Heimweh*

Βόννη.

Ο καιρός αρκούντως νεφελώδης, ώστε να αναρωτιέμαι τι κάνω εγώ- ένα παιδί του Αυγούστου- εδώ.

Έχω μέρες να φορέσω τα γυαλιά ηλίου μου και με πονάει. Τις προάλλες ξύπνησα και είδα ήλιο. Βγήκα βόλτα με τα γυαλιά ηλίου στα μάτια και μέσα σε μια ώρα τα πράγματα ήρθαν τα πάνω κάτω και μάζεψα άρον άρον τα ροζ γυαλιά μου, γιατί τα χτυπούσαν αλύπητα οι χοντρές χιονονιφάδες. Αφήστε που κινδύνευα να πέσω πάνω σε κανέναν από αυτούς τους- λες και το έχουν τάμα- αγέλαστους ντόπιους.

Περπατάω τα απογεύματα, εκείνη την ώρα που αρχίζει να σουρουπώνει, και χαζεύω τα σπίτια από τα γυμνά, χωρίς κουρτίνες, παράθυρα. Ένα ζευγάρι βλέπει τηλεόραση στο σκοτεινό δωμάτιο. Μία κυρία μαγειρεύει με το φως του απορροφητήρα να φωτίζει μόνο πάνω από την κατσαρόλα. Σε ένα άλλο διαμέρισμα μία δεύτερη κυρία κάθεται και διαβάζει ένα βιβλίο με ένα υποτυπώδες φως να φωτίζει τις σειρές. Το ντιζαϊνάτο φωτιστικό πάνω από το κεφάλι της, περισσότερο διακοσμητική χρήση έχει, παρά λειτουργική. Περπατάω με το πράσινο τελικά μακρύ μου κασκόλ και σκέφτομαι πως τα πάντα είναι θέμα έξης. Συνήθειας βρε αδερφέ. Όταν μαθαίνεις να ζεις χωρίς φυσικό φως δεν προσπαθείς να το εντάξεις στην καθημερινότητά σου, όπως κάνω εγώ στο σπίτι μου και ανάβω ό,τι φως μπορώ, μπας και πλησιάσω στη δική μου γνώριμη φωτεινή ελληνική πραγματικότητα.

Περπατάω και ακούω από τα ακουστικά locomondo, για να ζεσταθεί το μυαλό, μιας και το σώμα τουρτουρίζει στους -5. Περπατάω και βρίζω- εσωτερικά πάντα- τις μίζερες φάτσες που δεν έχουν κατά νου τις συσπάσεις που ακολουθεί το πρόσωπο στο δρόμο προς το χαμόγελο. Περπατάω και σκέφτομαι πως στην Ελλάδα γκρινιάζουμε και αλληλοκατηγορούμαστε για τη μιζέρια που μας έχει κυριεύσει λόγω κρίσης. Τούτοι εδώ; Γιατί είναι σαν να έχουν πέσει ως νεογνά στο καζάνι με το φίλτρο της μιζέριας; Αυτοί που χλευάζουν την οικονομική μας κρίση, αυτοί που έχουν τα χρήματα, αυτοί που κινούν τα νήματα, γιατί είναι τίγκα στη μιζέρια; Γιατί δε χαμογελάνε βρε αδερφέ; Μήπως χρήζει και το χαμόγελο προστίμου από την καθόλα οργανωμένη κοινωνία τους; Τελικά κάπως έτσι αντιστρέφονται οι παροιμίες: “άλλος έχει το μαχαίρι και άλλος έχει το καρπούζι”. Και στην τελική σκέφτομαι ότι αφού εμείς έχουμε το καρπούζι, πρέπει να είμαστε σε καλύτερη μοίρα. Μπορούμε να το πετάξουμε στο έδαφος και να κόψουμε κομμάτια με τα χέρια. Πάντα οι εναλλακτικοί τρόποι καταφέρνουν να αλλάξουν τα πράγματα. Τα κονσερβοποιημένα οδηγούν σε μια μονότονη πραγματικότητα.

Όχι όμως, μην είμαι και άδικη.

Τα επαγγελματικά πράγματα εδώ μοιάζει να κινούνται με καλύτερους ρυθμούς. Ολοκληρωμένη άποψη δεν έχω ακόμη και γι' αυτό επιφυλάσσομαι. Τουλάχιστον προς το παρόν.

Το θέμα είναι να φροντίζουμε να έχουμε ήρεμη την ψυχή μας, όπου κι αν κατοικεί το σώμα μας. Και πιστέψτε με, οι άνθρωποι που μας αγαπάνε και τους αγαπάμε βοηθάνε σαν θεμέλιος λίθος σε αυτό. Άλλοτε μεταμορφώνονται σε γονείς,σε οικογένεια, άλλοτε μεταμορφώνονται στον άνθρωπό μας, άλλοτε μεταμορφώνονται σε φίλους και όταν όλα αυτά μεταμορφώνονται σε όνειρα είναι σαν να μας κλείνει το μάτι η ευτυχία.

Το θέμα είναι τα σπίτια πίσω από την κλειστή πόρτα να γεμίζουν με γέλια, με αρώματα και με γεμάτες καρδιές. Με ζεστό φαΐ και πάντα μια θέση διαθέσιμη για έναν ξένο. Το σύμπαν δεν ξεχνάει και ανταποδίδει τις όμορφες σκέψεις και τις πράξεις.

Προς το παρόν σας αφήνω με τη σκέψη ότι η ζωή μας είναι το καρπούζι και για να τη γευτούμε υπάρχουν κι άλλοι τρόποι πέρα από το μαχαίρι. Υπάρχει το έδαφος, υπάρχουν οι πέτρες, υπάρχουν τα ξύλα. Υπάρχουν τα χέρια μας! Ερμηνεύστε κατά βούληση.

Εις το επαναδιαβάζειν!

* Heimweh = νόστος

http://www.kristiboni.gr/index.php/2011-05-19-10-39-05/2011-05-19-14-23-09/693-heimweh