Και κάπου εκεί, στο κέντρο της πόλης, παρέα με χαμόγελα-άλλα γνωστά κι άλλα στο επίπεδο του "χάρηκα για τη γνωριμία"-ανάμεσα σε λευκές και μαύρες πορσελάνες, με ένα καλοκαιρινό ροζ κοκτέιλ-δεν ταίριαζε με τα ρούχα,αλλά επειδή είμαι δεκτική στα χρώματα,το καλοδέχτηκα- και το " Would You Go To Bed With Me " να παίζει από τα ηχεία, σκέφτηκα τις παύλες της ζωής μας.Εκείνες τις παύλες, που αν δεν έχεις κάνει μια κάποια-προσωπική θα την πω-ενόραση, δε θα σου συστηθούν ποτέ.Και άρα εσύ δε θα σου συστηθείς ποτέ. Όχι, δε θέλω να σε μπερδέψω! Οι παύλες είναι αρκετά μπουρδουκλωμένες από μόνες τους...
Για να γίνω πιο σαφής...
Πες πως εγώ έχω κάθε καλή διάθεση-λέμε τώρα- να σας συστηθώ...Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι υπεράριθμες παύλες που αποσοβούν σαν κίνδυνο αυτή μου την υποβόσκουσα επιθυμία.Οι παύλες είναι σαν τα ονόματα εκείνα των πρωταγωνιστών στα λατινοαμερικάνικα σίριαλ. Ένα κατεβατό που αν κάνω πως ξεχνάω κάτι, ευθύς αναφέρομαι σε άλλο πρόσωπο. Όπου παύλες λοιπόν, αντικαταστήστε τες με τα αποτελέσματα εκείνα, που προέκυψαν από τον εσωτερικό -ή τον εξωτερικό- διάλογο με τον εαυτό σας.Έτσι κατέληξα σε μένα. Οι παύλες μου είμαι εγώ.
Βέβαια το παράξενο-δύσκολο αν θες εσύ- είναι όταν πρέπει να αρχίσεις να μεταφράζεις τις παύλες σου και να εξηγείς το νόημά τους.Χάνεσαι εσύ μέσα τους και χάνονται και αυτές μέσα στα λόγια σου. Σαν ένας φαύλος κύκλος.Σαν το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του, θα σου πω εγώ.
Πάντα προκαλούν επιφωνήματα οι παύλες. Είτε θαυμασμού είτε αποδοκιμασίας. Το θέμα είναι πως το γαϊτανάκι ποτέ δε σταματάει εκεί. Πάντα ξεπηδούν και τα ερωτήματα. Και άντε τώρα εσύ να διασαφηνίζεις και να οριοθετείς τις παύλες σου. Εκεί αρχίζει να γίνεται δύσκολο το παιχνίδι σου και σιχτιρίζεις τη στιγμή που τις ανακάλυψες-ή που τις αποκάλυψες τελοσπάντων. Και ειδικά όταν ο απέναντι, στο μάθημα της ενόρασης, έλειπε από το ιδιαίτερο με τη ζωή του. Σε κοιτάζει όπως έβλεπαν τον E.T. στα μέσα της δεκαετίας του '80. Με ένα βλέμμα συγκαταβατικής συμπάθειας, που αν κάνεις πως το μεταφράζεις, προσπαθείς να συγκρατήσεις των χείμαρρο των απαγορευμένων λέξεων, που επιδέχονταν τιμωρία από τη μαμά σου στα μικράτα σου.
Άσε τη δυσκολία του να αποδεχτείς εσύ ο ίδιος τις παύλες σου...Αυτό είναι σχεδόν μαρτυρικό. Είναι σαν να ναυάγησες σε έναν ωκεανό με δεκάδες φουσκωτά για να πιαστείς, αλλά εσύ τα κοιτάς σαστισμένος και δεν ξέρεις ποιο να πρωτοαρπάξεις και να εμπιστευθείς.Ένα τόσο δα μικρό σχηματάκι και σε βάζει σε τέτοιες περιπέτειες.
Οι παύλες λοιπόν είναι εκείνες που μπορεί να μας μπλέξουν σε δαιδαλώδη στενά, αλλά και εκείνες που ευγενικά και κάπως απειλητικά, μας απλώνουν το χέρι, για να μας συστήσουν εαυτούς. Είναι κάτι σαν προδότες καλών. Προδίδουν χωρίς δεύτερη σκέψη την ικανότητα επικοινωνίας με τον εαυτό μας και εντέλει τα κρυμμένα μας ονόματα, για να γίνουμε εκείνοι οι λατινοαμερικάνοι πρωταγωνιστές της ζωής μας.
Το βασικό είναι να βρούμε την υπομονή να την παρακολουθήσουμε στη συνέχεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου