Μαθαίνοντας να μετράω

Ξέρεις...

κάτι στιγμές απλά δεν έχεις λόγια.

Σκέφτεσαι τι θα μπορούσες να πεις και τρομάζεις που δε βρίσκεις τις λέξεις.

...ή που τις βρίσκεις...

Ακόμη κι εσύ που ζεις μέσα από αυτές...

Είναι φορές που το καρδιογράφημα του μυαλού σου κάνει εκείνο το μακρόσυρτο ήχο

και αποκαλύπτει την ευθεία γραμμή.

Κάποιες φορές η ευθεία κάνει τα πράγματα ευκολότερα...

δε σε μπερδεύει σε μικρούς παραδρόμους,

αλλά είναι και κάτι στιγμές που σε φέρνει αντιμέτωπο με εικόνες και σκέψεις που 

προσπαθείς με κάθε τρόπο να ξορκίσεις, 

μην τυχόν και καταφέρεις να τις αποτυπώσεις σε λόγια...

Είναι φορές που η φωνή στην άλλη γραμμή δε σου αφήνει περιθώρια...

όχι γιατί δε θέλει, αλλά γιατί δεν ξέρει...

ή επειδή ξέρει...

Τα μεγέθη για τους ανθρώπους είναι σχετικά...

Προσπαθείς να καταλάβεις...

Νομίζεις ότι τα καταφέρνεις και ξαφνικά βλέπεις στο δικό σου πίνακα άλλους αριθμούς, 

κι ο απέναντι βλέπει τους δικούς σου αριθμούς με απορία...

Αριθμοί ιδωμένοι από διαφορετικό υψόμετρο.

Αλλά τα νούμερα δεν έχουν ποτέ-πραγματικά- σημασία...

Είναι σκίτσα σε χαρτί που εσύ επιλέγεις...

Το θέμα είναι να μετράμε με διαφορετικά μέτρα...

να μετράμε με χαμόγελα, με μάτια, με βλέμματα,

με λόγια που βρήκαν το δρόμο της πραγμάτωσης...

Ξανά μαθητές...με μεγαλύτερη επιτυχία!!!

Οι σοφοί είναι άσωτοι

Είναι μεγάλη υπόθεση στη ζωή να γνωρίζεις σοφούς ανθρώπους.

Όχι εκείνους τους σοφούς που τους διαβάζεις μέσα από τις κορνίζες

που έχουν πνίξει τους τοίχους τους….

Σου μιλάω για τους άλλους, τους αληθινούς σοφούς…

Εκείνους που το βλέμμα τους προδίδει ηρεμία…

Που δε θέλουν ν’ αποδείξουν τίποτε και σε κανέναν.

Τους σοφούς που ποντάρουν τις στιγμές τους στην πράσινη τσόχα της ζωής.

Τους σοφούς που μάχονται υπέρ των ελευθεριών.

Γι’ αυτούς τους σοφούς που ξέρω να μιλάω…

Γιατί οι δικοί μου σοφοί είναι άσωτοι.

Οι δικοί μου σοφοί δεν επιδίδονται σε χρήση περίτεχνων λέξεων, αλλά

αφιερώνουν τη ζωή τους σε περίτεχνα νοήματα.

Μου τα συλλαβίζουν τα απογεύματα του καλοκαιριού

κάτω από τον ήλιο που ντύνει μια παλιά αυλή…

κι έτσι απλά μαθαίνω τη σημασία του «να δίνεις, αλλά να μη δίνεσαι».

Οι δικοί μου σοφοί δε μου κουνούν επιδεικτικά το δάχτυλο, αλλά

μου τραγουδούν όμορφους στίχους για να καταλάβω

πόσο όμορφο είναι να μένω για πάντα παιδί.

Οι δικοί μου σοφοί δε με παίρνουν από το χέρι

για να με καθοδηγήσουν στα συμπεράσματα της ζωής τους, αλλά

μου ανοίγουν χίλιους δρόμους, για να διαλέξω το δικό μου και

να ανακαλύψω τις δικές μου αλήθειες.

Οι δικοί μου σοφοί ξέρουν να πετούν.

Τα πόδια τους δεν τους κρατάνε κολλημένους στα συνήθη.

Ξέρουν να ανοίγονται με ασφάλεια στο γαλάζιο του ονείρου.

Όχι, δε με παίρνουν μαζί τους…μου δίνουν τα δικά μου φτερά και,

ζητώντας να τους πω ένα παραμύθι, μου μαθαίνουν τον τρόπο.

Οι δικοί μου σοφοί δε μου ζητούν να αναγνωρίσω την αυθεντία τους,

μα θέτουν πρώτα εαυτούς υπό αμφισβήτηση, για να

μπορέσω να καταλήξω στα δικά μου συμπεράσματα.

Οι δικοί μου σοφοί δε φοβούνται τις σιωπές,

γιατί μπορούν ακόμη και μέσα από αυτές να μου μιλήσουν για όλα εκείνα, που μπορούν να παρεξηγηθούν από τις λέξεις.

Οι δικοί μου σοφοί δεν απειλούνται από τις φωνές μου, αντίθετα

τις υπομένουν με αφοσίωση για να καταφέρω

να με κρατήσω ζωντανή εκεί έξω.

Οι δικοί μου σοφοί δε θυμώνουν, γιατί ξέρουν να σέβονται τις σκέψεις των άλλων.

Με σεβασμό μου έμαθαν ότι οδηγούμαστε στα πιο μεγάλα.

Οι δικοί μου σοφοί δε μου υποδεικνύουν να τους θαυμάζω,

μα εκεί με οδηγεί η κάθε μέρα της ζωής τους.

Οι δικοί μου σοφοί-πιθανόν-να μη γνωρίζουν τη σοφία τους, αλλά

έχουν κατορθώσει να βλέπουν τη δύναμη που αντανακλούν και …

…να χαμογελούν.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=5517

Μίλα μου...

Μίλα μου…σε παρακαλώ …

Άφησε τη φωνή σου να δραπετεύσει…

Θέλω να τη νοιώσω να μου χαϊδεύει τα αυτιά.

Τα λόγια σου, δεν τα ξεχωρίζω.

Τα αγνοώ.

Τα φοβάμαι.

Τη χροιά της φωνής σου όμως, την αναζητώ.

Την επιθυμώ.

Καταφέρνει να γεμίσει με μουσική τις μονότονες στιγμές μου.

Γι’ αυτό σου λέω….Μίλα μου…πες μου κάτι…

Η φωνή σου δίνει στη σκέψη μου, στα αισθήματά μου, στη ζωή μου, το κάτι που λείπει.

Μίλα μου…

Η φωνή σου είναι για μένα η πινελιά που κάνει τη διαφορά στον πίνακα του ζωγράφου.

Μίλα μου…θέλω να σε γευτώ…

Είναι σαν το μπαχαρικό η φωνή σου , που ξέχασα να βάλω στο φαγητό και δεν είχε γεύση. – κατέληξε στα σκουπίδια.

Μίλα μου…θέλω να σ’ ακούω…

Κανέλλα η φωνή σου. Γλυκιά και  πικρή μαζί.

Μου προκαλεί εξάρτηση.

Μου αρέσει και ποτέ δεν προσπάθησα -στ’ αλήθεια -να την αποφύγω,

Παρά τα σχόλια περί κινδύνου.

Μίλα μου…

Νανούρισμα είναι για μένα η φωνή σου.

Με μαγεύει.

Βλέπω χιλιάδες πυγολαμπίδες να πετούν γύρω μου και αποκοιμιέμαι.

Έτσι, δεν ακούω ποτέ τα νοήματα που προφέρουν τα χείλη σου.

Μονάχα στη μελωδία σου αφήνομαι.

Μίλα μου…ζωγράφισέ με…

Χρώμα είναι η φωνή σου.

Βάφει με ένα έντονο κόκκινο την καθημερινότητά μου και με κάνει να χαμογελώ.

Και γίνονται κόκκινα και τα χείλη μου.

Και έτσι, η φωνή σου γίνεται στολίδι στο πρόσωπό μου.

Όπως είναι στολίδι και στο κέντρο του σπιτιού μου.

Κρέμεται από την οροφή.

Γαντζώνεται στον τοίχο.

Βγαίνει από το ποτήρι που έσπασε στο πάτωμα και μου έκοψε το χέρι.

Κόκκινο χρώμα η φωνή σου.

Γίνεται αίμα.

Το δικό μου αίμα.

Κυλάει στις φλέβες μου.

Η φωνή σου κάνει τώρα το γύρο του κορμιού μου.

Κλείνω την πληγή με γάζα για να εγκλωβίσω τη φωνή σου μέσα μου.

Θέλω να κινεί τη ζωή μου.

Μίλα μου…θέλω να ζήσω…

Τώρα η φωνή σου έγινε αίμα μου.

Αν δε μιλήσεις, θα πεθάνω.

Μίλα μου …σε παρακαλώ …

Μη με σκοτώσεις.

Επειδή όλα παλιώνουν...

Επειδή όλα παλιώνουν, γι'αυτό σου λέω...Τώρα!