, πότε κόκκινη.

Θέση μάχης και τα χέρια μπερδεύονται στους ώμους.

Οι παλμοί σου ανεβαίνουν και με τα χέρια κλείνεις τα μάτια σου και παρακαλάς να κατέβει.

Κρυφοβλέπεις πού και πού,

όταν τα χειροκροτήματα φτάνουν στα παιδικά σου αυτιά.

Δύο 3λεπτα, αρκετές λαβές …και ανασαίνεις και πάλι.

Τώρα πια περήφανη για το χέρι που σηκώνεται στο κέντρο του ταπί.

Κάπως έτσι σου έμαθε ότι πρέπει να βλέπεις και τη ζωή.

Αγώνας που μοιάζει με παιχνίδι.

Μόνο ένα χέρι θα σηκωθεί στο τέλος!

Χρησιμοποιείς σώμα και μυαλό-κυρίως το μυαλό! σου είπε –

για να είναι το δικό σου χέρι.

Ακόμη τρομάζεις πριν την έναρξη και κάνεις να κρύψεις με τις παλάμες τα μάτια σου.

Pause

Άλμα σε αρκετές σκηνές πίσω.

Κατεβαίνει από το ταπί και σε παίρνει αγκαλιά.

Κοιτάς με αγωνία τα αυτιά του, μήπως και δεις κάποιο νέο τραυματισμό.

«Δεν παθαίνει τίποτε ο μπαμπάς. Είναι δυνατός.

Όπως πρέπει να είσαι κι εσύ!

Μην ξανακλείσεις τα μάτια σου, χάνεις όλη τη μαγεία του αγώνα…

και έτσι δεν μπορείς να απολαύσεις πραγματικά τη νίκη…»

Κάπως έτσι έμαθες να παλεύεις και με τους φόβους σου.

Να τους κοιτάζεις κατάματα και απλά να τους αντιμετωπίζεις,

κάνοντας τη σωστή λαβή, την κατάλληλη στιγμή.

«Οι πλάτες σου δεν πρέπει να ακουμπήσουν ποτέ μαζί στο ταπί…

Ούτε για τα ελάχιστα δύο δευτερόλεπτα…» Έτσι σου έμαθε!

Και τα μάτια πρέπει να είναι πάντα ανοιχτά!

Πάντα αξίζει η προσπάθεια, για τα χαμόγελα που σε περιμένουν από κάτω.

Πάντα αξίζει, για τις αγκαλιές που αδημονούν να σε κλείσουν μέσα τους.

«Οι αγώνες δε θα είναι πάντα κερδισμένοι με πτώση», σου είπε.

Αλλά ο δικός σου εγωισμός θρηνεί ακόμη για τους χαμένους πόντους.

«Η προσπάθεια να δείξεις ότι μπορείς.

Η προσπάθεια να σταθείς με αξιοπρέπεια.

Αυτά είναι που αξίζουν». Έτσι σου είπε!

«Να μπορείς πάντα ,τη στιγμή της νίκης ή της ήττας, να έχεις το κεφάλι σου ψηλά και το βλέμμα σου καθαρό!» Έτσι σου λέει ακόμη!

Το θέμα θα είναι πάντα τα χαμόγελα που σε περιμένουν από κάτω…

"Η ελεύθερη πάλη της ζωής" στο www.protagon.gr