Για τον μπαμπά μου δεν σας έχω μιλήσει ακόμη. Είναι που η σχέση μας μετρά μόλις μερικές εβδομάδες και δε θα ήθελα να σας μπλέκω με τα σόγια. Μου ήρθε όμως μία φράση του στο μυαλό, που αλληλεπίδρασε με τα γεγονότα των ημερών μου και είπα να σας τον αναφέρω.
Λίγα πράγματα προς το παρόν για τον πατέρα.
Ο πατέρας λοιπόν-και να είστε σίγουροι πως αν με άκουγε τώρα να τον αποκαλώ πατέρα, θα έσπαγε ένα χαμόγελο και θα έψαχνε το λόγο· συνήθως ακούει ευκολότερα στο daddy-κατά καιρούς πετάει ορισμένα αποφθέγματα, που, ακόμη κι αν διατυπώνονται με έναν απλοϊκό τρόπο, κρύβουν νοήματα ζωής. Έχω άπειρα παραδείγματα γι’ αυτό, αλλά θα περιοριστώ στη φράση που μου ήρθε στο μυαλό μετά από συναναστροφή με τον υπέροχο ανιψιό μου.
«Πρέπει να έχεις στο νου σου πως ακόμη κι από τους πολύ μικρότερούς σου έχεις κάτι να μάθεις». Ο daddy λοιπόν πιστεύει πως οι-πάσης φύσεως-διάλογοι, μπορούν να σου προσφέρουν μία κάποιου είδους γνώση.
Που λέτε, αυτή τη γνώση εγώ την πήρα πρόσφατα από τον ανιψιό μου. Το όνομα αυτού Γιώργος και η ηλικία του, μόλις πέντε.
Περί Γιώργου ο λόγος…
Ο μικρούλης μου είναι ένα καταμελάχρινο αγοράκι με πλάτες παλαιστή(ειλικρινά σας μιλάω! Πρέπει να το δείτε αυτό! Κληρονομικότητα γαρ!) και μπάσα φωνή. Από τις αρχές καλοκαιριού είναι ερωτευμένος με τη συμμαθήτριά του τη Στέλλα. Ο Γιώργος παρατηρεί πολλά και συνήθως οι παρατηρήσεις του σε στήνουν στον τοίχο, και ή που δε θα ήθελες να επεκταθείς ή που συνεχίζεις την κουβέντα μήπως και βγει λαυράκι. Κάτι σαν εκείνο το τραγούδι του Σαββόπουλου .
Για να καταλάβετε… μετά από την πρώτη μέρα στο σχολείο φέτος, γύρισε σπίτι και μας είπε ότι η καινούρια του δασκάλα δεν είναι πολύ όμορφη, επειδή είναι «λίγο χοντρούλα». Στο σημείο αυτό είτε σταματάς τις ερωτήσεις είτε πας για το λαυράκι που λέγαμε. Επιλέξαμε το δεύτερο και η απάντηση που πήραμε ήταν «να, είναι σαν τη γιαγιά». Από τη στιγμή εκείνη και για 2 ώρες και 17 λεπτά η μάνα μου ήταν σε δίαιτα. Μετά ο εγγονός της την αγκάλιασε και της είπε ότι είναι η πιο όμορφη γιαγιά του κόσμου και σταμάτησε ο διατροφικός της αγώνας.
Τις προάλλες λοιπόν το ειλικρινές αντράκι μου ξεφύλλιζε ηλεκτρονικά τις φωτογραφίες του φετινού καλοκαιριού. Κάπου ανάμεσα σε αυτές πέτυχε τη φωτογραφία της Λωλής με το Γιούχου. Τη Λωλή την ξέρει, και έτσι σταμάτησε στην εν λόγω φωτογραφία. «Αυτός την αγαπάει τη Λωλή», μου είπε. «Είναι ο άντρας της;»
Προσπάθησα να του εξηγήσω πως δεν είναι ζευγάρι τα παιδιά, αλλά ότι είμαστε όλοι φίλοι. Ανένδοτος ο μικρός σας λέω. «Την κρατάει όπως θέλω να κρατάω εγώ τη Στελλίτσα», μου απάντησε κι απλά με κόλλησε στον τοίχο. Τελικά το μάθημα ζωής που δοκίμασα να του δώσω(περί φιλίας και διαφοράς της από τη σχέση) μου γύρισε μπούμερανγκ. Δε λέτε καλά που δεν ήταν παρούσα η Λωλή, γιατί είμαι σίγουρη πως θα έπιανε το μικρό από το χέρι και θα ξεκινούσε μαζί του κουβέντα περί των γκομενικών της προβληματισμών, με την ελπίδα κιόλας να τη βοηθήσει ο μικρός.
Για την εν λόγω κατάσταση τώρα, ισχύει το γνωστό «ο κόσμος το ΄χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι». Κι επειδή η Λωλή κουράστηκε να καταχωνιάζει το τούμπανο του κόσμου, αποφάσισε να αλλάξει ρότα. Με πήρε λοιπόν ένα πρωί τηλέφωνο και μου είπε ότι άρχισε να μοιράζεται κρεβάτι και στιγμές με τον Μπόμπο-απόκτημα του φθινοπώρου (το όνομα πάλι δανεικό προς αποφυγή παρεξηγήσεων). «Με τις υγείες σου!» της ευχήθηκα κι εγώ με τη σειρά μου, και ήλπιζα να αρχίσω να βλέπω τη Λωλή χαρούμενη και χαμογελαστή επιτέλους, χωρίς εκείνα τα ερωτηματικά να ταλανίζουν το γλυκό της κεφαλάκι.
Και τα πράγματα έβαιναν καλώς…
…μέχρι που συναντήθηκαν ο Μπόμπος με το Γιούχου και ακόμη και οι πιο δύσπιστοι μπορούν να ομολογήσουν και να ερμηνεύσουν τις ηλεκτρισμένες σκηνές που έλαβαν χώρα. Το λες και ζήλεια εκατέρωθεν αυτό που εκτυλίχθηκε. Σκέφτηκα να πάρω ποπ κορν και να θρονιαστώ σε μια γωνιά, για να απολαύσω το θέαμα, αλλά δεν πρόλαβα, μιας και η Λωλή αντιλήφθηκε κι εκείνη τα συμβάντα (αν και γενικώς μία καθυστέρηση επί των συγκεκριμένων θεμάτων τη διακρίνει) και ακολούθησε παράκρουση. Τόσο που ήθελα να αρπάξω το Γιούχου και να του χώσω τη μούρη στην τουαλέτα, για να ομολογήσει τα ανομολόγητα (βρε μήπως έβλεπα πολλές ελληνικές ταινίες με Γερμανούς στην Κατοχή και μου έχει αφήσει κουσούρι;).
Τελικά τα πράγματα έμειναν ως έχουν-προς το παρόν! Η Λωλή φορτώθηκε τον Μπόμπο και ένα νέο φορτίο με ερωτηματικά και «γιατί;»και «Μη μαζί, γιατί...», που λέει και ο αοιδός. Κι ο Γιούχου από την άλλη…ό,τι κι αν σας πω, ψέματα θα ‘ναι! «Εμένα άστε με στον κόσμο το δικό μου» όπως λέει και το γνωστό λαϊκό άσμα. Κάτι πήγε να ψελλίσει, αλλά κανείς ποτέ δεν κατάλαβε το νόημα, καθώς πρέπει να παρουσιάζει δυσλεξία και άρα δυσκολία στην έκφραση του λόγου, που δεν του την προλάβανε από μικρό και άρα συνεννόηση μηδέν.
Ένα έχω να σας πω! Μας περιμένει θερμός χειμώνας. Και θέλετε, δε θέλετε θα σας κρατάω ενήμερους για τυχόν εξελίξεις, καθώς μπορείτε ίσως έτσι να προλάβετε κι εσείς τις δικές σας κουλαμάρες…Με το συμπάθιο κιόλας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου