Μια συνηθισμένη μέρα (ή μήπως όχι...)

Αρκεί ένα ξεψυχισμένο αεράκι να φυσήξει και να κλείσει το ανοιχτό παράθυρο του μυαλού.
Οι λευκές κουρτίνες με τους πράσινους φιόγκους, ενώ ανέμιζαν,
θαρρείς υπό τους ήχους μιας σονάτας,
τώρα ακινητοποιήθηκαν σαν συντηρητικές κυρίες πίσω από το σφαλισμένο παράθυρο.
Οι σκέψεις πάγωσαν και τα χαμόγελα πιέζουν τα χείλη.
Αυτές τις ώρες ο ήλιος που ξεπροβάλει και φέρνει μαζί του τη φαρέτρα με τις ελπίδες,
φαντάζει σαν ενεργό ηφαίστειο που θέλει να σε κάψει.
Το φως σε τρομάζει και κατεβάζεις το στορ στο παράθυρό σου.
Και μένει ο ήλιος εκεί να γιγαντώνει τη σκιά της μοναξιάς σου.
Ένας πολύχρωμος αετός που θυμίζει το ουράνιο τόξο βρίσκει μια χαραμάδα
και ξετρυπώνει από το κλειδαμπαρωμένο σου μυαλό.
Η πλούσια ουρά του σκαλώνει για λίγο, μα γρήγορα ξεχύνεται στον αέρα.
Ο αετός περήφανος πετάει πάνω από σκέψεις θνητές.
Για λίγο τις μαντεύει και γελώντας δυνατά ξανοίγεται σε απέραντο γαλάζιο.