Η εποχή της νοσταλγίας

Πρωινό ξύπνημα χωρίς παιδικές φωνές.

Η καθημερινότητα ντύθηκε πάλι τον ήχο της αφύπνισης του κινητού. Οι εποχές που τα ξυπνητήρια-υπό τη μορφή ρολογιού-καμάρωναν στα κομοδίνα έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ώρες ώρες νομίζω πως ζω στην εποχή της νοσταλγίας.

Έξω αρχίζει να ξημερώνει.

Πίσω από τους ατμούς του αχνιστού μου καφέ βλέπω κάτι ασημοροδίζοντα σύννεφα που κινούνται με ταχείς ρυθμούς. Επηρεασμένη από την άποψή μου για την εδώ νοοτροπία, σκέφτομαι τι να θέλουν άραγε να προλάβουν. “Μα τρελάθηκες; Είναι σύννεφα!” μου ψιθυρίζει εκείνη η φωνή που μόνο εγώ ακούω.

Πέρασαν οι γιορτές.

Κι εγώ δεν είμαι από εκείνους που αγαπούν να μελαγχολούν τα Χριστούγεννα. Μου αρέσουν όλα αυτά τα φώτα και τα λαμπερά χρώματα. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που μοιάζουν με παιδιά και που έστω για κάτι κλάσματα του δευτερολέπτου πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη.

Εγώ πάλι μέσα σε όλα αυτά τα φώτα αγαπώ να νοιώθω σαν τη Ζωζώ Σαπουντζάκη που σημαιοστολισμένη πετάγεται σε φωταγωγημένες πίστες. Έτσι βλέπω τον κόσμο τα Χριστούγεννα. Σαν μια φωταγωγημένη πίστα. Όπως δηλαδή θα έπρεπε να είναι.

Θυμάμαι κάτι Χριστούγεννα που στόλιζα το στούντιο που νοίκιαζα στην Ιπποδρομίου στην πιο κιτς χριστουγεννιάτικη εκδοχή και το καταευχαριστιόμουν. Τότε που ορδές φίλων, γνωστών και γκόμενων χτυπούσαν απροειδοποίητα τα κουδούνια όλες της ώρες της μέρας και της νύχτας. Τότε ήταν που σκέφτηκα ότι το σπίτι μου είναι κάτι σαν μόνιμα εφημερεύον και διανυκτερεύον οδοντιατρείο στην πιο ευχάριστη έκδοση.

Οι καιροί άλλαξαν.

Τα κουδούνια σώπασαν. Οι φίλοι μείωσαν τις κουβέντες. Μόνο το κεφάλι δε λέει να ηρεμήσει. Σαν καλοκουρδισμένη μηχανή στροφάρει εκατομμύρια φορές το λεπτό. Τόσο που αναρωτιέμαι έντρομη για τα όρια της παράνοιας. Μετά σκέφτομαι εκείνο που λένε, πως η ευφυΐα απέχει ένα τσικ από την παράνοια και ηρεμώ. “Υπερβολικά ευφυής!” σκέφτομαι και δίνω μια νοερή κλωτσιά σε ό,τι πρόστυχα θέλει να ξεκλέψει χρόνο και χώρο από την έτσι κι αλλιώς πολυάσχολη σκέψη μου, που είναι φτιαγμένη για φιλοσοφικές αναζητήσεις.

Οι γιορτές πέρασαν.

Έξω ξημέρωσε για τα καλά. Στο κινητό βάζω αγαπημένο τραγούδι και ονειρεύομαι καλοκαίρια και πολύχρωμες μαντίλες στα μαλλιά.

Οι καιροί άλλαξαν.

Κι εγώ υπόσχομαι στον εαυτό μου να μου πάρω ένα παλιό ραδιόφωνο.