Η έκσταση της μελάνης

Καμιά φορά, όταν πιάνω το στυλό στα χέρια μου, νοιώθω μια παράξενη αναστάτωση.Κάτι σαν έξαψη-δεν ξέρω αν με νοείς...Μια μουτζούρα πήρα να φτιάξω-ξέρεις, από εκείνες που σχεδιάζουν πάνω στο χαρτί την ώρα που τηλεφωνούν.Ασυνάρτητα σχέδια.Τετραγωνάκια, κύκλους, γραμμές. Και μετά βγαίνει ένας ψυχολόγος, με μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους από κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού(ναι, του εξωτερικού!Γιατί αλλιώς δε θα του δώσουμε σημασία.Θα χαρακτηρίσουμε τα λεγόμενά του με εκείνη την ωραία λέξη που μπορεί να καλύψει τόσο ολοκληρωτικά ορισμένες έννοιες...κοινώς "παπαριές"), βγαίνει λοιπόν εκείνος ο ψυχολόγος και σου λέει ότι αυτά ερμηνεύονται και αποκαλύπτουν στοιχεία του χαρακτήρα μας. Εγώ πάντα σχεδιάζω τρίγωνα. Να ανησυχώ γιατρέ; -Μάλλον οι γύρω σας θα πρέπει να ανησυχούν!...σαν να τον ακούω να μου απαντάει.

...και, τι έλεγα; Είναι αυτές οι μεγάλες παρενθέσεις που αγαπώ να παρεμβάλλω...Αυτές που πάλι διδάσκω στα παιδιά να αποφεύγουν. Άλλο κι αυτό! Γιατί να μην τις κάνουν τις παρενθέσεις; Οι παρενθέσεις είναι σαν το σιρόπι βύσσινου σε μια λευκή βαρετή κρέμα. Γιατί να τις αποφεύγουν λοιπόν; Αλλά τι να σου πω κι εγώ; Αυτά μου είπαν, αυτά λέω. Βέβαια παρεκκλίνω λιγάκι στη διδασκαλία μου και θέτω ένα εκατομμύριο εξαιρέσεις...Και στην τελική,με λίγα λόγια, τους διδάσκω να γράφουν όπως θέλουν.Όπως τους καθοδηγεί η έκσταση της στιγμής. Τα βασικά να τηρούν και να γίνονται κατανοητές οι σκέψεις τους. Κατά τ'άλλα η γραφή είναι εκτόνωση.Και δημιουργία.

Τι λέγαμε λοιπόν; Ναι...πως παίρνω το στυλό να φτιάξω τα ψυχο-αποκαλυπτικά μου τριγωνάκια και το μελάνι ξερνάει λέξεις. Και δεν μπορώ να το σταματήσω...Σαν την ώρα εκείνη της εκσπερμάτωσης.Γίνεται να το σταματήσεις; Δε γίνεται...Ή τουλάχιστον είναι αμαρτία(μπορεί να μην το επιβεβαιώνει η εκκλησία,αλλά στο μυαλό μου είναι αμαρτία μέγιστη).Αυτό είναι το νόημα της ύπαρξης του...Τώρα μπερδεύτηκες, το ξέρω. Αναρωτιέσαι για τίνος το νόημα φτάσαμε να μιλάμε...Πάρ' το όπως θέλεις...Και στα δύο μέσα θα πέσεις!

Χωρίς συνοχή

Είναι κάτι φορές που γράφω και το αποτέλεσμα στερείται συνοχής...Παλιά τα έσκιζα, αλλά τώρα..."δε βαριέσαι...Για να τα γράφω, κάτι θα σημαίνουν...μπορεί και τίποτε".Αλλά...

Δε χρειάζεται να υπάρχει συνοχή.Μόνο σκέψεις.Όπως στη ζωή.Θαρρείς και η ζωή δεν αποτελείται από μικρά χρωματιστά χαρτάκια,που επάνω σημειώνουμε ό,τι τύχει, ό,τι θελήσουμε, ό,τι χρειαστεί;Ό,τι-κατά στιγμές- μας ψιθυρίζει η ζωή εντέλει...Αφού λοιπόν η ζωή μου δεν έχει συνοχή, γιατί να τη βιάζω χώνοντας μεταξύ των μερών (ή ημερών) της εκείνες τις μικρές συνδετικές λέξεις, που με μανία προσπαθώ να διδάξω στα παιδιά; "Πρέπει να χρησιμοποιείται συνδέσμους, συνδετικές λέξεις, συνδετικές εκφράσεις...Πρέπει..." Τίποτε δεν πρέπει! Σταμάτα με τα "πρέπει" στα παιδιά! Εξάλλου κι εσύ πάντα αρνητικά αντιδρούσες σε αυτή τη δισύλλαβη λέξη.

Καλύτερα να τα μαθαίνω τις πρωτεύουσες...Ναι, μία πτυχιούχος Φιλοσοφίας που μαθαίνει τις πρωτεύουσες στα παιδιά.Μια χαρά μου ακούγεται εμένα.Πρωτοποριακό. Να τις σημειώνουμε κιόλας πάνω σε έναν τεράστιο χάρτη.Σαν να ταξιδεύουμε. Και να λέμε ιστορίες για τις χώρες. Να διαβάζουμε για αυτές και να μοιραζόμαστε τα στενά που ταξιδέψαμε διαβάζοντας.Ας μάθουμε στα παιδιά να διαβάζουν, να φαντάζονται και να μιλάνε!Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι για τους ανθρώπους να ξέρουν να μιλάνε;Να βρίσκουν τα λόγια...Να βρίσκουν ενδιαφέρον στα πράγματα της ζωής, αυτό θέλω να σου πω. Ναι, μετά μπορούμε και να τις γράφουμε τις ιστορίες μας, αλλά πρώτα πρέπει να μάθουμε να τις μοιραζόμαστε...

Κάτι στιγμές σκέφτομαι πως έχω τόση φαντασία να μεταφέρω στα παιδιά...Αν έχετε αμφιβολίες, μπορείτε να ρωτήσετε τον πρώην μου, τον "χ". Είμαι σίγουρη πως θα με επιβεβαιώσει πανηγυρικά. Πάντα ιστορίες επιστημονικής φαντασίας σκέφτεται όταν με θυμάται. Μου το εκμυστηρεύτηκε. Και επειδή τα μυστικά, αν δεν κυκλοφορούν, αργοπεθαίνουν, το εκμυστηρεύομαι κι εγώ σε σας. Σε άκουσα εσένα που ρωτάς καχύποπτα -τιμώντας προκαταβολικά την επερχόμενη Κυριακή του Θωμά- "τότε γιατί είναι πρώην;" Και φυσικά θα σου απαντήσω, γιατί ποτέ δεν μπορούν να μου ξεγλιστρήσουν οι απαντήσεις...Είναι πρώην, επειδή η φαντασία μου άρχισε να μοιάζει ασύμβατη με τον πλανήτη του.
Ναι μαμά! Το ξέρω ότι σοβαρεύουν οι άνθρωποι.Μου το έχεις ξαναπεί μαμά.Όπως μου έχεις ξαναπεί ότι εγώ μένω τρελό παιδί.(Αυτές οι φωνές των μαμάδων...πανταχού παρούσες!-Μακάρι να μείνουν για πάντα!) Τι λέγαμε; Α! Για το τρελό παιδί. Ε, το γονίδιο υπήρξε ισχυρό. Πόσο χαίρομαι! Κληρονομική τελειότητα. Κληρονομική ευτυχία!

Προσμονή ανέστη!

Χριστός ανέστη!
Ναι, το άκουσα κι εγώ...Μη με ρωτάτε αν είναι αλήθεια.Κι εγώ από τις φήμες ενημερώθηκα.
Δεν το έψαξα-για να είμαι ειλικρινής.Όμως όμορφα μου ακούστηκε η όλη ιστορία. Πόνος-προβλήματα-δυσπιστία-προδοσία-θάνατος...και μετά η Ανάσταση.Μετά χαμόγελα,αγκαλιές,φιλιά,χαρά,ευτυχία, ζωή!
Μάλλον ανάγκη για ελπίδα θα σου πω εγώ.
Ελπίζω κι εγώ λοιπόν...
Τι; Δεν ξέρω! Απλά ελπίζω.Αυτό είναι το πρώτο βήμα ...
Αλλά σκέψου...δεν είναι όμορφο να υπάρχει η ελπίδα πως μπορεί να αναστηθεί ό,τι -καλό και μόνο τέτοιο(επειδή ξέρω πως κάποιοι θα ευχηθείτε ανάσταση ακόμη και για τα ωραιοποιημένα του μυαλού σας)-πίστεψες πως είχε χαθεί για πάντα;
Και να συναντιόμαστε κάποτε-όχι εκείνο το μακρινό κάποτε-και να λέμε,αναφερόμενοι στις δικές μας ζωές και ανάλογα με τις προσωπικές αναστάσεις του καθενός ή με εκείνες του περιβάλλοντός του...
Χαμόγελο ανέστη!

Χαρά ανέστη!
Ευτυχία ανέστη!
Αλήθεια ανέστη!
Μυαλό ανέστη!
Εργασιακό παρόν ανέστη!
Εντιμότητα ανέστη!
Υγεία ανέστη!
Θάρρος ανέστη!
Τόλμη ανέστη!
Προσπάθεια ανέστη!
Σεβασμός ανέστη!
Ειλικρίνεια ανέστη!
Ανθρώπινη αξία ανέστη!
...Και μια αναστάσιμη Κυριακή ή και Δευτέρα-δεν έχει σημασία η μέρα- "Ελλάδα ανέστη!"

Ο Λύκος στο σπιτικό μου

      Κάποτε, στα παραμύθια που μου έλεγε η γιαγιά, η πριγκιποπούλα είχε ένα ονειρικό σπιτικό και εκεί ζούσε ευτυχισμένη με την οικογένειά της. Η γιαγιά αφηγούνταν δίπλα στην αναμμένη σόμπα κι εγώ ζωγράφιζα τα λόγια της. Τα έκανα εικόνες στο μυαλό μου και δημιουργούσα το δικό μου παραμύθι.Η γιαγιά μου χάιδευε τα μαλλιά και μου έλεγε πως εγώ είμαι η δική της πριγκιποπούλα.

      Τα χρόνια πέρασαν, γλίστρησαν σαν νερό στην τσουλήθρα της ζωής. Η πριγκιποπούλα της μεγάλωσε και άφησε το ονειρικό σπίτι...Τώρα έχει το δικό της, το-εναλλακτικά-ονειρικό.

      Τα χρόνια άλλαξαν, κι έτσι η πριγκιποπούλα έφτιαξε κι άλλα, πιο εναλλακτικά, σπίτια. Όχι απαραίτητα ονειρικά, αλλά ούτε και απαραίτητα αληθινά. Ή μάλλον αληθινά υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Τα διακοσμεί όπως εκείνη θέλει. Κρεμάει τις αγαπημένες της φωτογραφίες στους τοίχους. Αφήνει να τα πλημμυρίσουν μελωδίες και ήχοι, στους οποίους λικνίζει τη ζωή της. Τοποθετεί στη βιβλιοθήκη τα βιβλία που της αρέσει να διαβάζει και στο γραφείο έχει πάντα ανοιχτό το τετράδιο με τις σημειώσεις της. Τον τρόπο επικοινωνίας για να κανονίσουν τον μεσημεριανό καφέ, τον ξέρουν οι φίλοι. Εκείνοι που τους έχει επιλέξει, να την επισκέπτονται στα εναλλακτικά της σπίτια. Δεν είναι γαλαζοαίματοι οι φίλοι της, αλλά σίγουρα είναι τα πριγκιπόπουλα των δικών τους γιαγιάδων. Και σίγουρα είναι εκείνοι, που θέλει να μοιράζεται το χαμόγελό της μαζί τους. Κάποιες φορές όμως, έτσι ξαφνικά,στο σπίτι της εισβάλλουν-με έναν περίεργο τρόπο-κάποιοι που είχε ακούσει γι'αυτούς στο παρελθόν, σε κάποιο κεφάλαιο του παραμυθιού...

      Έτσι κι εκείνο το απόγευμα, που ο καιρός αποφάσισε να κάνει παιχνίδια στους θνητούς,πιτσιλώντας τους από ψηλά με μικρές σταγόνες βροχής. Γύρισε σπίτι σχεδόν βράδυ. Άνοιξε την κλειδωμένη πόρτα και είδε στον καναπέ να την περιμένει ένας γνωστός από το παραμύθι της. Χαμογελούσε ή απλά έκανε ένα μορφασμό ακατανόητο; Ίσως να χαμογέλασε για ελάχιστα δευτερόλεπτα. Το θυμήθηκε αυτό το χαμόγελο από εκείνες τις εικόνες του μυαλού της...Συγκράτησε την ψυχραιμία της, που δοκίμασε σαν κλέφτης να ξεφύγει από μέσα της, και του απευθύνθηκε με τα μάτια της να καρφώνουν τα δικά του: "Λύκε μου, τι τιμή να έρθεις στο φτωχικό μου!" Μα οι λύκοι δεν ήταν ποτέ θαρραλέοι στα παραμύθια...Έτσι κι αυτός,έστρεψε γρήγορα το βλέμμα και δεν μπόρεσε  να αρθρώσει ούτε λέξη. Δεν την κοίταξε καν...Μόνο τη φωτογραφία της στον γνώριμο τοίχο κοίταξε και χαμογέλασε. Δεν ξέρω τι χαμόγελο ήταν αυτό...χαράς, λύπης, ειρωνείας; Εξάλλου ποτέ δεν κατάλαβα τη συμπεριφορά των λύκων. Αυτών που ρουφούν-θαρρείς με καλαμάκι-τη ζωή του άλλου, για να μπορέσουν να χορτάσουν τη δική τους. Ή να νομίσουν πως τη χορταίνουν...Ο περίεργος αυτός λύκος,-λοιπόν-αφού γέμισε τη μνήμη του με αληθινές εικόνες, έφυγε...έτσι απλά. 

Μην τον αναζητήσετε όμως αυτό το Λύκο... Αυτός πήρε το ταλαιπωρημένο του σώμα και μόνος του το πέταξε σε ένα ποτάμι, πιστεύοντας πως έτσι θα ξεδιψάσει τα όνειρά του...

...κλεμμένο από μια σκέψη...

Τα όνειρα είναι επικίνδυνα...ειδικά για εκείνους που δεν τα έχουν συνηθίσει. Τα πρόσωπα σε αυτά παίρνουν άλλες διαστάσεις...σχεδόν αλλόκοτες. Χτυπάνε την πόρτα του μυαλού, θαρρείς απειλητικά. Σαν να θέλουν να παραβιάσουν σκέψεις σφαλιστές. Δεν έχουν βλέμμα, παρά μια λευκή ταινία στα μάτια. Μάταια δοκιμάζεις να την τραβήξεις. Το βλέμμα τους είναι δική τους υπόθεση. Δεν μπορείς να το καθορίσεις. Μόνο να απαντήσεις στην ερώτησή τους μπορείς..."γιατί με κάλεσες;"

-"Επειδή μου έλειψες..."

...προς χαμένο εαυτό...

Κουκλόσπιτο, 07-04-2011

Ξέρεις, σήμερα σου γράφω γεμάτη τρόμο…

Δε θα ‘θελα να σε ανησυχήσω, μα φοβάμαι πως αρχίζω να σε χάνω.

Τόσα χρόνια, τόσες σκέψεις, τόσες ενέργειες…πάντα με γνώμονα εσένα!

Πάντα να μη σε προδώσω! Εσένα και τις αξίες που μοιραστήκαμε. Ω Θεέ μου! Άρχισα ήδη να μιλάω σε παρελθόντα χρόνο…Φοβάμαι!

