- Παρακαλώ
-Καλησπέρα!
- Ποιος είναι; Ρώτησα.
- Εγώ!
-Πάει καιρός που δεν έχουμε μιλήσει. Δε σε αναγνώρισα
-Καιρό τώρα ήθελα να σου μιλήσω, αλλά δίσταζα. Τώρα όμως δεν πάει άλλο! Θέλω να σου τα πω! Σε παρακαλώ, μη με διακόψεις!
-Δεν έχω χρόνο…(και εννοούσα διάθεση. Διάθεση για να ακούσω).
-Μη με διακόπτεις!
- Ήθελα να σου πω πως με πρόδωσες. Δε θέλω να σε κατηγορήσω, αλλά να… Κάθομαι καμιά φορά και θυμάμαι τότε που ήμασταν μικρά και ήξερες να γελάς. Τότε που κοιτούσες στον καθρέφτη και σε έβλεπα. Το βλέμμα σου ήταν τόσο καθαρό, που νόμιζα πως δε θα πάψουμε ποτέ να είμαστε χαρούμενοι. Κι εσύ πάντα κάτι έλεγες, πάντα κάτι έκανες και γελούσαμε. Τώρα κάθε φορά που σε βλέπω μέσα από τον καθρέφτη, αντικρίζω μία θολή εικόνα, ένα βλέμμα κενό και τρομάζω. Δε σε αναγνωρίζω. Γι’ αυτό αποφεύγω να σε κοιτάζω στα μάτια. Μα εμείς είχαμε μάθει να κοιταζόμαστε κατάματα και τώρα πονάω που δεν μπορώ να το κάνω.
Έπειτα θυμάμαι εκείνα τα όνειρα που κάναμε παρέα, τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού. Πως θα τα καταφέρουμε! Πως θα τα πραγματοποιήσουμε! Πως θα παλέψουμε. Και τώρα, κάθεσαι τα απογεύματα μπροστά σ’ εκείνο το χαζοκούτι και προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια της μίζερης ζωής σου. Ξέχασες τον τρόπο να ονειρεύεσαι και αυτό με κάνει να σε μισώ κάτι στιγμές.
Ξέρω πως είναι δύσκολα τα πράγματα, αλλά ένα χαμόγελο και λίγη διάθεση για ζωή δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Θυμάσαι τότε-κοντά στην ενηλικίωσή μας ήταν- που μας πλησίασε ένας ενταγμένος; Θυμάσαι τι του απάντησες; Τότε σε θαύμασα ειλικρινά. Τότε που απευθύνθηκες σε μένα και μου υποσχέθηκες πως δε θα γίνεις κομμάτι αυτής της διαφθοράς. Πως την ψήφο σου θα τη χρησιμοποιήσεις σαν όπλο για να κρατήσεις ζωντανό τον άνθρωπο. Και τι κάνεις τώρα; Τρέχεις να προλάβεις να την καταθέσεις στον καθένα που σου υπόσχεται όλα εκείνα που θα κλείσουν τη ζωούλα μας σε κλουβί. Σε βλέπω και φοβάμαι. Νομίζω ότι δεν είσαι πια εκείνο το παιδί με το χαμόγελο της ζωής. Δε μιλάς πια με στίχους, παρά μόνο κάτι αριθμούς επαναλαμβάνεις. Εγώ αυτούς τους αριθμούς τους φοβάμαι. Εγώ θέλω μόνο να αριθμώ χαμόγελα. Να αριθμώ χαρούμενες στιγμές. Να αριθμώ προσπάθειες και επιτυχίες. Την αποτυχία μόνοι μας την προκαλούμε με το να τη δεχόμαστε. Θυμάσαι τότε που με ρώτησες γελώντας-και τα μάτια σου γίνονται τόσο μικρά όταν γελάς, σαν τόσο δα Κινεζάκι.-με ρώτησες: «τι είναι η αποτυχία;»
Και όταν πήγα να σου εξηγήσω, με διέκοψες: «Δε με ενδιαφέρει! Μόνο την επιτυχία θα γνωρίζουμε εμείς!». Έτσι μου είπες. Και τώρα δέχεσαι κάθε αποτυχία σαν να την περίμενες χρόνια με αγωνία. Ξύπνα επιτέλους! Δεν μπορώ να ζω πια μαζί σου. Θέλω να βρεις τα χρώματα που σου λείπουν και τους ήχους που πλημμύριζαν το μυαλό σου. Δε θέλω να βλέπω το πρόσωπο σου συνοφρυωμένο. Ξέρεις, γι’ αυτό σε πιάνει πονοκέφαλος συχνά. Επειδή σουφρώνεις τα φρύδια σου διαρκώς. Δε λύνονται έτσι τα προβλήματα. Και ξέρεις τι είναι αυτό που φοβάμαι περισσότερο; Πως νομίζεις πως τα προβλήματα δε θα λυθούν ποτέ και δεν προσπαθείς. Τα αφήνεις εκεί στην άκρη να συσσωρεύονται και τα κοιτάς κάθε μέρα για να θυμάσαι να μιζεριάζεις. Εγώ όμως κουράστηκα! Εγώ θέλω πάλι να γελάσω! Θέλω να τρέξω σε ένα ανθισμένο χωράφι με ηλιοτρόπια! Θέλω να παίξω κυνηγητό στην αλάνα που παίζαμε παιδιά. Θέλω να βρίσκω λύσεις στα προβλήματα, όπως λύναμε τις ασκήσεις των Μαθηματικών. Θέλω ζωή! Το καταλαβαίνεις; Θέλω να ζήσω!
Αν συνεχίσεις να βαλτώνεις, θα σε αφήσω! Θα ζήσω μόνη μου τη ζωή. Θα φτιάξω το δικό μου κόσμο. Ρώτησα αν μπορώ να το κάνω. Αν μπορώ να ζήσω ευτυχισμένη χωρίς εσένα. Και μου είπαν πως γίνεται, μα είναι επικίνδυνο. Είναι αυτό που λένε τρέλα! Πως εγώ θα ζω στον κόσμο που επιλέγω και εσύ στο δικό σου που δε θέλεις να προσπαθείς. Αν το κάνω, θα σε ταΐζουν χάπια. Έτσι μου είπαν. Στην αρχή πόνεσα. Δεν ήθελα να καταλήξεις έτσι. Το ξανασκέφτηκα όμως, και …Εγώ θέλω να ζήσω. Μαζί σου ή Μόνη μου, Θέλω να Ζήσω!
Σκέψου το! Σε αφήνω τώρα! Θέλω να ονειρευτώ λιγάκι.
Δεν πρόλαβα να απαντήσω…αλλά ξέρετε, εγώ είμαι ανασφάλιστη, και τα ψυχοφάρμακα είναι ακριβά! Μάλλον θα επιλέξω Να προσπαθήσω!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου