Εγώ για μένα

Παντού πράσινο.

Κατακλυσμός χρωμάτων. Πληθώρα αρωμάτων.

Απόηχος γέλιων.

Σημάδι από ψηλά…

Ομορφιά, Ηρεμία, Ένταση, Κινητικότητα.

Κομμάτια ελπίδας, σκορπισμένα στον αέρα, ταλαντεύονται γύρω μου.

Μοιάζουν με μικρές πυγολαμπίδες, που, μόλις κάνω να τις αγγίξω,

χάνονται στο γκρίζο φως μιας ηλιόλουστης μέρας.

Άνθρωποι χαρούμενοι, ντυμένοι με τη φλόγα του καλοκαιριού.

Στο πέρασμά τους αφήνουν μία αίσθηση ευτυχίας.

Χορεύουν γύρω μου.

Λικνίζονται στους ζωντανούς ρυθμούς μιας ευτυχισμένης ζωής.

Με εντοπίζω.

Βρίσκομαι στον πυρήνα αυτής της γιορτής.

Χαμένη.

Σαστισμένη.

Σαν από λάθος να με τοποθέτησαν εκεί.

Ένα διαμπερές λείψανο, αφιερωμένο στην ανυπαρξία του.

Ένα ανδρείκελο που κουνάει χέρια και πόδια για να κάνει αισθητή την παρουσία του.

Μάταια.

Όλοι είναι απορροφημένοι στο τρελό γαϊτανάκι της χαράς.

Εκπέμπω σήμα κινδύνου.

Δεν υπάρχει παραλήπτης.

Η φωνή μου χάνεται στους ήχους των πυροτεχνημάτων.

Ο λυγμός μου πνίγεται στις κραυγές χαράς.

Αισθάνομαι ότι σφίγγω με μανία την παλάμη μου στην προσπάθειά μου να την κρατήσω κλειστή.

Κάτι υπάρχει μέσα της.

Την κοιτάζω.

Έχω ξεχάσει τι έχω κλείσει εκεί. Δε θυμάμαι τι κρατάω.

Αναρωτιέμαι.

Ο κόσμος τρέχει γύρω μου. Δε με βλέπει.

Με σκουντάει. Περνά από μέσα μου.

Κοιτάζω πάλι την παλάμη μου. Ερμητικά κλειστή.

Ακόμη δεν έχω θυμηθεί.

Την ανοίγω.

Θέλω να δω τι κρύβω. Τι ελέγχω.

Μόλις που προλαβαίνω να διαπιστώσω ότι είναι η ζωή μου,

κάποιος πέφτει επάνω μου.

Τη χάνω. Πέφτει από τα χέρια μου.

Πανικοβάλλομαι.

Φωνάζω, μα δεν ακούγεται η φωνή μου.

Προσπαθώ να τη φτάσω. Δύσκολο.

Ο κόσμος εκστασιασμένος τρέχει, τη βλέπει, δεν τη βλέπει, την αγνοεί, την πατάει, την κλωτσάει, την παραμορφώνει.

Δεν τα παρατάω. Καταφέρνω να τη φτάσω.

Την παίρνω στα χέρια μου.

Νοιώθω την ταραχή της.

Τρέμει.

Την κλείνω στην παλάμη μου. Πιο απαλά αυτή τη φορά. Πιο σίγουρα.

Αναπνέει και πάλι.

Ξαφνικά διαπιστώνω ότι απέκτησα σάρκα και οστά.

Η φωνή μου παγώνει το πλήθος κι εγώ εξουσιάζομαι από τη μουσική της ζωής.

Αναστήθηκα!

Εικόνα σου είμαστε κοινωνία...

Μας κοιτάς απαξιωτικά, τη στιγμή που-με ένα αλκοολοφόρο ποτήρι- στεκόμαστε αμίλητοι μέσα σε ένα ακόμη καπνισμένο μπαρ.
Σουφρώνεις επικριτικά τα φρύδια,όταν μας ακούς να ξεστομίζουμε δεκάδες ψέματα, μήπως και καταφέρουμε να εξασφαλίσουμε κι απόψε ένα μέτριο πήδημα. Γιατί αντικαθιστούμε το πήδημα με την ανάγκη για επικοινωνία. Με την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή. Πιο ακίνδυνο μοιάζει στα φοβισμένα μας μυαλά.
Γελάς ειρωνικά,καθώς διαπιστώνεις-παρακολουθώντας μας -την ανάγκη μας να ενδώσουμε σε όλα αυτά τα ψέματα,που ψάχνουν να μας χαϊδέψουν τα αυτιά.Εν γνώσει μας.Γιατί στα ενδότερα δεν καταφέρνουν ποτέ να διεισδύσουν.
Χλευάζεις την επιλογή μας να ενδώσουμε και να ανεχτούμε παρ'αυτά το μέτριο πήδημα.
Θυμώνεις μαζί μας,όταν μας βλέπεις να περιφέρουμε νυχθημερόν τη μοναξιά μας-τη βαθύτερη μοναξιά μας- σε κενά βλέμματα.
Αναρωτιέσαι σαν χαμένη έφηβη, γιατί δεν επιλέγουμε το καλό μας και τρέχουμε σαν γέρικα σκυλιά πίσω από την καταστροφή μας,μήπως και μας ξεφύγει ο πόνος.
Απορείς με τη χαμένη μας εμπιστοσύνη σε ανθρώπους και καταστάσεις,τις οποίες με περισσή φροντίδα έχεις αναθρέψει.Για ιδανικά και αξίες ούτε λόγος...
Κοιτάς με αηδία τις ζωές μας που βαλτώνουν και μουρμουρίζεις σαν γεροπαράξενη επιτηρήτρια για το μέλλον μας,που διαγράφεται ωχρό.

Με όση φωνή μου  έμεινε και με όση δύναμη-άθελά σου- μου κληροδότησες, σου φωνάζω:
"Εικόνα σου είμαστε κοινωνία και σου μοιάζουμε!"

Το ίδιο ψεύτικοι.
Το ίδιο υποκριτές.
Το ίδιο κενοί.
Το ίδιο μόνοι.
Το ίδιο ανέλπιδοι.
Το ίδιο πόρνοι του ίδιου μας του εαυτού.

Θα σωθούμε, αν σωθείς...

Παραπαίοντας στη ζωή

Άτσαλα παραταγμένες εικόνες-
Η ζωή μου.
Έφηβη-Γριά-Παιδί-Γυναίκα
Παραπαίω μεταξύ τους.
Κινούμαι στις μύτες των ποδιών.Μην ενοχλήσω.
Λούζομαι τις έννοιες της ζωής.
Γέλιο-Πόνος-Έρωτας-Φόβος-Προδοσία.
Στην προδοσία πατάω το στοπ.
Ψάχνω το πλήκτρο, να τη διαγράψω.

Τόσο τη φοβάμαι αυτή τη λέξη.
Στέκομαι πάνω στο λόφο της σκέψης
και με τα μάτια γεμάτα επιθυμία κοιτώ το άπειρο.
Μέσα του θέλω να χαθώ.
Να τρέξω στα στενά του.
Να αντηχήσει το γέλιο μου μέχρι αυτό το λόφο.
Να στέκεται εκεί το παιδί και να απλώνει το χέρι στη γυναίκα.
Να παίζουν κυνηγητό.
Σαν τότε στις αλάνες.

Δεν υπάρχει νικητής.
Μόνο τα γέλια που αναζητώ.

Το σόι μου μέσα...

Σας έχω μιλήσει ποτέ για το σόι μου;

