Kι εκεί που τα χαμόγελα συναντιούνται και ανταλλάσσουν κρυφές (ή ίσως και φανερές) ματιές......εκεί που, μετά από καθοδήγηση, καταλαβαίνεις ποιος- τι - πώς - γιατί...
εκείνη ακριβώς τη στιγμή βλέπεις 3 ζευγάρια μάτια να σε κοιτάζουν, λες κι έχεις κάνει τη μεγαλύτερη βλακεία του κόσμου.
Τυχαία δεν ακούγεται εκείνο το δασκαλίστικο "τς τς τς" που συνηθίζει να ντύνει ηχητικά κάτι τέτοιες στιγμές.
Κοιτάς με απορία και μάταια ψάχνεις μέσα στο κεφάλι σου να βρεις τους υπότιτλους των σκηνών που προηγήθηκαν.
Σηκώνεται, σου χαμογελάει- δε σου χαμογελάει (εσύ πάντως χαμογελάς), και έτσι απλά σε καληνυχτίζει.
Δεν τολμάς να σηκώσεις το κεφάλι σου να τις δεις!
Πιο ασφαλής η ματιά στο ποτήρι.
Μπορείς όμως να ξεφύγεις; Σχεδόν ποτέ!
Όσο και να το καθυστερείς, τα βλέμματα εξακολουθούν να ακολουθούν τις κινήσεις σου.
Τελικά το κάνεις. Τις κοιτάς. Χαμογελάς. Όσο προλαβαίνεις, γιατί σε πιάνουν από τα μούτρα.
Μιλάνε όλες μαζί και δεν ακούγεται καμιά. "Ουφ, ευτυχώς! "σκέφτεσαι και
βιάζεσαι να πεις τη δικαιολογία που πιστεύεις ότι θα σε απαλλάξει από τα υπόλοιπα...
"είδες... ;"
Εκεί ακούγεται-δεν ακούγεται το "τς τς τς" . Σίγουρα όμως αιωρείται.
Ένα συγκρατείς από όλον αυτόν το συρφετό λέξεων...
"πετάς αετό!"¨
Αντιδράς άμεσα. Το κάνεις εικόνα και χαμογελάς.
Ένας τεράστιος χάρτινος αετός...
Κάθε πλευρά του και ένα άλλο χρώμα.
Εσύ κρατάς το σπάγκο.
Τον αφήνεις σιγά σιγά και τον παρατηρείς καθώς ανοίγεται πάνω από τα κεφάλια σας.
Μία πολύχρωμη ουρά από εκατοντάδες κομμάτια χαρτιού τον ακολουθεί.
Είναι πολύ μακριά και αγγίζει τα μαλλιά σας, καθώς σουλατσάρει πέρα δώθε, προσπαθώντας
να υποστηρίξει την προσπάθεια του φίλου αετού.
Είναι βράδυ και ο ουρανός έχει ένα βαθύ μπλε χρώμα ή έτσι σου φαίνεται.
Μπορείς-κοιτώντας ψηλά- να διακρίνεις τα λευκά σύννεφα που παίζουν μεταξύ τους.
Και ο αετός, ξανοίγεται.
Είναι σαν να θέλει να φτάσει εκείνα τα σύννεφα.
Τα χρώματά του γίνονται όλο και πιο φωτεινά, καθώς ψηλώνει.
Λες και η προσπάθεια για ελευθερία και ανεξαρτησία, του δίνει χαρά.
Τον κοιτάς και συμμερίζεσαι την ευτυχία του.
Η ουρά του εξακολουθεί να χορεύει στους ρυθμούς της σκέψης σου ή της σκέψης του.
Εκστασιάζεσαι και αφήνεις κι άλλο το σχοινί.
Ένα σμήνος από μεταναστευτικά πουλιά σου αποσπούν τη ματιά με τους εντυπωσιακούς σχηματισμούς τους.
Ο χαρταετός σου κάνει ένα σάλτο και βρίσκεται κοντά τους.
Αναπόφευκτη η σύγκρουση.
Σκίστηκε η κόκκινη - ή μήπως η πράσινη; - πλευρά του.
Τα πουλιά συνεχίζουν με χάρη το ταξίδι τους, ενώ εκείνος βουτάει στο κενό.
Η πολύχρωμη ουρά του κάνει μια κίνηση - λες και βρίσκεται στο στάδιο της εκπνοής - και προσγειώνεται δίπλα σου.
"Ουπς έπεσε" σκέφτεσαι. "Δεν πειράζει , θα το φροντίσω και θα επανέλθει. Έχει πολλές πτήσεις ακόμη μπροστά του!"
Δεν ξέρεις τι από όλα αυτά ακούστηκε δυνατά, αλλά τα 3 ζευγάρια μάτια σε κοιτούν γεμάτα από ερωτηματικά.
Δεν ξέρεις τι πρέπει να απαντήσεις και τι επεισόδια έχασες στο ενδιάμεσο.
"Θα επανορθώσω", ξεστομίζεις και σου φαίνεται πως αυτή η απάντηση θα μπορούσε να ταιριάζει με τη στιγμή...
Παρ' όλα αυτά αποφεύγεις να διασταυρώσεις τη ματιά σου με τις υπόλοιπες...
Μαζεύεις με προσοχή το λαβωμένο σου χαρταετό και προσπαθείς να τακτοποιήσεις τις χάρτινες κορδέλες στο μικρό σου τσαντάκι.
Θέλεις τόσο πολύ να γελάσεις...
αλλά μάλλον δεν είναι κατάλληλο για τη στιγμή.
"Αύριο" λες και αισθάνεσαι τον αέρα να αλλάζει...
Σε ακολουθούν και οι υπόλοιπες στο μονόδρομο του γέλιου...- όπως πάντα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου