Όχι, δεν ήταν κινηματογραφική συνάντηση. Μα σε έναν κόσμο τόσο μικρό, οι τυχαίες συναντήσεις είναι κάτι περισσότερο από αναμενόμενες.
Χειραψία βλεμμάτων κι ένα αμήχανο φιλί σφράγισαν το τυχαίο. Ανταλλαγή ενημερωτικών δελτίων ζωών, το περιεχόμενο των οποίων-μάλλον-δε συγκράτησε κανείς από τους δύο. Το α΄ πρόσωπο κυριαρχεί, μα ο αριθμός ασυνήθιστα ενικός. Αναρωτιέσαι αν είναι φυσιολογικό που αυτό σου φαίνεται κάπως παράξενο. Τόσος καιρός πριν… Οι ζωές σε άλλη τροχιά….Μα φοράει ακόμη εκείνη την πράσινη μπλούζα που του διάλεξες. Ψήγματα οικειότητας στον αέρα. Τρόμος. Ένας ανεξήγητος τρόμος.
Δε θυμάσαι τι, μα κάτι είπες. Το γέλιο του δυνατό και τόσο γνώριμο, σε έκανε να ξεχάσεις τι είπες. Θαρρείς πως διάβασε τη σκέψη σου. Πάλι. «Ακόμη με κάνεις να γελάω…». Γύρισες αμήχανα το κεφάλι. Σκέφτηκες μηχανικά-σχεδόν αυτονόητα- πως ξέρεις πώς πίνει τον καφέ του. Η κοπέλα στο μπαρ σε κοίταξε ανυπόμονα. «Ένα φραπέ γλυκό. Πολύ γλυκό». Βιάστηκες. Δεν το διόρθωσες, για να μη γίνει αντιληπτή η σκέψη σου. Σε κοίταξε, αλλά δε μίλησε. Ανάσα ανακούφισης.
…Πήρε το πλαστικό του καφέ από τα χέρια σου, παρήγγειλε ένα σκέτο και χαμογέλασε.
Στο αυτί σου ψιθύρισε…κάτι για τη ζάχαρη που δεν την αντέχεις στον καφέ…Κάτι για τη ζωή που δεν την αντέχει έτσι…
Δεν κατάλαβες…Ίσως και να μη θέλησες να καταλάβεις…
Έτσι κι αλλιώς, εκεί πρέπει να φτάσει ο Ιούνης για να λιώσουν τα χιόνια.
Τον χαιρέτησες…
