Μπορείς κι εσύ να κλοτσήσεις το φασισμό

Χτες βράδυ πριν κοιμηθώ διπλοκλείδωσα την πόρτα. Ένα περίεργο γρατζούνισμα φόβου.

Σήμερα το πρωί έχει έναν δειλό ήλιο στον ουρανό και αναρωτιέμαι για εκείνο το φόβο.

Χιλιόμετρα λίγων χιλιάδων με χωρίζουν από τη ΓΑΔΑ από τις γειτονιές που στις κάλπες κατέληξαν ψηφοδέλτια σταυρωμένα κάτω από ένα σύμβολο, που θυμίζει τη σβάστικα του Χίτλερ. Ναι, ξέρω! Θα μου πεις, εσύ που “δεν ψήφισες Χ.Α. αλλά παρ' όλα αυτά έχει και τα δίκια της...” ότι αυτό το σύμβολο είναι ο αρχαιοελληνικός μαίανδρος. Και αναρωτιέμαι, πότε έμαθες το μαίανδρο εσύ; Τώρα που σου το είπαν οι σταυρωμένοι σου, έτσι δεν είναι;

Χτες ήταν σαν να ξυπνήσαμε μετά από ένα κακό όνειρο. Η είδηση ήταν ότι συνελήφθησαν οι Χρυσαυγίτες. Στιγμιαία χαμογελάσαμε και μετά άρχισε πάλι η δυσπιστία και τα δυσοίωνα του Έλληνα. “ Σε ένα μήνα το πολύ θα είναι έξω!”, “ Έγιναν οι συλλήψεις για να περάσουν νέα μέτρα”, “ Αυτούς τους βάλατε μέσα. Οι υπόλοιποι που μας πίνουν το αίμα;” . Δηλαδή-για να καταλάβω-επειδή το κράτος έχει γίνει κώλος(με το συμπάθιο κιόλας) επειδή μας χτυπάνε όπου μπορούν, θα πρέπει να αφήσουμε έξω τους δολοφόνους; Δεν καταλαβαίνω τη λογική σου Έλληνα!
Πώς ζητάς σωτηρία, όταν δεν μπορείς να τη δεχτείς;
Υπάρχει κάποιο στοιχείο που μας λέει πως αν δεν γίνονταν οι συλλήψεις, η Ελλάδα θα αντιστεκόταν σθεναρά στα νέα μέτρα και μετά θα ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα;
Συγγνώμη κιόλας, αλλά τι άρρωστες απόψεις είναι αυτές;

Ας χρησιμοποιήσουμε ένα παράδειγμα.
Αν δολοφονούσε ο οιοσδήποτε ένα μέλος της οικογένειάς σου την τρέχουσα περίοδο στη χώρα, δε θα ζητούσες την τιμωρία του, μόνο και μόνο επειδή η χώρα πάει κατά διαόλου και επειδή οι πολιτικοί σου πίνουν το αίμα; Αν δολοφονούνταν ο γείτονας σου και το όπλο του δολοφόνου είχε φτάσει δίπλα στο σπίτι σου, θα αδιαφορούσες για την τιμωρία του και θα έλεγες τα ίδια που λες και τώρα;

Προσπάθησε καλύτερα να πεις στο παιδί σου πόσο σωστό είναι αυτό που συμβαίνει. Πως στην Ελλάδα της διαφθοράς του 2013, στην Ελλάδα τη χτυπημένη από τους κρατούντες-εντός και εκτός συνόρων-, στην Ελλάδα που κάποιοι καταδίκαζαν σε θάνατο τη διαφορετικότητα,χτες φάνηκε μια αχτίδα φωτός! Πες του πως η δικαιοσύνη ξύπνησε. Πες του πως εκείνοι που δε σέβονται το διπλανό τους, χρήζουν τιμωρίας. Μίλησε του για την ισότητα των ανθρώπων. Μίλησε του για την ομορφιά της διαφορετικότητας. Πες του την αλήθεια για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά ανθρώπων τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα της δημοκρατίας και των ελευθεριών. Του μίλησες αλήθεια για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία; Όχι, μη μου πεις κι εσύ “για ποια Δημοκρατία μιλάμε!”. Αν δεν εξηγήσεις στο παιδί σου τι είναι Δημοκρατία, πώς θα αναγνωρίσει την αξία της; Πώς θα την αναζητήσει; Πρόλαβε να μιλήσεις εσύ στο παιδί σου για τα ωραία, πριν προλάβουν οι κακοί να του πασάρουν τις δικές τους “αλήθειες”.

