Μερικές νότες, όμορφα δεμένες μεταξύ τους,λίγα λόγια κι ένα μάτσο εικόνες στο μυαλό πάντα καταφέρνουν να σε γυρίσουν πίσω.
Πού είναι το πίσω;
Είναι 500 και κάτι χιλιόμετρα νοτίως της καρδιάς;
Ψέματα! Πάλι! Ποιον κοροϊδεύεις;
Δεν είναι εδώ η καρδιά...
Την αναζητάς και ακούγεται πάλι εκείνος ο μακρόσυρτος ήχος του κατειλημμένου.
Καιρό είχες να τον ακούσεις. Όχι γιατί απαντούσε, αλλά γιατί είχες καιρό να της μιλήσεις.
Είχε μάθει κι εκείνη μαζί με σένα, μαζί με όλους να υποκρίνεται.
Αλλά πάντα θα είναι εδώ μια Κυριακή...μια Κυριακή που όλα ανατρέπονται και όλα μπορούν να συμβούν.
Οι Κυριακές έχουν την απίστευτη ικανότητα να τραβάνε το πέπλο της ωραιότητας των φαινομενικά όμορφων πραγμάτων. Και μένεις εκεί να ταλαντεύεσαι μεταξύ των νοημάτων...
Μένεις εκεί να κοιτάς το εισιτήριο του Μετρό και να αναρωτιέσαι από πού τρύπωσε πάλι ο φόβος.
Όχι. Αυτή τη φορά όχι ο δικός σου φόβος...
Ο δικός σου ρίζωσε σε εκείνο το τρένο που ξεκίνησε ένα απόγευμα από το σταθμό Λαρίσης και όταν κατέβηκες, τον άφησες εκεί να ταξιδεύει...
Απόψε το ψυχρό αεράκι που μπήκε από τα ανοιχτά παράθυρα της οθόνης...της ζωής...σου σύστησε νέους φόβους.
Τους φόβους που ξεπηδάνε από άτσαλα παραταγμένες λέξεις και αναιρούν ειπωμένα συναισθήματα.
Τους φόβους που αστειεύονται τα σαββατοκύριακα σε έναν "υπόγειο δρόμο" κάπου απέναντι από τις ακτίνες που καθρεφτίζονται στα νερά.
Τους φόβους που διαβάζεις σε δυο μάτια που προσπαθούν να σε πείσουν ότι "...τίποτε...".
Τους φόβους που προδίδει ένα βλέμμα πάνω από ένα σαββατιάτικο μεσημεριανό τραπέζι.
Τους φόβους που ακούγονται από το κλείσιμο ενός τηλεφώνου κάπου στη Ν.Φιλαδέλφεια.
Τους φόβους που παγώνουν στα χιόνια της άνοιξης πολλά χιλιόμετρα βορείως.
Χιλιάδες φόβοι που σε κάνουν να ξεχνάς πόσο όμορφο είναι να διατηρείς τον παιδικό αυθορμητισμό.
...που σε κάνουν να ξεχνάς πόσο όμορφο είναι να μη φοβάσαι το χαμόγελο που ξύπνησε στα χείλη σου.
Χιλιάδες φόβοι που σε κάνουν να θυμάσαι γιατί σιχαίνεσαι τις Κυριακές...
Επειδή πάντα μια Κυριακή μπερδεύεται και αντί να σου θυμίζει το ξεκίνημα,σου θυμίζει το τέλος.
Σου θυμίζει το τέλος κάποιου ωραίου.
Μα...δε φταίει τελικά η Κυριακή, αλλά εσύ, που της την έχεις στημένη στη γωνία, για να σου δώσει την επιστροφή στην εσωτερική σου ανία.
Πού είναι το πίσω;Είναι 500 και κάτι χιλιόμετρα νοτίως της καρδιάς;
Ψέματα! Πάλι! Ποιον κοροϊδεύεις;
Δεν είναι εδώ η καρδιά...
Την αναζητάς και ακούγεται πάλι εκείνος ο μακρόσυρτος ήχος του κατειλημμένου.
Καιρό είχες να τον ακούσεις. Όχι γιατί απαντούσε, αλλά γιατί είχες καιρό να της μιλήσεις.
Είχε μάθει κι εκείνη μαζί με σένα, μαζί με όλους να υποκρίνεται.
Αλλά πάντα θα είναι εδώ μια Κυριακή...μια Κυριακή που όλα ανατρέπονται και όλα μπορούν να συμβούν.
Οι Κυριακές έχουν την απίστευτη ικανότητα να τραβάνε το πέπλο της ωραιότητας των φαινομενικά όμορφων πραγμάτων. Και μένεις εκεί να ταλαντεύεσαι μεταξύ των νοημάτων...
Μένεις εκεί να κοιτάς το εισιτήριο του Μετρό και να αναρωτιέσαι από πού τρύπωσε πάλι ο φόβος.
Όχι. Αυτή τη φορά όχι ο δικός σου φόβος...
Ο δικός σου ρίζωσε σε εκείνο το τρένο που ξεκίνησε ένα απόγευμα από το σταθμό Λαρίσης και όταν κατέβηκες, τον άφησες εκεί να ταξιδεύει...
Απόψε το ψυχρό αεράκι που μπήκε από τα ανοιχτά παράθυρα της οθόνης...της ζωής...σου σύστησε νέους φόβους.
Τους φόβους που ξεπηδάνε από άτσαλα παραταγμένες λέξεις και αναιρούν ειπωμένα συναισθήματα.
Τους φόβους που αστειεύονται τα σαββατοκύριακα σε έναν "υπόγειο δρόμο" κάπου απέναντι από τις ακτίνες που καθρεφτίζονται στα νερά.
Τους φόβους που διαβάζεις σε δυο μάτια που προσπαθούν να σε πείσουν ότι "...τίποτε...".
Τους φόβους που προδίδει ένα βλέμμα πάνω από ένα σαββατιάτικο μεσημεριανό τραπέζι.
Τους φόβους που ακούγονται από το κλείσιμο ενός τηλεφώνου κάπου στη Ν.Φιλαδέλφεια.
Τους φόβους που παγώνουν στα χιόνια της άνοιξης πολλά χιλιόμετρα βορείως.
Χιλιάδες φόβοι που σε κάνουν να ξεχνάς πόσο όμορφο είναι να διατηρείς τον παιδικό αυθορμητισμό.
...που σε κάνουν να ξεχνάς πόσο όμορφο είναι να μη φοβάσαι το χαμόγελο που ξύπνησε στα χείλη σου.
Χιλιάδες φόβοι που σε κάνουν να θυμάσαι γιατί σιχαίνεσαι τις Κυριακές...
Επειδή πάντα μια Κυριακή μπερδεύεται και αντί να σου θυμίζει το ξεκίνημα,σου θυμίζει το τέλος.
Σου θυμίζει το τέλος κάποιου ωραίου.
Μα...δε φταίει τελικά η Κυριακή, αλλά εσύ, που της την έχεις στημένη στη γωνία, για να σου δώσει την επιστροφή στην εσωτερική σου ανία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου