Λευκά ανθρωπάκια σε μια ερωτική πόλη

Ήρθαν πάλι στην πόλη αυτοί οι δεκάδες του Πολεμικού Ναυτικού με τις λευκές στολές. Είχα ξεχάσει φέτος την επέλασή τους κι όταν έπεσα επάνω τους στην Αριστοτέλους, ήταν λες και έπεσα πάνω σε έναν τοίχο από αναμνήσεις. Μία λευκή στολή σε σταθμούς τρένων. Πότε Θεσσαλονίκη, πότε Αθήνα. Παράξενο πράγμα οι αναμνήσεις. Περίεργα και τα χρόνια που τις ξεθωριάζουν. Τους είδα μπροστά από το άγαλμα του Βενιζέλου και σκέφτηκα πως τελικά δεν κατάφερα να μάθω να ισορροπώ το λευκό καπέλο στο δείκτη του χεριού μου. Ναι, στέκονταν εκεί που βγάζαμε βόλτα τη λευκή άσπρη σκυλίτσα. Την αφήναμε να τρέχει στα γρασίδια κι έπειτα ερχόταν με φόρα και έχωνε τη μουσούδα της ανάμεσά μας προσπαθώντας να ξανακερδίσει την προσοχή που της είχα κλέψει. Μία σκυλίτσα που προσπαθεί τώρα να βουτήξει το κεφάλι της στα χιόνια ενός παράξενου βορρά. Ο νεαρός που πέρασε από μπροστά μου με τη μηχανή με επανέφερε στην πραγματικότητα του τώρα, αλλά πάλι κάπου ξέφυγε ο νους καβάλα σε μια μηχανή με αφετηρία τη Ν. Φιλαδέλφεια. Κι ένας ήχος από ένα πλοίο που σαλπάρει. Μα δεν έχει πλοία για Κυκλάδες από εδώ… Το μυαλό όμως είναι ένα τσογλάνι εν κινήσει. Ποτέ δεν του δείχνεις το δρόμο. Τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα κόντρα στους μονοδρόμους που εσύ αποφεύγεις. Λες και σου φωνάζει αυτό που όμορφα σκαρφίστηκε ο Αγγελάκας…

Πρόσωπα, Ιστορίες, Έρωτες, Αγάπες, Πόνος, Χαρά. Η ζωή! Τι είναι τάχα η ζωή αν δεν βουτήξει στον έρωτα; Σαν την πένα που δεν έχεις βουτήξει στο μελάνι. Σαν την πένα που ξέχασες να βουτήξεις στην ψυχή και αραδιάζεις απλά τις λέξεις. «Έρωτας για τη στιγμή»-αυτό είναι η ζωή.

Σουρουπώνει στην πόλη.

Δεν ξέρω αν αυτή η πόλη κουβαλάει στα αλήθεια αυτόν τον ερωτισμό που της χρεώνουν, μα είναι μάλλον ζόρικο να διαβάζεις τις ταμπέλες που άλλοι σου αποδίδουν. Ξέρω όμως ότι ζήσαμε έρωτες σε αυτήν την πόλη. Σε ένα σκηνικό που μεταμφιέζεται διαρκώς και άλλοτε φυσάει ένας Βαρδάρης τη στιγμή που την αγναντεύεις από τα Κάστρα, άλλοτε χάνεσαι στο γκρίζο που ντύνεται ο Θερμαϊκός, θαρρείς για να σου θυμίσει την ομορφιά της μελαγχολίας κι άλλοτε πάλι ταξιδεύεις με τις ακτίνες που καθρεφτίζονται στα νερά του, παρέα με ένα παγωτό χωνάκι, κι ας χειμωνιάζει. Οι αναμνήσεις τρέφουν τη σκέψη λένε, αλλά η ψυχή ρουφάει στιγμές από το παρόν. Κάπως έτσι και οι ανομολόγητοι έρωτες ρουφάνε στιγμές από τη ζωή. Γιατί "αν όχι σήμερα, τότε πότε; Γιατί το κάποτε είναι ένα όνειρο μακρινό".

Σαν εκείνο τον πληθυντικό αριθμό, που ντε και καλά εμείς πασχίζουμε να τον αφήσουμε ενικό. Και ξέρεις, για να πέσεις μέσα, πρέπει να βάλεις τον κατάλληλο πληθυντικό δίπλα στον αντίστοιχο ενικό, διαφορετικά τα πράγματα δεν κολλάνε και μένεις μετεξεταστέος στο πιο σημαντικό μάθημα της ζωής.

http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/475-leuka-anthrwpakia-se-mia-erwtiki-poli.html