07:18 πρωινή

07:18 το πρωί.
Δικιά σου ή δικιά μου, δεν έχει σημασία.
Νομίζω πως άκουσα το ξυπνητήρι.
Άνοιξα τα μάτια.
Νομίζω πως σε είδα αγουροξυπνημένο δίπλα μου.
Η μεριά σου στο κρεβάτι, θαρρείς πως έπαιρνε το σχήμα του κορμιού σου.
Το πρωινό μου είχε πάλι τη γεύση σου.
Σηκώθηκες αργά, σχεδόν νωχελικά.
Θεέ μου, είχα ξεχάσει πόσο ψηλός είσαι...
Και μαζί με σένα ξύπνησε και ο χορός των-βίαια- παραγκωνισμένων αναμνήσεων.
Θαρρείς πως βγάλαμε τα άλμπουμ των στιγμών μας και τα ξεφυλλίζαμε κρυφά,
μαζί με τον πρωινό καφέ μας.
Πονάς μου λες,και το ξέρω.
Μα όταν οι ζωές μας επιβάλλονται, πρέπει να μάθουμε να συμφιλιωνόμαστε με τον πόνο.
Ξέρω πως ο πόνος σου μου μοιάζει.
Ξέρω πως του έδωσες το χαμόγελό μου
...και ίσως ενίοτε και ο δικός μου να μοιάζει σε σένα.
Μόνο που ο δικός μου δεν έχει χαμόγελο.
Εγώ έμαθα να στέκομαι απέναντι στον πόνο μου και να τον πολεμάω.
Το ξέρω τώρα, που, ενώ βλέπω το σχήμα σου στα σεντόνια μου, δεν το αναγνωρίζω.
07:18 πρωινή. Ξέχασες να ξυπνήσεις...