Ο Αρτέμης Μάτσας κλωνοποιήθηκε

Κυριακή εκλογών

…εκεί, στα έξω τραπεζάκια του καφενείου της οικογένειας, άκουσα τα μικρά να τραγουδάνε πως «ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία…ήταν μια λέξη μοναχά ελευθερία…». Χαμογέλασα περήφανη, μιας κι εγώ τα μύησα στους ήχους του Λοΐζου πριν από καιρό. Θέλω να καταλάβουν και να σεβαστούν την έννοια της ελευθερίας-κάπως έτσι τη διδαχτήκαμε κι εγώ και η μαμά τους στην οικογένεια, μέσα από μελωδίες, στίχους και ρητορικά ερωτήματα. Τα μικράκια μας έχουν δικαίωμα να συστηθούν με τέτοιες έννοιες ,αλλά και με τα όριά τους. «Η ελευθερία μας σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου». Κάπως έτσι δεν το έλεγε ο Βολταίρος; Μόνο που τα μικράκια μας είναι νωρίς ακόμη να συστηθούν με πρόσωπα. Οι έννοιες προέχουν. Οι έννοιες εκείνες που μπορούν να προάγουν το πνεύμα. Οι έννοιες εκείνες που σε 3 δεκαετίες θα τραγουδάνε-ελπίζω- στα δικά τους μικράκια.

Το βράδυ της Κυριακής τρόμαξα!

Τι εννοείτε 21 Χρυσαυγίτες στη Βουλή; Είστε σίγουροι για αυτό το σχεδόν 7%; Μήπως με πήρε ο ύπνος στον καναπέ και βρίσκομαι εν μέσω εφιάλτη; Σκέφτηκα το μικρούλη μου κατάμαυρο από τον καλοκαιρινό ήλιο και τρόμαξα που δε συνάδει με τα πρότυπα της άριας φυλής. Τρόμαξα που του μαθαίνουμε για την ισότητα των ανθρώπων. Τρόμαξα που του μαθαίνω εκείνο το σύνθημα : «Τα σύνορα είναι χαρακιές στο σώμα του πλανήτη».  Τρόμαξα που του λέω να κάνει παρέα στο κοριτσάκι που ήρθε από την Αλβανία φέτος το χειμώνα. Τρόμαξα που του τραγουδάμε την αγάπη και που του μαθαίνουμε να ζωγραφίζει με χρώματα. Τρόμαξα που θα κυκλοφορεί στους ίδιους δρόμους με αυτό το 7% που συνδέει στα συνθήματά του το αίμα με την τιμή. Στους ίδιους δρόμους με εκείνους που δεν έμαθαν να λένε «γεια χαρά», αλλά να σηκώνουν το χέρι τους σε έναν χαιρετισμό που προσωπικά με κάνει να ανατριχιάζω.

Όχι, δε μου φαίνεται αστείο αυτό. Ούτε καν κακόγουστο. Δε μου φαίνεται ασήμαντο και αναμενόμενο και δεν μπορώ να το δεχτώ , γιατί θυμάμαι-την πενταετία που έζησα σαν παιδί στη Γερμανία-την αδερφή μου να γυρνάει από το σχολείο κλαίγοντας, γιατί μεγαλύτερα  παιδιά του σχολείου, την έσπασαν στο ξύλο, μιας και δεν ταίριαζε ούτε εκείνη με τα πρότυπα της δικής τους άριας φυλής.

Κι έτσι ο τρόμος γίνεται θυμός. Κι έτσι σου λέω πως δε με ενοχλούν οι μετανάστες που παίρνουν τις δουλειές, που δε θα έκανες ποτέ εσύ φουσκωτέ κακομαθημένε ακροδεξιέ, αλλά με ενοχλείς εσύ. Εσύ, που δεν έχεις το στοιχειώδη νου να καταλάβεις πως ασπάζεσαι μία θεωρία που ξεκίνησε πολεμώντας ακόμη κι εσένα. Εσένα που κατά τύχη επιβίωσαν οι πρόγονοί σου της κατοχής κι έτσι γεννήθηκες. Εκτός κι αν ο παππούς σου λεγόταν Αρτέμης και δεν τέθηκε ποτέ θέμα αντίστασης, παρά μόνο η υποδούλωση είναι στο αίμα σου και τώρα ο κομπλεξικισμός σου σε οδηγεί με κάθε τρόπο να αποβάλεις τα σημάδια της.

Στην Ελλάδα της δημοκρατίας δεν έχουμε ακόμη διδαχθεί την έννοια της δημοκρατίας και-με όλα τα δικαιώματα που οι αρχές της μας παρέχουν-εσείς επιμένετε να τη στρέφετε εναντίον του ανθρώπου. Κύριοι του 7% , υπερασπίζεστε με το αίμα-όχι το δικό σας, αλλά των άλλων(άλλο πάλι κι αυτό)-την έννοια της Ελλάδας, που περικλείει δεκάδες έννοιες τις οποίες ποτέ δεν έχετε κατανοήσει. Την υπερασπίζεστε με μέσα που ποτέ δεν ταίριαζαν με τη φιλοσοφία της Ελλάδας. Και το αστείο είναι ότι πείθεστε σε ανθρώπους τραμπούκους που απαιτούν σεβασμό, αλλά δεν ξέρουν να τον κερδίζουν. Για ποια Ελλάδα λοιπόν αγωνίζεστε; Για μια Ελλάδα που ποτέ δεν έχετε κατανοήσει;

Η χώρα δεν πάει καλά. Έτσι δεν είναι; Ζω για τη στιγμή που κάποιοι από εσάς θα βγουν εκτός συνόρων αναζητώντας δουλειά και ελπίζω εκεί να πέσετε επάνω στο δικό τους 7%, γιατί-πιστέψτε με-εκεί θα είστε εσείς οι ανεπιθύμητοι. Κάντε δοκιμές από τώρα, για το αν το μπλε του μώλωπα ταιριάζει και στο δικό σας πρόσωπο. Και όχι, ούτε αυτό είναι αστείο.

Δευτέρα πρωί

…γέλασα. Δηλώσεις για την ανοδική πορεία του «κόμματος». Όψη και λόγος που σε ένα νοήμονα θα έπρεπε να εγείρει ερωτηματικά. Μα πραγματικά πόσο απαίδευτος και πρόβατο πρέπει να είσαι Έλληνα, ώστε να συνασπιστείς με τον οποιονδήποτε τρόπο με το συγκεκριμένο πρόσωπο; Κι εδώ σκέφτομαι ότι σίγουρα η ανατροφή των παιδιών που μεγαλώνουν σε αυτή τη χώρα έχει κενά…

Εν κατακλείδι

Δεν ξέρω και δε θέλω να ξέρω τι άλλο σκέφτεται αυτό το 7%, πέρα από την προειδοποίηση-απειλή «Τρέμετε. Ερχόμαστε!», αλλά ευτυχώς ξέρω πως το 100% των νοημόνων ανθρώπων αυτής της χώρας λέει:  

«Η δική μας Ελλάδα δεν είναι στρατόπεδο με ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, αλλά ένα σταυροδρόμι με λίγο παραπάνω μπλε στη σφαίρα του πλανήτη. Αλλά αν στ’ αλήθεια μας περισσεύει σύρμα και πρέπει να στήσουμε συρματοπλέγματα, θα ήταν πιο σοφό να κλείσουμε μέσα εκείνους τους 440.000 της εκλογικής διαδικασίας, σημειώνοντας με κόκκινο κραγιόν(έτσι για να έχει χρώμα) στο κούτελό τους, των αριθμό των σκοτωμένων Ελλήνων(γιατί υποτίθεται ότι μόνο αυτοί τους συγκινούν) από τις ιδέες των εμπνευστών του Ναζισμού».

Καλά μυαλά!

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/609-o-artemis-matsas-klwnopoiithike.html

Θέλω τον έλεγχο

Αν η παραγωγή ιδεών (παντός τύπου) από μόνη της αποτελούσε αντικείμενο εργασίας, σας διαβεβαιώνω ότι θα ήμουν από τους μάστερ του είδους.

 Δυστυχώς όμως υπάρχει και το στάδιο της πραγμάτωσης των ιδεών που είθισται να ακολουθεί. Ομολογουμένως σε αυτό δεν τα πάω και πολύ καλά. Σπαταλάω όλη την ενέργειά μου στη σύλληψη και ανάλυση της ιδέας μέσα στο κεφάλι μου,-τη ζω ένα πράγμα-γίνομαι δέκτης των συνεπειών της και τελικά-ευχαριστημένη ή απογοητευμένη από την εξέλιξη-δυσκολεύομαι να προχωρήσω στο επόμενο στάδιο, γιατί η πλασματική βίωση της ιδέας μου με έχει ήδη εξοντώσει. Είναι κι εκείνο το γνωστό που βαριέμαι εύκολα, και άρα αφού το έχω ζήσει έστω και νοερά, βαριέμαι να μπω και στην πραγματική διαδικασία. Τι σας λέω τώρα… Το θέμα είναι ότι-πάνω κάτω-αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του κλασικού Έλληνα: από ιδέες «να φάνε και οι κότες»-όπως λέει και ο σοφός λαός-αλλά στο παραπέρα, τζίφος.

Κάπως έτσι βλέπω και αυτή την προεκλογική περίοδο. Λίγο πριν την προκήρυξη εκλογών όποιον κι αν ρωτούσες «δε θα ξαναψήφιζε αυτά τα ρεμάλια, τους απατεώνες, τους… τους… τους…». Όλοι προσανατολίζονταν προς τα μικρά κόμματα( από τις λίγες  φορές που η λέξη «αποχή»δεν έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο μεταξύ των απαντήσεων). Τόσο που σκέφτηκα «μωρέ λες να έχουμε ξαφνικά πρωθυπουργό το Βεργή, που θα πηγαίνει συνοδεία προβατίνας στη Βουλή και εκπρόσωπο τύπου τη Τζούλια;»Όχι ότι με παραξένεψε η εικόνα. Έτσι κι αλλιώς το μόνο μυαλό στο οποίο δεν μπορεί να μπει κανείς και να το εξηγήσει, έχει αποδειχτεί περίτρανα-τα τελευταία χρόνια-πως είναι το μυαλό του Έλληνα ψηφοφόρου.