Ποτέ δε σκέφτηκα πως μπορεί να σε χάσω. Ένοιωθα πάντα τόσο σίγουρη...Μα σήμερα…Σήμερα το πρωί κοίταξα φευγαλέα τον καθρέφτη-ξέρεις…εκείνον που κρέμεται πάνω από το κρεβάτι-και ένα ρίγος έλουσε το κορμί μου. Όχι, δε θέλω να σε τρομάξω, μα δεν ήσουν εσύ. Δεν ήμουν εγώ. Ήταν ένα πρόσωπο. Το πρόσωπό μου. Είχε τα μάτια μου, τα χείλη μου, τα μαλλιά μου. Μαύρα. Σγουρά. Ξέρεις…όπως είναι τα πρωινά που ξυπνάω…μα δεν ήμουν εγώ…

Φοβάμαι!

Δεν αναγνώρισα το βλέμμα μου στο γυάλινο είδωλό μου. Το βλέμμα αυτό δεν ήταν δικό μου. Ήταν άδειο. Δε μιλούσε. Δεν έλεγε για τα γέλια, δεν έλεγε για τα δάκρυα…Ούτε για ταξίδια μου μίλησε, ούτε για μοναχικές στιγμές σε ένα παγωμένο δωμάτιο. Ούτε για τους έρωτες, ούτε για τα πάθη. Ένα βουβό βλέμμα ξεπήδησε από τον καθρέφτη. Δεν ήταν δικό μου, σου λέω!

Φοβάμαι! Μ’ ακούς;

Με τρομάζει το κενό. Εμείς πάντα ψάχναμε το νόημα. Ψάχναμε το γεμάτο…

Και τώρα; Ένα κενό βλέμμα μου γνέφει.

Φοβάμαι! Δε θέλω να σε χάσω.

Μείνε κοντά μου! Μη με εγκαταλείψεις!

Δεν ήταν αυτό το βλέμμα μου…το βλέμμα μας…

Το δικό μας ήξερε να αφηγείται ιστορίες και να εγείρει χαμόγελα…

Ήξερε να αναδίδει όνειρα. Όλα εκείνα που πραγματοποιήσαμε και τα άλλα, που περιμένουμε…Δε θέλω να ξεχάσουμε να ονειρευόμαστε!

Ξέρω…καμιά φορά ξεχνάω να είμαι παιδί! Γι’ αυτό σε χάνω…μπλέκομαι στα προβλήματα των μεγάλων και σε χάνω.

Σήκω ! Σήμερα θα σε πάω βόλτα στη θάλασσα. Εκεί που πάντα θυμάσαι τον τρόπο να ονειρεύεσαι. Θα σου πάρω εκείνο το καραμελωμένο μήλο και θα σε πάω στην παιδική χαρά. Θα ανέβουμε παρέα στην κούνια και θα νομίσουμε πως φτάνουμε τα σύννεφα. Εκεί, θυμάσαι πάντα να ονειρεύεσαι…

Όπως έκανες παιδί!

Οι ταξιδευτές των ονείρων τους

Κάποτε, όχι πολύ μακριά από  το τώρα-όσο κι αν το «μακριά» δηλώνει αυτή η λέξη…Κάποτε, λοιπόν, είχα φίλους που έμεναν στην Τούμπα, στη Σταυρούπολη, στη Χαριλάου, στο Κέντρο, στην Καλλιθέα…-λυπημένοι.

Τώρα έχω φίλους, που ζουν  στην Ολλανδία, στην Αγγλία, στο Βέλγιο, στη Γερμανία, στην Αυστραλία…-χαρούμενοι.

Κάποτε μπορούσα να σηκώσω το τηλέφωνο και σε 40 λεπτά να κανονίσουμε συνάντηση στο Θερμαϊκό-με τα υπέροχα μπισκοτάκια. Να ψαρέψουμε το καλό τραπεζάκι και να γελάμε. Να γελάμε, ενώ ο ήχος της θάλασσας ντύνει ηχητικά το πλάνο.

Τώρα το τραπεζάκι έχει λιγότερες καρέκλες. Όχι, δε στερείται θεμάτων, ούτε γέλιων. Στερείται όμως αγαπημένων προσώπων. Κι όταν πλανάται αυτή η στέρηση στον αέρα, τότε λείπει και ένα κομμάτι του εαυτού σου.

Στην Ολλανδία, στην Αγγλία, στο Βέλγιο, στη Γερμανία, στην Αυστραλία…κάπου εκεί θα το βρεις! Και ίσως να σουλατσάρει πιο ευτυχισμένο εκεί, αφού βλέπει αγαπημένους να ζουν, και όχι απλά να επιβιώνουν. Τους βλέπει να ονειρεύονται με έναν τρόπο τόσο δυνατό, όπως είχαν ξεχάσει να κάνουν εδώ. Τι ειρωνεία! Σε μία χώρα που ενδείκνυται για όνειρα να μην μπορεί κανείς να ονειρεύεται. Σε μία χώρα που ντύνεται τα πιο όμορφα χρώματα-το μπλε της θάλασσας, το πράσινο του βυθού, το λιλά της πασχαλιάς-να μη μπορεί κανείς να βυθιστεί στο όνειρο.

            Γι’ αυτό οι φίλοι μου στο ταμείο της ζωής κοντοστάθηκαν λίγο, σκούπισαν τα υγρά τους βλέφαρα, πήραν μια βαθειά-αποφασιστική ανάσα και αντάλλαξαν τα χρώματα με τη  ζωή.

            Οι φίλοι μου ξέρουν πως τα ίδια αστέρια φωτίζουν τους δρόμους μας, μα οι δρόμοι εδώ είναι διαρκώς υπό κατασκευή και οδηγούν σε αδιέξοδα. Γι’ αυτό πήραν το δισάκι τους και ξεκίνησαν να αναζητήσουν τη δική τους γη της Επαγγελίας.

            Τώρα, όποτε σκέφτομαι εκείνους τους φίλους μου, τους ταξιδευτές των ονείρων τους, τους σκέφτομαι να χαμογελάνε. Κι έτσι, κάθε πολύχρωμο απόγευμα, ο απόηχος των γέλιων τους συντροφεύει τον καφέ μου και θαρρείς πως φυσά ένας άνεμος αισιοδοξίας στις γκρίζες σκέψεις μου.

Να επιστρέψεις, άμα τη συμμορφώσει

Ένας θλιμμένος Απρίλης μου χτύπησε συνθηματικά την πόρτα.

Δεν του άνοιξα. Πες με αγενή, αλλά δεν του άνοιξα. Θέλω να μείνω στο κουκλόσπιτό μου, παρέα με δυνατά γέλια και υπέροχους ανθρώπους. Τους άλλους τους κρατάω απ’ έξω. Δεν κάνω εγώ τουριστικό αξιοθέατο την ύπαρξή μου.

Να, πάλι μου γνέφει από την ανοιχτή κουρτίνα. Πες με αγενή, αλλά έκανα πως δεν τον είδα. Έσκυψα πάνω από την κατσαρόλα κι έκανα πως μαγειρεύω. Δεν άκουσα, με ρώτησες τι μαγειρεύω; Κάτι ωραίο για τους λίγους. Οι περισσότεροι θα ξινίσουν τα μούτρα τους. Και εκεί, θα χαμογελάσω με ικανοποίηση. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα για τους πολλούς. Πάντα εκείνοι οι λίγοι είχαν μερίδα στο τραπέζι μου.

Πες του να μη μου τηλεφωνεί. Δε θα σηκώσω το τηλέφωνο. Η αναγνώριση το δείχνει καθαρά: «Θλιμμένος Απρίλης». Κι εγώ δεν έχω χρόνο για θλίψεις. Εγώ ονειρεύομαι χρώματα, πεταλούδες, ηλιοτρόπια. Μια άνοιξη πραγματική.

Τώρα μου φωνάζει από το μπαλκόνι. «Άνοιξε, είμαι ο θλιμμένος Απρίλης».

-«Καλέ μου, η δική μου φωνή έχει περισσότερη δύναμη.

Να επιστρέψεις, άμα τη συμμορφώσει».