Όλα είναι γεύσεις

...μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά...και όλοι να λένε να μία σοφή...

Τη λευκή τρίχα στο κεφάλι μου την ανακάλυψα πριν αρκετά χρόνια.Τότε που η ηλικία-όπως και η κληρονομικότητα-δε δικαιολογούσαν την ύπαρξή της επί της κεφαλής μου.Βέβαια τότε ήταν που υπέγραψα και σε εκείνο το χαρτί, που με έχριζε, και επίσημα πλέον, πτυχιούχο Φιλοσοφίας.Δήθεν Φιλόσοφο που λέω εγώ.Και αναρωτιέμαι σήμερα-κατόπιν εορτής και ούσα αντιμέτωπη με την αδερφή εκείνης της λευκής τρίχας-που σιγά σιγά μοιάζουν να ανήκουν σε πολύτεκνη οικογένεια-αν πιάνουν έτσι εύκολα οι ευχές.Μου τραγούδησαν δηλαδή να μεγαλώσω και να ασπρίσω-τα μαλλιά μου δηλαδή,γιατί κατά τ'άλλα μάλλον απίθανο μοιάζει-και να γίνω σοφή,και με το που υπέγραψα τη συμφωνία για τον τίτλο της σοφίας μου, τσουπ η ευχή τους πραγματοποιήθηκε.Να τη η άσπρη τρίχα! Και άντε τώρα εσύ να αρχίσεις να διαμαρτύρεσαι λέγοντας πως... "όχι, κάπου έγινε λάθος. Δε μεγάλωσα! Πάρτε πίσω την άσπρη τρίχα".
Αμ δε! Αν οι ευχές πραγματοποιούνταν στο βαθμό που επιθυμούσαμε, τότε θα ζούσαμε ευτυχισμένοι, όπως τα παραμύθια που διαβάζαμε στα μικράτα μας..."και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα".Καλύτερα ... Κι εσύ νόμιζες πως η ζωή που σε περιμένει, θα είναι καλύτερη από εκείνη της πριγκίπισσας και του πρίγκιπα, που ζούσαν στο πανέμορφο παλάτι και ήταν ξέγνοιαστοι και χωρίς προβλήματα.
Καλύτερη είναι σου λέω εγώ! Θυμάσαι ποτέ να είχε το πριγκιπικό εκείνο ζεύγος φίλους; Εσύ όμως έχεις! Και σου φέρνουν το βράδυ της Παρασκευής το υπέροχο σοκολατένιο γλυκάκι που έφτιαξαν για σένα.Τελικά νομίζω πως αυτό το γλυκάκι είναι πάντα τόσο νόστιμο,επειδή κάπου εκεί μέσα, στο μπολ με τα υλικά, έχουν πέσει και κάτι σταγόνες αγάπης. Ναι, εκείνης της αγάπης που με μια βλακεία και ένα δυνατό γέλιο ξέρεις να ανταποδίδεις-κι ας δυσκολεύεσαι στις αγκαλιές...
Οι αγκαλιές έχουν γεύση από καραμέλα.Παλιά δε σου άρεσε η καραμέλα, τώρα σαν να την αποζητάς.Εκείνα τα απογεύματα που ένα γλυκό αεράκι χαϊδεύει το κουφάρι μιας, κυρίαρχης άλλοτε, συκιάς στην πιο οικεία αυλή εκείνου του τόπου, σαν να την αποζητάς.Εκεί έμαθες πως οι αγκαλιές έχουν γεύση καραμέλας. Και ξέρεις, όταν μπερδεύεται η καραμέλα με τη δική σου κανέλα...τότε απλά θυμάσαι χίλιους τρόπους να χαμογελάς.Τα χαμόγελα. Μεγάλη υπόθεση. Τα χαμόγελα έχουν γεύση από λεμόνι.Τα δικά σου τουλάχιστον.Τα υπόλοιπα ίσως να μυρίζουν φράουλα.Δύο κόκκινα χείλη που μειδιούν, αλλά πάντα χωρίς να αποχωρίζονται το ένα το άλλο. Σαν τα φιλιά. Χείλη ενωμένα χωρίς καμία επιθυμία αποχωρισμού. Τα φιλιά. Τα φιλιά έχουν γεύση από ζωή.Τα δικά μου ίσως έχουν γεύση από σοκολάτα.Εντάξει, bitter.-Για σένα που σίγουρα θα σπεύσεις να με διορθώσεις.Για σένα, που προσέθεσα λίγη ζάχαρη παραπάνω, και άρα ξέρεις πως αν έχω τα κατάλληλα υλικά, θα τη βάλω τη μια κουταλιά της σούπας.Εντάξει...του γλυκού.-Για να μη με λες υπερβολική.
 Όπως και να 'χει, τις γεύσεις μας τις επιλέγουμε. Και άρα και οι λευκές τρίχες, που μου τραγούδησαν ουκ ολίγες φορές, έχουν γεύση από κρέμα φουντουκιού. Ξέρεις όμως ...τελευταία έχω προσθέσει και μία εσάνς πορτοκαλιού μέσα στο κατακαλόκαιρο και δίπλα στην αλμύρα της θάλασσας. Πορτοκάλι πασπαλισμένο με τα υπέροχα θαλασσινά μου κύματα. Εκεί τα χρόνια από πολλά, γίνονται όμορφα.Χαμογελαστά.Και η παιδική του φωνή να μου θυμίζει τα δικά μου λευκά καλοκαίρια...από ένα τηλέφωνο στη μέση της ψυχής.