Ας παίξουμε…

-Έλα να παίξουμε ένα παιχνίδι.
-Πώς το λένε;
-Αγάπη!
-Και τι θα πρέπει να κάνουμε;
-Θα είναι σαν παραμύθι.
Στην αρχή θα με κοιτάς και θα χαμογελάς.
Θα κάνω εγώ πως δε σε είδα...
-Γιατί;
-Μη ρωτάς! Έτσι παίζεται!
Μετά θα με κυνηγήσεις. Θα τρέχω 
εγώ να ξεφύγω, μα όλο θα τριγυρίζω γύρω σου.
-Και τότε γιατί δε θα σε πιάνω;
-Μη με ρωτάς σου είπα! Έτσι πρέπει!
-Και μετά; 
-Μετά θα σε αφήσω να με ακουμπήσεις.
Θα μου χαμογελάσεις, θα σου χαμογελάσω κι εγώ
και τότε θα με έχεις ήδη πιάσει.
-Και μετά; Κέρδισα;
-Μη βιάζεσαι!
Μετά θα περπατάμε μαζί. Πιασμένοι από το χέρι.
Πρέπει και να χορέψουμε! Θα δείχνουμε ευτυχισμένοι...
Και τότε εσύ-ξαφνικά- θα μου αφήσεις απότομα 
το χέρι, για να με πονέσεις, και θα απομακρυνθείς.
-Και εσύ; Τι θα κάνεις εσύ;
-Εγώ θα κλάψω. Και θα πέσω κάτω.
Σαν να πεθαίνω...
-Δε θέλω να είμαι εγώ ο κακός στο παιχνίδι μας.
-Περίμενε! Θα σου αρέσει...
Μετά θα σηκωθώ. Θα είμαι θυμωμένη και
θα προσπαθώ να σε πονέσω κι εγώ.
-Γιατί;
-Επειδή πρέπει να πονέσεις κι εσύ!
Και να κλάψεις! Έτσι είναι το παιχνίδι...
-Και πώς θα το κάνεις αυτό;
-Δεν ξέρω...Ίσως μπήξω τα νύχια μου
εκεί που πονάς περισσότερο.
Πού πονάς περισσότερο;
-Δεν ξέρω...Μάλλον εδώ, στο στήθος...
-Ωραία, θα στοχεύσω στο στήθος σου.
-Και μετά; Κέρδισες;
-Μετά θα κλάψεις κι εσύ.
Θα πέσεις κάτω. Σαν να πεθαίνεις. 
Κι εγώ θα γελάω και θα κλαίω μαζί.
-Και ποιος κερδίζει;
-Κανείς. Αυτό το παιχνίδι δεν έχει νικητή.
Μόνο χαμένους! 
-Δε μου αρέσει το παιχνίδι σου. 
Μου θυμίζει πόλεμο. Δεν παίζω.
-Κι όμως! Θα σου αρέσει, αρκεί να το δοκιμάσεις.
Και μετά θα θέλεις να το ξαναπαίζεις συνέχεια.
-Όχι, σου είπα! Δε μου αρέσει ο πόνος.
Θέλω να γελάω...
-Έτσι είναι αυτό το παιχνίδι.
Μόνο στην αρχή γελάς. Μετά θα πονάς...
Έλα, παίξε μαζί μου!
-Καλά...
-Είδες; Ποτέ, κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί...