Μίλα μου...

Μίλα μου…σε παρακαλώ …

Άφησε τη φωνή σου να δραπετεύσει…

Θέλω να τη νοιώσω να μου χαϊδεύει τα αυτιά.

Τα λόγια σου, δεν τα ξεχωρίζω.

Τα αγνοώ.

Τα φοβάμαι.

Τη χροιά της φωνής σου όμως, την αναζητώ.

Την επιθυμώ.

Καταφέρνει να γεμίσει με μουσική τις μονότονες στιγμές μου.

Γι’ αυτό σου λέω….Μίλα μου…πες μου κάτι…

Η φωνή σου δίνει στη σκέψη μου, στα αισθήματά μου, στη ζωή μου, το κάτι που λείπει.

Μίλα μου…

Η φωνή σου είναι για μένα η πινελιά που κάνει τη διαφορά στον πίνακα του ζωγράφου.

Μίλα μου…θέλω να σε γευτώ…

Είναι σαν το μπαχαρικό η φωνή σου , που ξέχασα να βάλω στο φαγητό και δεν είχε γεύση. – κατέληξε στα σκουπίδια.

Μίλα μου…θέλω να σ’ ακούω…

Κανέλλα η φωνή σου. Γλυκιά και  πικρή μαζί.

Μου προκαλεί εξάρτηση.

Μου αρέσει και ποτέ δεν προσπάθησα -στ’ αλήθεια -να την αποφύγω,

Παρά τα σχόλια περί κινδύνου.

Μίλα μου…

Νανούρισμα είναι για μένα η φωνή σου.

Με μαγεύει.

Βλέπω χιλιάδες πυγολαμπίδες να πετούν γύρω μου και αποκοιμιέμαι.

Έτσι, δεν ακούω ποτέ τα νοήματα που προφέρουν τα χείλη σου.

Μονάχα στη μελωδία σου αφήνομαι.

Μίλα μου…ζωγράφισέ με…

Χρώμα είναι η φωνή σου.

Βάφει με ένα έντονο κόκκινο την καθημερινότητά μου και με κάνει να χαμογελώ.

Και γίνονται κόκκινα και τα χείλη μου.

Και έτσι, η φωνή σου γίνεται στολίδι στο πρόσωπό μου.

Όπως είναι στολίδι και στο κέντρο του σπιτιού μου.

Κρέμεται από την οροφή.

Γαντζώνεται στον τοίχο.

Βγαίνει από το ποτήρι που έσπασε στο πάτωμα και μου έκοψε το χέρι.

Κόκκινο χρώμα η φωνή σου.

Γίνεται αίμα.

Το δικό μου αίμα.

Κυλάει στις φλέβες μου.

Η φωνή σου κάνει τώρα το γύρο του κορμιού μου.

Κλείνω την πληγή με γάζα για να εγκλωβίσω τη φωνή σου μέσα μου.

Θέλω να κινεί τη ζωή μου.

Μίλα μου…θέλω να ζήσω…

Τώρα η φωνή σου έγινε αίμα μου.

Αν δε μιλήσεις, θα πεθάνω.

Μίλα μου …σε παρακαλώ …

Μη με σκοτώσεις.