Κι, ενώ με το μυαλό γεμάτο πνεύματα και τόνους, σχεδίαζα την εξόρμηση για το επίσημο καθαροδευτεριάτικο πέταγμα του αετού, η ανακοίνωση-ερώτηση έβαλε ένα πρόωρο τέλος στο χαμόγελο που είχε αρχίσει να μουτζουρώνει το πρόσωπό μου, καθώς με σκεφτόμουν τυλιγμένη με σπάγκους και ουρές να σιχτιρίζω που δεν ξανοίγεται ο αετός όπως πρέπει στον ουρανό.
«Θα δουλέψεις το πρωί;» Κι ενώ ένα κατεβατό από «όχι» και «δεν μπορώ» παρήλασε στο μυαλό μου, από το στόμα μου ακούστηκε «ναι». Έτσι απλά. Κι έτσι απλά έπρεπε να αποχαιρετήσω το προσχέδιο για το επίσημο πέταγμα του αετού μου. Όπως θα καταλάβατε, έχω μια δυσκολία στην πραγμάτωση του «όχι»σε λόγια, πράγμα πολύ κακό και άκρως καταπιεστικό για τον εαυτό μου. Είναι κι αυτό μέσα στα πράγματα που πρέπει να δουλέψω.
Εν πάση περιπτώσει η Καθαρά Δευτέρα είναι από τις αργίες που αγαπώ να αγαπώ. Δεν έχει τοίχους, δεν έχει τυπικές μαζώξεις γύρω από ένα «μη μου άπτου»τραπέζι, δεν έχει προκάτ συζητήσεις, δεν έχει χτενισμένες κυρίες, δεν έχει στραφταλίζοντα φορέματα, δεν έχει εγκλωβισμένες σκέψεις που θέλουν να διακτινίσουν την ύπαρξη σε ένα χωράφι με ανθισμένα ηλιοτρόπια.
Αντίθετα αυτή η καθαρή μέρα έχει φωνές. Φωνές ενηλίκων και παιδιών που μπερδεύονται γλυκά κάτω από έναν ουρανό, που-ό,τι χρώμα κι αν έχει τη συγκεκριμένη μέρα-εμείς τον βλέπουμε σαν μια πελώρια αγκαλιά που περιμένει να υποδεχτεί τον αετό μας. Αυτό το χάρτινο δημιούργημα με τα σχέδια και τις πολύχρωμες ουρές που μπλέκονται με τα μαλλιά μου κι ένα γλυκό αεράκι να τα μπερδεύει όλα μπροστά στα μάτια μου και να μπερδεύει και τις φωνές από ένα σωρό παρέες που έχουν-έστω για μια μέρα-τον ίδιο στόχο. Να αφήσουν τη ματιά τους να ταξιδέψει εκεί ψηλά, στο δρόμο για την ελευθερία της σκέψης. Μη φέρνετε αντίρρηση! Ακόμη κι αν δεν το έχετε σκεφτεί με τα δικά μου λόγια, είναι ελευθερία να έχεις το βλέμμα σου στραμμένο εκεί πάνω-για πολλούς είναι η μόνη μέρα του χρόνου που μπορούν να σηκώνουν το κεφάλι τους τόσο ψηλά-και η μοναδική σου σκέψη να είναι το ύψος που θα πρέπει να φτάσει ο αετός σου. Ο αετός σου, που στο μυαλό σου παίρνει τη σάρκα και τα οστά σου.
Η φωνή του στην άλλη γραμμή το ίδιο βραχνή όπως κάθε άλλη φορά. Σαν άντρας σε πόκετ σάιζ. «Λένα, θα έρθεις να πετάξουμε τον αετό μου;» Του εξηγώ εν τάχει πώς έχουν τα πράγματα και, σε αντίθεση με τους άντρες που του ρίχνουν 2-3 δεκαετίες, το δικό μου αντράκι αντιλαμβάνεται αμέσως πώς έχει η πραγματικότητα και έχει έτοιμη την εναλλακτική. «Δεν πειράζει. Θα τον πετάξω εγώ με τον παππού και μετά θα τον φυλάξω, για να τον πετάξουμε και μαζί. Θα πάμε εκεί στο βουνό, που έχει πιο καλό αέρα…»μου λέει και εγώ λιώνω. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος έρωτας από αυτή τη φωνή σας λέω. Τη σκέφτομαι ανακατεμένη με τα ζουμερά φιλιά του, τις αγκαλιές του που μου θυμίζουν πόσο έχει μεγαλώσει, εκείνο το ξεκαρδιστικό του γέλιο που με οδηγεί σε μία ευτυχία δίχως αύριο και όλα αυτά τυλιγμένα στις πολύχρωμες κορδέλες του αετού που εγώ μαζί του δε θα σταματήσω να πετάω, άσχετα με τις εποχές και τις γιορτές. Το πέταγμα του χαρταετού μας το έχω συνδυάσει με την ελευθερία, στην οποία έχουμε βουτήξει την ύπαρξή μας. Και αυτή την ελευθερία-όπως ατόφια μου την έδωσαν-θέλω να του τη μεταφέρω. Είναι κάτι σαν την οικογενειακή μας παράδοση.
Θα δουλέψω λοιπόν εγώ τη Δευτέρα, αλλά- όπως και να έχει-δε θα σταματήσω να χαμογελάω, γιατί απλά θα μεταφέρω τον επίσημο εορτασμό της λίγο παραπέρα και μάλιστα παρέα με το πιο αληθινό αντράκι που υπάρχει πάνω σε αυτά τα 510.065.284,702 km² που πατάω.
http://www.kristiboni.gr/2011-05-19-10-33-48/2011-05-19-14-19-59/569-i-episimi-ora-tou-xartaetou.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου