Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουν...

Μερικές νότες, όμορφα δεμένες μεταξύ τους,λίγα λόγια κι ένα μάτσο εικόνες στο μυαλό πάντα καταφέρνουν να σε γυρίσουν πίσω.
Πού είναι το πίσω;
Είναι 500 και κάτι χιλιόμετρα νοτίως της καρδιάς;
Ψέματα! Πάλι! Ποιον κοροϊδεύεις;
Δεν είναι εδώ η καρδιά...
Την αναζητάς και ακούγεται πάλι εκείνος ο μακρόσυρτος ήχος του κατειλημμένου.
Καιρό είχες να τον ακούσεις. Όχι γιατί απαντούσε, αλλά γιατί είχες καιρό να της μιλήσεις.
Είχε μάθει κι εκείνη μαζί με σένα, μαζί με όλους να υποκρίνεται.
Αλλά πάντα θα είναι εδώ μια Κυριακή...μια Κυριακή που όλα ανατρέπονται και όλα μπορούν να συμβούν.
Οι Κυριακές έχουν την απίστευτη ικανότητα να τραβάνε το πέπλο της ωραιότητας των φαινομενικά όμορφων πραγμάτων. Και μένεις εκεί να ταλαντεύεσαι μεταξύ των νοημάτων...
Μένεις εκεί να κοιτάς το εισιτήριο του Μετρό και να αναρωτιέσαι από πού τρύπωσε πάλι ο φόβος.
Όχι. Αυτή τη φορά όχι ο δικός σου φόβος...
Ο δικός σου ρίζωσε σε εκείνο το τρένο που ξεκίνησε ένα απόγευμα από το σταθμό Λαρίσης και όταν κατέβηκες, τον άφησες εκεί να ταξιδεύει...
Απόψε το ψυχρό αεράκι που μπήκε από τα ανοιχτά παράθυρα της οθόνης...της ζωής...σου σύστησε νέους φόβους.
Τους φόβους που ξεπηδάνε από άτσαλα παραταγμένες λέξεις και αναιρούν ειπωμένα συναισθήματα.
Τους φόβους που αστειεύονται τα σαββατοκύριακα σε έναν "υπόγειο δρόμο" κάπου απέναντι από τις ακτίνες που καθρεφτίζονται στα νερά.
Τους φόβους που διαβάζεις σε δυο μάτια που προσπαθούν να σε πείσουν ότι "...τίποτε...".
Τους φόβους που προδίδει ένα βλέμμα πάνω από ένα σαββατιάτικο μεσημεριανό τραπέζι.
Τους φόβους που ακούγονται από το κλείσιμο ενός τηλεφώνου κάπου στη Ν.Φιλαδέλφεια.
Τους φόβους που παγώνουν στα χιόνια της άνοιξης πολλά χιλιόμετρα βορείως.
Χιλιάδες φόβοι που σε κάνουν να ξεχνάς πόσο όμορφο είναι να διατηρείς τον παιδικό αυθορμητισμό.
...που σε κάνουν να ξεχνάς πόσο όμορφο είναι να μη φοβάσαι το χαμόγελο που ξύπνησε στα χείλη σου.
Χιλιάδες φόβοι που σε κάνουν να θυμάσαι γιατί σιχαίνεσαι τις Κυριακές...
Επειδή πάντα μια Κυριακή μπερδεύεται και αντί να σου θυμίζει το ξεκίνημα,σου θυμίζει το τέλος.
Σου θυμίζει το τέλος κάποιου ωραίου.
Μα...δε φταίει τελικά η Κυριακή, αλλά εσύ, που της την έχεις στημένη στη γωνία, για να σου δώσει την επιστροφή στην εσωτερική σου ανία.

Για τη ΔΕΗ ρε γαμώτο!

Έκανα να ανοίξω την πόρτα χτες το απόγευμα, για να πάω για ένα ριμαδοκαφέ στην παραλία και το μάτι μου έκανε βουτιά στο πακέτο με τους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Διάλεξα το δικό μου, που έρχεται στο όνομα μίας νεκρής κυρά Μαρίκας, κι έσπευσα να τον ανοίξω για τα αποκαλυπτήρια του διμήνου. Ο φάκελος παιδιά ήταν ανοιχτός. Δύο τινά υπάρχουν: ή που απέλυσαν τον υπάλληλο που έκλεινε τους φακέλους λόγω περικοπών ή που τους κόψανε κανένα επίδομα «κλεισίματος φακέλων» και θα μας έρχονται πλέον εκτεθειμένοι σε κοινή θέα οι λογαριασμοί μας.

