Αγαπημένοι μου,
Σήμερα μου ήρθε μία διάθεση να δώσω μία διάλεξη. Μου λείπει το βήμα υπό τη μορφή εξέδρας, αλλά νομίζω ότι το θέμα της διάλεξης μια χαρά ευδοκιμεί και από την kristiboniki σελίδα μας.
Λοιπόν… Είμαστε όλοι σε απαρτία; Ξεκινάμε…
Σχέσεις…
...είναι σαν να στέκεσαι μπροστά από μια ντουλάπα γεμάτη με ρούχα.
Ρούχα ωραία. Ρούχα εντυπωσιακά. Ρούχα ωραία και εντυπωσιακά, που όμως δεν είναι το στιλ σου.
Ρούχα άθλια. Ρούχα αδιάφορα.
Ρούχα χαρισμένα, που τα έχεις αφήσει σε μια γωνιά-σαν σε αναμονή- και δεν τα κοιτάς, μα ούτε τα πετάς, αλλά τα φυλάς. Για μια ώρα ανάγκης, βρε αδερφέ.
Κάποια από αυτά δε σου κάνουν-μεγάλα ή μικρά.
Κάποια άλλα τα έχεις φορέσει αρκετές φορές, ώστε να τα έχεις βαρεθεί και να μη θέλεις να τα ξαναδείς πάνω σου.
Κάποια ρούχα σου αρέσουν τόσο πολύ, αλλά δεν μπορείς ούτε καν να τα δοκιμάσεις, γιατί πολύ απλά, ανήκουν σε άλλον.
Κάποια ρούχα είναι κλειδωμένα για σένα - σαν σε ηλεκτρονικό παιχνίδι- και δεν ξέρεις αν υπάρχει παρακάτω κάποιο επίπεδο, που θα ξεκλειδώσει την επιλογή τους.
Τα κοιτάς για ώρες. Τα παρατηρείς. Πιάνεις με τις άκρες των δαχτύλων σου ένα σημείο του υφάσματος και το περνάς από έλεγχο.
Είναι σαν να ανοίγει μια οθόνη πάνω από το κεφάλι σου και σε αυτήν βλέπεις την ακτινογραφία του υλικού και ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Εσύ όμως δεν είσαι ποτέ ο γιατρός που ξέρει να την ερμηνεύσει. Οπότε...τις περισσότερες φορές η διάγνωση είναι λανθασμένη.
Κάποια από αυτά τα ρούχα, αποφασίζεις ότι θα μπορούσαν να σου κάνουν και τα ξεκρεμάς-άλλοτε προσεκτικά, άλλοτε τραβώντας-θαρρείς εκδικητικά- την κρεμάστρα. Και...τα δοκιμάζεις. Στέκεσαι μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη και σβουρίζεις γύρω από τον εαυτό σου.
Πολλά από αυτά δε σου ταιριάζουν. Άλλα δε συνάδουν με τη διάθεση της χρονικής στιγμής.
Τα βγάζεις και τα πετάς στοιβάζοντας βουναλάκι στην άκρη της ντουλάπας, για να θυμάσαι να μην μπεις στον πειρασμό να τα ξαναφορέσεις.
Μετά από αρκετές ώρες αναζήτησης και πολλές κούπες καφέ-τσαγιού-ποτού (διαλέγεις και παραγγέλνεις), βρίσκεις εκείνο που κουμπώνει εκπληκτικά-ή έτσι τουλάχιστον νομίζεις- επάνω σου.
Το δοκιμάζεις και σβουρίζεις και πάλι μπροστά στον καθρέφτη σου.
Ένα χαμόγελο διαγράφεται στο πρόσωπό σου-για λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία.
Βλέπεις τώρα το είδωλό σου να καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι απέναντί σου.
Εσύ πάλι το κοιτάς με ευχαρίστηση και δυσπιστία -ταυτόχρονα.
Τώρα...
Άλλες φορές το ρούχο αυτό σε βγάζει ασπροπρόσωπο και σε κάνει να λάμπεις (σαν την λάμψη που κάποιος γνωστός Σερ ισχυρίζεται ότι περιφέρει).Τότε- με τη σειρά σου κι εσύ- του δείχνεις το κατάλληλο ενδιαφέρον και φροντίδα-ξέρεις! το επιλέγεις συχνά για τις εμφανίσεις σου ή το πηγαίνεις στο καλό καθαριστήριο της περιοχής, ακόμη και αν βρίσκεται 10 τετράγωνα παρακάτω.
Άλλες φορές πάλι, πάνω που είσαι έτοιμος να εμφανιστείς με αυτό το υπέροχο-όπως τελικά θεώρησες μετά και από την ακτινογραφία- ρούχο, κάνεις μια κίνηση για κάτι τόσο απλό, όπως το να δέσεις-κουμπώσεις τα παπούτσια σου, και ακριβώς εκείνη τη στιγμή χαλάει το φερμουάρ, το κουμπί, η ραφή.
Και τότε μένεις να αναρωτιέσαι αν ήταν τελικά το ρούχο κακοραμμένο και από κακής ποιότητας υλικό ή φταις εσύ που έκανες τη λάθος κίνηση.
Και για να σε βγάλω από την εύλογη απορία, μάλλον τις περισσότερες φορές σημαίνει ότι απλά το ρούχο αυτό δεν ήταν ραμμένο για εσένα.
Τόσο απλά!
* στο ρόλο των ρούχων, ο Μανώλης, ο Νίκος, η Μαρία, η σχολή που τελείωσες, το επάγγελμα που επέλεξες, η δουλειά που βρήκες, ο Αντρέας, η Ελένη, το φαγητό που λάτρεψες, αλλά και εκείνο που σε έκανε να ξεράσεις, ο φίλος που μεγάλωσες μαζί του και εκείνος που συνάντησες στην πορεία, ο συγγενής που σου επιβλήθηκε και διάφοροι άλλοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου