Ατελές αριστούργημα

Κλείνω τα μάτια και είσαι πάλι εκεί.
Σαν κάποιος να σε ζωγράφισε με χρώματα ανεξίτηλα μέσα στα μάτια μου.
Νομίζω ότι πριν από καιρό ο Τσαρούχης τρύπωσε κρυφά στο δωμάτιό μου
και φιλοτέχνησε τη μορφή σου...και εκείνο το λευκό καπέλο.
Για καμβά χρησιμοποίησε το εσωτερικό των βλεφάρων μου.
Τα πινέλα του σου έδωσαν ζωή, καθώς χόρευαν στους ρυθμούς μιας
τρελής δημιουργίας.
Έντονα χρώματα έντυσαν την καρδιά μου.
Αυτή η πρωτόγνωρη ευτυχία τάραξε τις ισορροπίες μου.
Βίαια με ξύπνησε από έναν περίεργο λήθαργο.
Άνοιξα με δυσκολία τα βαριά μου βλέφαρα.
Τα χρώματα ήταν ακόμη νωπά και
κύλησαν από τα μάτια μου.
Η μίξη των χρωμάτων γέννησε ένα μελαγχολικό γκρι
και σκέπασε το πρόσωπό μου.
Αυτή η βίαιη υποχρέωσή σου να ωριμάσεις μέσα μου...
να στεγνώσει γρήγορα το πορτραίτο σου στα μάτια μου,
είχε ως αποτέλεσμα να μοιάζει το έργο του ζωγράφου
με προχειροδουλεμένο αριστούργημα.

Αυτό το ατελές έργο αντικρίζω με νοσταλγία,
κάθε που οι κόρες των ματιών μου
συναντάνε το εσωτερικό των βλεφάρων μου.