Τα πάντα τελικά είναι θέμα εμπιστοσύνης. Εμπιστεύεσαι λάθος άτομα και καταλήγεις να μένεις με κενά.
Έτσι λοιπόν, ποιος ξέρει γιατί(και πιστέψτε με, εδώ υπάρχουν άπειρα ερωτηματικά), προσφέρθηκε να μου formatοποιήσει τον υπολογιστή μου. Και αν και συνήθως αυτό ανήκει στα πλαίσια του "δε χρειάζεται, μπορώ και μόνη μου!",παρ'όλα αυτά υπέκυψα στη δελεαστική του πρόταση, καθώς με την τεχνολογία είμαστε μακρινοί συγγενείς. Η διαδικασία αποδείχτηκε κομματάκι επώδυνη, τόσο που αναπόλησα τις παλιές καλές στιγμές με το Μήτσο(α! ξέχασα να σας ενημερώσω για την παύση των εργασιών του και την άμεση αντικατάστασή του ).Περάσαμε ένα τραγικό βράδυ, μεταξύ μακαρονάδας(που ανάθεμά την ώρα που θέλησα να τη μοιραστώ.Στην τελική μια χαρά νοστιμότατη θα μου φαινόταν και χωρίς ένα δεύτερο πιρούνι στο νεροχύτη μου), καναπέ και υπολογιστή και βρέθηκα ξαφνικά να παλεύω εγώ με το τέρας της τεχνολογίας, υπό τις νυσταγμένες του οδηγίες. Ναι βρε παιδιά, κατανοητή η κούραση, κατανοητή και η αντιμετώπισή της, αλλά ως γνωστόν κι εγώ δε φημίζομαι για την υπομονή μου, την οποία τελευταία την έχω κάνει λάστιχο. Τράβα από εδώ, τράβα από εκεί, σήμερα κατάφερε να κοπεί και να μου σκάσει στα μούτρα.
Τη στιγμή λοιπόν που-μετά από μιάμιση εβδομάδα-αποφάσισα να τακτοποιήσω τα ρημαδοαρχεία μου, διαπίστωσα πως κάποια λείπουν...Οπότε να ξέρετε πως οι καπνοί που πιθανόν να βλέπετε να σκεπάζουν την πόλη δεν είναι ούτε σήματα Ινδιάνων ούτε καμιά πυρκαγιά σε βιοτεχνικό χώρο. Πρόκειται για τους καπνούς που βγήκαν από το εξοργισμένο μου κεφάλι τη στιγμή της συνειδητοποίησης.Θα μου πείτε τώρα... "ο άνθρωπος ένα καλό πήγε να κάνει..." αλλά μην είστε τόσο βέβαιοι γι'αυτό...αφήστε που και να ισχύει, εμένα ποσός με ενδιαφέρει. Εγώ ξέρω ότι δεν μπορώ να βρω τις ανέμελες στιγμές στην αγαπημένη Ιερισσούλα, και εκείνες τις μεγάλες αγκαλιές που-οκ μπορώ να τις έχω και στη ζωντανή τους μορφή-αλλά τον τελευταίο καιρό διανύουμε περίοδο κρίσης και δεν μπορώ να τις ζητήσω. Αφήστε που στην παρούσα κατάσταση στην οποία βρίσκεται, μάλλον εγώ πρέπει να τις δώσω και ως γνωστόν κωλύομαι.
Και βρέθηκα τώρα από κακή χρήση εμπιστοσύνης και διάφορα άλλα,που δεν είναι η ώρα να τα αναφέρουμε, να μου λείπουν οι στιγμές μου. Το ξέρω πως η ζωή δε σταματάει και πως οι στιγμές είναι εικόνες που έτσι κι αλλιώς θα τις ξερνάει μια μυστική δύναμη μπροστά μας, αλλά εκείνες οι στιγμές που εγκλωβίστηκαν σε μια οθόνη, ακόμη και αν συμβαίνουν διαρκώς, δεν παύουν να είναι μοναδικές. Γιατί τότε μπορεί να είχε μία τρίχα περισσότερη ή μπορεί να είχα ένα κιλό λιγότερο, γιατί μπορεί να ζούσε ένα αγαπημένο Φιφίκι, γιατί μπορεί να μην είχε μπει εκείνο το μέταλλο στα χέρια τους.Γιατί μπορεί να χαμογελούσες.Διαφορετικά, μιας και τα χαμόγελα ποτέ δε μοιάζουν.Πάντα αντιδρούν στις στιγμές.Κι εγώ σε κάποιες εικόνες είχα ένα χαμόγελο από εδώ μέχρι τη Σιβηρία...(τρόπος του λέγειν),είχαμε ένα χαμόγελο που όσο αντράκια κι αν το παίζουμε στα λόγια, οι κινήσεις και οι εικόνες αποτυπώνουν αλήθειες πάνω σε ένα χέρι σε σγουρά μαύρα μαλλιά.
Πιστέψτε με, δεν είναι έτσι ο πραγματικός εκνευρισμός μου, αλλά είναι που μιλάω σε εσάς και προσπαθώ να συγκρατούμαι και σε συνδυασμό με μία αλληλεπίδραση κοντινών γεγονότων που απλά μου δείχνει ότι "ναι, βρε αδερφέ, καμιά φορά κάνω λάθος και τελικά όχι, δεν υποτιμά τον εαυτό του. Απλά τον ξέρει καλύτερα από εμένα που τα έχω όλα στο κεφάλι μου σε έναν υπερθετικό βαθμό(π.χ.υπερεκτίμηση)".
Το θέμα είναι ότι εγώ θέλω τις στιγμές μου πίσω και τις θέλω τώρα!
Και να είστε σίγουροι ότι θα τις βάλω δίπλα σε εκείνες που σωρρηδόν έρχονται (και πού ξέρετε-νέος χρόνος έρχεται-ίσως και δίπλα σε μια αγκαλιά που πιθανόν τελικά θα καταφέρω να κάνω).
(σσ. η εικόνα διασώθηκε λόγω fb )
http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/527-neura-alliws.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου