Με πνίγει τόση αλήθεια

Πάρε τις ανάσες μου μακριά...
Με πνίγει η αγκαλιά σου.
Τις νοιώθω να επιστρέφουν σε μένα
και να μου καίνε τη ζωή.
Δώσε μου πάλι εκείνο το παγωμένο μου βλέμμα,
εκείνο που μου έκλεψες.
Την άδεια μου αγκαλιά αναζητώ
κουράστηκα να σε κλείνω μέσα μου.
Βγάλε το χρώμα απ'τη φωνή μου.
Ασπρόμαυρη θέλω να γίνει πάλι η χροιά της.
Και θέλω πίσω εκείνη την ευθεία γραμμή
που ισορροπούσε η καρδιά μου.
Δε θέλω ήχους
Δε θέλω χρώματα
Σβήσε μου τα αστέρια
Μην προσπαθείς
Πες μου επιτέλους "όχι"
Μη μου χαϊδεύεις τις πληγές
Θέλω μόνη μου να τις ξύνω
και να ματώνουν.
Γύρισε την πλάτη
Μη με κοιτάς στα μάτια!
Με αποσυντονίζει τόση αλήθεια.
Φύγε!
Και μάθε μου πάλι τη ζωή χωρίς αγάπη...

Ανθρώπινα, όπως διατροφή

Έτσι όπως χάζευα κάτι βιολογικο-διατροφικές σελίδες στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε ένα άρθρο-έρευνα, το οποίο κατέληγε στο ότι η κακή διατροφή μειώνει το iq των παιδιών.  Όπως θα έχετε καταλάβει, οι συνειρμοί στο κεφάλι μου αναπτύσσουν επικίνδυνα μεγάλες ταχύτητες, κι έτσι το ένα έφερε το άλλο και κατέληξα πως οι ανθρώπινες σχέσεις(παντός τύπου)είναι κάπως σαν την ποιότητα της διατροφής μας.

Τι εννοώ…

Ας υποθέσουμε πως ανήκουμε σε έναν κύκλο ανθρώπων που έχουν σαν κοινό σημείο επαφής τη διατροφή. Η παρέα λοιπόν αυτή συνηθίζει να τρέφεται με junk food. Πρόχειρα και επεξεργασμένα τρόφιμα, γεμάτα από ζημιογόνες ουσίες, που προφανώς κάνουν κακό στην υγεία. Αυτή η συνήθεια κρατάει την παρέα ενωμένη και την κάνει να περνάει πραγματικά καλά(ή τουλάχιστον έτσι νομίζει). Η συνήθεια του να τρεφόμαστε με σκουπίδια στη συγκεκριμένη παρέα έχει γίνει πια ο άλλος μας εαυτός(ή απλά ο εαυτός μας). Είναι αυτό που μας κάνει να επικοινωνούμε και να διασκεδάζουμε με έναν ιδιόμορφο τρόπο. Συναντιόμαστε, γελάμε, περνάμε καλά και μπουκώνουμε τους εαυτούς μας με αυτές τις πλαστικές τροφές.

Κάποια στιγμή(γιατί-ξέρετε-πάντα έρχεται εκείνη η στιγμή) οι αιματολογικές μας εξετάσεις δείχνουν αυξημένα τριγλυκερίδια και κακή χοληστερόλη και ό,τι άλλο συνεπάγεται αυτή μας η συνήθεια. Στην ουσία ο οργανισμός μας μας λέει: «Αυτό ήταν! Δεν αντέχω πια! Πρέπει να αλλάξεις διατροφικές συνήθειες αν θέλεις να συνεχίσουμε…». Η στιγμή της συνειδητοποίησης είναι κομματάκι σκληρή, γιατί αρχίζουμε να βλέπουμε το δεσμό μας με την παρέα να αποδυναμώνεται. Μας πιάνει ο φόβος ότι ξαφνικά θα γίνουμε διαφορετικοί και μάλλον θα αποξενωθούμε.

Τι κάνουμε λοιπόν;

Η αντίδρασή μας -ως συνήθως-εξαρτάται από τη δύναμη της προσωπικότητάς μας. Πολλοί από εμάς θα κρατήσουν επτασφράγιστο μυστικό τη γνωμάτευση, κι ας είναι ίδια για τους περισσότερους από την παρέα. Η ιδέα του διαφορετικού και της μη αποδοχής από τους υπολοίπους οδηγεί σε αυτή την συμπεριφορά. Υπάρχουν κι εκείνοι που απλά, σαν πιο ισχυρές προσωπικότητες, αποδέχονται τις ιατρικές συμβουλές και αρχίζουν να υιοθετούν νέες διατροφικές συμπεριφορές.

Στο σημείο αυτό η παρέα ήδη αρχίζει να διασπάται-όχι πρακτικά, αλλά σίγουρα νοερά-, γιατί πολύ απλά θέλουμε να νοιώθουμε ίδιοι με τους άλλους και μας αγχώνει πάντα η διαφορετικότητα. Έτσι λοιπόν-συνειδητά ή ασυνείδητα-αναζητούμε εναλλακτικά διατροφολόγια. Πάντα όμως αθόρυβα, για να μην περιθωριοποιηθούμε από την παρέα. Λίγοι είναι εκείνοι που θα δηλώσουν ευθαρσώς αυτή τους την αναζήτηση.

Η αναζήτηση δεν έχει για όλους τα ίδια αποτελέσματα. Κάποιοι ψάχνουν χωρίς αποτέλεσμα και κάποιοι περνούν τυχαία από το παλιό μανάβικο της γειτονιάς και βλέπουν μπροστά τους το τελαράκι με τις κατακόκκινες και ζουμερές φράουλες. Θορυβούνται κι έτσι, δήθεν για πλάκα, τις δοκιμάζουν. «Ω, Θεέ μου! Είναι τόσο νόστιμες! Μπορώ να τις απολαμβάνω κρυφά από τους υπολοίπους…»σκέφτονται. Θα ξέρετε όμως πως τίποτε δε μένει κρυφό και κάποια στιγμή πρέπει να παραδεχτούν τη νέα τους απόλαυση. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή έρχονται αντιμέτωποι με ένα είδος εμπαιγμού. Με τον εμπαιγμό εκείνου που δεν κατάφερε να βρει τις ζουμερές φράουλες και αναγκάζεται ακόμη να μπουκώνεται με εκείνα τα πλαστικά χάμπουργκερ. Θέλετε να το πούμε ζήλεια;

Έχουμε όμως ήδη πει πως λίγοι άνθρωποι έχουν την δύναμη να νοιώσουν διαφορετικοί και να διαχωρίσουν τον εαυτό τους από το πλήθος. Λίγοι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν να είναι καθοδηγητές του εαυτού τους και έτσι νοιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια να παρασύρονται από το ρεύμα. Προκειμένου λοιπόν να ξαναδούν στα μάτια της παρέας τον εαυτό τους χωρίς διαφορές, αποφασίζουν να πετάξουν τις κόκκινες φράουλες στα σκουπίδια ισχυριζόμενοι μάλιστα πως πρόκειται για τροφή που δεν τους καλύπτει. «Μια πλάκα ήταν. Απλά τις δοκίμασα. Πάμε να παραγγείλουμε πάλι εκείνο το πλαστικό μενού των 3^ων ευρώ». Και ξέρετε, στο σημείο αυτό οι λοιποί χαμογελούν κι εκείνοι βλέπουν πάλι την αποδοχή, που έχουν ανάγκη, στα μάτια τους και νοιώθουν πάλι μέρος της παρέας.

Ξέρετε όμως , το γεγονός να πετάξεις τη χυμώδη φράουλα στα σκουπίδια είναι τελείως προσωπική υπόθεση και δεν αναιρεί την κρυφή αναζήτηση των υπολοίπων για κάτι παρόμοιο. Μόνο που εκείνοι δεν είχαν ακόμη την ευκαιρία τους και το πιο πιθανόν είναι, όταν θα έρθει, να την εντάξουν στο διατροφολόγιό τους αδιαφορώντας για τη δική σου αντιμετώπιση. Εξάλλου στις μέρες μας οι φρέσκες φράουλες με την πραγματική γεύση είναι δυσεύρετες, οπότε μάλλον δε θα έχουμε πολλές φορές την ευκαιρία να τις βρούμε στο μανάβικο της γειτονιάς.

Γι’ αυτό μήπως να αντικαταστήσουμε τις πρόχειρες τροφές της ζωής μας με αυτά τα γεμάτα χυμούς φρούτα;

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/553-anthropina-opws-diatrofi.html

Φοβάσαι και με φοβίζεις

Πώς να σε βάλω απέναντι μου και να χαμογελάσω;

Φοβάσαι τις λέξεις και με τρομάζεις. Ποτέ δεν μπορώ να χαμογελάσω, όταν τρομάζω. Ούτε να δείξω πως τρομάζω μπορώ. Με φοβίζει ο τρόμος, κι έτσι κάθε φορά προσπαθώ να τον μεταμφιέζω. Πότε τον ντύνω σε φυγή, πότε σε θυμό, πότε σε αδιαφορία, άλλοτε σε επιβολή.

Με τρομάζουν οι άνθρωποι που φοβούνται τις λέξεις. Οι λέξεις είναι τόσο δικές μου, όσο είμαι κι εγώ. Μοιάζει να με φοβάσαι, όταν φοβάσαι τις λέξεις μου. Και ξέρεις, τα πράγματα που φοβόμαστε δεν μπορούμε να τα σεβαστούμε. Εγώ και οι λέξεις μου απαιτούμε σεβασμό, όπως εκείνον το σεβασμό που μοιράζουμε. Με τρομάζουν οι άνθρωποι που τους ξενίζει ο σεβασμός.

Ξέρεις, πιο πολύ με τρομάζουν αυτοί οι άνθρωποι, επειδή έχουν συνδέσει τις λέξεις με τις έννοιες. Όμως όχι με εκείνες τις αληθινές έννοιες των λέξεων, μα με τις άλλες, με εκείνες που τους τρομάζουν. Κατάχρηση λέξεων λέγεται αυτό. Χρησιμοποιείς τις δικές μου λέξεις, για να αποδώσεις τους δικούς σου φόβους. Είδες λοιπόν; Δε σέβεσαι τις λέξεις μου.

Οι λέξεις δεν είναι παρά μόνο ο τρόπος, για να  μεταδώσεις με σαφήνεια τα νοήματα. Το πρόβλημα για σένα δεν είναι η ύπαρξη των λέξεων, αλλά η ύπαρξη των νοημάτων. Τη φοβάσαι αυτή την ύπαρξη, κι εγώ φοβάμαι εσένα, όπως φοβάμαι καθετί που πασχίζει κατά της αλήθειας.

Είναι μόνο λέξεις...

"Σε μια ζωή δανεική, πόσες ακόμη λέξεις να ξεράσεις αντιμετωπίζοντας φόβους...;"

Πάει καιρός που έφυγε

Ξέρετε, είναι κάτι φορές που τα αστεία δεν μπορούν να κυριαρχήσουν.

Πολύ με θυμώνουν εκείνες οι φορές!

…αλλά όταν την είδα να στέκεται απέναντι από τη φωτογραφία του και να του μιλάει με δάκρυα στη φωνή, δεν μπορούσα να θυμηθώ κανέναν τρόπο γέλιου. Μόνο το δικό του γέλιο θυμήθηκα.

Απέφυγα να τον δω πριν «φύγει». Επειδή δεν μπορούσα, έλεγα. Επειδή φοβόμουν, σας λέω σήμερα. Φοβόμουν πως θα συνειδητοποιήσω ότι θα «φύγει».

Δε μετανιώνω όμως. Ίσως γιατί έχω καταφέρει να διατηρήσω εκείνη την εικόνα του ακόμη στο μυαλό μου. Την εικόνα του «πριν»…Εκείνο το πάντα χαμογελαστό πρόσωπο κι εκείνα τα μάτια του, που έμοιαζαν με γαλάζιες χάντρες. Όχι το γαλάζιο του ουρανού, αλλά εκείνο της θάλασσας. Τον θυμάμαι να γελάει και ασυναίσθητα χαμογελάω. Θυμάμαι το γιο του να γαντζώνεται από τα πόδια του και να μην κάνει βήμα χωρίς εκείνον. Τότε. Τώρα τα βήματα του είναι λιγάκι πιο μοναχικά. Θυμάμαι τη φωνή του στο τηλέφωνο, τότε που με έπαιρνε, για να με κάνει να γελάσω. Μου μετέδιδε ενέργεια. Εκείνη τη θετική ενέργεια που μόνο οι αγαπημένοι σου μπορούν να σου μεταδώσουν. Και ήταν-είναι- αγαπημένος.

Τον θυμάμαι συχνά, αλλά σήμερα δεν άντεξα και την έβρισα τη ριμάδα τη ζωή, και την τύχη. Όμως εκείνη…εκείνη δε βρίζει ποτέ, κανέναν. Πονάει σιωπηλά και μόνη, μα όταν κάθεται απέναντί μας, μας χαρίζει απλόχερα εκείνο το γέλιο που του είχε κληροδοτήσει. «Είναι καλύτερα εκεί πάνω!» έτσι μας λέει και προσπαθεί να μας δώσει κουράγιο. Την κοιτάζω και αναρωτιέμαι πόση δύναμη μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος. Εγώ πάλι κρύβω το θαυμασμό μου στο πρόσωπό της, γιατί ποτέ δεν τα κατάφερνα καλά με τις εκδηλώσεις συναισθημάτων.

Θυμάμαι είχα βγει από τη θάλασσα όταν χτύπησε το κινητό μου και μου ανακοίνωσαν πως «έφυγε». Ούτε σήμερα-μετά από 7 χρόνια-μπορώ να το πιστέψω. Γιατί να «φεύγουν» έτσι οι άνθρωποι; Δεν ξαναπήγα σε εκείνη την παραλία. Όχι από φόβο, αλλά από θυμό. Όταν δεν μπορείς να τα βάλεις με την πραγματικότητα, ψάχνεις αλλού για εξιλαστήρια θύματα. Το δικό μου ήταν η παραλία. Της ζωής ήταν εκείνος.

Ήταν μόλις 38 και δεν πρόλαβε να κρατήσει στην αγκαλιά του το μικρό του γιο. Δεν άντεχαν τα χέρια του από τον καρκίνο και τις θεραπείες. (Όχι, δεν τη φοβάμαι τη γαμημένη τη λέξη. Ο φόβος είναι η αρρώστια.) Ο μικρός του τώρα πια μεγάλωσε και ρωτάει να μάθει πως ήταν ο μπαμπάς του. Και είμαστε όλοι εμείς που κρατάμε με δυσκολία τα δάκρυα, αλλά ταυτόχρονα χαμογελάμε. «Ο μπαμπάς σου ήταν όμορφος, ήταν καλός και γελούσε πολύ-πότε με το στόμα, πότε με τα μάτια-και ήταν άνθρωπος ευαίσθητος και περήφανος». Αυτά του λέμε, αλλά πώς μπορείς να περιγράψεις με λόγια τη ζεστή αγκαλιά δύο γαλάζιων ματιών;

Με είδε ξαφνικά μπροστά της και σκούπισε απότομα τα μάτια της. Ένα δυνατό γέλιο σαν το δικό του ξεχύθηκε στο χώρο «Ήρθε το κορίτσι μου! Έλα να πιούμε καφέ, έχω φτιάξει και το γλυκό που σου αρέσει».

Αχ, βρε θεία…

Γιατί να μην είμαι τόσο δυνατή, όσο εκείνη, ώστε να μη χρειαστεί να τη βάλω πάλι στη διαδικασία να με παρηγορήσει; 

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/337-paei-kairos-pou-efyge.html

Μ’ έκανε add. Και τώρα τι;

Ω Θεέ μου! Με έκανε add στο facebook! Και τώρα τι κάνω; Πώς του ήρθε; Τι σκέφτηκε; Αρχίζει να σοβαρεύει το πράγμα; Αρχίζουν να μπαίνουν και οι κουβέντες μέσα σε αυτή την ιδιόμορφη σχέση μας;(και προς Θεού, με τη λέξη «σχέση»δεν εννοώ τίποτε παραπάνω, παρά μόνο την όποια συναναστροφή δύο ανθρώπων. Στην περίπτωσή μας ας τη χαρακτηρίσουμε «σαρκική»).

Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι με κυρίευσαν αυτού του τύπου τα άγχη στη θέα και μόνο του αιτήματος φιλίας τη στιγμή που ξεκοκκίνιζε το σηματάκι της ειδοποίησης και μου απεκάλυπτε το ομολογουμένως εντυπωσιακό του παράστημα σε εκείνα τα μελαχρινά χρώματα που προτιμώ. Για κάτι ελάχιστα δευτερόλεπτα ένοιωσα μία κάποια οικειότητα και ετοιμάστηκα να πατήσω την επιλογή της αποδοχής, αλλά ταυτόχρονα κάτι κρατούσε το χέρι μου κολλημένο στο ποντίκι, ανίκανο να κάνει οποιαδήποτε κίνηση.

Και το άγχος προκαλεί ταχυπαλμία, και σε μένα προσωπικά η ταχυπαλμία ξαναπροκαλεί άγχος και η διαδικασία συνεχίζεται σαν ένας φαύλος κύκλος και κάποια στιγμή φτάνει το σημείο που δεν μπορώ να πάρω ανάσα και νομίζω ότι κάποιος έχει κλείσει την φιάλη με το οξυγόνο, που ελευθερώνεται στο περιβάλλον μου…και τώρα πια είμαι στα όρια ασφυξίας…ή μήπως εγκεφαλικού;

Επείγον περιστατικό μεταφράζεται σε τηλεφώνημα στην-ενίοτε ψύχραιμη-Σοφία!

Δεν πρόλαβα καν να ακούσω την απάντησή της και άρχισα το παραλήρημα με το γνωστό-χωρίς σημεία στίξης-λόγο μου. Την άκουσα μόνο που μου είπε: «Δεν καταλαβαίνω τίποτε. Πάρτο από την αρχή!»Περισσότερο σαν προσταγή μου ακούστηκε η φωνή της στην κατάσταση που βρισκόμουν και μου γύρισε κομματάκι το μάτι, αλλά η Σοφία έχει κάνει το διδακτορικό της σε αυτή μου την-άνευ λόγου και αφορμής-νευρικότητά και κατάφερε να το προσπεράσει και αυτό με απαράμιλλη ψυχραιμία. Της εξήγησα εν τάχει το πρόβλημά μου-ο Θεός να το κάνει πρόβλημα-και ευθύς ακούστηκα στα αυτιά μου σαν εκείνους που κοροϊδεύω. Εκείνους που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα απλά σχεσιακά θέματα στις ζωές τους. Παρ’ όλα αυτά στην κατάσταση στην οποία είχα περιέλθει αδυνατούσα να αφήσω τη λογική μου να επικρατήσει και συνέχισα το μονόλογο. «Και γιατί μου έκανε add; Τι θέλει; Και μια χαρά δεν είμαστε έτσι, όπως είμαστε, χωρίς περαιτέρω σχέσεις και επαφές και χωρίς συχνή επικοινωνία; Ε; μια χαρά δεν είμαστε; Τι θέλει τώρα;» Και φυσικά-όπως λέει και ο φίλτατος Πανόπουλος-ένας πραγματικός Λέων έχει την υπερβολή μέσα του, κι έτσι εγώ το προχώρησα στην πράξη, μη και δεν το αποδείξω. «Το facebook Σοφία είναι σαν τη συγκατοίκηση. Το έχω ανοιχτό, το έχει ανοιχτό κι εκείνος. Μπορούμε ανά πάσα στιγμή να μιλήσουμε με τον άλλο και να μάθουμε τι κάνει τη δεδομένη στιγμή. Στην ουσία, θα ξέρει  ό, τι θα ήξερε αν μέναμε μαζί. Ω Θεέ μου! Τι θα κάνω; Πρέπει να χωρίσω!» Τρόμος και παράνοια στο Ντεπώ σας λέω! Πραγματική παράνοια! Από ποιον και από τι να χωρίσεις καλή μου; Αυτό που έχετε δεν είναι σχέση και απλά εσύ ξαφνικά έφαγες τις φρίκες της ζωής σου κι έφτασες να αρνηθείς μια πρόταση συγκατοίκησης που δεν έγινε ποτέ! Το καταλαβαίνεις τώρα ή μήπως πρέπει να σου το πω και στα τούρκικα, μιας και τον τελευταίο καιρό είναι in; Αυτές είναι οι σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό μου, αλλά περιέργως δεν πρόλαβα να τις κάνω λόγια και έτσι η φωνή στην άλλη γραμμή βρήκε την ευκαιρία να απαντήσει. «Άι μαρή, που άρχισες να πιέζεσαι κιόλας! Δε φτάνει που «τρως»το πιο ωραίο γκομενάκι της γειτονιάς, έχεις και άγχη και ενδοιασμούς. Και στην τελική σου έκανε απλά ένα αίτημα φιλίας, δε σου ζήτησε να καταλάβει μόνιμα τη θέση στην απ’έξω μεριά του κρεβατιού σου(γιατί ξέρει πως αυτό έχει μεγάλη βαρύτητα για μένα και είναι θέση για λίγους, που κερδίζεται μετά από μάχη με τα τέρατα του ψυχισμού μου).  Ξεκόλλα! Αποδέξου τον άνθρωπο και κανόνισε να βρεθείς το βράδυ μαζί του, μπας και ξεμπλοκάρεις, γιατί μάλλον η αποχή άνω των 2 ημερών εσένα σου κάνει τεράστιο κακό!»Και αυτά είναι κλασικά λόγια Σοφίας προς Λένα, που πάντα καταφέρνουν να με ξεαγχώσουν. Σαν να γέλασα κομματάκι κι εκεί άρχισε ο δεύτερος γύρος Σοφίας, που απλά οδηγεί σε μια μισάωρη βλακεία, η οποία πάντα καταλήγει σε έναν καφέ προς Θερμαϊκό μεριά. Λίγο για το Σάκη, λίγο για τα τέλεια μπισκοτάκια(μεταξύ μας Σάκης-μπισκοτάκια σημειώσατε 2) κι έτσι το τραπεζάκι που βλέπει θάλασσα είναι ο στόχος της ημέρας.

Και λίγο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο της ψιθύρισα σαν τους τρελούς που μιλάνε μέσα από τα δόντια τους κοιτώντας το άπειρο… «πάντως να ξέρεις, αν μου κάνει αίτημα και στο msn, θα σταματήσω να τον συναναστρέφομαι. Γιατί εκεί τα πράγματα είναι πιο προσωπικά!» Δε θυμάμαι τι ακριβώς είπε, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι με έβρισε και μου είπε να τσακιστώ να ετοιμαστώ, για να προλάβουμε ήλιο στην παραλία.

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/542-m-ekane-add-kai-twra-ti.html

Κι η οθόνη έλεγε...

Κάνει κρύο στη Θεσσαλονίκη σου λέω.

Δεν ξέρω αν είναι τόσο το κρύο των χαμηλών θερμοκρασιών ή περισσότερο αυτό που αφήνει το κενό. Το κενό σε μια πλευρά του κρεβατιού ή το κενό σε μια αγκαλιά. Σίγουρα όμως είναι πιο ανυπόφορο εκείνο το κρύο σε μια γεμάτη αγκαλιά που μπάζει από παντού.

Οι αγκαλιές είναι σαν τα κομμάτια του παζλ. Καμιά φορά-ακόμη κι αν λες «δεν το δοκιμάζω, γιατί δε μοιάζει να κολλάνε τα χρώματα»,κάνεις την υπέρβαση, το κουμπώνεις διστακτικά δίπλα στο κομματάκι και τσουπ-αυτό ήταν!-τα κομμάτια κόλλησαν.

Οι άνθρωποι; Είναι οι άνθρωποι σαν κομμάτια ενός παζλ;

Οι άνθρωποι εμπεριέχουν κίνηση, πάθος, ένταση. Δεν μπορούν να γίνουν στατικά κομμάτια σε ένα παζλ. Ναι, μπορεί να κουμπώνουν, αλλά έχουν ενδιαφέρον μόνο αν αυτά τα κομμάτια ανήκουν σε ένα ιδιόμορφο παζλ που κινείται. Σε ένα παζλ που τα κομμάτια κουμπώνουν, αλλά ταυτόχρονα πάλλονται, δονούνται, βγάζουν κραυγές.

Κάνει κρύο στη Θεσσαλονίκη απόψε. Εκεί που μένεις εσύ; Έχει περισσότερη ζέστη;

Τι είναι ζέστη, αν δεν είναι η απουσία του κρύου;

Κι εκεί που αναρωτιέμαι πώς γίνεται οι χαρές να μοιάζουν με εκείνες τις τεράστιες σκιές των ρούχων-που κρέμονται στα σχοινιά-στο υγρό χώμα κι ένας ήρεμος αέρας που φυσάει να τις κουνάει αργά και απειλητικά, κι εσύ που στέκεις πάντα σκόπιμα πίσω από ένα παράθυρο που το ανοιγοκλείνεις-γιατί δεν ξέρεις αν το προτιμάς ανοιχτό ή κλειστό-τις βλέπεις να σε πλησιάζουν κάθε τόσο και τινάζεσαι. Τρομάζεις με τις χαρές. Κλείνεις με μανία το παράθυρο και αδιαφορείς για τις ψυχές που τριγυρνούν γύρω σου και τις αναστατώνεις…

Εκείνη λοιπόν τη στιγμή που περιμένεις να ακούσεις δίπλα σου τη φωνή, τα λόγια, τις παραδοχές…τη στιγμή που περιμένεις να δεις δίπλα σου τους φόβους να γδέρνονται στο ξερό χώμα, καθώς τους σέρνει πίσω του ένα λευκό άλογο…

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνεις τη διαφορά της αλήθειας από το ψέμα.

Την καταλαβαίνεις τη διαφορά…γιατί νοιώθεις μια ζεστή ανάσα στο αυτί σου να σου παγώνει την ψυχή.

Και στην επόμενη σκηνή βλέπεις σε μια παγωμένη οθόνη μια ψυχή να σου ψιθυρίζει τις δύο πιο ζεστές λέξεις που έχεις κι εσύ-όπως και τόσοι άλλοι-κρεμασμένες σε εκείνα τα σκοινιά του τρόμου…

Όχι, δεν κλείνω το παράθυρο εγώ. Αυτές οι λέξεις κάνουν τη Θεσσαλονίκη απόψε να μοιάζει πιο ζεστή…

Σκοτώνοντας το λύκο που καταβροχθίζει την ψυχή μου

Και τι γίνεται, όταν αυτοί ζουν καλά... κι εσύ ανακαλύπτεις πως ο κακός ο λύκος βρίσκεται μέσα σου;

Κι ενώ κάποιοι είπαν-και πάντα αφελώς συμφωνώ μαζί τους-πως ...

Ο λύκος της ψυχής μου τραγουδάει, κανείς το λύκο δεν τον κυβερνά...

Εγώ θα σου πω κι αυτό...

Σ΄αφήνω λύκε

Και συ που το όνομά σου στ΄αρχαία χρόνια ήτανε φως

μείνε και ψόφα στο σκοτάδι

Πάω να βρω τους φίλους μου

Θα πω τ'ανομολόγητα, και θα σε καταδώσω

Εφεδρεία στον έρωτα

Και πάνω που άρχισα να εκτιμώ τα μέτρα της Τρόικα περί εργασιακής εφεδρείας στο δημόσιο, μιας και (για να προλάβω τα βλέμματα απορίας σας και τα σιχτίρια που πιθανόν να μου ρίχνετε) άρχισα να τα παραλληλίζω με τις γκομενικές σχέσεις (θα σας το αναλύσω εκτενέστερα στη συνέχεια), ήρθε απροειδοποίητα ο κύριος Ρέππας να μας ανακοινώσει την ακύρωση του εν λόγω μέτρου και ταυτόχρονα να κατεδαφίσει και ολόκληρη τη φιλοσοφία που ανέπτυξα σαν ένας νέος Πλάτωνας. Μη δουν άνθρωπο να εφαρμόζει στην πράξη το αντικείμενο των σπουδών του, αμέσως να του κόψουν τη φόρα…

Πώς τολμάτε λοιπόν κύριε Ρέππα;

Αν προσέχατε κομματάκι τριγύρω σας αγαπητέ Δημήτρη, θα βλέπατε πως οι άνθρωποι-με τούτα και με ‘κείνα-φοβούνται τους ανθρώπους. Λίγο οι επιρροές που μας εμφύσησε εκείνη η 400ετής περίοδος υποδούλωσης, που μας εμπότισε με την άποψη ότι «ο άντρας είναι άντρας!»-λες και μας είπαν κάτι καινούριο…Λες και τα σύκα δεν είναι σύκα και ο κόκορας δεν είναι κόκορας…Και διερωτώμαι: «γιατί δεν επηρεάζει αυτή η εύλογη διαπίστωση την αρμονική ζωή στο κοτέτσι; ε; γιατί;» Και, ξέρω ξέρω…, είσαι τόσο προβλέψιμος εσύ ψευτοπετεινάρι, που διαβάζω τη σκέψη σου, πριν καν την ξεστομίσεις. Ξέρω λοιπόν ότι μόλις ετοιμάστηκες να απαντήσεις-και να νοιώσεις έξυπνος -πως  «ο κόκορας πηδάει ολόκληρο το κοτέτσι και δε δεσμεύεται με καμία κοτούλα»και κάπου εδώ χαμογελάς με ικανοποίηση. Και τώρα η σειρά μου: «Δε θα σου φρενάρω απότομα τη χαρά σου! Αν λοιπόν εσύ εξομοιώνεις εαυτόν με τον κόκορα, δε θα σου χαλάσω εγώ τη γνώμη που έχεις για τον εαυτό σου. Καθείς άξιος του νου του! Συνέχισε να ψάχνεις το στάρι ανάμεσα στις κουτσουλιές!»

Έτσι λοιπόν, λίγο τα κατάλοιπα της Τουρκοκρατίας, λίγο η δυσκολία στην επικοινωνία-μιας και πλέον δεν είμαστε εξοικειωμένοι στα βλέμματα, καθώς έχουμε συνηθίσει σε κάτι ηλεκτρονικά προφίλ, που μας δίνουν την ασφάλεια προστασίας της ανασφάλειάς μας-ήρθε καπάκι και αυτή η οικονομική κρίση να αποτελέσει τον καθοριστικό μάρτυρα στην αποφυγή του ζευγαρώματος. «Δεν έχω χρήματα για γκόμενα», μου είπε τις προάλλες ένας γνωστός και με άφησε με το στόμα ανοιχτό-σαν τη γιαγιά μου όταν βλέπει τις ξέκωλες στην τηλεόραση. Η αλήθεια είναι ότι μπήκα στην διαδικασία να του εξηγήσω ότι την κοπέλα δεν την αγοράζεις, απλά μοιράζεστε από κοινού στιγμές της ζωής. Η αντίδρασή του όμως μου έδειξε ότι είμαι αλλού νυχτωμένη. Τώρα τι να σας πω! Δεν ξέρω ποιος έχει δίκαιο, αλλά-αν έστω και λίγο είναι εντός πραγματικότητας η σκέψη του-πρέπει να αρχίσω να κράζω και εσάς αγαπητές μου κυρίες. Αν ψάχνετε για σύντροφο-σπόνσορα, καλό θα ήταν να στήσετε τσαντίρι κάπου εκεί στη Σαπφούς με Γιαννιτσών( συγγνώμη κιόλας, αλλά με προκαλείτε!) και να μη μας σκοτίζετε με τα νιαουρίσματά σας.

Το θέμα είναι πολύ πιο απλό από όσο προσπαθούμε να το βλέπουμε. Η κρίση είναι γεγονός. Η μιζέρια καταλαμβάνει μέρα με τη μέρα περισσότερο χρόνο στις ζωές μας. Οι λογαριασμοί φυσικού αερίου έχουν φτάσει στα ύψη. Γιατί λοιπόν δε δοκιμάζετε να μοιραστείτε το κρεβάτι σας με ένα δεύτερο άτομο, μιας και-από όσο θυμάμαι από τη Φυσική στο Λύκειο- δια της τριβής παράγεται θερμότητα. Και-αν αντέχετε να το τραβήξουμε κι άλλο-αφού δεν έχετε χρήματα να τα σκορπάτε ασύστολα σε κερασμένα σφηνάκια, μπας και εξασφαλίσετε ένα μέτριο πήδημα την εβδομάδα, γιατί δε δοκιμάζετε να περνάτε τις στιγμές σας με έναν άνθρωπο, που πιθανόν να σας κέντρισε το ενδιαφέρον; Και στην τελική τα προβλήματα και η μιζέρια όταν τις μοιραζόμαστε, διαιρούνται και αποδυναμώνονται. Ενώ-κατά έναν περίεργο τρόπο-οι χαρές, όταν τις μοιραζόμαστε, υπερδιπλασιάζονται. Αυτά είναι τα περίεργα της ανθρώπινης πραγματικότητας, που ένας κόκορας δεν θα μπορέσει ποτέ να νοιώσει.

Κι επειδή σας υποσχέθηκα και τον παραλληλισμό με την εργασιακή εφεδρεία, θα σας αναλύσω πολύ σύντομα τη φιλοσοφική μου θεωρία επ’ αυτού:

Οι ανθρώπινες σχέσεις(γκομενικές και μη) είναι σαν τον κόσμο της εργασίας. Μετά από αίτηση για την κενή εργασιακή θέση, επιλέγεται εκείνος/εκείνη που πληρεί  σε μεγαλύτερο βαθμό τις προϋποθέσεις που ετέθησαν. Στην πορεία λοιπόν του προσληφθέντος στην εν λόγω θέση, μπορεί κανείς να διακρίνει κατά πόσο αυτός ανταποκρίνεται στην πράξη στις απαιτήσεις της συγκεκριμένης εργασίας. Σε περίπτωση που ο εργαζόμενος αρχίζει να παρουσιάζει αδράνεια, ανικανότητα προσαρμογής ή αδιαφορία για την εργασία του, πρέπει να εξετάζεται εκ νέου η παραμονή του ή όχι στην εργασία αυτή. Έτσι λοιπόν, οι ζωές μας δεν πρέπει να μοιάζουν με το δημόσιο τομέα, δηλαδή δεν πρέπει να μπαστακώνεται κανείς με το έτσι θέλω σε αυτές και εμείς να κάνουμε τα στραβά μάτια στην αδυναμία απόδοσης του. Πρέπει λοιπόν να εφαρμόσουμε το μέτρο που πολύ ορθά ζητήθηκε από την Τρόικα: Εφεδρεία στις ανθρώπινες σχέσεις μας. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να κρατήσουμε κανέναν δια βίου δίπλα μας, από τη στιγμή που τα προσόντα του δεν καλύπτουν τις πραγματικές ανάγκες της θέσης για την οποία προσελήφθη. Επομένως ας κάνουμε την επανάστασή μας και να πάμε κόντρα στην ακύρωση του μέτρου από το Δημητράκη. Ας υιοθετήσουμε εμείς το ακυρωμένο μέτρο στις ζωές μας!

Εφεδρεία στον έρωτα!

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/541-efedreia-ston-erwta.html

ὁ '΄Ερως ἔπεσε εἰς τὴν μάχην

Συνηθίζεις να κρατάς

το αιδοίο σου απασχολημένο

με ανούσιους συνουσιασμούς,

Μα τη σκουριασμένη πόρτα της

ψυχής σου,

κλειδωμένη με 13 κλειδιά.

Τώρα που την άνοιξες,

βίαια κοράκια όρμησαν

στην ελευθερία.

Αφέθηκες κι εσύ

σε πέντε γλυκόλογα

και δέκα παπαριές.

Άφησες στο σάπιο σου κενό

να φωλιάσει ένα γεμάτο βλέμμα.

Έτσι βιάστηκε η ψυχή σου

στη στροφή της σκέψης.

Την έβλεπε εκείνος,

ο επιβήτορας του εαυτού του,

να ξεσκίζεται κάτω από το

περιπαικτικό βλέμμα

μιας έννοιας φθαρμένης,

Και έραινε με δάφνες

το αντρίκιο του κατόρθωμα,

καθώς το ανικανοποίητο αιδοίο σου

του φώναζε πως άρχισε να σκουριάζει. 

Ένα κλικ προς το τέλος

"Δια πυρός και σιδήρου...πηδώντας ηλεκτροφόρα σύρματα και αποφεύγοντας επιμελώς στρωμένα ναρκοπέδια...η μαγεία αρχίζει να εξανεμίζεται" 

2011 is over. Insert smile to continue

Κάτι ξεψυχισμένες ανάσες έχουν μείνει για να φύγει κι αυτός ο χρόνος.  

Πραγματικά πιστεύω πως μπορώ σε λιγότερο από 2011 δευτερόλεπτα να σκεφτώ 2011 λόγους, για να σας αποδείξω ότι ήταν μία άσχημη χρονιά. Από την άλλη πάλι δε θέλω να την καταδικάζω ερήμην της. Στην τελική δε φταίει μόνος του ο έρμος ο χρόνος, κάπου θα έχουμε βάλει κι εμείς το χεράκι μας, που εκ συνήθειας θέλουμε να γκρινιάζουμε και να φορτώνουμε τα λάθη και τους φόβους μας στους άλλους, και ειδικά σε εκείνους που δεν αντιδρούν και μας αφήνουν να νομίζουμε πως έχουμε όλα τα δίκαια της ζωής με το μέρος μας.

Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Εμείς κινούμε τα νήματα στις ζωές μας και ναι, ίσως δεν καταφέραμε και φέτος να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας, όμως  τα όνειρα δεν πρέπει να είναι τροχοπέδη στις χαρές μας, αλλά ένα ιδανικό, που ίσως κάποια μέρα κατακτήσουμε. Μέχρι τότε μπορούμε να βάλουμε σαν στόχο δεκάδες μικρά όνειρα και να τα πραγματοποιούμε καθημερινά. Τα όνειρα δεν είναι απαραίτητα αυτά τα πελώρια θηρία που υψώνουμε μπροστά στις ζωές μας, με αποτέλεσμα να γινόμαστε δούλοι τους ξεχνώντας να προσπαθούμε για τα δεκάδες καθημερινά μικρά ονειράκια μας,  που θα μας κάνουν να χαμογελάσουμε.

Φέτος λοιπόν κατάλαβα πως τα δικά μου μικρά όνειρα είναι τα χαμόγελα.

Θέλω να βρίσκω τους λόγους να χαμογελάω. Θέλω να βρίσκω τους λόγους  να διατηρώ στα χείλη μου αυτό το παράξενο μειδίαμα, που μοιάζει με μικρό θαύμα και κάποιες φορές εξελίσσεται σε ένα χαμόγελο που εξουσιάζει τα μάτια, το σώμα, την ψυχή.

Ε, λοιπόν ναι! Εγώ φέτος πραγματοποίησα πολλά τέτοια μικρά όνειρα-και σίγουρα είναι παραπάνω από 2011-και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Ίσως άργησα κι εγώ να το συνειδητοποιήσω, αλλά τώρα που κάθομαι μπροστά σε αυτό το ηλεκτρονικό φύλλο και δίπλα μου μυρίζει αυτό το μπερδεμένο άρωμα από δυόσμο και βασιλικό σε μία κούπα, που επίτηδες δε συμμάζεψα από το  τραπέζι, ναι, καταλαβαίνω πως τα χαμόγελα είναι η πραγματική ουσία. Τα χαμόγελα που είναι αληθινά, τα χαμόγελα που ξεπετάγονται  από απλές καθημερινές στιγμές, τα χαμόγελα που ξέρουν να ξυπνάνε χαμόγελα, τα χαμόγελα που δεν πνίγονται σε θάλασσες εγωισμού, τα χαμόγελα που δεν φοβούνται να ξεμυτίσουν.

Εν κατακλείδι…τα χαμόγελα που δεν τα φοβούνται οι άνθρωποι.

Κάθομαι λοιπόν εδώ και σκέφτομαι πόσα χαμόγελα παραπάνω θα μπορούσα να ζωντανέψω στο πρόσωπό μου, αν έβαζα στην άκρη αυτόν τον κακό εγωισμό που κατά καιρούς μου επισημαίνουν οι αγαπημένοι μου, και αν αποδεχόμουν την ύπαρξη κάτι ξέμπαρκων φόβων που μου έχουν απομείνει και που τρομάζω να τους κοιτάξω κατάματα και να τους αντιμετωπίσω. Αυτό σημαίνει νέο ξεκίνημα! Να απελευθερώσω τη ζωή μου από ό, τι πολεμάει το χαμόγελό μου. Από ό, τι κατεστημένο έχει θρονιαστεί στη μικρή μου ζωούλα και κάνει τον εσωτερικό μου ψυχισμό κάτι σαν εμπόλεμη ζώνη. Να βγάλω αυτά τα πρέπει από τη ζωή μου σκέφτομαι, και να κρατήσω μόνο το δρόμο που οδηγεί σε αυτό το μαγικό μειδίαμα των χειλιών, που ενίοτε βάφω με ένα έντονο κόκκινο χρώμα.

Καλά, δεν είστε υποχρεωμένοι κι εσείς να αρχίσετε να κοκκινίζετε τα χείλια σας, προσπαθήστε μόνο να μην τρομάζετε με τα χαμόγελα. Γιατί και αυτά είναι σαν κάτι μικρά σκιουράκια στο δάσος, που αν τυχόν ακούσουν έναν απότομο ήχο, τρέχουν να εξαφανιστούν. Μην εξαφανίζετε τα σκιουράκια από το δάσος της ζωής σας. Και βάλτε σαν ονειροστόχο να ξυπνάτε και χαμόγελα στα πρόσωπα τριγύρω σας…Γιατί τα σκιουράκια δεν μπορούν να ζουν μόνα τους, θέλουν και μια παρέα για να σκαρφαλώνουν στα δέντρα και να απολαμβάνουν τους καρπούς.

Κλείνοντας αυτό το τελευταίο άρθρο της χρονιάς, θέλω να σας παρακαλέσω να αγαπάτε τους εαυτούς σας και να μην τους υποβάλλεται σε τεχνητά βασανιστήρια με βάση κάτι  βίαια εγκατεστημένα «πρέπει»στις ζωές σας. Και κάτι εξίσου σημαντικό…αφήστε και τους άλλους να σας αγαπήσουν-όσο βαριά και αν ακούγεται αυτή η λέξη(την οποία κι εγώ φοβάμαι, αλλά αρχίζω από σήμερα να κοιτάζω κατάματα τους φόβους μου και να τους αντιμετωπίζω.). Αγαπώ και αγαπιέμαι ισούται με δύο χαμόγελα, που στην ουσία είναι δύο μικρά πραγματοποιημένα όνειρα…

Σσ. Το τελευταίο χαμόγελο της χρονιάς για σένα που περίμενες ντε και καλά να συμφωνήσω με ό, τι χειρότερο σκέφτεσαι για τον εαυτό σου…Όμως δε θα γίνω εγώ συνένοχος σε αυτό…Και τέλος τέλος…καταφέρνουμε να χαμογελάμε!…γιατί είναι τόσο κακό; 


http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/535-2011-is-over-insert-smile-to-continue.html