Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Η ιστορία του χαμένου Θα...


Άκου λοιπόν μικρό μου, μια περίεργη ιστορία...

Αυτές οι χειμωνιάτικες μέρες που είναι κάτι σαν προάγγελος των Χριστουγέννων, της πιο αγαπητής γιορτής στα παιδιά,
μου θυμίζουν εκείνες τις εποχές που μαζευόμασταν γύρω από μια σόμπα στο σπίτι της γιαγιάς και ακούγαμε με αγωνία τις ιστορίες που εκείνη μας αφηγούνταν. Κάπως έτσι σήμερα σκέφτηκα να αναλάβω εγώ αυτό το ρόλο και να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία, έτσι όπως καθόμαστε μπροστά από αυτή την παγωμένη οθόνη του υπολογιστή,μήπως και καταφέρουμε να ζεστάνουμε λιγάκι τις ψυχές μας...μέρες που είναι.
...
Άκου λοιπόν μικρό μου, μια περίεργη ιστορία...
Μια ιστορία που μοιάζει με παραμύθι.
Ένα παραμύθι από εκείνα που οι άνθρωποι ξέρουν να δημιουργούν.
Την ιστορία του χαμένου "θα".

Κάποτε - όχι πολύ μακριά από τον τόπο μας, ούτε πολύ μακριά από την εποχή μας -υπήρχε ένας πολλά υποσχόμενος χρόνος!
Ο Μέλλοντας!
Ένας χρόνος που έκρυβε μυστήριο και ενίοτε ήξερε να προκαλεί χαμόγελα.
Ένας χρόνος που ντυνόταν με χιλιάδες χρώματα και κυκλοφορούσε στις συντροφιές των ανθρώπων.
Άλλοτε εμφανιζόταν σαν στιγμιαίος και άλλοτε σαν εξακολουθητικός. Άλλες πάλι φορές το συναντούσες συντελεσμένο...
Άκμαζε εκείνες τις εποχές που οι άνθρωποι είχαν όλα εκείνα τα γνωρίσματα που αντιστοιχούν σε ανθρώπινα όντα.
Τότε που έβλεπες καθαρά βλέμματα να σε κοιτούν στα μάτια. 
Τότε που τα λόγια δεν ήταν πολλά και οι κουβέντες είχαν νόημα.
Τότε που οι λέξεις δεν κρύβονταν σε σφαλιστά στόματα.
Τότε που οι ήχοι αντιπροσώπευαν έννοιες.
Εκείνες λοιπόν τις εποχές,  ζούσε ένα πολύ μικρό γραμματικό μόριο. 
Το ονομαζόμενο "θα". Το "θα" που είχε ουσία.
"Θα έρθω"
"Θα σου τηλεφωνήσω"
"Θα σε σκέφτομαι"
"Θα το θυμηθώ"
"Θα έχω τελειώσει"
"Θα σου μιλήσω"
"Θα σε στηρίξω"
"Θα είμαι εδώ"
"Θα σε αγαπάω"
Κάποιες φορές δεν ήταν μόνο του...
Κάποιες φορές συντροφευόταν από έναν αέρα αρνητικό, που -όμως-  και αυτός χρήζει εκτίμησης.
Φανέρωνε με ειλικρίνεια μια διάθεση.
"δε θα έρθω"
"δε θα μείνω" 
"δε θα σου τηλεφωνήσω"
"δε θα μπορέσω"
Όμορφες εποχές που οι άνθρωποι δε ζούσαν σε θαμπά γυάλινα κλουβιά.
Μα στην πορεία, τα πράγματα άλλαξαν.
Οι άνθρωποι άλλαξαν. 
Ένα αίσθημα φόβου πλημμύρισε τις ζωές τους.
Σαν καταιγίδα που δεν κατάφεραν να την αποφύγουν.
Φοβήθηκαν αυτό το μικρό μόριο και έπαψαν να το χρησιμοποιούν με σεβασμό.
Έμαθαν να το χλευάζουν.
Στέκονται πλέον απέναντί του και τρέμουν στην ιδέα της σημασίας του.
Γιατί αυτό το μικρό "θα" κρύβει μέσα του πολύ μεγάλα πράγματα. 
Φέρνει τους ανθρώπους αντιμέτωπους με τον εσωτερικό τους κόσμο.
Όμως οι άνθρωποι πλέον έχουν μάθει να μην κοιτούν μέσα τους. 
Οι αλήθειες τους τρομάζουν. 
Ο εαυτός τους τους τρομάζει
Οι επιθυμίες τους τους τρομάζουν.
Έτσι το μικρό "θα" έμεινε αβοήθητο μέσα σε στοίβες βιβλίων. Τυπωμένο σε σελίδες χωρίς ελπίδα για ζωή.
Όταν καμιά φορά κάποιος δοκιμάζει να το ξεστομίσει, κλείνοντας τα μάτια και καταπίνοντας βιαστικά - όπως κάνουν τα παιδιά με το γάλα, που με το ζόρι τους δίνουν να πιουν- τότε βγαίνει ένας ήχος που δεν μπορεί να αναγνωριστεί από την ανθρώπινη ακοή. Είναι απλά βοή. Δίχως νόημα! 
Έτσι κάπως ξεψύχησε και ο Κύριος Μέλλοντας και γι' αυτό τα παιδάκια στο σχολείο δεν μπορούν πια να το μάθουν. 
Είναι σαν ένα φάντασμα που όλοι ακούν γι' αυτό και κανείς δεν το έχει δει.
Κανείς δεν ξέρει πώς είναι.
Μία άυλη πραγματικότητα.

Όμως εμείς ...
θα ... θα... θα ... δε θα...

Κερδισμένοι θα είναι εκείνοι που πάλι θα το ανακαλύψουν!

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Νεύρα αλλιώς


Σήμερα θα μοιραστούμε μαζί τα νεύρα μου.
Τα πάντα τελικά είναι θέμα εμπιστοσύνης. Εμπιστεύεσαι λάθος άτομα και καταλήγεις να μένεις με κενά.
Έτσι λοιπόν, ποιος ξέρει γιατί(και πιστέψτε με, εδώ υπάρχουν άπειρα ερωτηματικά), προσφέρθηκε να μου formatοποιήσει τον υπολογιστή μου. Και αν και συνήθως αυτό ανήκει στα πλαίσια του "δε χρειάζεται, μπορώ και μόνη μου!",παρ'όλα αυτά υπέκυψα στη δελεαστική του πρόταση, καθώς με την τεχνολογία είμαστε μακρινοί συγγενείς. Η διαδικασία αποδείχτηκε κομματάκι επώδυνη, τόσο που αναπόλησα τις παλιές καλές στιγμές με το Μήτσο(α! ξέχασα να σας ενημερώσω για την παύση των εργασιών του και την άμεση αντικατάστασή του ).Περάσαμε ένα τραγικό βράδυ, μεταξύ μακαρονάδας(που ανάθεμά την ώρα που θέλησα να τη μοιραστώ.Στην τελική μια χαρά νοστιμότατη θα μου φαινόταν και χωρίς ένα δεύτερο πιρούνι στο νεροχύτη μου), καναπέ και υπολογιστή και βρέθηκα ξαφνικά να παλεύω εγώ με το τέρας της τεχνολογίας, υπό τις νυσταγμένες του οδηγίες. Ναι βρε παιδιά, κατανοητή η κούραση, κατανοητή και η αντιμετώπισή της, αλλά ως γνωστόν κι εγώ δε φημίζομαι για την υπομονή μου, την οποία τελευταία την έχω κάνει λάστιχο. Τράβα από εδώ, τράβα από εκεί, σήμερα κατάφερε να κοπεί και να μου σκάσει στα μούτρα.
Τη στιγμή λοιπόν που-μετά από μιάμιση εβδομάδα-αποφάσισα να τακτοποιήσω τα ρημαδοαρχεία μου, διαπίστωσα πως κάποια λείπουν...Οπότε να ξέρετε πως οι καπνοί που πιθανόν να βλέπετε να σκεπάζουν την πόλη δεν είναι ούτε σήματα Ινδιάνων ούτε καμιά πυρκαγιά σε βιοτεχνικό χώρο. Πρόκειται για τους καπνούς που βγήκαν από το εξοργισμένο μου κεφάλι τη στιγμή της συνειδητοποίησης.Θα μου πείτε τώρα... "ο άνθρωπος ένα καλό πήγε να κάνει..." αλλά μην είστε τόσο βέβαιοι γι'αυτό...αφήστε που και να ισχύει, εμένα ποσός με ενδιαφέρει. Εγώ ξέρω ότι δεν μπορώ να βρω τις ανέμελες στιγμές στην αγαπημένη Ιερισσούλα, και εκείνες τις μεγάλες αγκαλιές που-οκ μπορώ να τις έχω και στη ζωντανή τους μορφή-αλλά τον τελευταίο καιρό διανύουμε περίοδο κρίσης και δεν μπορώ να τις ζητήσω. Αφήστε που στην παρούσα κατάσταση στην οποία βρίσκεται, μάλλον εγώ πρέπει να τις δώσω και ως γνωστόν κωλύομαι.
Και βρέθηκα τώρα από κακή χρήση εμπιστοσύνης και διάφορα άλλα,που δεν είναι η ώρα να τα αναφέρουμε, να μου λείπουν οι στιγμές μου. Το ξέρω πως η ζωή δε σταματάει και πως οι στιγμές είναι εικόνες που έτσι κι αλλιώς θα τις ξερνάει μια μυστική δύναμη μπροστά μας, αλλά εκείνες οι στιγμές που εγκλωβίστηκαν σε μια οθόνη, ακόμη και αν συμβαίνουν διαρκώς, δεν παύουν να είναι μοναδικές. Γιατί τότε μπορεί να είχε μία τρίχα περισσότερη ή μπορεί να είχα ένα κιλό λιγότερο, γιατί μπορεί να ζούσε ένα αγαπημένο Φιφίκι, γιατί μπορεί να μην είχε μπει εκείνο το μέταλλο στα χέρια τους.Γιατί μπορεί να χαμογελούσες.Διαφορετικά, μιας και τα χαμόγελα ποτέ δε μοιάζουν.Πάντα αντιδρούν στις στιγμές.Κι εγώ σε κάποιες εικόνες είχα ένα χαμόγελο από εδώ μέχρι τη Σιβηρία...(τρόπος του λέγειν),είχαμε ένα χαμόγελο που όσο αντράκια κι αν το παίζουμε στα λόγια, οι κινήσεις και οι εικόνες αποτυπώνουν αλήθειες πάνω σε ένα χέρι σε σγουρά μαύρα μαλλιά.
Πιστέψτε με, δεν είναι έτσι ο πραγματικός εκνευρισμός μου, αλλά είναι που μιλάω σε εσάς και προσπαθώ να συγκρατούμαι και σε συνδυασμό με μία αλληλεπίδραση κοντινών γεγονότων που απλά μου δείχνει ότι "ναι, βρε αδερφέ, καμιά φορά κάνω λάθος και τελικά όχι, δεν υποτιμά τον εαυτό του. Απλά τον ξέρει καλύτερα από εμένα που τα έχω όλα στο κεφάλι μου σε έναν υπερθετικό βαθμό(π.χ.υπερεκτίμηση)".

Το θέμα είναι ότι εγώ θέλω τις στιγμές μου πίσω και τις θέλω τώρα!
Και να είστε σίγουροι ότι θα τις βάλω δίπλα σε εκείνες που σωρρηδόν έρχονται (και πού ξέρετε-νέος χρόνος έρχεται-ίσως και δίπλα σε μια αγκαλιά που πιθανόν τελικά θα καταφέρω να κάνω).

(σσ. η εικόνα διασώθηκε λόγω fb )

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/527-neura-alliws.html

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Ο έρωτας με τα παιδικά σου μάτια


Κάποτε σου μίλησαν για κάτι όμορφο…
Ήσουν παιδί τότε και δεν καταλάβαινες…
Πίστεψες κι εσύ-όπως και τόσοι άλλοι- πως ο έρωτας είναι κάτι μαγικό…
Πως είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι
σαν εκείνα που παίζατε στις γειτονιές.
Σουρούπωνε κι εσείς, με μια μπάλα αγκαλιά, αλωνίζατε τα στενά…
Ήταν τότε που οι δρόμοι δεν ήταν πλημμυρισμένοι από αυτοκίνητα και
δεν υπήρχε ο φόβος...
Έτσι ταύτισες τον έρωτα με κάτι που δεν κρύβει κινδύνους.
Τον ταύτισες με το γέλιο. Με το γέλιο που ξεπηδούσε από τις παρέες…
Τον ζωγράφισες με χρώματα…σαν τις μπλούζες που φορούσαν τα παιδιά.
…γιατί τότε τα παιδιά αγαπούσαν τα χρώματα.
…και ήξεραν να φαντάζονται…να δημιουργούν εικόνες με τη φαντασία τους και να σουλατσάρουν στα δρομάκια τους.
Έτσι περίμενες και τον έρωτα…
Σαν μια ατέρμονη γιορτή της φαντασίας
Σαν την επικράτηση κατά της λογικής.
Πίστευες πως είναι κάτι που ξεδιψάει τις αισθήσεις ,
Σαν το νερό που ξεδιψούσε τις ατέλειωτες ώρες σας στα πάρκα.
Δε σας ένοιαζε η πηγή…τότε δεν υπήρχε ο φόβος του μολυσμένου…
Έτσι, ούτε το μιαρό κατάφερες ποτέ να το ταυτίσεις με τον έρωτα.
Τον έντυσες λοιπόν με αυθόρμητα παιδικά λόγια ,
Με αρώματα από τα λουλούδια που ανθίζανε τις ζεστές μέρες της άνοιξης,
Με χρώμα από τις κόκκινες παπαρούνες που φύτρωναν παντού και
Τον στόλισες με όμορφες μουσικές.
Φόρεσες τη ζέστη του καλοκαιριού στο μυαλό σου και τον περίμενες σ’ ένα παγκάκι με σχολικά συνθήματα.
Κανείς δε σου είπε να βάλεις και τρεις σταγόνες δάκρυα στο σκηνικό σου…
Έτσι όταν ήρθε…
Δυσκολεύτηκες να τον αναγνωρίσεις,
Σαν κάτι για το οποίο ποτέ δεν είχες ακούσει…έτσι ένοιωσες!
Είχε χρώμα γκρι και μύριζε φόβο.
Κι ένας ήχος από πόνο να σε διαπερνά…

Καλώς όρισες στο θλιβερό κόσμο των μεγάλων…

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;


Για τον μπαμπά μου δεν σας έχω μιλήσει ακόμη. Είναι που η σχέση μας μετρά μόλις μερικές εβδομάδες και δε θα ήθελα να σας μπλέκω με τα σόγια. Μου ήρθε όμως μία φράση του στο μυαλό, που αλληλεπίδρασε με τα γεγονότα των ημερών μου και είπα να σας τον αναφέρω.

Λίγα πράγματα προς το παρόν για τον πατέρα.
Ο πατέρας λοιπόν-και να είστε σίγουροι πως αν με άκουγε τώρα να τον αποκαλώ πατέρα, θα έσπαγε ένα χαμόγελο και θα έψαχνε το λόγο· συνήθως ακούει ευκολότερα στο daddy-κατά καιρούς πετάει ορισμένα αποφθέγματα, που, ακόμη κι αν διατυπώνονται με έναν απλοϊκό τρόπο, κρύβουν νοήματα ζωής. Έχω άπειρα παραδείγματα γι’ αυτό, αλλά θα περιοριστώ στη φράση που μου ήρθε στο μυαλό μετά από συναναστροφή με τον υπέροχο ανιψιό μου.

«Πρέπει να έχεις στο νου σου πως ακόμη κι από τους πολύ μικρότερούς σου έχεις κάτι να μάθεις». Ο daddy λοιπόν πιστεύει πως οι-πάσης φύσεως-διάλογοι, μπορούν να σου προσφέρουν μία κάποιου είδους γνώση.

Που λέτε, αυτή τη γνώση εγώ την πήρα πρόσφατα από τον ανιψιό μου. Το όνομα αυτού Γιώργος και η ηλικία του, μόλις πέντε.

Περί Γιώργου ο λόγος…
Ο μικρούλης μου είναι ένα καταμελάχρινο αγοράκι με πλάτες παλαιστή(ειλικρινά σας μιλάω! Πρέπει να το δείτε αυτό! Κληρονομικότητα γαρ!) και μπάσα φωνή. Από τις αρχές καλοκαιριού είναι ερωτευμένος με τη συμμαθήτριά του τη Στέλλα. Ο Γιώργος παρατηρεί πολλά και συνήθως οι παρατηρήσεις του σε στήνουν στον τοίχο, και ή που δε θα ήθελες να επεκταθείς ή που συνεχίζεις την κουβέντα μήπως και βγει λαυράκι. Κάτι σαν εκείνο το τραγούδι του Σαββόπουλου .

Για να καταλάβετε… μετά από την πρώτη μέρα στο σχολείο φέτος, γύρισε σπίτι και μας είπε ότι η καινούρια του δασκάλα δεν είναι πολύ όμορφη, επειδή είναι «λίγο χοντρούλα». Στο σημείο αυτό είτε σταματάς τις ερωτήσεις είτε πας για το λαυράκι που λέγαμε. Επιλέξαμε το δεύτερο και η απάντηση που πήραμε ήταν «να, είναι σαν τη γιαγιά». Από τη στιγμή εκείνη και για 2 ώρες και 17 λεπτά η μάνα μου ήταν σε δίαιτα. Μετά ο εγγονός της την αγκάλιασε και της είπε ότι είναι η πιο όμορφη γιαγιά του κόσμου και σταμάτησε ο διατροφικός της αγώνας.

Τις προάλλες λοιπόν το ειλικρινές αντράκι μου ξεφύλλιζε ηλεκτρονικά τις φωτογραφίες του φετινού καλοκαιριού. Κάπου ανάμεσα σε αυτές πέτυχε τη φωτογραφία της Λωλής με το Γιούχου. Τη Λωλή την ξέρει, και έτσι σταμάτησε στην εν λόγω φωτογραφία. «Αυτός την αγαπάει τη Λωλή», μου είπε. «Είναι ο άντρας της;»
Προσπάθησα να του εξηγήσω πως δεν είναι ζευγάρι τα παιδιά, αλλά ότι είμαστε όλοι φίλοι. Ανένδοτος ο μικρός σας λέω. «Την κρατάει όπως θέλω να κρατάω εγώ τη Στελλίτσα», μου απάντησε κι απλά με κόλλησε στον τοίχο. Τελικά το μάθημα ζωής που δοκίμασα να του δώσω(περί φιλίας και διαφοράς της από τη σχέση) μου γύρισε μπούμερανγκ. Δε λέτε καλά που δεν ήταν παρούσα η Λωλή, γιατί είμαι σίγουρη πως θα έπιανε το μικρό από το χέρι και θα ξεκινούσε μαζί του κουβέντα περί των γκομενικών της προβληματισμών, με την ελπίδα κιόλας να τη βοηθήσει ο μικρός.

Για την εν λόγω κατάσταση τώρα, ισχύει το γνωστό «ο κόσμος το ΄χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι». Κι επειδή η Λωλή κουράστηκε να καταχωνιάζει το τούμπανο του κόσμου, αποφάσισε να αλλάξει ρότα. Με πήρε λοιπόν ένα πρωί τηλέφωνο και μου είπε ότι άρχισε να μοιράζεται κρεβάτι και στιγμές με τον Μπόμπο-απόκτημα του φθινοπώρου (το όνομα πάλι δανεικό προς αποφυγή παρεξηγήσεων). «Με τις υγείες σου!» της ευχήθηκα κι εγώ με τη σειρά μου, και ήλπιζα να αρχίσω να βλέπω τη Λωλή χαρούμενη και χαμογελαστή επιτέλους, χωρίς εκείνα τα ερωτηματικά να ταλανίζουν το γλυκό της κεφαλάκι.

Και τα πράγματα έβαιναν καλώς…

…μέχρι που συναντήθηκαν ο Μπόμπος με το Γιούχου και ακόμη και οι πιο δύσπιστοι μπορούν να ομολογήσουν και να ερμηνεύσουν τις ηλεκτρισμένες σκηνές που έλαβαν χώρα. Το λες και ζήλεια εκατέρωθεν αυτό που εκτυλίχθηκε. Σκέφτηκα να πάρω ποπ κορν και να θρονιαστώ σε μια γωνιά, για να απολαύσω το θέαμα, αλλά δεν πρόλαβα, μιας και η Λωλή αντιλήφθηκε κι εκείνη τα συμβάντα (αν και γενικώς μία καθυστέρηση επί των συγκεκριμένων θεμάτων τη διακρίνει) και ακολούθησε παράκρουση. Τόσο που ήθελα να αρπάξω το Γιούχου και να του χώσω τη μούρη στην τουαλέτα, για να ομολογήσει τα ανομολόγητα (βρε μήπως έβλεπα πολλές ελληνικές ταινίες με Γερμανούς στην Κατοχή και μου έχει αφήσει κουσούρι;).


Τελικά τα πράγματα έμειναν ως έχουν-προς το παρόν! Η Λωλή φορτώθηκε τον Μπόμπο και ένα νέο φορτίο με ερωτηματικά και «γιατί;»και «Μη μαζί, γιατί...», που λέει και ο αοιδός. Κι ο Γιούχου από την άλλη…ό,τι κι αν σας πω, ψέματα θα ‘ναι! «Εμένα άστε με στον κόσμο το δικό μου» όπως λέει και το γνωστό λαϊκό άσμα. Κάτι πήγε να ψελλίσει, αλλά κανείς ποτέ δεν κατάλαβε το νόημα, καθώς πρέπει να παρουσιάζει δυσλεξία και άρα δυσκολία στην έκφραση του λόγου, που δεν του την προλάβανε από μικρό και άρα συνεννόηση μηδέν.

Ένα έχω να σας πω! Μας περιμένει θερμός χειμώνας. Και θέλετε, δε θέλετε θα σας κρατάω ενήμερους για τυχόν εξελίξεις, καθώς μπορείτε ίσως έτσι να προλάβετε κι εσείς τις δικές σας κουλαμάρες…Με το συμπάθιο κιόλας!