Αγαπητοί μου ηλεκτρονικοαναγνώστες, *
*(κατά εκείνο το εφηβικό «αγαπητό μου ημερολόγιο». Εδώ θέλω να σημειώσω πως
προσωπικά-κουλή ως συνήθως-δεν έβρισκα κανένα λόγο να κρατάω ημερολόγιο.)
Τις τελευταίες μέρες, που ο φυσιολογικός κόσμος στολίζει δέντρα, ανάβει λαμπάκια και
χουχουλιάζει σ'ένα ζεστό σπιτάκι, εγώ κατοικώ σ'ένα χάος από κούτες.Χαρτοκιβώτια από
γαριδάκια, από απορρυπαντικά πλυντηρίου, από αλλαντικά και χαρτοπετσέτες και ό,τι άλλο
βάζει ο σατανικός νους ενός καταναλωτή βρίσκονται διασκορπισμένα στο άλλοτε
συμμαζεμένο μου σπιτάκι.Νοιώθω σαν άλογο σε αγώνες ιππασίας.Πρέπει να υπερπηδήσω
επιτυχώς τα εμπόδια, για να φτιάξω έναν καφέ στην κουζίνα.
Περιττό να σας πω ότι έτσι όπως βλέπω το σπίτι, θέλω να κάτσω στο κέντρο του με τα χέρια
σταυρωμένα-σαν πεισματάρικο παιδί- και να αρχίσω την γκρίνια. Όμως μετά από ώριμη
σκέψη καταλήγω πως αυτός δεν είναι τρόπος χαλάρωσης για έναν ενήλικα, κι έτσι ανοίγω το
παιχνιδάκι στον υπολογιστή, που τόσες μέρες με ταλαιπωρεί και το ταλαιπωρώ. Έχω φτάσει
ήδη στην 6η πίστα και προβληματίζομαι: Τελικά παίζω όταν κάνω διάλειμμα από το μάζεμα
του σπιτιού ή μήπως μαζεύω το σπίτι, όταν κάνω διάλειμμα από το παιχνιδάκι μου;
Τα πάντα στο βωμό της νέκρωσης του μυαλού.Δύσκολη υπόθεση να αφήνεις το επί 7 χρόνια
σπιτάκι σου.Δύσκολο να αφήνεις την πόλη σου και οι δικοί σου να μην είναι ένα αστικό
δρομολόγιο μακριά.Όπως είπα σήμερα σε κάποιον, δεν είμαι παιδί του εξωτερικού εγώ.Όλα
εδώ τα θέλω. Τριγύρω. Να πηγαίνω στο φούρνο και να μιλάω ελληνικά. Να κάνω τσουπ και
να χορταίνω τις μικρές μου αγκαλιές και τα παιδικά τους γέλια.
Ξέρετε όμως, όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Κι ο δικός μου λόγος βρίσκεται λιγάκι πιο
βόρεια.Για χάρη του καταπίνω τους φόβους και την παγωμάρα που με πιάνει μπροστά σε νέα
χριστουγεννιάτικη αγορά.Έτσι κι αλλιώς-κατόπιν ενδελεχούς σκέψεως-κατέληξα ότι οι φόβοι
είναι περίεργο πράγμα και αν δεν τους καταπιείς εσύ,θα σε καταπιούν σίγουρα εκείνοι.Έτσι
κι εγώ δεν αφήνομαι βορά στις ύπουλες σκέψεις τους, που πιπιλίζουν την καθημερινότητά
μας.Εξάλλου τα Χριστούγεννα λένε πως είναι γιορτή αγάπης κι εγώ σαν τέτοια θέλω να τη
γιορτάσω, και αυτό την κάνει ιδανικό ξεκίνημα για νέα αρχή.
Και μην ακούσω πως τα Χριστούγεννα δεν είναι γιορτή για ενήλικες και άλλα τέτοια χαζά.
Τα Χριστούγεννα είναι γιορτή γεμάτη χρώματα και φως. Είναι γιορτή που με έναν περίεργο
τρόπο σε κάνει να θέλεις να χουχουλιάζεις με αγαπημένους(οκ μετά μπορεί να βγεις, να πιεις
και να τα κάνεις όλα «που...» -ουπς λίμπα ήθελα να πω), είναι γιορτή που με το «έτσι θέλω»
σε προτρέπει να επιθυμείς χαμόγελα.Είναι γιορτή για όσους δεν έχουν παραδοθεί στη μιζέρια
των καιρών. Εντέλει είναι γιορτή για όσους δεν σκότωσαν το παιδί που κατοικεί μέσα τους
και αντ' αυτού το ταΐζουν σοκολάτες και ζαχαρωτά.
Προσωπικά το δικό μου παιδάκι φροντίζω να το κρατάω πάντα εκεί, εξοπλισμένο με την
αθωότητα που του πρέπει και κάθε καλή διάθεση, για να χαμογελάσει. Το δικό μου παιδί
περιμένει κάθε τέτοιες μέρες το δώρο του κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, μέσα στην
χριστουγεννιάτικη μπότα, μέσα σε δυο μάτια, μέσα σε μια αγκαλιά ή όπου αλλού βολεύει τον
αγαπητό Άγιο των ημερών.
Να, κάτι τέτοια σκέφτομαι και το μάζεμα γίνεται παιχνιδάκι.Το καροτάκι στο τέλος της
διαδρομής αξίζει το τρέξιμο.
http://www.kristiboni.gr/index.php/2011-05-19-10-39-05/2011-05-19-14-23-09/680-ola-ginontai-gia-to-karotaki
