Έξω από το πολύχρωμο χωριό μας!

Πάει καιρός που δεν έγραψα. Όχι γιατί πνίγομαι στις δουλειά, ούτε επειδή σας ξέχασα. Αποπειράθηκα κάποιες φορές να ανοίξω αυτή τη λευκή κόλλα, αλλά αυτομάτως τα δάχτυλα μου ξερνούσαν λέξεις και δημιουργούσαν προτάσεις αρμόζουσες σε ξενιτεμένο. Αν έβαζα μάλιστα και λίγο Καζαντζίδη για ηχητική υπόκρουση , θα είχα συμπληρώσει πλήρως το πακέτο. Απεφάνθη λοιπόν ότι δεν είναι σωστό να σας στείλω την γκρίνια μου κι έτσι επέλεξα να το βουλώσω.

Για πόσο όμως; Δε φημίζομαι και για τη λακωνικότητά μου! Πόσο μάλλον για την πλήρη αποχή μου από τα λόγια.

Έτσι, σήμερα το αποφάσισα! Είπα να επικοινωνήσω πριν κάποιοι από εσάς αρχίσετε να με ψάχνετε στο Φως στο τούνελ και δω τη φάτσα μου αφισοκολλημένη στο Silver Alert. Αφήστε που τζάμπα θα ανησυχούσατε και την έρμη την Αγγελική, μιας και εδώ που βρίσκομαι σπανίως έχει φως. Να, όπως τις προάλλες που ο κυρ Ηλίας θυμήθηκε αυτήν την υποταγμένη στην πειθαρχία χώρα και είπε να της χαρίσει μερικές από τις ώρες του. Βγήκα λοιπόν κι εγώ μια βόλτα, μπας και μαζέψω λίγη ζέστη και λίγο φυσικό φως, γιατί, όπως έχουμε ξαναπεί παιδί του καλοκαιριού γαρ, είμαι στα πρόθυρα μεταμόρφωσης από αειθαλές σε φυλλοβόλο. Με νύχια και με δόντια κρατάω τις αντιστάσεις μου ενεργές.

Ένα Σάββατο με ήλιο λοιπόν και ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους. Ούτε παγκάκι ελεύθερο δεν υπήρχε στο κέντρο της πόλης. Τραπεζάκια έξω και οι μπύρες εν δράσει. Εγώ πάλι προχωρούσα και ονειρευόμουν φραπέ και τσιπουρομεζέδες (το τσίπουρο θα μπορούσε να λείπει. Για να είμαι ειλικρινής για τους μεζέδες καιγόμουν). Όλοι λοιπόν έξω, αλλά με αυτή τη βόρεια κρυόκωλη νοοτροπία, που μάλλον είναι ο λόγος που ο ήλιος αρνείται να σπαταλάει το χρόνο του με δαύτους. Μα είναι δυνατόν; Τραπεζάκια έξω και να μην ακούγονται από πουθενά μουσικές; Φταίω εγώ αν - εν τω μέσω του δρόμου - αρχίσω το τραγούδι και τους κάνω να μετανοιώσουν την ώρα και τη στιγμή που ξεμύτισαν από τις τρύπες τους; Περπατάω-έχοντας επιτέλους βγάλει το μπουφάν μου-και διαπιστώνω πως εδώ, ακόμη και μια μέρα με ήλιο, δεν έχει χρώματα. Είναι ένας λαμπερός ήλιος που φωτίζει γκρι ανθρώπους, γκρι διαθέσεις, γκρι χαμόγελα, ένα απέραντο γκρι εν τέλει.

Σκέφτομαι όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και την νέα μορφή Κατοχής που με τα νέα μέσα μας επιβάλλεται. Αυτόματα παραλληλίζω την κατάσταση με κάτι παιδικά στην τηλεόραση, που ο κακός με τα σούπερ μηχανήματα και τη σούπερ τεχνολογία, θέλει να υποτάξει και να κατακτήσει πολύχρωμα χωριά, όπου οι χρωματιστοί κάτοικοι ζουν ευτυχισμένοι επισκεπτόμενοι ο ένας τον άλλο και τρώγοντας πολύχρωμα κεκάκια. Με πιάνετε, έτσι δεν είναι; Όχι, δεν είναι απλοϊκή η σκέψη μου. Απλώς τα πράγματα είναι απλά. Θυμάστε καθόλου τι κάνουν αυτοί οι πολύχρωμοι κάτοικοι σε αυτά τα χωριά;

Αντιστέκονται! Πολεμάνε τον κακό και στο τέλος του ρίχνουν και μια κλωτσιά στον κώλο και τον διώχνουν από το χωριό τους, για τη γαλήνη και την ευημερία του οποίου είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι. Και εξάλλου είναι και οι μοναδικοί που πραγματικά νοιάζονται.

Ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, και η έμπνευση για το σωστό μπορεί να έρθει από παντού. Όλα πάνω σε αυτόν τον κόσμο έχουν κάτι να μας πουν. Εμείς πρέπει να τα αξιολογήσουμε και να τα αξιοποιήσουμε στην πραγματικότητά μας.
Ουτοπικό ή όχι θέλω να κλωτσήσουμε τον κώλο του κακού και να ζήσουμε στη γεμάτη χρώματα χώρα μας, που βίαια προσπαθούν να την εντάξουν στο δικό τους γκρίζο. Πιστέψτε με! Εμείς δεν μπορούμε να ζήσουμε σε γκρι σκηνικά. Είμαστε σαν τα λουλούδια χωρίς ήλιο. Μαραινόμαστε...

Ίσως ήρθε η ώρα να ποτίζουμε στοργικά ο ένας τον άλλο και να τραβάμε στην άκρη τις κουρτίνες, ώστε να κρατηθούμε όλοι στη ζωή. Νομίζω αλληλεγγύη* το λένε αυτό.

Ας ζήσουμε λοιπόν! ...σαν Έλληνες (όχι με την εθνικιστική έννοια, αλλά με εκείνη της γαλάζιας θάλασσας και του λαμπερού ήλιου) – όποια κι αν είναι η χώρα καταγωγής μας.

Σας φιλώ προς το παρόν

* Μιας και αναφέρθηκα σε αλληλεγγύη, δείτε οπωσδήποτε αυτό . Και, για να είμαι ειλικρινής, ζήλεψα που δεν αποτελώ μέρος αυτής της δράσης.

http://www.kristiboni.gr/index.php/2011-05-19-10-39-05/2011-05-19-14-23-09/717-exo-ap-to-polyxrwmo-xerio-mas

Μια συνηθισμένη μέρα (ή μήπως όχι...)

Αρκεί ένα ξεψυχισμένο αεράκι να φυσήξει και να κλείσει το ανοιχτό παράθυρο του μυαλού.
Οι λευκές κουρτίνες με τους πράσινους φιόγκους, ενώ ανέμιζαν,
θαρρείς υπό τους ήχους μιας σονάτας,
τώρα ακινητοποιήθηκαν σαν συντηρητικές κυρίες πίσω από το σφαλισμένο παράθυρο.
Οι σκέψεις πάγωσαν και τα χαμόγελα πιέζουν τα χείλη.
Αυτές τις ώρες ο ήλιος που ξεπροβάλει και φέρνει μαζί του τη φαρέτρα με τις ελπίδες,
φαντάζει σαν ενεργό ηφαίστειο που θέλει να σε κάψει.
Το φως σε τρομάζει και κατεβάζεις το στορ στο παράθυρό σου.
Και μένει ο ήλιος εκεί να γιγαντώνει τη σκιά της μοναξιάς σου.
Ένας πολύχρωμος αετός που θυμίζει το ουράνιο τόξο βρίσκει μια χαραμάδα
και ξετρυπώνει από το κλειδαμπαρωμένο σου μυαλό.
Η πλούσια ουρά του σκαλώνει για λίγο, μα γρήγορα ξεχύνεται στον αέρα.
Ο αετός περήφανος πετάει πάνω από σκέψεις θνητές.
Για λίγο τις μαντεύει και γελώντας δυνατά ξανοίγεται σε απέραντο γαλάζιο.