Ω Θεέ μου! Με έκανε add στο facebook! Και τώρα τι κάνω; Πώς του ήρθε; Τι σκέφτηκε; Αρχίζει να σοβαρεύει το πράγμα; Αρχίζουν να μπαίνουν και οι κουβέντες μέσα σε αυτή την ιδιόμορφη σχέση μας;(και προς Θεού, με τη λέξη «σχέση»δεν εννοώ τίποτε παραπάνω, παρά μόνο την όποια συναναστροφή δύο ανθρώπων. Στην περίπτωσή μας ας τη χαρακτηρίσουμε «σαρκική»).
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι με κυρίευσαν αυτού του τύπου τα άγχη στη θέα και μόνο του αιτήματος φιλίας τη στιγμή που ξεκοκκίνιζε το σηματάκι της ειδοποίησης και μου απεκάλυπτε το ομολογουμένως εντυπωσιακό του παράστημα σε εκείνα τα μελαχρινά χρώματα που προτιμώ. Για κάτι ελάχιστα δευτερόλεπτα ένοιωσα μία κάποια οικειότητα και ετοιμάστηκα να πατήσω την επιλογή της αποδοχής, αλλά ταυτόχρονα κάτι κρατούσε το χέρι μου κολλημένο στο ποντίκι, ανίκανο να κάνει οποιαδήποτε κίνηση.
Και το άγχος προκαλεί ταχυπαλμία, και σε μένα προσωπικά η ταχυπαλμία ξαναπροκαλεί άγχος και η διαδικασία συνεχίζεται σαν ένας φαύλος κύκλος και κάποια στιγμή φτάνει το σημείο που δεν μπορώ να πάρω ανάσα και νομίζω ότι κάποιος έχει κλείσει την φιάλη με το οξυγόνο, που ελευθερώνεται στο περιβάλλον μου…και τώρα πια είμαι στα όρια ασφυξίας…ή μήπως εγκεφαλικού;
Επείγον περιστατικό μεταφράζεται σε τηλεφώνημα στην-ενίοτε ψύχραιμη-Σοφία!
Δεν πρόλαβα καν να ακούσω την απάντησή της και άρχισα το παραλήρημα με το γνωστό-χωρίς σημεία στίξης-λόγο μου. Την άκουσα μόνο που μου είπε: «Δεν καταλαβαίνω τίποτε. Πάρτο από την αρχή!»Περισσότερο σαν προσταγή μου ακούστηκε η φωνή της στην κατάσταση που βρισκόμουν και μου γύρισε κομματάκι το μάτι, αλλά η Σοφία έχει κάνει το διδακτορικό της σε αυτή μου την-άνευ λόγου και αφορμής-νευρικότητά και κατάφερε να το προσπεράσει και αυτό με απαράμιλλη ψυχραιμία. Της εξήγησα εν τάχει το πρόβλημά μου-ο Θεός να το κάνει πρόβλημα-και ευθύς ακούστηκα στα αυτιά μου σαν εκείνους που κοροϊδεύω. Εκείνους που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα απλά σχεσιακά θέματα στις ζωές τους. Παρ’ όλα αυτά στην κατάσταση στην οποία είχα περιέλθει αδυνατούσα να αφήσω τη λογική μου να επικρατήσει και συνέχισα το μονόλογο. «Και γιατί μου έκανε add; Τι θέλει; Και μια χαρά δεν είμαστε έτσι, όπως είμαστε, χωρίς περαιτέρω σχέσεις και επαφές και χωρίς συχνή επικοινωνία; Ε; μια χαρά δεν είμαστε; Τι θέλει τώρα;» Και φυσικά-όπως λέει και ο φίλτατος Πανόπουλος-ένας πραγματικός Λέων έχει την υπερβολή μέσα του, κι έτσι εγώ το προχώρησα στην πράξη, μη και δεν το αποδείξω. «Το facebook Σοφία είναι σαν τη συγκατοίκηση. Το έχω ανοιχτό, το έχει ανοιχτό κι εκείνος. Μπορούμε ανά πάσα στιγμή να μιλήσουμε με τον άλλο και να μάθουμε τι κάνει τη δεδομένη στιγμή. Στην ουσία, θα ξέρει ό, τι θα ήξερε αν μέναμε μαζί. Ω Θεέ μου! Τι θα κάνω; Πρέπει να χωρίσω!» Τρόμος και παράνοια στο Ντεπώ σας λέω! Πραγματική παράνοια! Από ποιον και από τι να χωρίσεις καλή μου; Αυτό που έχετε δεν είναι σχέση και απλά εσύ ξαφνικά έφαγες τις φρίκες της ζωής σου κι έφτασες να αρνηθείς μια πρόταση συγκατοίκησης που δεν έγινε ποτέ! Το καταλαβαίνεις τώρα ή μήπως πρέπει να σου το πω και στα τούρκικα, μιας και τον τελευταίο καιρό είναι in; Αυτές είναι οι σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό μου, αλλά περιέργως δεν πρόλαβα να τις κάνω λόγια και έτσι η φωνή στην άλλη γραμμή βρήκε την ευκαιρία να απαντήσει. «Άι μαρή, που άρχισες να πιέζεσαι κιόλας! Δε φτάνει που «τρως»το πιο ωραίο γκομενάκι της γειτονιάς, έχεις και άγχη και ενδοιασμούς. Και στην τελική σου έκανε απλά ένα αίτημα φιλίας, δε σου ζήτησε να καταλάβει μόνιμα τη θέση στην απ’έξω μεριά του κρεβατιού σου(γιατί ξέρει πως αυτό έχει μεγάλη βαρύτητα για μένα και είναι θέση για λίγους, που κερδίζεται μετά από μάχη με τα τέρατα του ψυχισμού μου). Ξεκόλλα! Αποδέξου τον άνθρωπο και κανόνισε να βρεθείς το βράδυ μαζί του, μπας και ξεμπλοκάρεις, γιατί μάλλον η αποχή άνω των 2 ημερών εσένα σου κάνει τεράστιο κακό!»Και αυτά είναι κλασικά λόγια Σοφίας προς Λένα, που πάντα καταφέρνουν να με ξεαγχώσουν. Σαν να γέλασα κομματάκι κι εκεί άρχισε ο δεύτερος γύρος Σοφίας, που απλά οδηγεί σε μια μισάωρη βλακεία, η οποία πάντα καταλήγει σε έναν καφέ προς Θερμαϊκό μεριά. Λίγο για το Σάκη, λίγο για τα τέλεια μπισκοτάκια(μεταξύ μας Σάκης-μπισκοτάκια σημειώσατε 2) κι έτσι το τραπεζάκι που βλέπει θάλασσα είναι ο στόχος της ημέρας.
Και λίγο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο της ψιθύρισα σαν τους τρελούς που μιλάνε μέσα από τα δόντια τους κοιτώντας το άπειρο… «πάντως να ξέρεις, αν μου κάνει αίτημα και στο msn, θα σταματήσω να τον συναναστρέφομαι. Γιατί εκεί τα πράγματα είναι πιο προσωπικά!» Δε θυμάμαι τι ακριβώς είπε, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι με έβρισε και μου είπε να τσακιστώ να ετοιμαστώ, για να προλάβουμε ήλιο στην παραλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου