Θέλω τον έλεγχο

Αν η παραγωγή ιδεών (παντός τύπου) από μόνη της αποτελούσε αντικείμενο εργασίας, σας διαβεβαιώνω ότι θα ήμουν από τους μάστερ του είδους.

 Δυστυχώς όμως υπάρχει και το στάδιο της πραγμάτωσης των ιδεών που είθισται να ακολουθεί. Ομολογουμένως σε αυτό δεν τα πάω και πολύ καλά. Σπαταλάω όλη την ενέργειά μου στη σύλληψη και ανάλυση της ιδέας μέσα στο κεφάλι μου,-τη ζω ένα πράγμα-γίνομαι δέκτης των συνεπειών της και τελικά-ευχαριστημένη ή απογοητευμένη από την εξέλιξη-δυσκολεύομαι να προχωρήσω στο επόμενο στάδιο, γιατί η πλασματική βίωση της ιδέας μου με έχει ήδη εξοντώσει. Είναι κι εκείνο το γνωστό που βαριέμαι εύκολα, και άρα αφού το έχω ζήσει έστω και νοερά, βαριέμαι να μπω και στην πραγματική διαδικασία. Τι σας λέω τώρα… Το θέμα είναι ότι-πάνω κάτω-αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του κλασικού Έλληνα: από ιδέες «να φάνε και οι κότες»-όπως λέει και ο σοφός λαός-αλλά στο παραπέρα, τζίφος.

Κάπως έτσι βλέπω και αυτή την προεκλογική περίοδο. Λίγο πριν την προκήρυξη εκλογών όποιον κι αν ρωτούσες «δε θα ξαναψήφιζε αυτά τα ρεμάλια, τους απατεώνες, τους… τους… τους…». Όλοι προσανατολίζονταν προς τα μικρά κόμματα( από τις λίγες  φορές που η λέξη «αποχή»δεν έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο μεταξύ των απαντήσεων). Τόσο που σκέφτηκα «μωρέ λες να έχουμε ξαφνικά πρωθυπουργό το Βεργή, που θα πηγαίνει συνοδεία προβατίνας στη Βουλή και εκπρόσωπο τύπου τη Τζούλια;»Όχι ότι με παραξένεψε η εικόνα. Έτσι κι αλλιώς το μόνο μυαλό στο οποίο δεν μπορεί να μπει κανείς και να το εξηγήσει, έχει αποδειχτεί περίτρανα-τα τελευταία χρόνια-πως είναι το μυαλό του Έλληνα ψηφοφόρου.

Έτσι λοιπόν όσο πλησιάζουν οι εκλογές ακούω πολλούς από τους ανατρεπτικούς υποστηρικτές των μεγάλων κομμάτων, να πείθονται εκ νέου στην ικανότητα σωστής διακυβέρνησης από τους γνωστούς και δοκιμασμένους. Προσπαθώ μάταια να εξηγήσω αυτά τα ποσοστά πρόθεσης ψήφου που βλέπω στις δημοσκοπήσεις, αλλά μάλλον εγώ ζω σε άλλη χώρα. Σε μία χώρα που δεν ξέρω τι λένε τα επίσημα στατιστικά για την ανεργία, αλλά εμένα ένας στους δύο γνωστούς μου είναι άνεργος ή δουλεύει ανασφάλιστος ή ετοιμάζει τη βαλίτσα του για άλλες πολιτείες, λυτρωτικές. Δεν ξέρω αν με ενοχλεί περισσότερο το γεγονός ότι οι άνθρωποι εδώ δε βρίσκουν τη λύση για την επιβίωσή τους ή το γεγονός ότι θεωρούμε ζωή απλά την επιβίωσή μας. Σίγουρα όμως με ενοχλεί η ανοχή. Η ανοχή στους λόγους και τις πράξεις όλων αυτών που χρόνια τώρα μας κοροϊδεύουν και εμείς μασάμε με τα ψεύτικα χαμόγελά τους και με εκείνο το υποκριτικό σφίξιμο του χεριού στους δρόμους και στα μαγαζιά -πάντα προεκλογικά, γιατί μετά «μην τον είδατε τον Παναή». Με ενοχλεί η ανοχή σε όλους εκείνους που με αφορμή αυτή την «μπιμπ»την οικονομική κρίση απαιτούν από τους υπαλλήλους τους να δουλεύουν 12ωρα και να αμείβονται για 6ωρη εργασία. Δεν πάνε καλά οι δουλειές σου λέει. Σώπα ρε φίλε! Και τότε τι κάνουν 12 ώρες οι υπάλληλοί σου στην εταιρία; Παίζουν πρέφα και όποιος χάσει θα κάτσει να τον πηδήξεις κι από πάνω;

Το θέμα είναι ότι ζούμε στη χώρα της εκμετάλλευσης. Αυτό καταλαβαίνω εγώ. Επί πτωμάτων για να επιβιώσουμε. Επί πτωμάτων, για να ξαναψηφιστούν. Επί πτωμάτων, για να καταχραστούν. Επί πτωμάτων, για να πάρουν τα πρωταθλήματα. Επί πτωμάτων για περισσότερα κέρδη. Επί πτωμάτων για μια θέση στην αγορά εργασίας. Επί πτωμάτων, για να περάσω καλά εγώ . Επί πτωμάτων, για να φανώ ο μάγκας. Τελικά όμως με τόσα πτώματα τριγύρω αρχίζει και η δική μου-η δική σου ζωή να μυρίζει σαπίλα. Σαν τους νεκρούς που τους ραντίζουν με αρώματα, για να καλύψουν τη δυσωδία. 

Τελοσπάντων…Αυτό που καταλαβαίνω εγώ-λίγο πριν από άλλη μια εκλογική Κυριακή- είναι ότι πάλι ο Έλληνας είχε ένα κάρο ιδέες για την ανατροπή του σκηνικού, μιας και σε κάθε παρέα όλο και μια εναλλακτική έπεφτε για την αποτίναξη του ζυγού του συμβιβασμού με τα καθεστώτα τόσων χρόνων, αλλά όσο πλησιάζει η ώρα του σφραγισμένου φακέλου, τόσο βάζουμε μέσα το φόβο της ανατροπής. Λες και προτιμάμε το γνωστό κακό από το οτιδήποτε άγνωστο.

Και κλείνω με την ειλικρινή απορία: «Μετά από όλα αυτά, πώς γίνεται να έχουν τον έλεγχο ακόμη και της γνώμης μας και του λόγου μας; Πώς γίνεται να κατευθύνουν ακόμη και το δικαίωμά μας να καταδικάσουμε τη βρωμιά της κοινωνίας μας; Πώς γίνεται να ελέγχουν την επιθυμία μας για μια καλύτερη ζωή;»

Τελικά είμαστε τόσο πρόβατα;

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ θέλω ζωή και θέλω και τον έλεγχό της. Και αν είμαι πρόβατο, θέλω να είμαι εκείνο που το ‘σκασε από το κοπάδι.  

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/607-thelo-ton-elegxo.html