Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Οι ταξιδευτές των ονείρων τους


Κάποτε, όχι πολύ μακριά από  το τώρα-όσο κι αν το «μακριά» δηλώνει αυτή η λέξη…Κάποτε, λοιπόν, είχα φίλους που έμεναν στην Τούμπα, στη Σταυρούπολη, στη Χαριλάου, στο Κέντρο, στην Καλλιθέα…-λυπημένοι.
Τώρα έχω φίλους, που ζουν  στην Ολλανδία, στην Αγγλία, στο Βέλγιο, στη Γερμανία, στην Αυστραλία…-χαρούμενοι.
Κάποτε μπορούσα να σηκώσω το τηλέφωνο και σε 40 λεπτά να κανονίσουμε συνάντηση στο Θερμαϊκό-με τα υπέροχα μπισκοτάκια. Να ψαρέψουμε το καλό τραπεζάκι και να γελάμε. Να γελάμε, ενώ ο ήχος της θάλασσας ντύνει ηχητικά το πλάνο.
Τώρα το τραπεζάκι έχει λιγότερες καρέκλες. Όχι, δε στερείται θεμάτων, ούτε γέλιων. Στερείται όμως αγαπημένων προσώπων. Κι όταν πλανάται αυτή η στέρηση στον αέρα, τότε λείπει και ένα κομμάτι του εαυτού σου.
Στην Ολλανδία, στην Αγγλία, στο Βέλγιο, στη Γερμανία, στην Αυστραλία…κάπου εκεί θα το βρεις! Και ίσως να σουλατσάρει πιο ευτυχισμένο εκεί, αφού βλέπει αγαπημένους να ζουν, και όχι απλά να επιβιώνουν. Τους βλέπει να ονειρεύονται με έναν τρόπο τόσο δυνατό, όπως είχαν ξεχάσει να κάνουν εδώ. Τι ειρωνεία! Σε μία χώρα που ενδείκνυται για όνειρα να μην μπορεί κανείς να ονειρεύεται. Σε μία χώρα που ντύνεται τα πιο όμορφα χρώματα-το μπλε της θάλασσας, το πράσινο του βυθού, το λιλά της πασχαλιάς-να μη μπορεί κανείς να βυθιστεί στο όνειρο.
            Γι’ αυτό οι φίλοι μου στο ταμείο της ζωής κοντοστάθηκαν λίγο, σκούπισαν τα υγρά τους βλέφαρα, πήραν μια βαθειά-αποφασιστική ανάσα και αντάλλαξαν τα χρώματα με τη  ζωή.
            Οι φίλοι μου ξέρουν πως τα ίδια αστέρια φωτίζουν τους δρόμους μας, μα οι δρόμοι εδώ είναι διαρκώς υπό κατασκευή και οδηγούν σε αδιέξοδα. Γι’ αυτό πήραν το δισάκι τους και ξεκίνησαν να αναζητήσουν τη δική τους γη της Επαγγελίας.
            Τώρα, όποτε σκέφτομαι εκείνους τους φίλους μου, τους ταξιδευτές των ονείρων τους, τους σκέφτομαι να χαμογελάνε. Κι έτσι, κάθε πολύχρωμο απόγευμα, ο απόηχος των γέλιων τους συντροφεύει τον καφέ μου και θαρρείς πως φυσά ένας άνεμος αισιοδοξίας στις γκρίζες σκέψεις μου.

3 σχόλια: