ΔΕΘ…υμάμαι πιο παράξενα χρόνια

Μεσημεριανό, σαββατιάτικο καφεδάκι στην παραλία κανονίσαμε, αλλά οι κόρνες με επανέφεραν στην πραγματικότητα. «Πού θα πάμε; Τα πάντα είναι κλειστά!» Τελικά πέρασε να με πάρει με τη μηχανή. Καταφέραμε να περάσουμε όλα τα κλειστά σημεία, με την προειδοποίηση βέβαια ότι δε θα μπορέσουμε να φτάσουμε μέχρι το κέντρο. Ότι θα μας γυρίσουν πίσω. Τα καταφέραμε όμως.

Το κέντρο, μια πόλη άγνωστη, με τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά και τα πεζοδρόμια άδεια. Κάπως έτσι τις φαντάζομαι εγώ τις «Νεκρές πόλεις». «Λόγω φόβου» θα έπρεπε να γράφει η ταμπελίτσα στην είσοδό των καταστημάτων. Κάναμε λοιπόν τη βόλτα μας στο άδειο κέντρο και ήταν σαν να πολεμήσαμε ταυτόχρονα το φόβο. Το φόβο του κακού που θα μας περίμενε, αν τολμούσαμε να ξεμυτίσουμε από το σπίτι μας τέτοια μέρα.

Τέτοια μέρα; Ξέρετε πώς ήταν στα παιδικά μου χρόνια τέτοια μέρα η πόλη;

Ήταν λες και ξεκινούσε μια πολυήμερη γιορτή στη Θεσσαλονίκη. Ήταν γεμάτη κόσμο. Και όταν λέω κόσμο, δεν εννοώ χιλιάδες ένστολους που θα μας είχαν σε καταστολή. Δε λέω πως δε χρειάζονται, μα ούτε και πως χρειάζονται. Εκείνο που θέλω να πω είναι πως είναι θλιβερό να έχεις έστω και το δίλημμα «αν χρειάζονται τούτοι εδώ, ώστε να περπατήσεις ασφαλής».

Θυμάμαι…

Η Έκθεση του Σεπτέμβρη ήταν για εμάς τους Βορειοελλαδίτες μεγάλο γεγονός. Θυμάμαι τους γονείς να μας παίρνουν από το χέρι και να σουλατσάρουμε στα περίπτερα. Ένα σάντουιτς (όπως το εννοούμε εδώ πάνω) ή ένα κουτάκι με ποπ κορν  ανά χείρας και βόλτες μέσα στο χαμό.

Τότε ο κόσμος μετρούσε αντίστροφα τις μέρες μέχρι την ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, γιατί αυτό θα σηματοδοτούσε μέρες ευημερίας για την πόλη. Φέτος μετρήσαμε αντίστροφα με άγχος, μήπως και ξεχαστούμε και δεν κλειδαμπαρωθούμε στα σπίτια μας, για να γλιτώσουμε από ξέμπαρκες μολότωφ και κοκτέιλ χημικών.

Πώς γίναμε έτσι;

Ούτε τον αγώνα της Εθνικής με τη Ρωσία κατάφερα να απολαύσω απόψε, καθώς οι φωνές των σχολιαστών καλύπτονταν από τα  συνεχή κορναρίσματα και τις φωνές αγανάκτησης για τους κλειστούς δρόμους και το κυκλοφοριακό κομφούζιο.

Καλύτερα να μη βγούμε έξω.

Αυτός ο λαός πάντα αγαπούσε την κινδυνολογία, μα τα τελευταία χρόνια σαν να αγαπάει και τον κίνδυνο. Πάλι επεισόδια στην Καμάρα, πάλι συλλήψεις, πάλι κυνηγητό. Λες και θα γίνει κάτι με το να αλληλοχτυπιόμαστε . Πολίτες και ένστολοι.

Ποιος είναι ο σκοπός;

Να μας αποπροσανατολίσουν. Να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ο κίνδυνος είμαστε εμείς. Κι εμείς είμαστε τόσο αφελείς, που μετατρεπόμαστε όντως στον κίνδυνο. Και ξυπνάμε την άλλη μέρα νομίζοντας πως προσπαθήσαμε κάτι να αλλάξουμε. Και αλλάξαμε. Μας ποτίσαμε με περισσότερη βία και σιγά σιγά μεταμορφωνόμαστε σε άλογα κτήνη, που στερούνται την ικανότητα της σκέψης.

Μας θέλουν πρόβατα. Να μας ταΐζουν με τις άμεσες ή έμμεσες προσταγές τους, για να γίνουμε όπως αυτοί μας θέλουν. Έπειτα μπορούν να μας θυσιάσουν ευκολότερα και αποδοτικότερα στο βωμό της δικής τους ευημερίας. Και ξέρετε ποιο είναι το τρομακτικό; Πως τα πρόβατα δεν καταλαβαίνουν το σκοπό και έτσι υπακούν. Γινόμαστε πρόβατα.

Να μείνουμε σπίτι, είναι επικίνδυνα έξω.

Θα τους κάνουμε τη χάρη; Έξω είναι η ζωή!

Δημοσίευση: 16/09/2011 http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=8823#item_comments

Ο Nibiru μας φέρνει πιο κοντά

Σας έχω νέα!

Δεν ξέρω αν τα μάθατε-αν ασχολείστε με τα επιστημονικά(ή με τα μεταφυσικά εν προκειμένω) ή αν κάπου το ακούσατε-αλλά την ερχόμενη Δευτέρα απειλούμαστε από έναν νέο πλανήτη, τον οποίο-αν κατάλαβα καλά-οι επιστήμονες ανακάλυψαν τα τελευταία χρόνια. Το όνομα αυτού, Nibiru.

Η αλήθεια είναι ότι εγώ ούτε ασχολούμαι με αυτά, ούτε και με πολυενδιαφέρουν. Βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρουσα την προσπάθεια του Ιταλού φιλοσόφου Μαουρίτσιο Φεράρις να ερμηνεύσει το «φαινόμενο Μπερλουσκόνι», για να καταλήξει πως πρόκειται για μία τερατογένεση του Μεταμοντερνισμού.

