Ένα εκατομμύριο σκέψεις και τίποτε δεν μπορεί να αποτυπωθεί με χαρακτήρες. Άπειρες εικόνες κατακλύζουν το μυαλό μου, αλλά χαμόγελα πουθενά.
Σας έχω μιλήσει κι άλλη φορά για την ιδιαίτερη αγάπη - που φροντίζω σαν νεογέννητο μωρό - για το καλοκαίρι. Φέτος άφησα το μωρό ατάιστο και με τις ίδιες πάνες, πέρα από κάτι υποχρεωτικές περιποιήσεις, όταν ήρθαν καλεσμένοι. Και τώρα που το καλοκαίρι εκπνέει, στέκομαι πάνω από την κούνια του και χαζεύω τις βαριές του ανάσες.
Είναι ώρες που σκέφτομαι ότι δεν μπορείς να φέρεις τις καταστάσεις και τους ανθρώπους ντε και καλά στα μέτρα σου, άλλα από την άλλη εκείνα τα στενά φορέματα που μου επιβάλλουν για να συνεχίσω, μου κόβουν την ανάσα. Δεν έχω οξυγόνο. Συγκεκριμένα δεν έχω θάλασσα και δεν έχω ήλιο. Και - πιστέψτε με - αυτό για ένα παιδί του καλοκαιριού είναι απόπειρα δολοφονίας.
Σήμερα κοιμήθηκα ελάχιστα και μέσα σε ένα σωρό μπερδεμένα και τρομακτικά όνειρα, θυμάμαι μια θάλασσα κι ένα μαντήλι στο κεφάλι. Μια σακούλα με νεκταρίνια κι ένα σάκο. Να φύγω θέλω.
Όχι, δεν είναι τάσεις φυγής που ξύπνησαν παρά τα νανουρίσματά μου. Είναι ένα όνειρο με χαμόγελα, χωρίς μολύβι στα μάτια, με ένα σορτσάκι ξεσκισμένο, ένα μπουκαλάκι κρασί ή μια Μαλαματίνα μοιρασμένη στα δύο (τα χρήματα στο μέτρημα δεν περίσσευαν για το μοχίτο, αλλά όταν γυρίσουμε υπόσχομαι να βάλω το δυόσμο στη σούπα που φτιάχνω για τους λίγους). Ένα καράβι να ταξιδεύει δίπλα σε δελφίνια, κάπου στις Κυκλάδες. Τα μαλλιά να μου χτυπάνε το πρόσωπο από τους αέρηδες του Αυγούστου. Τα χαρτιά της τράπουλας να σκορπίζονται τριγύρω.Και το πιο εντυπωσιακό από όλα...Εγώ να μη νευριάζω με το σύμπαν και τα φυσικά φαινόμενα. Ούτε με τους ανθρώπους. Ηρεμία. Αυτή την ηρεμία που πάντα συναντάω, όταν το μάτι μου βλέπει μπλε.
Δύσκολο καλοκαίρι το φετινό. Γι'αυτό δε σας έγραψα.
Σήμερα όμως σηκώθηκα από το κρεβάτι και σκέφτηκα ότι είναι ακόμη Αύγουστος και είναι ο μήνας μου. Ότι το καλοκαίρι δεν έχει τελειώσει ακόμη και ότι θα τελειώσει, όταν το πω εγώ. Δηλαδή ο Jacques Rogge τι παραπάνω έχει που κηρύσσει ενάρξεις και λήξεις κάθε τόσο; Και στην τελική εγώ δεν έχω καν να μαζέψω χιλιάδες κόσμου για να παραστούν στο πάρτι μου. Ούτε χρειάζομαι εκατομμύρια ευρώ για έξοδα οργάνωσης. Ένα σακίδιο, αγαπημένα μάτια, ανθρώπους που γελάνε με τις μπούρδες μου και που γελάω και εγώ με τις δικές τους και το κινητάκι μου, απλά για να ακούω τις πλέον υπέροχες παιδικές φωνές να μαλώνουν ποιος θα μου πρωτομιλήσει, και μερικά ευρώ για την επιβίωση.
Και έτσι, κλείνοντας αναρωτιέμαι:
Πώς γίνεται πάντα να κάνουμε τα πιο απλά πράγματα να φαίνονται βουνό και τα πιο χαρούμενα να τα μπολιάζουμε με πόνο, λες και η χαρά θα μας κάτσει στο λαιμό;
Φτύστε λοιπόν κι εσείς ό,τι σας πικραίνει!
http://www.kristiboni.gr/index.php/2011-05-19-10-39-05/2011-05-19-14-23-09/646-den-kirisw-ti-lixi-tou-kalokairiou