Έτσι λοιπόν όσο πλησιάζουν οι εκλογές ακούω πολλούς από τους ανατρεπτικούς υποστηρικτές των μεγάλων κομμάτων, να πείθονται εκ νέου στην ικανότητα σωστής διακυβέρνησης από τους γνωστούς και δοκιμασμένους. Προσπαθώ μάταια να εξηγήσω αυτά τα ποσοστά πρόθεσης ψήφου που βλέπω στις δημοσκοπήσεις, αλλά μάλλον εγώ ζω σε άλλη χώρα. Σε μία χώρα που δεν ξέρω τι λένε τα επίσημα στατιστικά για την ανεργία, αλλά εμένα ένας στους δύο γνωστούς μου είναι άνεργος ή δουλεύει ανασφάλιστος ή ετοιμάζει τη βαλίτσα του για άλλες πολιτείες, λυτρωτικές. Δεν ξέρω αν με ενοχλεί περισσότερο το γεγονός ότι οι άνθρωποι εδώ δε βρίσκουν τη λύση για την επιβίωσή τους ή το γεγονός ότι θεωρούμε ζωή απλά την επιβίωσή μας. Σίγουρα όμως με ενοχλεί η ανοχή. Η ανοχή στους λόγους και τις πράξεις όλων αυτών που χρόνια τώρα μας κοροϊδεύουν και εμείς μασάμε με τα ψεύτικα χαμόγελά τους και με εκείνο το υποκριτικό σφίξιμο του χεριού στους δρόμους και στα μαγαζιά -πάντα προεκλογικά, γιατί μετά «μην τον είδατε τον Παναή». Με ενοχλεί η ανοχή σε όλους εκείνους που με αφορμή αυτή την «μπιμπ»την οικονομική κρίση απαιτούν από τους υπαλλήλους τους να δουλεύουν 12ωρα και να αμείβονται για 6ωρη εργασία. Δεν πάνε καλά οι δουλειές σου λέει. Σώπα ρε φίλε! Και τότε τι κάνουν 12 ώρες οι υπάλληλοί σου στην εταιρία; Παίζουν πρέφα και όποιος χάσει θα κάτσει να τον πηδήξεις κι από πάνω;

Το θέμα είναι ότι ζούμε στη χώρα της εκμετάλλευσης. Αυτό καταλαβαίνω εγώ. Επί πτωμάτων για να επιβιώσουμε. Επί πτωμάτων, για να ξαναψηφιστούν. Επί πτωμάτων, για να καταχραστούν. Επί πτωμάτων, για να πάρουν τα πρωταθλήματα. Επί πτωμάτων για περισσότερα κέρδη. Επί πτωμάτων για μια θέση στην αγορά εργασίας. Επί πτωμάτων, για να περάσω καλά εγώ . Επί πτωμάτων, για να φανώ ο μάγκας. Τελικά όμως με τόσα πτώματα τριγύρω αρχίζει και η δική μου-η δική σου ζωή να μυρίζει σαπίλα. Σαν τους νεκρούς που τους ραντίζουν με αρώματα, για να καλύψουν τη δυσωδία. 

Τελοσπάντων…Αυτό που καταλαβαίνω εγώ-λίγο πριν από άλλη μια εκλογική Κυριακή- είναι ότι πάλι ο Έλληνας είχε ένα κάρο ιδέες για την ανατροπή του σκηνικού, μιας και σε κάθε παρέα όλο και μια εναλλακτική έπεφτε για την αποτίναξη του ζυγού του συμβιβασμού με τα καθεστώτα τόσων χρόνων, αλλά όσο πλησιάζει η ώρα του σφραγισμένου φακέλου, τόσο βάζουμε μέσα το φόβο της ανατροπής. Λες και προτιμάμε το γνωστό κακό από το οτιδήποτε άγνωστο.

Και κλείνω με την ειλικρινή απορία: «Μετά από όλα αυτά, πώς γίνεται να έχουν τον έλεγχο ακόμη και της γνώμης μας και του λόγου μας; Πώς γίνεται να κατευθύνουν ακόμη και το δικαίωμά μας να καταδικάσουμε τη βρωμιά της κοινωνίας μας; Πώς γίνεται να ελέγχουν την επιθυμία μας για μια καλύτερη ζωή;»

Τελικά είμαστε τόσο πρόβατα;

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ θέλω ζωή και θέλω και τον έλεγχό της. Και αν είμαι πρόβατο, θέλω να είμαι εκείνο που το ‘σκασε από το κοπάδι.  

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/607-thelo-ton-elegxo.html