Όπως και να έχει, χτες βρέθηκα εν τω μέσω μίας κουβέντας που είχε ως κεντρικό της άξονα αυτόν το Nibiru. Δε θα σας πω λεπτομέρειες, γιατί βαριέμαι μέχρι θανάτου με αυτά τα θέματα, αλλά θα σας ενημερώσω για το ζουμί των όσων ειπώθηκαν εκεί. Πρόκειται λοιπόν για έναν πλανήτη, που σέρνει πίσω του ιστορίες για εξωγήινους(ερπετοειδείς μάλιστα)των οποίων δημιούργημα είμεθα εμείς(εσείς της εκκλησίας μη μου ωρύεστε! Δεν το ασπάζομαι αυτό, απλά το αναφέρω), για ευθύνες που του αποδόθηκαν σχετικά με την κλιματική αλλαγή, αλλά και για την υπαιτιότητά του για τον αφανισμό άλλων πλανητών. Όπως παρατήρησε και ο φίλος Αλέξανδρος «είναι να μη βρει ευθεία αυτός ο Nibiru», γιατί-όπως μας τόνισε η Σοφία-όλες αυτές οι καταστροφές συμβαίνουν με το που βρεθεί ο εν λόγω καταστροφεύς σε ευθυγράμμιση με τη Γη και τον Ήλιο.

Η επόμενη ευθυγράμμισή του λοιπόν θα λάβει χώρα την ερχόμενη Δευτέρα, οπότε και θα σημειωθούν μεγάλες καταστροφές, στις οποίες θα οδηγήσει ο επικείμενος σεισμός που αναμένεται να μετρηθεί γύρω στα 13 ρίχτερ. Τώρα, πώς θα μετρηθεί και ποιος θα απομείνει να ενημερώσει και ποιους θα ενημερώσει μετά από αυτή την καταστροφή, θα σας γελάσω και δε θα το ήθελα. Επίσης η ευθυγράμμισή του, θα προκαλέσει ένα τριήμερο σκοτάδι που θα πέσει πάνω από τα κεφάλια μας, οπότε όσοι δεν πληρώσατε ΔΕΗ να σπεύσεται να το κάνετε, γιατί αλλιώς σας βλέπω με λάμπες πετρελαίου και φέτος το πετρέλαιο έχει τιμή έναρξης τα 90 λεπτά. Τώρα που το σκέφτομαι, μπορεί να πρόκειται και για σχέδιο της κυβέρνησης, ώστε να πληρώσουμε σόνι και ντε αυτό το φόρο ακίνητης περιουσίας. Από την άλλη, δε θα έβλαπτε να μείνουμε στα σκοτάδια και να τη δούμε κομματάκι ρομαντικοί. Γεια σου ρε Nibiru! Έπρεπε να σε γνωρίσουμε, για να βρούμε τη ρομαντική μας πλευρά.

Και-που λέτε- όλη αυτή η καταστροφολογία άφησε ένα ερώτημα να πλανάται στην παρέα. Πώς να περάσουμε τις τελευταίες μέρες της ζωής μας; Η Σοφία πρότεινε να περάσουμε πάνω από την Εγνατία, γιατί όπως φημολογείται από εκεί και πάνω η πόλη είναι χτισμένη σε βράχο και θα σωθούμε. «Με 13 ρίχτερ αγάπη μου ούτε οι γλάροι του Θερμαϊκού θα σωθούν», την επανέφερα στην πραγματικότητα που μας παρουσίασε.

Και ελάτε τώρα να σκεφτούμε τι θα θέλαμε να κάνουμε τις τελευταίες μέρες της ζωής μας…

1. Θα μπορούσαμε να κάνουμε τα πάντα, ώστε να χαμογελάμε για τις επόμενες και τελευταίες μέρες μας. Και στην τελική αν δεν καταστραφούμε, θα μας μείνει το χαμόγελο.
2. Θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε για 2-3 μέρες τα χρέη και τους λογαριασμούς μας και να περάσουμε καλά.( Αποφύγετε όμως τις σπατάλες και τα περιττά έξοδα και μην ανοίγετε μπουκάλια στα μπουζούκια, γιατί αν δεν καταστραφούμε ομαδικώς, θα καταστραφείτε μόνοι σας και θα μου σούρνετε τα εξ αμάξης)
3. Θα μπορούσαμε να δείξουμε την αγάπη μας στους ανθρώπους που αγαπάμε και να μη θεωρούμε αυτονόητο ότι το ξέρουν, καθότι-καθώς η ανασφάλεια είναι ίσως το βασικό γνώρισμα του ανθρώπου-όλοι θέλουμε να το ακούμε.(το έχει πει εξάλλου και η Μαρινέλλα στα παλιά τα χρόνια )
4. Ας μιλήσουμε κομματάκι με τον εαυτό μας και να δούμε τι θα μας πει και αυτός ο έρμος. Τις τελευταίες μέρες του στη γη ζει, ας του κάνουμε τη χάρη να τον ακούσουμε χωρίς εγωισμούς και φόβους.
5. Ας κάνουμε εκείνη τη ριμάδα την ερωτική εξομολόγηση(για να το προσαρμόσω στην εποχή μας…Ας πούμε σε εκείνη την γκόμενα-γκόμενο ότι την/τον γουστάρουμε και ας μη σκεφτόμαστε παραπάνω από όσο πρέπει σε αυτές τις περιπτώσεις)! Εξάλλου αν δεν έρθει η συντέλεια, θα μας μείνει ο λόγος να χρησιμοποιήσουμε πιο εποικοδομητικά εκείνα τα durex που έχουμε στο πορτοφόλι μας για τις γκόμενες-γκόμενους εκτάκτου ανάγκης.
6. Ας κάνουμε σεξ. Τριήμερο. Αν καταστραφούμε, θα φύγουμε εξαντλημένοι μεν, αλλά με εκείνο το χαμόγελο της ικανοποίησης στα χείλη.

Αν έχετε κι εσείς κι άλλες σκέψεις στο μυαλό σας, μοιραστείτε τες μαζί μας. Μήπως και μας δώσετε ιδέες για ευτυχισμένο και εποικοδομητικό ύστατο τριήμερο ζωής επί Γης.

Και πού ξέρετε, ίσως μετά γίνουμε ερπετοειδή και καταλήξουμε σε έναν άλλον πλανήτη, να τα λέμε από τα γραφεία του kristiboni σε ένα άλλο σύμπαν.

Αν δεν την πηδήξουμε την καταστροφή, καλή αντάμωση εκεί!

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/405-o-nibiru-mas-fernei-pio-konta.html

Δε γουστάρω την αυθυποβολή

Κρύα μέρα η σημερινή.

Είχα ξεχάσει πως δεν αντέχω το κρύο. Όχι, δεν έχω πρόβλημα με τις εποχές. Όλες τις συμπαθώ-κατά μία έννοια. Απλά αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα προσαρμογής σε κρύα περιβάλλοντα(κάθε είδους κρύα περιβάλλοντα). Παιδί του καλοκαιριού γαρ.