Δώσε στο παιδί σου ελπίδα, χωρίς να το φλομώνεις με ψέματα, αλλά και χωρίς να το ποτίζεις με τις δικές σου φοβίες. Άσε το να δημιουργήσει μόνο του, ίσως έναν καλύτερο κόσμο. Μάθε το να αγαπάει τον πιο ανοιχτόχρωμο ή τον πιο σκουρόχρωμο συμμαθητή του, εκείνον που δεν είναι τόσο όμορφος ή εκείνον που δεν σκέφτεται το ίδιο γρήγορα.

Μην αρχίσεις να του λες τους φόβους που σου εμφύσησε η εμπειρία σου. Πες του μόνο τις εμπειρίες σου. Αφηγηματικά, χωρίς προσπάθεια να του μεταδώσεις την κρίση σου.

Πες του πως ναι, η δικαιοσύνη έχει δράσει πολλές φορές πολύ άδικα, αλλά ίσως χτες, ίσως σήμερα η δικαιοσύνη να ξύπνησε. Ίσως τα πράγματα να παίρνουν σιγά σιγά το δρόμο τους. Και ξέρεις κάτι, όλα πρέπει από κάπου να αρχίσουν. Γιατί να μην είναι αυτό η καινούρια αρχή;

Θέλω να ζήσω πάλι στην Ελλάδα που δε φοβόμουν να κυκλοφορήσω στους δρόμους. Στην Ελλάδα που ο Χίτλερ ήταν για τα παιδιά το κακό, και όχι στην Ελλάδα που τον συναντάω πλέον στα ψηφοδέλτια με δεκάδες ονόματα.

Και τέλος τέλος γιατί πιστεύεις ότι ο φασισμός είναι το πρόσχημα για να σου περάσουν νέα μέτρα και δε σκέφτεσαι πως ίσως τα νέα μέτρα να είναι το πρόσχημα για να σου νομιμοποιήσουν και να σου επιβάλουν το φασισμό; Εξάλλου αυτός είναι πολύ πιο επικίνδυνος.

Σκέψου! Μη γίνεσαι αυτό που θέλουν!

Σάπιο κόκκινο

Ματωμένα τσιγκέλια
κρέμονται έξω από το ανοιχτό σου παράθυρο

Με μια κατάλευκη κλωστή
κρεμασμένες ψυχές ανθρώπων

Ημέρα καθαρή
όπως αυτές που δίνουν στα δελτία καιρού...των 8

Και μετά πιάνει καταιγίδα

Ένας αλήτης αέρας ταλαντεύει τα σχοινιά

Και μυρίζει σάπιο κόκκινο
ολόκληρη η ζωή.

Εμείς και οι άλλοι

Είμαστε χάρτινες φιγούρες στα χέρια των συνταξιδευτών μας. Κάποιοι από αυτούς - άνθρωποι με λεπτότητα στα άκρα - μας αγγίζουν με προσοχή και γνώση, έτσι ώστε να μπορείς - να μπορώ - να σταθούμε με αυτοπεποίθηση στις βιτρίνες της ζωής.

Μη θυμώνεις - ή και πάλι θύμωσε άγρια! - με όσους έχουν μία τραχύτητα σε κάθε συμπεριφορά και πιο πολύ με εκείνους που επιμένουν σε μια άρνηση καλλιέργειας του κοινωνικά απαίδευτου εαυτού τους.


Όχι! Δε θα μπορέσεις εσύ να ανεβάσεις στόρια που είναι επίμονα σφαλιστά. Σίγουρα όμως μπορείς να επιλέξεις το σημείο που θα σταθείς στο πάρκο. Μπορείς να επιλέξεις αν οι ακτίνες θα σου ζεσταίνουν ή θα σου καίνε το πρόσωπο.

Έξω από το πολύχρωμο χωριό μας!

Πάει καιρός που δεν έγραψα. Όχι γιατί πνίγομαι στις δουλειά, ούτε επειδή σας ξέχασα. Αποπειράθηκα κάποιες φορές να ανοίξω αυτή τη λευκή κόλλα, αλλά αυτομάτως τα δάχτυλα μου ξερνούσαν λέξεις και δημιουργούσαν προτάσεις αρμόζουσες σε ξενιτεμένο. Αν έβαζα μάλιστα και λίγο Καζαντζίδη για ηχητική υπόκρουση , θα είχα συμπληρώσει πλήρως το πακέτο. Απεφάνθη λοιπόν ότι δεν είναι σωστό να σας στείλω την γκρίνια μου κι έτσι επέλεξα να το βουλώσω.

Για πόσο όμως; Δε φημίζομαι και για τη λακωνικότητά μου! Πόσο μάλλον για την πλήρη αποχή μου από τα λόγια.

Έτσι, σήμερα το αποφάσισα! Είπα να επικοινωνήσω πριν κάποιοι από εσάς αρχίσετε να με ψάχνετε στο Φως στο τούνελ και δω τη φάτσα μου αφισοκολλημένη στο Silver Alert. Αφήστε που τζάμπα θα ανησυχούσατε και την έρμη την Αγγελική, μιας και εδώ που βρίσκομαι σπανίως έχει φως. Να, όπως τις προάλλες που ο κυρ Ηλίας θυμήθηκε αυτήν την υποταγμένη στην πειθαρχία χώρα και είπε να της χαρίσει μερικές από τις ώρες του. Βγήκα λοιπόν κι εγώ μια βόλτα, μπας και μαζέψω λίγη ζέστη και λίγο φυσικό φως, γιατί, όπως έχουμε ξαναπεί παιδί του καλοκαιριού γαρ, είμαι στα πρόθυρα μεταμόρφωσης από αειθαλές σε φυλλοβόλο. Με νύχια και με δόντια κρατάω τις αντιστάσεις μου ενεργές.

Ένα Σάββατο με ήλιο λοιπόν και ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους. Ούτε παγκάκι ελεύθερο δεν υπήρχε στο κέντρο της πόλης. Τραπεζάκια έξω και οι μπύρες εν δράσει. Εγώ πάλι προχωρούσα και ονειρευόμουν φραπέ και τσιπουρομεζέδες (το τσίπουρο θα μπορούσε να λείπει. Για να είμαι ειλικρινής για τους μεζέδες καιγόμουν). Όλοι λοιπόν έξω, αλλά με αυτή τη βόρεια κρυόκωλη νοοτροπία, που μάλλον είναι ο λόγος που ο ήλιος αρνείται να σπαταλάει το χρόνο του με δαύτους. Μα είναι δυνατόν; Τραπεζάκια έξω και να μην ακούγονται από πουθενά μουσικές; Φταίω εγώ αν - εν τω μέσω του δρόμου - αρχίσω το τραγούδι και τους κάνω να μετανοιώσουν την ώρα και τη στιγμή που ξεμύτισαν από τις τρύπες τους; Περπατάω-έχοντας επιτέλους βγάλει το μπουφάν μου-και διαπιστώνω πως εδώ, ακόμη και μια μέρα με ήλιο, δεν έχει χρώματα. Είναι ένας λαμπερός ήλιος που φωτίζει γκρι ανθρώπους, γκρι διαθέσεις, γκρι χαμόγελα, ένα απέραντο γκρι εν τέλει.

Σκέφτομαι όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και την νέα μορφή Κατοχής που με τα νέα μέσα μας επιβάλλεται. Αυτόματα παραλληλίζω την κατάσταση με κάτι παιδικά στην τηλεόραση, που ο κακός με τα σούπερ μηχανήματα και τη σούπερ τεχνολογία, θέλει να υποτάξει και να κατακτήσει πολύχρωμα χωριά, όπου οι χρωματιστοί κάτοικοι ζουν ευτυχισμένοι επισκεπτόμενοι ο ένας τον άλλο και τρώγοντας πολύχρωμα κεκάκια. Με πιάνετε, έτσι δεν είναι; Όχι, δεν είναι απλοϊκή η σκέψη μου. Απλώς τα πράγματα είναι απλά. Θυμάστε καθόλου τι κάνουν αυτοί οι πολύχρωμοι κάτοικοι σε αυτά τα χωριά;

Αντιστέκονται! Πολεμάνε τον κακό και στο τέλος του ρίχνουν και μια κλωτσιά στον κώλο και τον διώχνουν από το χωριό τους, για τη γαλήνη και την ευημερία του οποίου είναι υπεύθυνοι οι ίδιοι. Και εξάλλου είναι και οι μοναδικοί που πραγματικά νοιάζονται.

Ας έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, και η έμπνευση για το σωστό μπορεί να έρθει από παντού. Όλα πάνω σε αυτόν τον κόσμο έχουν κάτι να μας πουν. Εμείς πρέπει να τα αξιολογήσουμε και να τα αξιοποιήσουμε στην πραγματικότητά μας.
Ουτοπικό ή όχι θέλω να κλωτσήσουμε τον κώλο του κακού και να ζήσουμε στη γεμάτη χρώματα χώρα μας, που βίαια προσπαθούν να την εντάξουν στο δικό τους γκρίζο. Πιστέψτε με! Εμείς δεν μπορούμε να ζήσουμε σε γκρι σκηνικά. Είμαστε σαν τα λουλούδια χωρίς ήλιο. Μαραινόμαστε...

Ίσως ήρθε η ώρα να ποτίζουμε στοργικά ο ένας τον άλλο και να τραβάμε στην άκρη τις κουρτίνες, ώστε να κρατηθούμε όλοι στη ζωή. Νομίζω αλληλεγγύη* το λένε αυτό.

Ας ζήσουμε λοιπόν! ...σαν Έλληνες (όχι με την εθνικιστική έννοια, αλλά με εκείνη της γαλάζιας θάλασσας και του λαμπερού ήλιου) – όποια κι αν είναι η χώρα καταγωγής μας.

Σας φιλώ προς το παρόν

* Μιας και αναφέρθηκα σε αλληλεγγύη, δείτε οπωσδήποτε αυτό . Και, για να είμαι ειλικρινής, ζήλεψα που δεν αποτελώ μέρος αυτής της δράσης.

http://www.kristiboni.gr/index.php/2011-05-19-10-39-05/2011-05-19-14-23-09/717-exo-ap-to-polyxrwmo-xerio-mas

Μια συνηθισμένη μέρα (ή μήπως όχι...)

Αρκεί ένα ξεψυχισμένο αεράκι να φυσήξει και να κλείσει το ανοιχτό παράθυρο του μυαλού.
Οι λευκές κουρτίνες με τους πράσινους φιόγκους, ενώ ανέμιζαν,
θαρρείς υπό τους ήχους μιας σονάτας,
τώρα ακινητοποιήθηκαν σαν συντηρητικές κυρίες πίσω από το σφαλισμένο παράθυρο.
Οι σκέψεις πάγωσαν και τα χαμόγελα πιέζουν τα χείλη.
Αυτές τις ώρες ο ήλιος που ξεπροβάλει και φέρνει μαζί του τη φαρέτρα με τις ελπίδες,
φαντάζει σαν ενεργό ηφαίστειο που θέλει να σε κάψει.
Το φως σε τρομάζει και κατεβάζεις το στορ στο παράθυρό σου.
Και μένει ο ήλιος εκεί να γιγαντώνει τη σκιά της μοναξιάς σου.
Ένας πολύχρωμος αετός που θυμίζει το ουράνιο τόξο βρίσκει μια χαραμάδα
και ξετρυπώνει από το κλειδαμπαρωμένο σου μυαλό.
Η πλούσια ουρά του σκαλώνει για λίγο, μα γρήγορα ξεχύνεται στον αέρα.
Ο αετός περήφανος πετάει πάνω από σκέψεις θνητές.
Για λίγο τις μαντεύει και γελώντας δυνατά ξανοίγεται σε απέραντο γαλάζιο.

Heimweh*

Βόννη.

Ο καιρός αρκούντως νεφελώδης, ώστε να αναρωτιέμαι τι κάνω εγώ- ένα παιδί του Αυγούστου- εδώ.

Έχω μέρες να φορέσω τα γυαλιά ηλίου μου και με πονάει. Τις προάλλες ξύπνησα και είδα ήλιο. Βγήκα βόλτα με τα γυαλιά ηλίου στα μάτια και μέσα σε μια ώρα τα πράγματα ήρθαν τα πάνω κάτω και μάζεψα άρον άρον τα ροζ γυαλιά μου, γιατί τα χτυπούσαν αλύπητα οι χοντρές χιονονιφάδες. Αφήστε που κινδύνευα να πέσω πάνω σε κανέναν από αυτούς τους- λες και το έχουν τάμα- αγέλαστους ντόπιους.

Περπατάω τα απογεύματα, εκείνη την ώρα που αρχίζει να σουρουπώνει, και χαζεύω τα σπίτια από τα γυμνά, χωρίς κουρτίνες, παράθυρα. Ένα ζευγάρι βλέπει τηλεόραση στο σκοτεινό δωμάτιο. Μία κυρία μαγειρεύει με το φως του απορροφητήρα να φωτίζει μόνο πάνω από την κατσαρόλα. Σε ένα άλλο διαμέρισμα μία δεύτερη κυρία κάθεται και διαβάζει ένα βιβλίο με ένα υποτυπώδες φως να φωτίζει τις σειρές. Το ντιζαϊνάτο φωτιστικό πάνω από το κεφάλι της, περισσότερο διακοσμητική χρήση έχει, παρά λειτουργική. Περπατάω με το πράσινο τελικά μακρύ μου κασκόλ και σκέφτομαι πως τα πάντα είναι θέμα έξης. Συνήθειας βρε αδερφέ. Όταν μαθαίνεις να ζεις χωρίς φυσικό φως δεν προσπαθείς να το εντάξεις στην καθημερινότητά σου, όπως κάνω εγώ στο σπίτι μου και ανάβω ό,τι φως μπορώ, μπας και πλησιάσω στη δική μου γνώριμη φωτεινή ελληνική πραγματικότητα.

Περπατάω και ακούω από τα ακουστικά locomondo, για να ζεσταθεί το μυαλό, μιας και το σώμα τουρτουρίζει στους -5. Περπατάω και βρίζω- εσωτερικά πάντα- τις μίζερες φάτσες που δεν έχουν κατά νου τις συσπάσεις που ακολουθεί το πρόσωπο στο δρόμο προς το χαμόγελο. Περπατάω και σκέφτομαι πως στην Ελλάδα γκρινιάζουμε και αλληλοκατηγορούμαστε για τη μιζέρια που μας έχει κυριεύσει λόγω κρίσης. Τούτοι εδώ; Γιατί είναι σαν να έχουν πέσει ως νεογνά στο καζάνι με το φίλτρο της μιζέριας; Αυτοί που χλευάζουν την οικονομική μας κρίση, αυτοί που έχουν τα χρήματα, αυτοί που κινούν τα νήματα, γιατί είναι τίγκα στη μιζέρια; Γιατί δε χαμογελάνε βρε αδερφέ; Μήπως χρήζει και το χαμόγελο προστίμου από την καθόλα οργανωμένη κοινωνία τους; Τελικά κάπως έτσι αντιστρέφονται οι παροιμίες: “άλλος έχει το μαχαίρι και άλλος έχει το καρπούζι”. Και στην τελική σκέφτομαι ότι αφού εμείς έχουμε το καρπούζι, πρέπει να είμαστε σε καλύτερη μοίρα. Μπορούμε να το πετάξουμε στο έδαφος και να κόψουμε κομμάτια με τα χέρια. Πάντα οι εναλλακτικοί τρόποι καταφέρνουν να αλλάξουν τα πράγματα. Τα κονσερβοποιημένα οδηγούν σε μια μονότονη πραγματικότητα.

Όχι όμως, μην είμαι και άδικη.

Τα επαγγελματικά πράγματα εδώ μοιάζει να κινούνται με καλύτερους ρυθμούς. Ολοκληρωμένη άποψη δεν έχω ακόμη και γι' αυτό επιφυλάσσομαι. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Το θέμα είναι να φροντίζουμε να έχουμε ήρεμη την ψυχή μας, όπου κι αν κατοικεί το σώμα μας. Και πιστέψτε με, οι άνθρωποι που μας αγαπάνε και τους αγαπάμε βοηθάνε σαν θεμέλιος λίθος σε αυτό. Άλλοτε μεταμορφώνονται σε γονείς,σε οικογένεια, άλλοτε μεταμορφώνονται στον άνθρωπό μας, άλλοτε μεταμορφώνονται σε φίλους και όταν όλα αυτά μεταμορφώνονται σε όνειρα είναι σαν να μας κλείνει το μάτι η ευτυχία.

Το θέμα είναι τα σπίτια πίσω από την κλειστή πόρτα να γεμίζουν με γέλια, με αρώματα και με γεμάτες καρδιές. Με ζεστό φαΐ και πάντα μια θέση διαθέσιμη για έναν ξένο. Το σύμπαν δεν ξεχνάει και ανταποδίδει τις όμορφες σκέψεις και τις πράξεις.

Προς το παρόν σας αφήνω με τη σκέψη ότι η ζωή μας είναι το καρπούζι και για να τη γευτούμε υπάρχουν κι άλλοι τρόποι πέρα από το μαχαίρι. Υπάρχει το έδαφος, υπάρχουν οι πέτρες, υπάρχουν τα ξύλα. Υπάρχουν τα χέρια μας! Ερμηνεύστε κατά βούληση.

Εις το επαναδιαβάζειν!

* Heimweh = νόστος

http://www.kristiboni.gr/index.php/2011-05-19-10-39-05/2011-05-19-14-23-09/693-heimweh