Νομίζω πως είναι η εξήγηση για διάφορα…Από εκεί πηγάζει και η γνωστή ατάκα της μαμάς «το σόι σου μέσα!». Απόγονος λοιπόν μιας οικογένειας-ενός ονόματος καλύτερα-που πιστεύει πως όλοι όσοι ανήκουμε σε αυτό είμαστε οι πραγματικά εκλεκτοί. Πιστεύουμε στην ανωτερότητά μας έναντι των άλλων. Βέβαια ο μπαμπάς μου (γνήσιος απόγονος κι αυτός του ονόματος μας)-με την πιο φιλοσοφημένη άποψη (ή ίσως απλά με το μεγαλύτερο εγωισμό)-την αναφέρει απλά ως «ανωτερότητά μας». Έτσι απλά. Χωρίς καμιά σύγκριση με κανέναν. Θεωρεί άσκοπο να μας συγκρίνουμε με άλλους. Έτσι κι αλλιώς πάντα υπερτερούμε θα συμπληρώσω εγώ. Αρχίζετε λοιπόν να εξηγείτε-έστω και λίγο- τα όσα λέω;

«Στο σόι μου μέσα» λοιπόν δεν έχουμε γνωριστεί ποτέ προσωπικά με το άδικο. Μόνο δίκαιο έχουμε! Εξάλλου εμείς ξέρουμε! Τώρα τι ακριβώς ξέρουμε…Θα σας γελάσω. Γι’ αυτό και η απάντησή μας σε αυτό, δεν αφήνει κανένα πεδίο ακάλυπτο. «Γνωρίζουμε τα πάντα!» 

Ξέρετε πόσες φορές ακούω τη λέξη «ψώνιο», αναφορικά με μένα, από φίλους; Πάντα χαριτολογώντας, αλλά μπορώ να διακρίνω την αλήθεια που κρύβεται κάπου εκεί πίσω...Έτσι, ποτέ δεν προσπαθώ να την αποποιηθώ. Ξέρω πολύ καλά πως τα γονίδια υπάρχουν και είναι ισχυρά. Τώρα θα αναρωτιέστε γιατί σας τα λέω όλα αυτά και τι σας νοιάζουν. Άσκοπη ερώτηση. Εμείς «στο σόι μας μέσα» πιστεύουμε πως είμαστε το κέντρο του κόσμου. Και είμαστε. Όλοι πρέπει να ασχολούνται με εμάς. Και ασχολούνται. Το ξέρουμε. Άρα…απλά ό,τι κι αν πω, σας νοιάζει…Κάτι σαν μονόδρομος.

Λόγου ψευδαίσθηση

Λένε πως ο λόγος είναι χάρισμα.
Προτέρημα θα σου πω εγώ, γιατί έχει περισσότερο κύρος η λέξη.
"Προτείνετε λέξεις-χαρακτηρισμούς!" θα σας παρακινήσω.
Κι αμέσως θα ακούσω εσένα-που δεν εμποδίζεις στιγμή την πραγμάτωση της σκέψης σου σε λόγια-
"Ο λόγος είναι απάτη!" να λες.
Ίσως και να έχεις δίκαιο-πάντα υπό ορισμένες συνθήκες.
Ο λόγος γίνεται απάτη λόγω κακοδιαχείρισης.Σαν τις περιουσίες εκείνες που πέφτουν στα χέρια ανίκανων ανθρώπων και καταστρέφονται.
Έτσι,
ο λόγος είναι προτέρημα επικίνδυνο στο στόμα ηλιθίων.
Αυτό το είδος λόγου δεν αποτελεί ποτέ προίκα στη ζωή. Δε μοιάζει με εκείνα τα σκληρόδετα συλλεκτικά βιβλία των αξιόλογ(ι)ων. Ποτέ κανείς δε θα σε κοιτάξει με θαυμασμό που τα ξεφυλλίζεις, ούτε με εκείνη τη γλυκιά ζήλια των λόγιων ανθρώπων.
Αυτός ο λόγος μοιάζει με φτηνές κόπιες σε κάποιο φωτοτυπάδικο της γειτονιάς. Ό,τι χρώμα κι αν επιλέξεις για τη γραμματοσειρά,ό,τι χρώμα κι αν βάλεις για φόντο, πάντα θα ξεπηδάει από αυτό η μιζέρια της προσπάθειας να νοιώσεις Κάποιος.
Όμως το Κάποιος, καλέ μου, δε δημιουργείται από προδομένες ματιές.
Λυπάμαι που σε απογοητεύω...
Το Κάποιος είσαι εσύ. Ή δεν είσαι...
Καμιά επιβεβαίωση δε θα σε "φτιάξει"...
Να 'ξερες τουλάχιστον πόσο αστεία μοιάζουν τα λόγια σου στους "μη ανασφαλείς"...