Είναι σοβαρό το πρόβλημα γιατρέ; Πώς να το αντιμετωπίσω; Μόνο μη με ρίξετε στα χάπια από τόσο νωρίς. Ολόκληρο χειμώνα έχουμε μπροστά μας.

Πήρα λοιπόν μια βαθειά ανάσα και με πόνο καρδιάς αντικατέστησα τη σαγιονάρα με τη γαλότσα(αυτές οι βίαιες εναλλαγές με τρομάζουν).  Ήταν και βροχερή η σημερινή μέρα βλέπετε.

Κι έτσι όπως παρακολουθούσα τις στάλες της βροχής από το βρώμικο τζάμι του λεωφορείου, τα ακουστικά στα αυτιά μου άρχισαν να μου ψιθυρίζουν πως «Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα», ενώ εγώ, τυλιγμένη με φουλάρια μέσα στο δερμάτινο μπουφάν μου, προσπαθούσα να υιοθετήσω την άποψη των πολλών ότι μια ιδέα είναι το κρύο και πως, αν δεν το σκεφτόμαστε, μας περνάει. Πόση ώρα όμως χρειάζεται για να πραγματωθεί τούτη η αυθυποβολή;

Κι από την άλλη, ποτέ δεν πίστευα πραγματικά στη διαδικασία της αυθυποβολής. Δεν είναι του χαρακτήρα μου, καθώς συνήθως η αυθυποβολή βάζει φρένο. Όχι σε αισθήσεις, όχι σε αισθήματα, όχι σε αλήθειες, όχι στα οφθαλμοφανή! Και όλα αυτά γιατί η παραδοχή της αλήθειας μπορεί να ενέχει προβληματισμούς, φοβίες, συστάσεις με τον εαυτό μας, αδυναμία διαχείρισης της πραγματικότητας.

Και εγώ ήδη κουράστηκα στην ιδέα και μόνο αυτής της διαδικασίας. Προτιμώ να δεχτώ την πραγματικότητα ως έχει και να μην παραμυθιάζω τον εαυτό μου με την πλαστή πραγματικότητα που θα με αποτρέψει από τη διαδικασία της σκέψης.

Αυτό σημαίνει…

ü               Γιατί να μην παραδεχτώ πως κάνει κρύο βρε αδερφέ και είναι λογικό να κρυώνω; Οπότε ας ψάξω καλύτερα τους τρόπους, για να αντιμετωπίσω το κρύο, από το να στέκομαι τουρτουρίζοντας και να προσπαθώ να με πείσω ότι δεν «το ΄χω δαγκώσει» και ας έχω γίνει μπλε μαρέν από τη χαμηλή θερμοκρασία.

ü               Και ναι ρε γαμώτο, το γουστάρω το γκομενάκι(όπως θα έλεγε και μια φίλη) και ας μην μπορεί να αντιληφθεί το μεγαλείο της ποίησης του Χριστιανόπουλου. Αν δηλαδή με πείσω ότι δεν ανταποκρίνεται στα στάνταρ μου και άρα δεν το γουστάρω, θα πάψω να θέλω να οριζοντιωθώ μαζί του κάθε που το βλέπω;

ü               Και ναι, είμαι άνθρωπος και καμιά φορά συμβαίνει να πεινάω και στις 12 το βράδυ. Αν με πείσω-μιας και το τοστάκι έχει 250 θερμίδες- ότι είναι πλασματικό το αίσθημα της πείνας, το στομάχι μου θα πάψει να γουργουρίζει σαν τον χοντρό γάτο δίπλα από τη θερμάστρα(όπως έλεγε και το ποιηματάκι που μου μάθαινε στα μικράτα μου ο παππούς);

Γιατί λοιπόν να δυσκολεύουμε τη ζωή μας προσπαθώντας να απαρνηθούμε τα αυτονόητα;

Γιατί να βάζουμε όρια στην πραγματικότητά μας, με αποτέλεσμα να την κάνουμε βαρετή, λες και ξεπήδησε από καλούπι ομοιομορφίας;

Γιατί αν θέλω να τσιρίξω να πρέπει να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι εγώ μιλάω πάντα χαμηλόφωνα, λες και κάνω εκπομπή σε εκκλησιαστικό κανάλι;

Να σπάσω τα όρια και τα καλούπια. Αυτό έχει περισσότερη πλάκα.

Αυτά σκεφτόμουν εκεί στο φανάρι της Λαγκαδά, όταν μία παρέα μελαψών μεταναστών πέρασε δίπλα από το λεωφορείο. Ο ένας φορούσε παντόφλες στα γυμνά του πόδια, που πλατσούριζαν στο βρεγμένο πεζοδρόμιο. Στιγμιαία αναρωτήθηκα «πώς και δεν κρυώνει;» και ήμουν πολύ κοντά στο να πιστέψω πως η αυθυποβολή έκανε τη δουλειά της. Αμέσως όμως το κεφάλι μου έκανε κάτι σαν «γκλινγκ γκλονγκ», για να μου υπενθυμίσει πως «άλλο πράγμα είναι η αυθυποβολή και άλλο η απουσία επιλογής». Με μια σακούλα στο κεφάλι και ένα σκισμένο πανωφόρι δε νομίζω ότι είχε πολλά περιθώρια επιλογής παπουτσιού ο κύριος.

Πειράζει που ένοιωσα ακόμη πιο τυχερή, μιας και έχω ακόμη την επιλογή να διαλέγω την άρνηση της αυθυποβολής; Που έχω ακόμη τη δυνατότητα να αποδέχομαι τις ψυχικές και τις σωματικές μου διεργασίες; Που έχω ακόμη το θάρρος να ακούω τον εαυτό μου;

Πού ξέρετε, ίσως αύριο να μην έχω τη δυνατότητα να διαλέξω αν θα φορέσω τη γαλότσα ή τη σαγιονάρα μου…

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/448-de-goustarw-tin-authipovoli.html

Ξεκίνημα εβδομάδας

Δευτέρα.

Ξεκίνημα εβδομάδας ;

Για άλλους ναι, για άλλους όχι. Για άλλους έχει ξεκινήσει από χτες. Κυριακή γαρ.

Για τους περισσότερους όμως ξεκίνημα το σημερινό.

Και αναρωτιέσαι-άνεργος γαρ, Δευτέρα πρωί γαρ, άδειο πρωινό γαρ, και δεν έχεις και πουθενά αλλού να στείλεις βιογραφικά ώστε να απασχοληθείς για λίγο, αφού όλοι πια έχουν το τηλέφωνο και το  mail σου, άρα ώρα για φιλοσοφία και περισυλλογή-.

Αναρωτιέσαι,  λοιπόν, αν  είναι καλύτερα να ξεκινάει σήμερα η εβδομάδα ή να θεωρήσεις-κατά το τυπικό- ότι έχει ξεκινήσει από χτες;

«Κάνει καμιά διαφορά;» θα βιαστείς να με ρωτήσεις.

«Κάνει ! Πώς δεν κάνει!»

Αν δεχτείς ότι ξεκινάει σήμερα αυτή η εβδομάδα, εσύ έχεις ξυπνήσει άνεργος, έχεις τσεκάρει τα e-mail σου-απάντηση από πουθενά- οι ρυθμοί σου είναι αργοί και δε χρειάζεται να βιαστείς για να μη σκαλώσεις στην κίνηση της Μανόλη Ανδρόνικου- ξέρεις, εκεί κοντά στη Χ.Α.Ν.Θ. Με δυο λόγια δεν έχεις τίποτε να προλάβεις.

Θα ταλαντευτείς για λίγο στο δίλημμα τηλεόραση-ραδιόφωνο (σε περίπτωση που εργαζόσουν , δεν θα έμπαινες καν στη διαδικασία του διλήμματος, θα άνοιγες αμέσως ραδιόφωνο, αφού δεν θα είχες χρόνο για εικόνες. Θα δημιουργούσες μόνος  σου τις εικόνες σου…)Τώρα λοιπόν το δίλημμα είναι –σε ελεύθερη μετάφραση- κάτι μεταξύ Σκορδά και Σερβετά…

Τελικά πατάς το κουμπάκι και σε καλημερίζουν οικείες φωνές. Ανασαίνεις ανακουφισμένα. Άλλη μια μέρα είσαι εσύ. Δεν σε έχουν αλλοτριώσει τα προβλήματα και η απραξία. Προτιμάς ακόμη να ακούς Mando Diao στο Gloria, παρά τις συζητήσεις αυτών των αναιτιολόγητα διασήμων. Αντιστέκεσαι και σήμερα λοιπόν. Κάνεις –σε ρυθμούς Θεσσαλονίκης- καφέ και διαπιστώνεις ότι είναι η τελευταία κουταλιά. Άρα άλλα x Ευρώ, για να αγοράσεις καινούριο κουτάκι, στη διαδρομή για την τράπεζα, όπου-άγνωστο πώς!- πρέπει να πληρώσεις το ενοίκιο σου. Πρέπει να πληρώσεις την ανεξαρτησία σου! Και την «πληρώνεις» ακριβά!

Κάτι τέτοιες στιγμές χαίρεσαι που δε βρήκες ποτέ τα χρήματα να πληρώσεις 60 ευρώ τον πάπυρο του πτυχίου σου και συν άλλα τόσα για να τον κορνιζάρεις και να έχεις τώρα, μέσα σε όλα, να πληρώνεις και υγρό για τα τζάμια , ώστε να το καθαρίζεις.

Ντριν(αλλά προσαρμοσμένο στους ήχους της πραγματικότητας του 2011)!Το καθιερωμένο τηλεφώνημα των γονιών, που λουσμένοι στην ανησυχία και την ελπίδα ταυτόχρονα (αναρωτιέσαι πώς το κάνουν αυτό και τα συνδυάζουν, αλλά μάλλον

γι ’αυτό λέγονται και «γονείς») σε ρωτάνε τι έγινε και αν υπάρχει κάποια εξέλιξη στα επαγγελματικά σου! Εσύ πάλι, απαντάς αρνητικά διατηρώντας την ψυχραιμία σου, ενώ πιάνεις τον εαυτό σου να ξύνει το κεφάλι του, που έχει αντικατασταθεί με εκείνο του ξαφνιασμένου ροζ πάνθηρα και αναρωτιέσαι τι θα μπορούσε να είχε αλλάξει από την Παρασκευή το απόγευμα που είχε λάβει χώρα η ίδια στιχομυθία.

Παρ’ όλα αυτά συμμερίζεσαι την ανησυχία τους.

Ο καφές σου έχει γίνει. Προσθέτεις και πάγο, όσο μπορείς ακόμη, μια και ο ήλιος ακόμη χαμογελάει στη Θεσσαλονίκη. Κάθεσαι μπροστά στα κουτιά με τις χάντρες και τις πετονιές, τις κλωστές και τα υφάσματα και επιδίδεσαι σε ένα ξέφρενο ρυθμό δημιουργίας, που ίσως σε μια άλλη χώρα, ίσως σε αυτή τη χώρα, αλλά σε μια άλλη εποχή, μακριά από την εποχή αυτής της αιωρούμενης οικονομικής κρίσης, θα μπορούσε να σου αποφέρει απασχόληση και επιβίωση.

Τα πινέλα παραδίπλα σε κοιτούν διαμαρτυρόμενα και αυτά για την απραξία τους, αλλά έχουν υποχρέωση κι εκείνα να καταλάβουν ότι πρέπει να συμβάλλουμε όλοι σε αυτή την προσπάθεια ανάκαμψης της χώρας. Οπότε για τουλάχιστον 3 χρόνια ακόμη δεν θα υπάρχουν χρήματα για χρώματα, εκτός και αν μας ξεγελάσουν με κάποιου είδους ολιγόωρες συμβάσεις ή αν κάποιος Μπάρμπας από την Κορώνη μας απλώσει το χέρι! Μέχρι τότε,  ανεργία και στα πινέλα λοιπόν!

Αυτά λοιπόν εξελίσσονται σε μια δευτεριάτικη αρχή εβδομάδας!

Σε περίπτωση, όμως, που η εβδομάδα σου είχε αρχίσει από χτες, Κυριακή…

Ξύπνησες αργά, σχεδόν μεσημέρι. Ξενύχτησες πάλι. Βρήκες τον τρόπο. Γιατί ο Έλληνας και δη ο Θεσσαλονικιός, αναπνέει μέσα από τις εξόδους του. Θέλει να έρχεται σε μια πιο στενή επαφή με την υγρασία της πόλης. Και τώρα που τα πράγματα έχουν στενέψει, έχει βρει τους εναλλακτικούς του τρόπους. Βραδάκι στα παρτέρια της Ζεύξιδος, δίπλα από τα ασφυκτικά γεμάτα τραπεζάκια των μαγαζιών, παρέες ξέμπαρκες με μπύρα και σπόρια από το έξυπνο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς.

Το θέμα είναι ότι ξυπνάς μεσημέρι Κυριακής. Ξεκινάει η καινούρια εβδομάδα και εσύ δεν είσαι άνεργος! Απλά είναι Κυριακή! Μέρα αεργίας και ουχί ανεργίας! Οι περισσότεροι δε δουλεύουν, οπότε και εσύ δεν αποτελείς εξαίρεση. Μέρα ξεκούρασης. Άλλοι ξεκουράζονται από τον εργασιακό φόρτο της εβδομάδας και άλλοι από την ψυχολογική πίεση της πραγματικότητας της ανεργίας και του ανελέητου ψαξίματος δουλειάς. Η ουσία είναι ότι είναι Κυριακή, αρχή εβδομάδας, και εσύ εναρμονίζεσαι με όλους αυτούς που σήμερα δε δουλεύουν. Η Κυριακή δεν είναι μέρα για σκοτούρες. Δεν είναι μέρα για ψώνια. Δεν είναι μέρα για πληρωμές. Η Κυριακή-επιλέγεις να είναι το ξεκίνημα της εβδομάδας- είναι η μέρα που χαμογελάς, παίρνεις τα απαραίτητα τηλέφωνα, ετοιμάζεσαι και κατεβαίνεις για καφέ στην παραλία.

Η Κυριακή και η πραγματικότητά της, επιλέγεις- αφού αυτό τουλάχιστον είναι στο χέρι σου-  να είναι το δικό σου ξεκίνημα της εβδομάδας! 

...σέρνει καράβι

Είναι-που λέτε-κάτι συζητήσεις του παραλόγου, που δε βγάζουν νόημα και εκσφενδονίζονται σαν βελάκια του dart κουβέντες άκυρες και παρ’ όλα αυτά μπορούν οι συνομιλητές να πείσουν τους άλαλους ακροατές ότι συνεννοήθηκαν.

Εν τω μέσω μίας τέτοιας συζήτησης προχτές μου πέταξε μία φράση που την έλεγε ένας καθηγητής Φιλοσοφίας στη σχολή μου. Ότι δηλαδή το ακριβοθώρητο εκείνο γυναικείο όργανο σέρνει καράβι (παρακαλείσθε να μην εμμείνετε στο χαρακτηρισμό «ακριβοθώρητο», διότι δικαίως-με τα βραζιλιάνικα που είναι στη μόδα-θα έχετε τις ενστάσεις σας). Το ξεστόμισε λοιπόν κι εγώ βρέθηκα να του εξηγώ ότι «εδώ καλά καλά βαριέμαι να σύρω το δικό μου καράβι, θα ασχοληθώ και με ξένες ιδιοκτησίες;»

Στην τελική τα καράβια τα βαριέμαι. Θέλω ένα ιστιοπλοϊκό που να το κατευθύνει ο άνεμος και να μπορεί απλά εκείνος να έχει τον έλεγχο των πανιών του. Εμένα το πολύ πολύ συνεπιβάτη με βλέπω, γιατί, αν ήθελα να ασχοληθώ με πλοία, θα δήλωνα στο μηχανογραφικό μου τη ΣΜΥΝ, που με ψιλοέπαιρνε και το όριο ύψους.

«Είναι στο χαρακτήρα» απεφάνθη, και, καθότι είχαν ήδη αρχίσει οι διεργασίες του μυαλού μου, δεν κατάφερα να ερμηνεύσω το ύφος της φωνής του.

Άρχισαν λοιπόν να προσεδαφίζονται στο ελικοδρόμιο του εγκεφάλου μου κάτι κουβέντες και συμπεριφορές αρσενικών (ο θεός να τα κάνει) που επιβεβαίωναν τη φιλοσοφική του ρήση.

Το λοιπόν

1^η περίπτωση.

Ένας φίλος τις προάλλες εγκατέλειψε την παρέα στα κρύα του λουτρού τη στιγμή που είχε φουντώσει το γέλιο, επειδή το μωρουλίνι του τού είχε βάλει χρονικό όριο εξόδου τη 1. Κι εκείνος, μόλις διαπίστωσε πως είχε ήδη πάει 1παρά πέντε, μάζεψε άρον άρον το ωραίο του χιούμορ και εξαφανίστηκε, θαρρείς πως, αν καθόταν πέντε λεπτά ακόμη, θα μεταμορφωνόταν σε κολοκυθάκι. (Και βέβαια αυτός ο τύπος είναι πάντα εκείνος που κοροϊδεύει τους άλλους σε παρόμοιες περιπτώσεις, αν βέβαια δε βρίσκεται σε σχέση). Το θέμα είναι ότι δε σκέφτηκε ούτε για μια στιγμή να παρακούσει τις διαταγές του μωρουλινίου. Εξάλλου πλέον-μετά από συνεχείς επαναλήψεις-το έχει μάθει το μάθημά του.

2^η περίπτωση.

Κατά τη διάρκεια συζήτησης ένας γνωστός μου εξομολογήθηκε με ενθουσιασμό-μάλλον επιθυμώντας να μου παρουσιάσει τα ψυχικά κάλη της συντρόφου του(ο θεός να την κάνει, μιας και ο ίδιος βρίσκεται σε μία σύγχυση με τον όρο)-πως πριν μερικές μέρες έτυχε να παρευρίσκεται στην ίδια εκδήλωση με την πρώην του(ο θεός να την κάνει κι αυτήν) και η νυν του-μητέρα Τερέζα-τον παρακίνησε με αρκετή επιμονή να πάει να της μιλήσει, γιατί θα ήταν αγένεια-όπως ισχυρίστηκε-να την αγνοήσει. «Μα πόσο χάπατα είναι οι άντρες!» σκέφτηκα αίφνης.(αυτό με το χάπατο μου θυμίζει μια άλλη ιστορία που την έχω πρόσφατη και να θυμηθώ να τη μοιραστώ μαζί σας).

Κάθε νοήμων νους, που σέβεται τον εαυτό του, θα καταλάβαινε αμέσως πως μία τέτοια συμπεριφορά κάθε άλλο παρά μία κουλ γκόμενα χαρακτηρίζει, Προφανώς σκοπός της είναι να ψαρέψει κινήσεις, ματιές και συμπεριφορές. Και στην τελική τι με νοιάζει εμένα αν ο Μήτσος-θυμάστε, να μην επαναλαμβάνομαι-πάει να μιλήσει ή όχι στην πρώην του. Γούστο του, καπέλο του! Σιγά μην ασχοληθώ και με αυτό τώρα.(Βέβαια ο τύπος αυτός μια χαρά πείστηκε για τις αγνές προθέσεις της καλής του).

3^η περίπτωση(και φαρμακερή που λέγαμε παιδιά).

Εδώ τα προπτυχιακά και τα μεταπτυχιακά «δίνουν και παίρνουν», η ανεργία των πτυχιούχων έχει χτυπήσει κόκκινο της φωτιάς και σε γνωστή βιομηχανία της Μακεδονίας κατέληξε να «κόβει και να ράβει» γκόμενα της αλλοδαπής, με υποτυπώδη ελληνικά και άνευ άλλων γνώσεων(γραμματικών εννοώ). Οι απολύσεις και οι μειώσεις ωραρίων «πάνε κι έρχονται» και η εν λόγω, ακλόνητη στη θέση της να ζουζουνίζει στο χάπατο-εργοδότη, που την ταΐζει το χαβιάρι(που προσωπικά σιχαίνομαι) στο στόμα. (Στην προκειμένη περίπτωση ο τύπος έχει αφήσει το καράβι να το σέρνει εκείνη, καθώς και μόνο στην ιδέα της ύπαρξής της στο διπλανό γραφείο, τα χέρια του είναι απασχολημένα).

Από την άλλη, ίσως και να έχουν δίκαιο οι γκόμενες-καραβοσύρτισσες. Μάλλον εγώ που εκπέμπω στη συχνότητα του «ο καθένας είναι υπεύθυνος για το καράβι του» δεν μπορώ να κατανοήσω πλήρως το θέμα, αλλά έλα ντε που δεν έμαθα ποτέ να νιαουρίζω… Και στην τελική-γιατί αρχίζει να μου γυρνάει και το μάτι- εκτιμώ περισσότερο ένα ακριβοθώρητο που πράττει κατά βούληση, παρά εκείνο που τρώει τα νιάτα του σέρνοντας καράβια.

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/429-sernei-karavi.html

Η μικρή Ελλάδα στην εντατική

Ήταν - που λέτε- κάποτε ένα παιδί…

Ένα παιδί με καταγάλανα μάτια και σγουρά κατάμαυρα μαλλιά. Όμορφο, έξυπνο και με προσωπικότητα που το έκανε να ξεχωρίζει από όλα τα άλλα παιδιά. Ήταν από εκείνα τα παιδιά που όλοι ήθελαν να του ζουλίξουν με λαχτάρα το μάγουλο…

Πώς το έλεγαν; Με ρωτάς το όνομά του παιδιού;

Ας πούμε ότι το έλεγαν Ελλάδα.

Η Ελλάδα λοιπόν-αν και κατά καιρούς αντιμετώπιζε διάφορα προβλήματα υγείας-πάντα κατάφερνε να τα αντιμετωπίζει με μία κάποια επιτυχία ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν…

Ζούσε με την οικογένειά της δίπλα σε όμορφα γαλανοπράσινα νερά…

Η οικογένειά της. Άνθρωποι όμορφοι στην ψυχή-αν και κάπως ιδιόρρυθμοι- την αγαπούσαν πολύ και χαίρονταν να τη βλέπουν να τρέχει ξυπόλητη κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού. Μα ήταν και φορές που ξεχνούσαν να της δείχνουν εκείνη την ατέρμονη αγάπη και την πλήγωναν-άθελά τους ή επί τούτου, δε θα ‘θελα να το σχολιάσω…

Να, όπως οι Έλληνες…

Κάποια μέρα-φθινόπωρο ήτανε θαρρώ-το παιδί αρρώστησε βαριά. Λες και συσσωρεύτηκαν όλες οι παλιές αρρώστιες και κόντευαν να το πνίξουν. Οι γονείς του, αν και ήξεραν πως το παιδί τους ήταν φιλάσθενο, εντούτοις τρόμαξαν πολύ με αυτή την εξέλιξη της υγείας του. Το πήραν από το χέρι και το οδήγησαν στην πλησιέστερη κλινική. Εκεί είχαν τη δυνατότητα να επιλέξουν μεταξύ αρκετών, το γιατρό εκείνο που θεωρούσαν ότι θα αντιμετώπιζε αποτελεσματικότερα την κατάσταση της υγείας του παιδιού…

Να, κάτι σαν τις βουλευτικές εκλογές…

Μετά από σοβαρή σκέψη και εκτενή μελέτη των πτυχίων και των βιογραφικών του καθενός, και αφού προηγήθηκε 10λεπτη συνάντηση και συζήτηση με τον καθένα από τους διαθέσιμους γιατρούς, οι γονείς κατέληξαν σε εκείνον, που-για κάποιους λόγους-τους έπεισε περισσότερο. Σίγουροι δεν μπορούσαν να είναι, αλλά έπρεπε να επιλέξουν άμεσα…Και ο θεράπων-πλέον-ιατρός κλήθηκε να αναλάβει την ίαση του παιδιού…

Να, όπως ο πρωθυπουργός…

Οι μέρες περνούσαν και ο γιατρός με τους βοηθούς του δοκίμαζαν ιάματα και θεραπείες για την αποκατάσταση της υγείας του παιδιού. Άλλοτε επικαλούνταν παλιές και δοκιμασμένες-και συνήθως αποτυχημένες- μεθόδους, κι άλλοτε νέα φάρμακα που, σαν σε πειραματόζωο, τις δοκίμαζαν πάνω στο ταλαιπωρημένο κοριτσάκι. Η κατάσταση του παιδιού, όχι μόνο δε βελτιωνόταν, αλλά έμοιαζε να υποτροπιάζει. Οι γονείς άρχισαν να ανησυχούν ιδιαίτερα για την κατάσταση στην οποία περιήλθε  το παιδί τους, και εξέφρασαν έντονα τη διαφωνία και την αγανάκτησή τους. Ζητούσαν να βρεθεί άμεσα η νέα μέθοδος ή το νέο φάρμακο που θα βοηθούσε την κατάσταση της πονεμένης μικρής. Δεν ήξεραν πού ακριβώς έπρεπε να απευθυνθούν. Ένοιωθαν χαμένοι, απελπισμένοι, αλλά κάπου-στο πίσω μέρος του μυαλού τους- υπήρχε η ελπίδα ότι η μικρούλα τους θα σωθεί. Έτσι το σήμα κινδύνου που εξέπεμπαν, απευθυνόταν προς πάσαν κατεύθυνση.

Να, όπως αυτοί οι χιλιάδες που κατακλύζουν τις πλατείες της χώρας…

Οι άλλοι γιατροί παρακολουθώντας τις εξελίξεις και διακρίνοντας την απογοήτευση στα μάτια των γονιών, έτριψαν με ευχαρίστηση τα παχουλά τους χέρια και δε δίστασαν να  αδράξουν την ευκαιρία. Έβγαλαν λοιπόν πάλι τα πτυχία τους στο τραπέζι και τα κουνούσαν επιδεικτικά μπροστά στα, θολά από το κλάμα, μάτια των φοβισμένων γονιών. Εκείνοι έβλεπαν τα χαρτιά να πηγαινοέρχονται μπροστά τους, αλλά πλέον δεν πίστευαν σε πρόσωπα, μόνο τη μέθοδο αναζητούσαν. Μόνο το φάρμακο της σωτηρίας ήθελαν να βρεθεί και ας ερχόταν και από τα χέρια ενός αμόρφωτου αγρότη από τα βουνά της Ηπείρου. Δεν τους ένοιαζαν πια τα πρόσωπα, μόνο ο τελικός σκοπός στριφογύριζε νυχθημερόν στο μυαλό τους. Η σωτηρία. Η σωτηρία του παιδιού και η δική τους, καθώς ήξεραν πως χωρίς το μικρό τους κοριτσάκι δε θα μπορούσαν ούτε οι ίδιοι να ζήσουν.

Κι ενώ ο θεράπων ιατρός προσπαθούσε να επιμεληθεί της θεραπείας και ταυτόχρονα να κερδίσει τη χαμένη εμπιστοσύνη των γονιών, οι άλλοι γιατροί του χτυπούσαν απειλητικά την πόρτα, απαιτώντας να εγκαταλείψει την προσπάθεια και να αναλάβουν εκείνοι τη συνέχιση της θεραπείας.

Όχι, τους τρόπους δεν τους είχαν ακόμη σκεφτεί. Ήταν πολύ απασχολημένοι με την διαδικασία της ανάληψης της εξουσίας-συγγνώμη, της καθοδήγησης της θεραπείας ήθελα να πω- που δεν τους έμεινε χρόνος για να φτιάξουν το πλάνο της θεραπείας που θα ακολουθούσαν.

Να, κάπως σαν τους αρχηγούς των κομμάτων…

Έτσι, σε μια παγωμένη αίθουσα κλινικής, ένα κοριτσάκι διασωληνωμένο να σφαδάζει από τους πόνους , ένας γιατρός και η ομάδα του να προσπαθούν σαστισμένοι να πείσουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν, άλλοι γιατροί που-αντί να επικεντρωθούν στο πρόβλημα και την ίαση του παιδιού- απαιτούν να αντικαταστήσουν τον θεράποντα γιατρό, ώστε να αραδιάσουν τις οικογενειακές τους φωτογραφίες στο μεγάλο γραφείο, και οι γονείς να στέκονται έξω από τζάμι του δωματίου της εντατικής, να παρατηρούν το κοριτσάκι τους και να μετρούν τις γρήγορες ανάσες του στην προσπάθεια του να επιβιώσει, καθώς ουρλιάζουν νοιώθοντας τον πόνο να ξεριζώνει τα σωθικά τους.

Να, όπως εγώ, εσύ, εμείς…

Καλή τύχη μικρή Ελλάδα!  

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=7546

Η ελεύθερη πάλη της ζωής

1-2-3-4 βήματα και βρίσκεται στο κέντρο του ταπί.

Θυμάσαι την καρδιά σου να χτυπάει σαν τρελή.

Δεν ξέρεις τι ακριβώς φοβόσουν…

Μάλλον μην πληγωθεί.

Σηκώνουν και οι δύο τα χέρια και δείχνουν το μαντήλι που κρατούν.

Μετά το βάζουν στο εσωτερικό της φόρμας. Πότε μπλε, πότε κόκκινη.

Θέση μάχης και τα χέρια μπερδεύονται στους ώμους.

Οι παλμοί σου ανεβαίνουν και με τα χέρια κλείνεις τα μάτια σου και παρακαλάς να κατέβει.

Κρυφοβλέπεις πού και πού,

όταν τα χειροκροτήματα φτάνουν στα παιδικά σου αυτιά.

Δύο 3λεπτα, αρκετές λαβές …και ανασαίνεις και πάλι.

Τώρα πια περήφανη για το χέρι που σηκώνεται στο κέντρο του ταπί.

Κάπως έτσι σου έμαθε ότι πρέπει να βλέπεις και τη ζωή.

Αγώνας που μοιάζει με παιχνίδι.

Μόνο ένα χέρι θα σηκωθεί στο τέλος!

Χρησιμοποιείς σώμα και μυαλό-κυρίως το μυαλό! σου είπε –

για να είναι το δικό σου χέρι.

Ακόμη τρομάζεις πριν την έναρξη και κάνεις να κρύψεις με τις παλάμες τα μάτια σου.

Pause

Άλμα σε αρκετές σκηνές πίσω.

Κατεβαίνει από το ταπί και σε παίρνει αγκαλιά.

Κοιτάς με αγωνία τα αυτιά του, μήπως και δεις κάποιο νέο τραυματισμό.

«Δεν παθαίνει τίποτε ο μπαμπάς. Είναι δυνατός.

Όπως πρέπει να είσαι κι εσύ!

Μην ξανακλείσεις τα μάτια σου, χάνεις όλη τη μαγεία του αγώνα…

και έτσι δεν μπορείς να απολαύσεις πραγματικά τη νίκη…»

Κάπως έτσι έμαθες να παλεύεις και με τους φόβους σου.

Να τους κοιτάζεις κατάματα και απλά να τους αντιμετωπίζεις,

κάνοντας τη σωστή λαβή, την κατάλληλη στιγμή.

«Οι πλάτες σου δεν πρέπει να ακουμπήσουν ποτέ μαζί στο ταπί…

Ούτε για τα ελάχιστα δύο δευτερόλεπτα…» Έτσι σου έμαθε!

Και τα μάτια πρέπει να είναι πάντα ανοιχτά!

Πάντα αξίζει η προσπάθεια, για τα χαμόγελα που σε περιμένουν από κάτω.

Πάντα αξίζει, για τις αγκαλιές που αδημονούν να σε κλείσουν μέσα τους.

«Οι αγώνες δε θα είναι πάντα κερδισμένοι με πτώση», σου είπε.

Αλλά ο δικός σου εγωισμός θρηνεί ακόμη για τους χαμένους πόντους.

«Η προσπάθεια να δείξεις ότι μπορείς.

Η προσπάθεια να σταθείς με αξιοπρέπεια.

Αυτά είναι που αξίζουν». Έτσι σου είπε!

«Να μπορείς πάντα ,τη στιγμή της νίκης ή της ήττας, να έχεις το κεφάλι σου ψηλά και το βλέμμα σου καθαρό!» Έτσι σου λέει ακόμη!

Το θέμα θα είναι πάντα τα χαμόγελα που σε περιμένουν από κάτω…

"Η ελεύθερη πάλη της ζωής" στο www.protagon.gr

Πόσα παγωτά έφαγες το καλοκαίρι;

Αυτό ήταν! Πέρασε και αυτό το καλοκαίρι.

Το κατάλαβα τώρα που ήπια στην υγειά μου ένα ντεπονάκι με βιταμίνη C και σουλατσάρω όλο το απόγευμα με μία κούπα τσάι παραμάσχαλα. Ήρθε και το τρέιλερ της Ελένης  (τι «ποιας Ελένης;» -της Μενεγάκη!) να επισφραγίσει τη συνειδητοποίηση.

Κάτι εικόνες, κάτι ήχοι, κάτι λέξεις άρχισαν να γεμίζουν το ήδη βαρύ μου κεφάλι. Κάτι πρωινά που ακούω τον κούκο στο δρόμο για το σχολείο. Στην επιστροφή περνάω τη ζακέτα πάνω από την τσάντα και ακούω τα γέλια μας να ηχούν στα αυτιά μου. Τα απογεύματα έχουν άρωμα από καφέ και τη συντροφιά μιας ζακετούλας στο μπαλκόνι της γιαγιάς. Οι χρόνοι κάπως μπερδεμένοι στο μυαλό μου και κάπου πίσω να ακούγονταιαγαπημένες μελωδίες . Φωνές, σχεδόν τσιρίδες «πόσα παγωτά έφαγες φέτος;», «Εσύ πόσα μπάνια έκανες το καλοκαίρι;». Και παιχνίδι! Κρυφτό στις γειτονιές, κυνηγητό στους άδειους δρόμους, κουτσό σε τετραγωνάκια σχεδιασμένα με κεραμίδι. Τότε που παίζαμε με αυτοσχέδια παιχνίδια και όχι με ανθρώπους. Τότε που το χαμόγελο ήταν χαμόγελο και όχι ο τρόπος, για να κρύψεις το ψέμα σου. Τότε που ο θυμός ήταν θυμός και όχι μία κραυγή, για να κεντρίσεις το ενδιαφέρον.

Μηχανικά έψαξα το θερμόμετρο στο ντουλαπάκι. Πίστεψα πως έχω παραισθήσεις από τον πυρετό. Ξέχασα την ύπαρξη των αναμνήσεων και λες και τις φοβήθηκα. Με τις ταχύτητες που αναπτύσσει η ζωή και με τα προβλήματα που εγκαταστάθηκαν στο νου, πού καιρός για αναπολήσεις;

Κάτι τέτοιες στιγμές νοιώθω μια λύπη για την ποιότητα που εκλείπει από τη ζωή μας. Τι θα πει ποιότητα; Σίγουρα όχι τα αμέτρητα αγαθά και η θρονιασμένη τεχνολογία στην καθημερινότητά μας. Ως ποιότητα ορίζω τους άδειους δρόμους στις γειτονιές της πόλης, όπου τα απογεύματα παίζαμε «μηλαράκια» μαζί με τους πιο μεγάλους της γειτονιάς. Τότε που τα παιδιά στα 15 τους έπαιζαν με μία μπάλα και δεν κάθονταν δύο ώρες απέναντι από τον καθρέφτη για να στρώσουν το στιλάτο τους χτένισμα. Τότε που τα παιδιά ήξεραν να είναι παιδιά και στα λεωφορεία δεν μιλούσαν για τις πλέον διαδεδομένες στάσεις του σεξ. Μισώ που νοιώθω αυτή τη λύπη για αυτά τα παιδιά. Γιατί όταν πάψουν να έχουν το άλλοθι της παιδικότητας, δε θα έχουν να θυμούνται «πώς είναι να είσαι παιδί» και θα παλιμπαιδίζουν με έναν τρόπο ανορθόδοξο, αφού θα λείπει η έννοια της παιδικότητας από τα παραωριμασμένα τους κεφάλια.

Όχι, δεν κατηγορώ τα παιδιά, αλλά συμπάσχω μαζί τους. Μου λείπει κι εμένα εκείνη η αθωότητα του τότε, που όλο και λιγότερο χρόνο καταλαμβάνει στις ζωές μας. Το άσχημο είναι ότι τα παιδιά του σήμερα δε θα την αναπολήσουν ποτέ, γιατί τους την έχουν κλέψει. Λες και ήρθε εκείνος ο πελώριος γίγαντας από τα παιδικά παραμύθια που βλέπαμε στην-χωρίς τηλεκοντρόλ αρχικά- τηλεόραση και τους την άρπαξε. Στα δικά μας παραμύθια όμως νικούσε πάντα ο καλός, που δεν είχε υπερδυνάμεις και όπλα, μα διέθετε μυαλό-γνώσεις και καλοσύνη, που τον οδηγούσαν στη λύση του προβλήματος.

Μα δεν μπορεί να άλλαξαν τόσο πολύ τα πράγματα!

Είναι πλέον Οκτώβριος  και ακούω και σήμερα την ίδια φωνή με τότε να τον τραγουδάει. Εντάξει, έχει μακρύνει αρκετά τα μαλλιά του, αλλά είναι η ίδια φωνή των παιδικών μου χρόνων. Έτσι καταλαβαίνω πως είμαστε όλοι εδώ σε απαρτία, για να μάθουμε στα παιδιά να χαμογελάνε με αθωότητα, παίζοντας «κλέφτες και αστυνόμους» και «αγαλματάκια ακούνητα, αγέλαστα».

Και επειδή δε θέλω να σας κρύψω την αλήθεια, έχω μία ελπίδα ότι μπορεί και εμείς να ξαναγίνουμε άνθρωποι. Να αποβάλλουμε το δήθεν από μέσα μας. Να πάψουμε βρε αδερφέ να είμαστε εκείνοι που οι γονείς μας, μας έλεγαν να μην κάνουμε παρέα.

Εξάλλου το φθινόπωρο είναι κάτι σαν την Πρωτοχρονιά…σηματοδοτεί νέα ξεκινήματα!

Καλή αρχή ή -ίσως- καλή επιστροφή!

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/415-posa-pagwta-efages-to-kalokairi.html