Εγώ για μένα

Παντού πράσινο.

Κατακλυσμός χρωμάτων. Πληθώρα αρωμάτων.

Απόηχος γέλιων.

Σημάδι από ψηλά…

Ομορφιά, Ηρεμία, Ένταση, Κινητικότητα.

Κομμάτια ελπίδας, σκορπισμένα στον αέρα, ταλαντεύονται γύρω μου.

Μοιάζουν με μικρές πυγολαμπίδες, που, μόλις κάνω να τις αγγίξω,

χάνονται στο γκρίζο φως μιας ηλιόλουστης μέρας.

Άνθρωποι χαρούμενοι, ντυμένοι με τη φλόγα του καλοκαιριού.

Στο πέρασμά τους αφήνουν μία αίσθηση ευτυχίας.

Χορεύουν γύρω μου.

Λικνίζονται στους ζωντανούς ρυθμούς μιας ευτυχισμένης ζωής.

Με εντοπίζω.

Βρίσκομαι στον πυρήνα αυτής της γιορτής.

Χαμένη.

Σαστισμένη.

Σαν από λάθος να με τοποθέτησαν εκεί.

Ένα διαμπερές λείψανο, αφιερωμένο στην ανυπαρξία του.

Ένα ανδρείκελο που κουνάει χέρια και πόδια για να κάνει αισθητή την παρουσία του.

Μάταια.

Όλοι είναι απορροφημένοι στο τρελό γαϊτανάκι της χαράς.

Εκπέμπω σήμα κινδύνου.

Δεν υπάρχει παραλήπτης.

Η φωνή μου χάνεται στους ήχους των πυροτεχνημάτων.

Ο λυγμός μου πνίγεται στις κραυγές χαράς.

Αισθάνομαι ότι σφίγγω με μανία την παλάμη μου στην προσπάθειά μου να την κρατήσω κλειστή.

Κάτι υπάρχει μέσα της.

Την κοιτάζω.

Έχω ξεχάσει τι έχω κλείσει εκεί. Δε θυμάμαι τι κρατάω.

Αναρωτιέμαι.

Ο κόσμος τρέχει γύρω μου. Δε με βλέπει.

Με σκουντάει. Περνά από μέσα μου.

Κοιτάζω πάλι την παλάμη μου. Ερμητικά κλειστή.

Ακόμη δεν έχω θυμηθεί.

Την ανοίγω.

Θέλω να δω τι κρύβω. Τι ελέγχω.

Μόλις που προλαβαίνω να διαπιστώσω ότι είναι η ζωή μου,

κάποιος πέφτει επάνω μου.

Τη χάνω. Πέφτει από τα χέρια μου.

Πανικοβάλλομαι.

Φωνάζω, μα δεν ακούγεται η φωνή μου.

Προσπαθώ να τη φτάσω. Δύσκολο.

Ο κόσμος εκστασιασμένος τρέχει, τη βλέπει, δεν τη βλέπει, την αγνοεί, την πατάει, την κλωτσάει, την παραμορφώνει.

Δεν τα παρατάω. Καταφέρνω να τη φτάσω.

Την παίρνω στα χέρια μου.

Νοιώθω την ταραχή της.

Τρέμει.

Την κλείνω στην παλάμη μου. Πιο απαλά αυτή τη φορά. Πιο σίγουρα.

Αναπνέει και πάλι.

Ξαφνικά διαπιστώνω ότι απέκτησα σάρκα και οστά.

Η φωνή μου παγώνει το πλήθος κι εγώ εξουσιάζομαι από τη μουσική της ζωής.

Αναστήθηκα!