Που λέτε, αυτό το δίμηνο κατανάλωσα ηλεκτρικό ρεύμα που ισούται με 17 ευρώ και 2 λεπτά. Αλλά μη με καλοτυχίζεται ακόμη. Δεν πρέπει να ξεχνάτε το δήμο με τις άπλετες παροχές του, καθώς και την ΕΡΤ, που τη βλέπεις δεν τη βλέπεις, θα την πληρώσεις την Μπήλιω και το όποιο πρόγραμμα δεν παρακολουθείς. Εμπίπτει μάλλον στο άρθρο 1.354.986 και κάτι ψηλά του Κοροϊδευτικού Κώδικά που μας έχουν επιβάλει. Να χαρώ εγώ Δημοκρατία! Και τσούκου τσούκου, να το 50εύρω που, λες και το χρωστούσα και από χτες σε όλους τους βισματούχους της κρατικής τηλεόρασης.

Και καλά εγώ, που προφανώς-σε κάποιο ζάπινγκ-θα κάνω ένα στοπ σε καμιά εκπομπή, αυτή η έρμη η οικοδομή γιατί πρέπει να πληρώσει την ΕΡΤ; Μήπως είναι στοιχειωμένη και τα βράδια του Σαββάτου μερακλώνει κανένα φάντασμα με το Σπύρο Παπαδόπουλο;

Όχι, δεν περνάω στα ψηλά το φόρο ακίνητης περιουσίας, απλά δε συμπεριλαμβανόταν στο λογαριασμό. Είμαι ακόμη εν αναμονή. Αφήστε που ούσα γκόμενα άνευ προικός, δε χολοσκάω καθόλου. Μέχρι να θεσμοθετηθεί ο φόρος ενοικίασης ακινήτου, θα σφυρίζω ανέμελα ως προς το συγκεκριμένο χαράτσι(όπως το λέει και η Τρέμη στις ειδήσεις).

Στην επιστροφή μου στο σπίτι που νοικιάζω…(το τονίζω αυτό! Μη μας παρακολουθεί κανένας της κυβερνήσεως και μου ζητάει μετά καμιά έκτακτη εισφορά. Ποτέ δεν ξέρεις! Έχουν απλώσει παντού τα δίχτυα τους αυτοί. Ειδικά τώρα που βούτηξαν όλοι στην ταΐστρα με το σανό. Μπαρδόν στη Βουλή ήθελα να πω). Στην επιστροφή λοιπόν ακούμπησα ευλαβικά τον εν λόγω φάκελο στη στοίβα με τους λοιπούς λογαριασμούς και του ψιθύρισα με νόημα… «Μην άγχεσαι! Θα έρθει και η σειρά σου.». Λέτε να είναι ανησυχητικό που αρχίζω να μιλάω με τους λογαριασμούς; Αλλά και πάλι, τι να κάνω; Μαζεύτηκαν τόσοι στο σπίτι… Θα ήταν ντροπή να μην τους δίνω την πρέπουσα σημασία.

Κι εκεί, πάνω στον προβληματισμό των καλών μου τρόπων απέναντι στους λογαριασμούς, ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος του μηνύματος από το κινητό μου. Βρε καλώς την! Είχα ξεχάσει τον ανεξόφλητο λογαριασμό της κινητής. Ναι, ναι! αυτόν πρέπει να τον πληρώσω αύριο, καθώς έχω υποσχεθεί στο σύμπαν πως δε θα αφήσω αυτή την «μπιπ» την κρίση να με αποξενώσει από τους συνανθρώπους μου και να πλήξει την κοινωνικότητά μου. Ω Θεέ μου, τι λέω; Τι σκέφτομαι;

Και ενώ προσπαθώ να συνδιαλεχτώ με τον εαυτό μου, ακούω κάτι σαν ανακριτική ερώτηση «Ποιος ήταν στο μήνυμα;». Για κάτι ελάχιστα δευτερόλεπτα αναρωτήθηκα…και μετά…α! ο Μήτσος! Τον είχα ξεχάσει αυτόν. (το θυμάστε το Μήτσο; Αν όχι, δεν πειράζει. Εδώ κόντεψα να τον ξεχάσω εγώ…). Τη συγκεκριμένη στιγμή όμως η ερώτηση ήταν η λάθος αντίδραση στη λάθος στιγμή. Οπότε τη συνέχεια, θα την κρατήσω για μένα, για να μη με χαρακτηρίσετε και παράξενη…

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/502-gia-ti-dei-re-gamwto.html

Επιλογές από την ντουλάπα

Αγαπημένοι μου,

Σήμερα μου ήρθε μία διάθεση να δώσω μία διάλεξη. Μου λείπει το βήμα υπό τη μορφή εξέδρας, αλλά νομίζω ότι το θέμα της διάλεξης μια χαρά ευδοκιμεί και από την kristiboniki σελίδα μας.

Λοιπόν… Είμαστε όλοι σε απαρτία; Ξεκινάμε…

Σχέσεις…

...είναι σαν να στέκεσαι μπροστά από μια ντουλάπα γεμάτη με ρούχα.

Ρούχα ωραία. Ρούχα εντυπωσιακά. Ρούχα ωραία και εντυπωσιακά, που όμως δεν είναι το στιλ σου.

Ρούχα άθλια. Ρούχα αδιάφορα.

Ρούχα χαρισμένα, που τα έχεις αφήσει σε μια γωνιά-σαν σε αναμονή- και δεν τα κοιτάς, μα ούτε τα πετάς, αλλά τα φυλάς. Για μια ώρα ανάγκης, βρε αδερφέ.

Κάποια από αυτά δε σου κάνουν-μεγάλα ή μικρά.

Κάποια άλλα τα έχεις φορέσει αρκετές φορές, ώστε να τα έχεις βαρεθεί και να μη θέλεις να τα ξαναδείς πάνω σου.

Κάποια ρούχα σου αρέσουν τόσο πολύ, αλλά δεν μπορείς ούτε καν να τα δοκιμάσεις, γιατί πολύ απλά, ανήκουν σε άλλον.

Κάποια ρούχα είναι κλειδωμένα για σένα - σαν σε ηλεκτρονικό παιχνίδι- και δεν ξέρεις αν υπάρχει παρακάτω κάποιο επίπεδο, που θα ξεκλειδώσει την επιλογή τους.

Τα κοιτάς για ώρες. Τα παρατηρείς. Πιάνεις με τις άκρες των δαχτύλων σου ένα σημείο του υφάσματος και το περνάς από έλεγχο.

Είναι σαν να ανοίγει μια οθόνη πάνω από το κεφάλι σου και σε αυτήν βλέπεις την ακτινογραφία του υλικού και ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Εσύ όμως δεν είσαι ποτέ ο γιατρός που ξέρει να την ερμηνεύσει. Οπότε...τις περισσότερες φορές η διάγνωση είναι λανθασμένη. 

Κάποια από αυτά τα ρούχα, αποφασίζεις ότι θα μπορούσαν να σου κάνουν και τα ξεκρεμάς-άλλοτε προσεκτικά, άλλοτε τραβώντας-θαρρείς εκδικητικά- την κρεμάστρα. Και...τα δοκιμάζεις. Στέκεσαι μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη και σβουρίζεις γύρω από τον εαυτό σου. 

Πολλά από αυτά δε σου ταιριάζουν. Άλλα δε συνάδουν με τη διάθεση της χρονικής στιγμής.

Τα βγάζεις και τα πετάς στοιβάζοντας βουναλάκι στην άκρη της ντουλάπας, για να θυμάσαι να μην μπεις στον πειρασμό να τα ξαναφορέσεις.

Μετά από αρκετές ώρες αναζήτησης και πολλές κούπες καφέ-τσαγιού-ποτού (διαλέγεις και παραγγέλνεις), βρίσκεις εκείνο που κουμπώνει εκπληκτικά-ή έτσι τουλάχιστον νομίζεις- επάνω σου. 

Το δοκιμάζεις και σβουρίζεις και πάλι μπροστά στον καθρέφτη σου. 

Ένα χαμόγελο διαγράφεται στο πρόσωπό σου-για λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία.

Βλέπεις τώρα το είδωλό σου να καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι απέναντί σου.

Εσύ πάλι το κοιτάς με ευχαρίστηση και δυσπιστία -ταυτόχρονα.

Τώρα...

Άλλες φορές το ρούχο αυτό σε βγάζει ασπροπρόσωπο και σε κάνει να λάμπεις (σαν την λάμψη που κάποιος γνωστός  Σερ ισχυρίζεται ότι περιφέρει).Τότε- με τη σειρά σου κι εσύ- του δείχνεις το κατάλληλο ενδιαφέρον και φροντίδα-ξέρεις! το επιλέγεις συχνά για τις εμφανίσεις σου ή το πηγαίνεις στο καλό καθαριστήριο της περιοχής, ακόμη και αν βρίσκεται 10 τετράγωνα παρακάτω.

Άλλες φορές πάλι, πάνω που είσαι έτοιμος να εμφανιστείς με αυτό το υπέροχο-όπως τελικά θεώρησες μετά και από την ακτινογραφία- ρούχο, κάνεις μια κίνηση για κάτι τόσο απλό, όπως το να δέσεις-κουμπώσεις τα παπούτσια σου, και ακριβώς εκείνη τη στιγμή χαλάει το φερμουάρ, το κουμπί, η ραφή.

Και τότε μένεις να αναρωτιέσαι αν ήταν τελικά το ρούχο κακοραμμένο και από κακής ποιότητας υλικό ή φταις εσύ που έκανες τη λάθος κίνηση.

Και για να σε βγάλω από την εύλογη απορία, μάλλον τις περισσότερες φορές σημαίνει ότι απλά το ρούχο αυτό δεν ήταν ραμμένο για εσένα. 

Τόσο απλά!

* στο ρόλο των ρούχων, ο Μανώλης, ο Νίκος, η Μαρία, η σχολή που τελείωσες, το επάγγελμα που επέλεξες, η δουλειά που βρήκες, ο Αντρέας, η Ελένη, το φαγητό που λάτρεψες, αλλά και εκείνο που σε έκανε να ξεράσεις, ο φίλος που μεγάλωσες μαζί του και εκείνος που συνάντησες στην πορεία, ο συγγενής που σου επιβλήθηκε και διάφοροι άλλοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι.

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/488-epiloges-ap-ti-ntoulapa.html

Ο Χαρταετός

Kι εκεί που τα χαμόγελα συναντιούνται και ανταλλάσσουν κρυφές (ή ίσως και φανερές) ματιές...

...εκεί που, μετά από καθοδήγηση, καταλαβαίνεις ποιος- τι - πώς - γιατί...

εκείνη ακριβώς τη στιγμή βλέπεις 3 ζευγάρια μάτια να σε κοιτάζουν, λες κι έχεις κάνει τη μεγαλύτερη βλακεία του κόσμου.

Τυχαία δεν ακούγεται εκείνο το δασκαλίστικο "τς τς τς" που συνηθίζει να ντύνει ηχητικά κάτι τέτοιες στιγμές.

Κοιτάς με απορία και μάταια ψάχνεις μέσα στο κεφάλι σου να βρεις τους υπότιτλους των σκηνών που προηγήθηκαν.

Σηκώνεται, σου χαμογελάει- δε σου χαμογελάει (εσύ πάντως χαμογελάς), και έτσι απλά σε καληνυχτίζει.

Δεν τολμάς να σηκώσεις το κεφάλι σου να τις δεις! 

Πιο ασφαλής η ματιά στο ποτήρι.

Μπορείς όμως να ξεφύγεις; Σχεδόν ποτέ!

Όσο και να το καθυστερείς, τα βλέμματα εξακολουθούν να ακολουθούν τις κινήσεις σου.

Τελικά το κάνεις. Τις κοιτάς. Χαμογελάς. Όσο προλαβαίνεις, γιατί σε πιάνουν από τα μούτρα. 

Μιλάνε όλες μαζί και δεν ακούγεται καμιά. "Ουφ, ευτυχώς! "σκέφτεσαι και 

βιάζεσαι να πεις τη δικαιολογία που πιστεύεις ότι θα σε απαλλάξει από τα υπόλοιπα...

"είδες... ;" 

Εκεί ακούγεται-δεν ακούγεται το "τς τς τς" . Σίγουρα όμως αιωρείται.

Ένα συγκρατείς από όλον αυτόν το συρφετό λέξεων...

"πετάς αετό!"¨

Αντιδράς άμεσα. Το κάνεις εικόνα και χαμογελάς.

Ένας τεράστιος χάρτινος αετός...

Κάθε πλευρά του και ένα άλλο χρώμα.

Εσύ κρατάς το σπάγκο. 

Τον αφήνεις σιγά σιγά και τον παρατηρείς καθώς ανοίγεται πάνω από τα κεφάλια σας. 

Μία πολύχρωμη ουρά από εκατοντάδες κομμάτια χαρτιού τον ακολουθεί. 

Είναι πολύ μακριά και αγγίζει τα μαλλιά σας, καθώς σουλατσάρει πέρα δώθε, προσπαθώντας

να υποστηρίξει την προσπάθεια του φίλου αετού.

Είναι βράδυ και ο ουρανός έχει ένα βαθύ μπλε χρώμα ή έτσι σου φαίνεται. 

Μπορείς-κοιτώντας ψηλά- να διακρίνεις τα λευκά σύννεφα που παίζουν μεταξύ τους.

Και ο αετός, ξανοίγεται. 

Είναι σαν να θέλει να φτάσει εκείνα τα σύννεφα.

Τα χρώματά του γίνονται όλο και πιο φωτεινά, καθώς ψηλώνει.

Λες και η προσπάθεια για ελευθερία και ανεξαρτησία, του δίνει χαρά.

Τον κοιτάς και συμμερίζεσαι την ευτυχία του. 

Η ουρά του εξακολουθεί να χορεύει στους ρυθμούς της σκέψης σου ή της σκέψης του.

Εκστασιάζεσαι και αφήνεις κι άλλο το σχοινί.

Ένα σμήνος από μεταναστευτικά πουλιά σου αποσπούν τη ματιά με τους εντυπωσιακούς σχηματισμούς τους.

Ο χαρταετός σου κάνει ένα σάλτο και βρίσκεται κοντά τους. 

Αναπόφευκτη η σύγκρουση.

Σκίστηκε η κόκκινη - ή μήπως η πράσινη; - πλευρά του.

Τα πουλιά συνεχίζουν με χάρη το ταξίδι τους, ενώ εκείνος βουτάει στο κενό.

Η πολύχρωμη ουρά του κάνει μια κίνηση - λες και βρίσκεται στο στάδιο της εκπνοής - και προσγειώνεται δίπλα σου.

"Ουπς έπεσε" σκέφτεσαι. "Δεν πειράζει , θα το φροντίσω και θα επανέλθει. Έχει πολλές πτήσεις ακόμη μπροστά του!"

Δεν ξέρεις τι από όλα αυτά ακούστηκε δυνατά, αλλά τα 3 ζευγάρια μάτια σε κοιτούν γεμάτα από ερωτηματικά.

Δεν ξέρεις τι πρέπει να απαντήσεις και τι επεισόδια έχασες στο ενδιάμεσο.

"Θα επανορθώσω", ξεστομίζεις και σου φαίνεται πως αυτή η απάντηση θα μπορούσε να ταιριάζει με τη στιγμή...

Παρ' όλα αυτά αποφεύγεις να διασταυρώσεις τη ματιά σου με τις υπόλοιπες...

Μαζεύεις με προσοχή το λαβωμένο σου χαρταετό και προσπαθείς να τακτοποιήσεις τις χάρτινες κορδέλες στο μικρό σου τσαντάκι.

Θέλεις τόσο πολύ να γελάσεις...

αλλά μάλλον δεν είναι  κατάλληλο για τη στιγμή.

"Αύριο" λες και αισθάνεσαι  τον αέρα να αλλάζει...

Σε ακολουθούν και οι υπόλοιπες στο μονόδρομο του γέλιου...- όπως πάντα!

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=5654

Λευκά ανθρωπάκια σε μια ερωτική πόλη

Ήρθαν πάλι στην πόλη αυτοί οι δεκάδες του Πολεμικού Ναυτικού με τις λευκές στολές. Είχα ξεχάσει φέτος την επέλασή τους κι όταν έπεσα επάνω τους στην Αριστοτέλους, ήταν λες και έπεσα πάνω σε έναν τοίχο από αναμνήσεις. Μία λευκή στολή σε σταθμούς τρένων. Πότε Θεσσαλονίκη, πότε Αθήνα. Παράξενο πράγμα οι αναμνήσεις. Περίεργα και τα χρόνια που τις ξεθωριάζουν. Τους είδα μπροστά από το άγαλμα του Βενιζέλου και σκέφτηκα πως τελικά δεν κατάφερα να μάθω να ισορροπώ το λευκό καπέλο στο δείκτη του χεριού μου. Ναι, στέκονταν εκεί που βγάζαμε βόλτα τη λευκή άσπρη σκυλίτσα. Την αφήναμε να τρέχει στα γρασίδια κι έπειτα ερχόταν με φόρα και έχωνε τη μουσούδα της ανάμεσά μας προσπαθώντας να ξανακερδίσει την προσοχή που της είχα κλέψει. Μία σκυλίτσα που προσπαθεί τώρα να βουτήξει το κεφάλι της στα χιόνια ενός παράξενου βορρά. Ο νεαρός που πέρασε από μπροστά μου με τη μηχανή με επανέφερε στην πραγματικότητα του τώρα, αλλά πάλι κάπου ξέφυγε ο νους καβάλα σε μια μηχανή με αφετηρία τη Ν. Φιλαδέλφεια. Κι ένας ήχος από ένα πλοίο που σαλπάρει. Μα δεν έχει πλοία για Κυκλάδες από εδώ… Το μυαλό όμως είναι ένα τσογλάνι εν κινήσει. Ποτέ δεν του δείχνεις το δρόμο. Τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα κόντρα στους μονοδρόμους που εσύ αποφεύγεις. Λες και σου φωνάζει αυτό που όμορφα σκαρφίστηκε ο Αγγελάκας…

Πρόσωπα, Ιστορίες, Έρωτες, Αγάπες, Πόνος, Χαρά. Η ζωή! Τι είναι τάχα η ζωή αν δεν βουτήξει στον έρωτα; Σαν την πένα που δεν έχεις βουτήξει στο μελάνι. Σαν την πένα που ξέχασες να βουτήξεις στην ψυχή και αραδιάζεις απλά τις λέξεις. «Έρωτας για τη στιγμή»-αυτό είναι η ζωή.

Σουρουπώνει στην πόλη.

Δεν ξέρω αν αυτή η πόλη κουβαλάει στα αλήθεια αυτόν τον ερωτισμό που της χρεώνουν, μα είναι μάλλον ζόρικο να διαβάζεις τις ταμπέλες που άλλοι σου αποδίδουν. Ξέρω όμως ότι ζήσαμε έρωτες σε αυτήν την πόλη. Σε ένα σκηνικό που μεταμφιέζεται διαρκώς και άλλοτε φυσάει ένας Βαρδάρης τη στιγμή που την αγναντεύεις από τα Κάστρα, άλλοτε χάνεσαι στο γκρίζο που ντύνεται ο Θερμαϊκός, θαρρείς για να σου θυμίσει την ομορφιά της μελαγχολίας κι άλλοτε πάλι ταξιδεύεις με τις ακτίνες που καθρεφτίζονται στα νερά του, παρέα με ένα παγωτό χωνάκι, κι ας χειμωνιάζει. Οι αναμνήσεις τρέφουν τη σκέψη λένε, αλλά η ψυχή ρουφάει στιγμές από το παρόν. Κάπως έτσι και οι ανομολόγητοι έρωτες ρουφάνε στιγμές από τη ζωή. Γιατί "αν όχι σήμερα, τότε πότε; Γιατί το κάποτε είναι ένα όνειρο μακρινό".

Σαν εκείνο τον πληθυντικό αριθμό, που ντε και καλά εμείς πασχίζουμε να τον αφήσουμε ενικό. Και ξέρεις, για να πέσεις μέσα, πρέπει να βάλεις τον κατάλληλο πληθυντικό δίπλα στον αντίστοιχο ενικό, διαφορετικά τα πράγματα δεν κολλάνε και μένεις μετεξεταστέος στο πιο σημαντικό μάθημα της ζωής.

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/475-leuka-anthrwpakia-se-mia-erwtiki-poli.html