Η έκσταση της μελάνης

Καμιά φορά, όταν πιάνω το στυλό στα χέρια μου, νοιώθω μια παράξενη αναστάτωση.Κάτι σαν έξαψη-δεν ξέρω αν με νοείς...Μια μουτζούρα πήρα να φτιάξω-ξέρεις, από εκείνες που σχεδιάζουν πάνω στο χαρτί την ώρα που τηλεφωνούν.Ασυνάρτητα σχέδια.Τετραγωνάκια, κύκλους, γραμμές. Και μετά βγαίνει ένας ψυχολόγος, με μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους από κάποιο πανεπιστήμιο του εξωτερικού(ναι, του εξωτερικού!Γιατί αλλιώς δε θα του δώσουμε σημασία.Θα χαρακτηρίσουμε τα λεγόμενά του με εκείνη την ωραία λέξη που μπορεί να καλύψει τόσο ολοκληρωτικά ορισμένες έννοιες...κοινώς "παπαριές"), βγαίνει λοιπόν εκείνος ο ψυχολόγος και σου λέει ότι αυτά ερμηνεύονται και αποκαλύπτουν στοιχεία του χαρακτήρα μας. Εγώ πάντα σχεδιάζω τρίγωνα. Να ανησυχώ γιατρέ; -Μάλλον οι γύρω σας θα πρέπει να ανησυχούν!...σαν να τον ακούω να μου απαντάει.

...και, τι έλεγα; Είναι αυτές οι μεγάλες παρενθέσεις που αγαπώ να παρεμβάλλω...Αυτές που πάλι διδάσκω στα παιδιά να αποφεύγουν. Άλλο κι αυτό! Γιατί να μην τις κάνουν τις παρενθέσεις; Οι παρενθέσεις είναι σαν το σιρόπι βύσσινου σε μια λευκή βαρετή κρέμα. Γιατί να τις αποφεύγουν λοιπόν; Αλλά τι να σου πω κι εγώ; Αυτά μου είπαν, αυτά λέω. Βέβαια παρεκκλίνω λιγάκι στη διδασκαλία μου και θέτω ένα εκατομμύριο εξαιρέσεις...Και στην τελική,με λίγα λόγια, τους διδάσκω να γράφουν όπως θέλουν.Όπως τους καθοδηγεί η έκσταση της στιγμής. Τα βασικά να τηρούν και να γίνονται κατανοητές οι σκέψεις τους. Κατά τ'άλλα η γραφή είναι εκτόνωση.Και δημιουργία.

Τι λέγαμε λοιπόν; Ναι...πως παίρνω το στυλό να φτιάξω τα ψυχο-αποκαλυπτικά μου τριγωνάκια και το μελάνι ξερνάει λέξεις. Και δεν μπορώ να το σταματήσω...Σαν την ώρα εκείνη της εκσπερμάτωσης.Γίνεται να το σταματήσεις; Δε γίνεται...Ή τουλάχιστον είναι αμαρτία(μπορεί να μην το επιβεβαιώνει η εκκλησία,αλλά στο μυαλό μου είναι αμαρτία μέγιστη).Αυτό είναι το νόημα της ύπαρξης του...Τώρα μπερδεύτηκες, το ξέρω. Αναρωτιέσαι για τίνος το νόημα φτάσαμε να μιλάμε...Πάρ' το όπως θέλεις...Και στα δύο μέσα θα πέσεις!