Ανίκανος για τα βράδια μου

Ήρθες ξένε,

διεκδικητή του τίποτε και 

πάντα σ'αυτό κερδισμένε.

Ήρθες και, με ύπουλα τεχνάσματα, 

μου κούνησες το χέρι.

Λυσσασμένα βράδια κλείνουν τώρα

τις μέρες μου

Κι εσύ ανίκανος να τα δαμάσεις.

Κρατάω πάντα εγώ το λουρί.

Κρατάς κι εσύ-όπως κάποιοι μου ψιθυρίζουν-

το μυαλό σου σε αεργία.

Τόσο που μοιάζει με τρύπιο τυρί.

Σε ντύνω, σε στολίζω 

και σε στήνω στο κέντρο 

μιας αηδίας που ένοιωσα

-τι τυχερός!-

μόνο για σένα.