Εικόνα σου είμαστε κοινωνία...

Μας κοιτάς απαξιωτικά, τη στιγμή που-με ένα αλκοολοφόρο ποτήρι- στεκόμαστε αμίλητοι μέσα σε ένα ακόμη καπνισμένο μπαρ.
Σουφρώνεις επικριτικά τα φρύδια,όταν μας ακούς να ξεστομίζουμε δεκάδες ψέματα, μήπως και καταφέρουμε να εξασφαλίσουμε κι απόψε ένα μέτριο πήδημα. Γιατί αντικαθιστούμε το πήδημα με την ανάγκη για επικοινωνία. Με την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή. Πιο ακίνδυνο μοιάζει στα φοβισμένα μας μυαλά.
Γελάς ειρωνικά,καθώς διαπιστώνεις-παρακολουθώντας μας -την ανάγκη μας να ενδώσουμε σε όλα αυτά τα ψέματα,που ψάχνουν να μας χαϊδέψουν τα αυτιά.Εν γνώσει μας.Γιατί στα ενδότερα δεν καταφέρνουν ποτέ να διεισδύσουν.
Χλευάζεις την επιλογή μας να ενδώσουμε και να ανεχτούμε παρ'αυτά το μέτριο πήδημα.
Θυμώνεις μαζί μας,όταν μας βλέπεις να περιφέρουμε νυχθημερόν τη μοναξιά μας-τη βαθύτερη μοναξιά μας- σε κενά βλέμματα.
Αναρωτιέσαι σαν χαμένη έφηβη, γιατί δεν επιλέγουμε το καλό μας και τρέχουμε σαν γέρικα σκυλιά πίσω από την καταστροφή μας,μήπως και μας ξεφύγει ο πόνος.
Απορείς με τη χαμένη μας εμπιστοσύνη σε ανθρώπους και καταστάσεις,τις οποίες με περισσή φροντίδα έχεις αναθρέψει.Για ιδανικά και αξίες ούτε λόγος...
Κοιτάς με αηδία τις ζωές μας που βαλτώνουν και μουρμουρίζεις σαν γεροπαράξενη επιτηρήτρια για το μέλλον μας,που διαγράφεται ωχρό.

Με όση φωνή μου  έμεινε και με όση δύναμη-άθελά σου- μου κληροδότησες, σου φωνάζω:
"Εικόνα σου είμαστε κοινωνία και σου μοιάζουμε!"

Το ίδιο ψεύτικοι.
Το ίδιο υποκριτές.
Το ίδιο κενοί.
Το ίδιο μόνοι.
Το ίδιο ανέλπιδοι.
Το ίδιο πόρνοι του ίδιου μας του εαυτού.

Θα σωθούμε, αν σωθείς...