ΔΕΘ…υμάμαι πιο παράξενα χρόνια

Μεσημεριανό, σαββατιάτικο καφεδάκι στην παραλία κανονίσαμε, αλλά οι κόρνες με επανέφεραν στην πραγματικότητα. «Πού θα πάμε; Τα πάντα είναι κλειστά!» Τελικά πέρασε να με πάρει με τη μηχανή. Καταφέραμε να περάσουμε όλα τα κλειστά σημεία, με την προειδοποίηση βέβαια ότι δε θα μπορέσουμε να φτάσουμε μέχρι το κέντρο. Ότι θα μας γυρίσουν πίσω. Τα καταφέραμε όμως.

Το κέντρο, μια πόλη άγνωστη, με τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά και τα πεζοδρόμια άδεια. Κάπως έτσι τις φαντάζομαι εγώ τις «Νεκρές πόλεις». «Λόγω φόβου» θα έπρεπε να γράφει η ταμπελίτσα στην είσοδό των καταστημάτων. Κάναμε λοιπόν τη βόλτα μας στο άδειο κέντρο και ήταν σαν να πολεμήσαμε ταυτόχρονα το φόβο. Το φόβο του κακού που θα μας περίμενε, αν τολμούσαμε να ξεμυτίσουμε από το σπίτι μας τέτοια μέρα.

Τέτοια μέρα; Ξέρετε πώς ήταν στα παιδικά μου χρόνια τέτοια μέρα η πόλη;

Ήταν λες και ξεκινούσε μια πολυήμερη γιορτή στη Θεσσαλονίκη. Ήταν γεμάτη κόσμο. Και όταν λέω κόσμο, δεν εννοώ χιλιάδες ένστολους που θα μας είχαν σε καταστολή. Δε λέω πως δε χρειάζονται, μα ούτε και πως χρειάζονται. Εκείνο που θέλω να πω είναι πως είναι θλιβερό να έχεις έστω και το δίλημμα «αν χρειάζονται τούτοι εδώ, ώστε να περπατήσεις ασφαλής».

Θυμάμαι…

Η Έκθεση του Σεπτέμβρη ήταν για εμάς τους Βορειοελλαδίτες μεγάλο γεγονός. Θυμάμαι τους γονείς να μας παίρνουν από το χέρι και να σουλατσάρουμε στα περίπτερα. Ένα σάντουιτς (όπως το εννοούμε εδώ πάνω) ή ένα κουτάκι με ποπ κορν  ανά χείρας και βόλτες μέσα στο χαμό.

Τότε ο κόσμος μετρούσε αντίστροφα τις μέρες μέχρι την ομιλία του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, γιατί αυτό θα σηματοδοτούσε μέρες ευημερίας για την πόλη. Φέτος μετρήσαμε αντίστροφα με άγχος, μήπως και ξεχαστούμε και δεν κλειδαμπαρωθούμε στα σπίτια μας, για να γλιτώσουμε από ξέμπαρκες μολότωφ και κοκτέιλ χημικών.

Πώς γίναμε έτσι;

Ούτε τον αγώνα της Εθνικής με τη Ρωσία κατάφερα να απολαύσω απόψε, καθώς οι φωνές των σχολιαστών καλύπτονταν από τα  συνεχή κορναρίσματα και τις φωνές αγανάκτησης για τους κλειστούς δρόμους και το κυκλοφοριακό κομφούζιο.

Καλύτερα να μη βγούμε έξω.

Αυτός ο λαός πάντα αγαπούσε την κινδυνολογία, μα τα τελευταία χρόνια σαν να αγαπάει και τον κίνδυνο. Πάλι επεισόδια στην Καμάρα, πάλι συλλήψεις, πάλι κυνηγητό. Λες και θα γίνει κάτι με το να αλληλοχτυπιόμαστε . Πολίτες και ένστολοι.

Ποιος είναι ο σκοπός;

Να μας αποπροσανατολίσουν. Να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι ο κίνδυνος είμαστε εμείς. Κι εμείς είμαστε τόσο αφελείς, που μετατρεπόμαστε όντως στον κίνδυνο. Και ξυπνάμε την άλλη μέρα νομίζοντας πως προσπαθήσαμε κάτι να αλλάξουμε. Και αλλάξαμε. Μας ποτίσαμε με περισσότερη βία και σιγά σιγά μεταμορφωνόμαστε σε άλογα κτήνη, που στερούνται την ικανότητα της σκέψης.

Μας θέλουν πρόβατα. Να μας ταΐζουν με τις άμεσες ή έμμεσες προσταγές τους, για να γίνουμε όπως αυτοί μας θέλουν. Έπειτα μπορούν να μας θυσιάσουν ευκολότερα και αποδοτικότερα στο βωμό της δικής τους ευημερίας. Και ξέρετε ποιο είναι το τρομακτικό; Πως τα πρόβατα δεν καταλαβαίνουν το σκοπό και έτσι υπακούν. Γινόμαστε πρόβατα.

Να μείνουμε σπίτι, είναι επικίνδυνα έξω.

Θα τους κάνουμε τη χάρη; Έξω είναι η ζωή!

Δημοσίευση: 16/09/2011 http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=8823#item_comments