Κι εκεί που το νευρικό σου σύστημα-το ήδη
διαταραγμένο-κοντεύει να εκραγεί, απαντάς σε ένα τηλεφώνημα και μια ήρεμη φωνή
ταράζει τις ισορροπίες αυτής της εμπόλεμης κατάστασης. Λόγος με ροή και
υπομονή-υπομονή! Άλλο πάλι κι αυτό!-που είναι απόρροια της έννοιας
«ακούω-αφουγκράζομαι», επιχειρήματα και παράθεση πραγματικών γεγονότων και
καταστάσεων, που ναι, τις ξέρεις, αλλά το μυαλό σου θολωμένο, αρνείται να τις
δει και να τις επεξεργαστεί από μόνο του. Τελικά, για κάποιους ανθρώπους πρέπει
να λες ευχαριστώ που υπάρχουν στη ζωή σου. Όπως υπάρχουν, για όσο υπάρχουν.
Και μιας και τα λέμε, πρέπει να παραδεχτώ για άλλη μια φορά
πως δεν είμαι ο πιο ήρεμος άνθρωπος που πέρασε ποτέ από αυτό το κομμάτι γης.
Νομίζω ότι τη στιγμή της γέννησής μου η
νοσοκόμα δεν είπε στη μαμά μου «είναι κορίτσι!», αλλά «μην το πολυενοχλείτε,
γεννήθηκε με νεύρα!» Και για εσάς που διαβάζετε τις έρευνες που κυκλοφορούν,
είμαι η ζωντανή διάψευση πως ο θηλασμός δημιουργεί απαραίτητα ήρεμους
ανθρώπους.
Και διερωτώμαι: όταν το υποκείμενο που έχεις απέναντί σου
λειτουργεί σαν μαινόμενος ταύρος σε συγκεκριμένες συμπεριφορές, εσύ τι κάνεις;
α) τις αποφεύγεις(γιατί πάντα υπάρχει ο τρόπος να τις αποφύγεις), β) τις
ενισχύεις, γ) αδιαφορείς. Η ερώτηση είναι κομματάκι παγίδα.
Προφανώς πολλοί από εσάς θα απαντήσετε το γ) μιας και δεν
είναι δυνατόν να καθορίζουμε τις συμπεριφορές μας με βάση τους άλλους. Από την
άλλη να σας υπενθυμίσω ότι δε ζούμε ασκητές στην κορυφή ενός λόφου, αλλά
συναναστρεφόμαστε άλλους ανθρώπους, κοινώς ζούμε σε μια κοινωνία. Συμβατικό ή
όχι το πόρισμα, είναι η αλήθεια.
Δεν τα λέω μόνο σε εσάς αυτά, αλλά και σε μένα μαζί, γιατί σίγουρα κάποιες φορές λειτουργώ κι εγώ
έτσι, αλλά το βέβαιο είναι πως μετά από την εξέλιξη της κατάστασης, κάνω τους
απολογισμούς μου, για να ψάξω τα στραβά μου και με τον έναν ή τον άλλο τρόπο,
προσπαθώ να επανορθώσω. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για μένα αυτή η διαδικασία
είναι εξαιρετικά επώδυνη, γιατί ένας άνθρωπος βαφτισμένος στον εγωισμό είναι
απίστευτα δύσκολο να ψάχνει για δικά του λάθη. Παρ’ όλα αυτά αφού τελειώσει
αυτή η διαδικασία, το θυμικό μου αισθάνεται ξαναγεννημένο και απόλυτα
ικανοποιημένο. Έτσι η ψυχή που παρομοιάζεται με άρμα συρόμενο από δύο φτερωτά
άλογα-το θυμικό και το επιθυμητικό-και έναν ηνίοχο-το λογιστικό μέρος-, τραβάει
με μεγαλύτερη ηρεμία το δρόμο της. Αυτό βέβαια ισχύει αν έχεις συνειδητοποιήσει
ότι είσαι μέρος ενός συνόλου. Από την άλλη και αυτό μου πήρε άπειρο χρόνο, ώστε
να αρχίσω να το αποδέχομαι, γιατί με έναν λανθάνοντα τρόπο αποποιούμουν το ότι
αποτελώ μέρος ενός συνόλου, καθώς μπέρδευα αυτή την έννοια με την ξεχωριστή
φύση που αισθάνομαι ότι έχω. Αλλά-πιστέψτε με-μετά από ενόραση κατέληξα πως το
ένα δεν αποκλείει το άλλο. Πλέον αισθάνομαι ότι η μαγκιά είναι να είσαι
ξεχωριστός ενώ προσπαθείς να εναρμονιστείς με τα περιβάλλοντα διατηρώντας τον
εαυτό σου.
Και θα μου πείτε… «τι ψυχολογικό-φιλοσοφικός οίστρος είναι
αυτός που σε έπιασε εν μέσω τριημέρου, που οι λοιποί φυσιολογικοί άνθρωποι
έχουν πάρει τα βουνά και τις παραλίες, για να χαλαρώσουν ή να τσιτωθούν;» Σε
αυτή την ερώτηση-απορία προτιμώ να πάω πάσο, γιατί οκ, προσπαθώ να ελέγχω τα
νεύρα μου, αλλά μη με τσιγκλάτε και εσείς παραπάνω.
Δείτε το και εδώ