Χωράει η αγάπη;

Άραγε
Όταν η αγάπη δε χωράει σε ζωές, πού πάει;
Χάνεται;
Μη μου μιλάς!
Έτσι κι αλλιώς θυμάμαι.
Η αγάπη χωράει παντού.
Χωράει...
σε ήχους μουσικής, χωρίς στίχο.
σε ένα διθέσιο καναπέ(κι ας μη χωράς εσύ. Εκείνη χωράει).
σε κάτι απογεύματα με βροχή.
σε ένα χαρτάκι μιας lacta-σημειωμένο κάτι.
σε οικογενειακές μαζώξεις-"Θέλω να είσαι εκεί.Σε παρακαλώ".
σε κουτιά με σοκολάτες-για μένα.
σε σκηνές ζήλιας.
σε δύο μάτια βουρκωμένα-"Συγγνώμη".
σε έναν πίνακα-δικό μου,για σένα-άραγε πού να 'ναι τώρα;
σε χέρια τανάλιες-"Μη φύγω..."-μα έφυγες.
σε μια παγωμένη αίθουσα αεροδρομίου-τότε. Θυμάσαι;
Μπορεί να χωρέσει παντού η αγάπη;
Στα μάτια σου δε χώρεσε.
Τη θυμάμαι να γίνεται σταγόνες.
Να κυλάει στο πρόσωπό σου και να σπάει στο γκρίζο πάτωμα μιας παγωμένης αίθουσας αεροδρομίου.

Να γίνεται κομμάτια.
Τη θυμάμαι.
Ξέρεις...
Νομίζω πως την ξαναείδα απόψε...εκείνη την αγάπη.
Χωράει;
σε μια ακαταλαβίστικη σελίδα στο διαδίκτυο...
Χωράει εκεί;
Την είδα.
Όχι, δεν της χαμογέλασα-όσο κι αν ξέρω ότι αυτό το χαμόγελο περίμενες πάντα.
Δεν της χαμογέλασα.
Έμαθα να είμαι αδιάλλακτη με την αγάπη.
Ξέρεις...
θέλω να σου εξομολογηθώ κάτι...(και ξέρω πως πάντα εδώ χαμογελάς)
Τελικά η αγάπη δε χωράει παντού.
Δε χωράει μέσα μου.

Ας μετρηθούμε...

Ας μετρηθούμε…

Πρώτα το κεφάλι…εδώ! Βαρύ από τις σκέψεις, αλλά πάντα φωνάζει παρόν.

Ναι, και είναι όλα εδώ! Μάτια, μύτη, στόμα! Ναι, και το στόμα! Σου το λέω με

σιγουριά, γιατί το ακούω που γελάει δυνατά!

Ψάξε τα άκρα…Δύο πόδια…εδώ! Δύο πόδια, που τρέχουν να ξεφύγουν. Από τι; Δεν ξέρω, αλλά πάντα θα βρίσκουν κάτι από το οποίο θα θέλουν να ξεφύγουν.

Δύο χέρια…εδώ! Εδώ σου λέω! Μη βλέπεις που δεν κουνιούνται εύκολα! Είναι εδώ και ας αποφεύγουν ν’ αγγίξουν.

Δέκα δάχτυλα στα χέρια…εδώ! Δέκα δάχτυλα για να μετράω ώρες. Ώρες αγωνίας και ώρες χαράς.

Μετράω … και είναι όλα εδώ!

Τι ξέχασα; Κάτι μοιάζει να λείπει…

Η καρδιά…Πού είναι η καρδιά;

Η καρδιά…Γιατί δε φωνάζει «παρούσα»;

Λείπει η καρδιά…Κι εκεί, στο σημείο του θώρακα, νοιώθω ένα περίεργο κενό. Λείπει η καρδιά…Πότε την αισθάνθηκες τελευταία φορά; Δεν ξέρω. Κενό! Δεν υπάρχουν απαντήσεις. Η καρδιά λείπει.