Πραγματικά πιστεύω πως μπορώ σε λιγότερο από 2011 δευτερόλεπτα να σκεφτώ 2011 λόγους, για να σας αποδείξω ότι ήταν μία άσχημη χρονιά. Από την άλλη πάλι δε θέλω να την καταδικάζω ερήμην της. Στην τελική δε φταίει μόνος του ο έρμος ο χρόνος, κάπου θα έχουμε βάλει κι εμείς το χεράκι μας, που εκ συνήθειας θέλουμε να γκρινιάζουμε και να φορτώνουμε τα λάθη και τους φόβους μας στους άλλους, και ειδικά σε εκείνους που δεν αντιδρούν και μας αφήνουν να νομίζουμε πως έχουμε όλα τα δίκαια της ζωής με το μέρος μας.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Εμείς κινούμε τα νήματα στις ζωές μας και ναι, ίσως δεν καταφέραμε και φέτος να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας, όμως τα όνειρα δεν πρέπει να είναι τροχοπέδη στις χαρές μας, αλλά ένα ιδανικό, που ίσως κάποια μέρα κατακτήσουμε. Μέχρι τότε μπορούμε να βάλουμε σαν στόχο δεκάδες μικρά όνειρα και να τα πραγματοποιούμε καθημερινά. Τα όνειρα δεν είναι απαραίτητα αυτά τα πελώρια θηρία που υψώνουμε μπροστά στις ζωές μας, με αποτέλεσμα να γινόμαστε δούλοι τους ξεχνώντας να προσπαθούμε για τα δεκάδες καθημερινά μικρά ονειράκια μας, που θα μας κάνουν να χαμογελάσουμε.
Φέτος λοιπόν κατάλαβα πως τα δικά μου μικρά όνειρα είναι τα χαμόγελα.
Θέλω να βρίσκω τους λόγους να χαμογελάω. Θέλω να βρίσκω τους λόγους να διατηρώ στα χείλη μου αυτό το παράξενο μειδίαμα, που μοιάζει με μικρό θαύμα και κάποιες φορές εξελίσσεται σε ένα χαμόγελο που εξουσιάζει τα μάτια, το σώμα, την ψυχή.
Ε, λοιπόν ναι! Εγώ φέτος πραγματοποίησα πολλά τέτοια μικρά όνειρα-και σίγουρα είναι παραπάνω από 2011-και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Ίσως άργησα κι εγώ να το συνειδητοποιήσω, αλλά τώρα που κάθομαι μπροστά σε αυτό το ηλεκτρονικό φύλλο και δίπλα μου μυρίζει αυτό το μπερδεμένο άρωμα από δυόσμο και βασιλικό σε μία κούπα, που επίτηδες δε συμμάζεψα από το τραπέζι, ναι, καταλαβαίνω πως τα χαμόγελα είναι η πραγματική ουσία. Τα χαμόγελα που είναι αληθινά, τα χαμόγελα που ξεπετάγονται από απλές καθημερινές στιγμές, τα χαμόγελα που ξέρουν να ξυπνάνε χαμόγελα, τα χαμόγελα που δεν πνίγονται σε θάλασσες εγωισμού, τα χαμόγελα που δεν φοβούνται να ξεμυτίσουν.
Εν κατακλείδι…τα χαμόγελα που δεν τα φοβούνται οι άνθρωποι.
Κάθομαι λοιπόν εδώ και σκέφτομαι πόσα χαμόγελα παραπάνω θα μπορούσα να ζωντανέψω στο πρόσωπό μου, αν έβαζα στην άκρη αυτόν τον κακό εγωισμό που κατά καιρούς μου επισημαίνουν οι αγαπημένοι μου, και αν αποδεχόμουν την ύπαρξη κάτι ξέμπαρκων φόβων που μου έχουν απομείνει και που τρομάζω να τους κοιτάξω κατάματα και να τους αντιμετωπίσω. Αυτό σημαίνει νέο ξεκίνημα! Να απελευθερώσω τη ζωή μου από ό, τι πολεμάει το χαμόγελό μου. Από ό, τι κατεστημένο έχει θρονιαστεί στη μικρή μου ζωούλα και κάνει τον εσωτερικό μου ψυχισμό κάτι σαν εμπόλεμη ζώνη. Να βγάλω αυτά τα πρέπει από τη ζωή μου σκέφτομαι, και να κρατήσω μόνο το δρόμο που οδηγεί σε αυτό το μαγικό μειδίαμα των χειλιών, που ενίοτε βάφω με ένα έντονο κόκκινο χρώμα.
Καλά, δεν είστε υποχρεωμένοι κι εσείς να αρχίσετε να κοκκινίζετε τα χείλια σας, προσπαθήστε μόνο να μην τρομάζετε με τα χαμόγελα. Γιατί και αυτά είναι σαν κάτι μικρά σκιουράκια στο δάσος, που αν τυχόν ακούσουν έναν απότομο ήχο, τρέχουν να εξαφανιστούν. Μην εξαφανίζετε τα σκιουράκια από το δάσος της ζωής σας. Και βάλτε σαν ονειροστόχο να ξυπνάτε και χαμόγελα στα πρόσωπα τριγύρω σας…Γιατί τα σκιουράκια δεν μπορούν να ζουν μόνα τους, θέλουν και μια παρέα για να σκαρφαλώνουν στα δέντρα και να απολαμβάνουν τους καρπούς.
Κλείνοντας αυτό το τελευταίο άρθρο της χρονιάς, θέλω να σας παρακαλέσω να αγαπάτε τους εαυτούς σας και να μην τους υποβάλλεται σε τεχνητά βασανιστήρια με βάση κάτι βίαια εγκατεστημένα «πρέπει»στις ζωές σας. Και κάτι εξίσου σημαντικό…αφήστε και τους άλλους να σας αγαπήσουν-όσο βαριά και αν ακούγεται αυτή η λέξη(την οποία κι εγώ φοβάμαι, αλλά αρχίζω από σήμερα να κοιτάζω κατάματα τους φόβους μου και να τους αντιμετωπίζω.). Αγαπώ και αγαπιέμαι ισούται με δύο χαμόγελα, που στην ουσία είναι δύο μικρά πραγματοποιημένα όνειρα…
http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/535-2011-is-over-insert-smile-to-continue.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου