Να επιστρέψεις, άμα τη συμμορφώσει

Ένας θλιμμένος Απρίλης μου χτύπησε συνθηματικά την πόρτα.

Δεν του άνοιξα. Πες με αγενή, αλλά δεν του άνοιξα. Θέλω να μείνω στο κουκλόσπιτό μου, παρέα με δυνατά γέλια και υπέροχους ανθρώπους. Τους άλλους τους κρατάω απ’ έξω. Δεν κάνω εγώ τουριστικό αξιοθέατο την ύπαρξή μου.

Να, πάλι μου γνέφει από την ανοιχτή κουρτίνα. Πες με αγενή, αλλά έκανα πως δεν τον είδα. Έσκυψα πάνω από την κατσαρόλα κι έκανα πως μαγειρεύω. Δεν άκουσα, με ρώτησες τι μαγειρεύω; Κάτι ωραίο για τους λίγους. Οι περισσότεροι θα ξινίσουν τα μούτρα τους. Και εκεί, θα χαμογελάσω με ικανοποίηση. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκα για τους πολλούς. Πάντα εκείνοι οι λίγοι είχαν μερίδα στο τραπέζι μου.

Πες του να μη μου τηλεφωνεί. Δε θα σηκώσω το τηλέφωνο. Η αναγνώριση το δείχνει καθαρά: «Θλιμμένος Απρίλης». Κι εγώ δεν έχω χρόνο για θλίψεις. Εγώ ονειρεύομαι χρώματα, πεταλούδες, ηλιοτρόπια. Μια άνοιξη πραγματική.

Τώρα μου φωνάζει από το μπαλκόνι. «Άνοιξε, είμαι ο θλιμμένος Απρίλης».

-«Καλέ μου, η δική μου φωνή έχει περισσότερη δύναμη.

Να επιστρέψεις, άμα τη συμμορφώσει».