Θυμάμαι…Φλόγες κίτρινες με μια απόχρωση του κόκκινου και του μπλε να ανακατεύονται γλυκά πίσω από ένα τζάμι. Έμαθα να την αγαπάω τη φωτιά. Να αναζητάω τη θερμότητα. Να μαγεύομαι από την επιβλητική της εικόνα. Την έβαλα φόντο στη ζωή μου και με κινώ προσεκτικά μέσα της. Την όρισα ως είδωλό μου στον καθρέφτη.
Και το νερό το αγαπάω. Έχω μια σχέση τρυφερής εξάρτησης μαζί του. Το αφήνω να μου χαϊδεύει απαλά τις φωτιές. Προσεκτικά όμως, να μη μου τις σβήσει. Αγαπάω το νερό που δε σβήνει τις φωτιές μου.
Μπροστά από μια τέτοια φλόγα μου μάθαινε πως 4 και 5 κάνουν 9. Κι εγώ ήμουν μόλις 4ων. Μαγεύτηκα από τους αριθμούς. Άρχισα να νοιώθω ένα δέος απέναντί τους. Σχέση λατρείας. Σαν τη λατρεία μου για εκείνον. 2 και 6 κάνουν 8 του έλεγα περήφανη, αναζητώντας την αναγνώριση στα μάτια του, κι εκείνος με έπαιρνε στην αγκαλιά του με μία περηφάνια μεγαλύτερη από τη δική μου. Έτσι έμαθα πως «ωραίοι οι αριθμοί, αλλά δε φτουράνε-βρε αδερφέ-μπροστά στα συναισθήματα». Εκείνη η αγκαλιά έκλεινε μέσα της όλα τα χρώματα και τη θερμότητα που έμαθα να αγαπάω. Να αγαπάω…Πίσω από τις προσθαφαιρέσεις μου έμαθε να αγαπάω. Πώς μπορώ να το συγκρίνω αυτό με τους λογικούς αριθμούς;
Έτσι σήμερα…
Δεν καταλαβαίνω τα ανούσια μετρήματα.Τώρα 3-όχι. Τώρα 4-όχι. Όταν 12 ή 15-μπορεί… Οι αριθμοί έχουν ένα λόγο ύπαρξης. Δεν μπορούν να παρεισφρέουν σε χωρικά ύδατα που δεν τους ανήκουν. Τους σέβομαι και πρέπει να σέβονται τη ζωή. Δεν μπορούν να καθορίζουν αυτές τις αγκαλιές που ζεσταίνουν την ψυχή μου. Τι κι αν το μέτρημα δείχνει 3, τι κι αν δείχνει 7, τι κι αν δείχνει 25; Εγώ έμαθα πως οι αριθμοί είναι το μέσο για να περάσεις το χρόνο σου. Δεν είναι ο λόγος για να φτάσεις στην αγκαλιά. Την αγκαλιά του θα την είχα ακόμη κι αν 4 και 5 με οδηγούσαν στο 10. Θα μου χαμογελούσε, θα με διόρθωνε και θα έπαιρνα για έπαθλο ένα τεράστιο φιλί.
Δεν μετράω τη ζωή λοιπόν με αριθμούς, αλλά με χαμόγελα, φιλιά και αγκαλιές. Αυτά τα μικρά ανθρώπινα που ζωγραφίζουν μια περίεργη ευτυχία στο πρόσωπο. Κι αυτή την ευτυχία έμαθα να μην την προσπερνάω σαν επικίνδυνο εμπόδιο, αλλά να τη σκεπάζω στοργικά το βράδυ και να κοιμάμαι μαζί της με την ελπίδα ότι θα ξυπνήσουμε παρέα, για να πιούμε τον πρώτο καφέ της ημέρας. Έτσι απλά. Γιατί η τέχνη της απλότητας είναι η ευτυχία. Ή μήπως η τέχνη της ευτυχίας είναι η απλότητα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου