Άκου λοιπόν μικρό μου, μια περίεργη ιστορία...
Αυτές οι χειμωνιάτικες μέρες που είναι κάτι σαν προάγγελος των Χριστουγέννων, της πιο αγαπητής γιορτής στα παιδιά,
μου θυμίζουν εκείνες τις εποχές που μαζευόμασταν γύρω από μια σόμπα στο σπίτι της γιαγιάς και ακούγαμε με αγωνία τις ιστορίες που εκείνη μας αφηγούνταν. Κάπως έτσι σήμερα σκέφτηκα να αναλάβω εγώ αυτό το ρόλο και να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία, έτσι όπως καθόμαστε μπροστά από αυτή την παγωμένη οθόνη του υπολογιστή,μήπως και καταφέρουμε να ζεστάνουμε λιγάκι τις ψυχές μας...μέρες που είναι.
...
Άκου λοιπόν μικρό μου, μια περίεργη ιστορία...
Μια ιστορία που μοιάζει με παραμύθι.
Ένα παραμύθι από εκείνα που οι άνθρωποι ξέρουν να δημιουργούν.
Την ιστορία του χαμένου "θα".
Κάποτε - όχι πολύ μακριά από τον τόπο μας, ούτε πολύ μακριά από την εποχή μας -υπήρχε ένας πολλά υποσχόμενος χρόνος!
Ο Μέλλοντας!
Ένας χρόνος που έκρυβε μυστήριο και ενίοτε ήξερε να προκαλεί χαμόγελα.
Ένας χρόνος που ντυνόταν με χιλιάδες χρώματα και κυκλοφορούσε στις συντροφιές των ανθρώπων.
Άλλοτε εμφανιζόταν σαν στιγμιαίος και άλλοτε σαν εξακολουθητικός. Άλλες πάλι φορές το συναντούσες συντελεσμένο...
Άκμαζε εκείνες τις εποχές που οι άνθρωποι είχαν όλα εκείνα τα γνωρίσματα που αντιστοιχούν σε ανθρώπινα όντα.
Τότε που έβλεπες καθαρά βλέμματα να σε κοιτούν στα μάτια.
Τότε που τα λόγια δεν ήταν πολλά και οι κουβέντες είχαν νόημα.
Τότε που οι λέξεις δεν κρύβονταν σε σφαλιστά στόματα.
Τότε που οι ήχοι αντιπροσώπευαν έννοιες.
Εκείνες λοιπόν τις εποχές, ζούσε ένα πολύ μικρό γραμματικό μόριο.
Το ονομαζόμενο "θα". Το "θα" που είχε ουσία.
"Θα έρθω"
"Θα σου τηλεφωνήσω"
"Θα σε σκέφτομαι"
"Θα το θυμηθώ"
"Θα έχω τελειώσει"
"Θα σου μιλήσω"
"Θα σε στηρίξω"
"Θα είμαι εδώ"
"Θα σε αγαπάω"
Κάποιες φορές δεν ήταν μόνο του...
Κάποιες φορές συντροφευόταν από έναν αέρα αρνητικό, που -όμως- και αυτός χρήζει εκτίμησης.
Φανέρωνε με ειλικρίνεια μια διάθεση.
"δε θα έρθω"
"δε θα μείνω"
"δε θα σου τηλεφωνήσω"
"δε θα μπορέσω"
Όμορφες εποχές που οι άνθρωποι δε ζούσαν σε θαμπά γυάλινα κλουβιά.
Μα στην πορεία, τα πράγματα άλλαξαν.
Οι άνθρωποι άλλαξαν.
Ένα αίσθημα φόβου πλημμύρισε τις ζωές τους.
Σαν καταιγίδα που δεν κατάφεραν να την αποφύγουν.
Φοβήθηκαν αυτό το μικρό μόριο και έπαψαν να το χρησιμοποιούν με σεβασμό.
Έμαθαν να το χλευάζουν.
Στέκονται πλέον απέναντί του και τρέμουν στην ιδέα της σημασίας του.
Γιατί αυτό το μικρό "θα" κρύβει μέσα του πολύ μεγάλα πράγματα.
Φέρνει τους ανθρώπους αντιμέτωπους με τον εσωτερικό τους κόσμο.
Όμως οι άνθρωποι πλέον έχουν μάθει να μην κοιτούν μέσα τους.
Οι αλήθειες τους τρομάζουν.
Ο εαυτός τους τους τρομάζει
Οι επιθυμίες τους τους τρομάζουν.
Έτσι το μικρό "θα" έμεινε αβοήθητο μέσα σε στοίβες βιβλίων. Τυπωμένο σε σελίδες χωρίς ελπίδα για ζωή.
Όταν καμιά φορά κάποιος δοκιμάζει να το ξεστομίσει, κλείνοντας τα μάτια και καταπίνοντας βιαστικά - όπως κάνουν τα παιδιά με το γάλα, που με το ζόρι τους δίνουν να πιουν- τότε βγαίνει ένας ήχος που δεν μπορεί να αναγνωριστεί από την ανθρώπινη ακοή. Είναι απλά βοή. Δίχως νόημα!
Έτσι κάπως ξεψύχησε και ο Κύριος Μέλλοντας και γι' αυτό τα παιδάκια στο σχολείο δεν μπορούν πια να το μάθουν.
Είναι σαν ένα φάντασμα που όλοι ακούν γι' αυτό και κανείς δεν το έχει δει.
Κανείς δεν ξέρει πώς είναι.
Μία άυλη πραγματικότητα.
Όμως εμείς ...
θα ... θα... θα ... δε θα...
Κερδισμένοι θα είναι εκείνοι που πάλι θα το ανακαλύψουν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου