Ο έρωτας με τα παιδικά σου μάτια

Κάποτε σου μίλησαν για κάτι όμορφο…
Ήσουν παιδί τότε και δεν καταλάβαινες…
Πίστεψες κι εσύ-όπως και τόσοι άλλοι- πως ο έρωτας είναι κάτι μαγικό…
Πως είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι
σαν εκείνα που παίζατε στις γειτονιές.
Σουρούπωνε κι εσείς, με μια μπάλα αγκαλιά, αλωνίζατε τα στενά…
Ήταν τότε που οι δρόμοι δεν ήταν πλημμυρισμένοι από αυτοκίνητα και
δεν υπήρχε ο φόβος...
Έτσι ταύτισες τον έρωτα με κάτι που δεν κρύβει κινδύνους.
Τον ταύτισες με το γέλιο. Με το γέλιο που ξεπηδούσε από τις παρέες…
Τον ζωγράφισες με χρώματα…σαν τις μπλούζες που φορούσαν τα παιδιά.
…γιατί τότε τα παιδιά αγαπούσαν τα χρώματα.
…και ήξεραν να φαντάζονται…να δημιουργούν εικόνες με τη φαντασία τους και να σουλατσάρουν στα δρομάκια τους.
Έτσι περίμενες και τον έρωτα…
Σαν μια ατέρμονη γιορτή της φαντασίας
Σαν την επικράτηση κατά της λογικής.
Πίστευες πως είναι κάτι που ξεδιψάει τις αισθήσεις ,
Σαν το νερό που ξεδιψούσε τις ατέλειωτες ώρες σας στα πάρκα.
Δε σας ένοιαζε η πηγή…τότε δεν υπήρχε ο φόβος του μολυσμένου…
Έτσι, ούτε το μιαρό κατάφερες ποτέ να το ταυτίσεις με τον έρωτα.
Τον έντυσες λοιπόν με αυθόρμητα παιδικά λόγια ,
Με αρώματα από τα λουλούδια που ανθίζανε τις ζεστές μέρες της άνοιξης,
Με χρώμα από τις κόκκινες παπαρούνες που φύτρωναν παντού και
Τον στόλισες με όμορφες μουσικές.
Φόρεσες τη ζέστη του καλοκαιριού στο μυαλό σου και τον περίμενες σ’ ένα παγκάκι με σχολικά συνθήματα.
Κανείς δε σου είπε να βάλεις και τρεις σταγόνες δάκρυα στο σκηνικό σου…
Έτσι όταν ήρθε…
Δυσκολεύτηκες να τον αναγνωρίσεις,
Σαν κάτι για το οποίο ποτέ δεν είχες ακούσει…έτσι ένοιωσες!
Είχε χρώμα γκρι και μύριζε φόβο.
Κι ένας ήχος από πόνο να σε διαπερνά…

Καλώς όρισες στο θλιβερό κόσμο των μεγάλων…