Κουκλόσπιτο, 07-04-2011
Ξέρεις, σήμερα σου γράφω γεμάτη τρόμο…
Δε θα ‘θελα να σε ανησυχήσω, μα φοβάμαι πως αρχίζω να σε χάνω.
Τόσα χρόνια, τόσες σκέψεις, τόσες ενέργειες…πάντα με γνώμονα εσένα!
Πάντα να μη σε προδώσω! Εσένα και τις αξίες που μοιραστήκαμε. Ω Θεέ μου! Άρχισα ήδη να μιλάω σε παρελθόντα χρόνο…Φοβάμαι!
Ποτέ δε σκέφτηκα πως μπορεί να σε χάσω. Ένοιωθα πάντα τόσο σίγουρη...Μα σήμερα…Σήμερα το πρωί κοίταξα φευγαλέα τον καθρέφτη-ξέρεις…εκείνον που κρέμεται πάνω από το κρεβάτι-και ένα ρίγος έλουσε το κορμί μου. Όχι, δε θέλω να σε τρομάξω, μα δεν ήσουν εσύ. Δεν ήμουν εγώ. Ήταν ένα πρόσωπο. Το πρόσωπό μου. Είχε τα μάτια μου, τα χείλη μου, τα μαλλιά μου. Μαύρα. Σγουρά. Ξέρεις…όπως είναι τα πρωινά που ξυπνάω…μα δεν ήμουν εγώ…
Φοβάμαι!
Δεν αναγνώρισα το βλέμμα μου στο γυάλινο είδωλό μου. Το βλέμμα αυτό δεν ήταν δικό μου. Ήταν άδειο. Δε μιλούσε. Δεν έλεγε για τα γέλια, δεν έλεγε για τα δάκρυα…Ούτε για ταξίδια μου μίλησε, ούτε για μοναχικές στιγμές σε ένα παγωμένο δωμάτιο. Ούτε για τους έρωτες, ούτε για τα πάθη. Ένα βουβό βλέμμα ξεπήδησε από τον καθρέφτη. Δεν ήταν δικό μου, σου λέω!
Φοβάμαι! Μ’ ακούς;
Με τρομάζει το κενό. Εμείς πάντα ψάχναμε το νόημα. Ψάχναμε το γεμάτο…
Και τώρα; Ένα κενό βλέμμα μου γνέφει.
Φοβάμαι! Δε θέλω να σε χάσω.
Μείνε κοντά μου! Μη με εγκαταλείψεις!
Δεν ήταν αυτό το βλέμμα μου…το βλέμμα μας…
Το δικό μας ήξερε να αφηγείται ιστορίες και να εγείρει χαμόγελα…
Ήξερε να αναδίδει όνειρα. Όλα εκείνα που πραγματοποιήσαμε και τα άλλα, που περιμένουμε…Δε θέλω να ξεχάσουμε να ονειρευόμαστε!
Ξέρω…καμιά φορά ξεχνάω να είμαι παιδί! Γι’ αυτό σε χάνω…μπλέκομαι στα προβλήματα των μεγάλων και σε χάνω.
Σήκω ! Σήμερα θα σε πάω βόλτα στη θάλασσα. Εκεί που πάντα θυμάσαι τον τρόπο να ονειρεύεσαι. Θα σου πάρω εκείνο το καραμελωμένο μήλο και θα σε πάω στην παιδική χαρά. Θα ανέβουμε παρέα στην κούνια και θα νομίσουμε πως φτάνουμε τα σύννεφα. Εκεί, θυμάσαι πάντα να ονειρεύεσαι…
Όπως έκανες παιδί!
uperoxo!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή