Το είπα "Κατάθλιψη"...

Έχω ένα τόσο δα μικρό μωράκι.

Το κουβαλάω πάντα μαζί μου.

Άλλοτε το σκεπάζω επιμελώς με λαμπερά χαμόγελα-από εκείνα που πείθουν τους ανθρώπους ότι η θλίψη και ο πόνος δεν κατοικούν εδώ.

Άλλοτε το κρύβω πίσω από κουρτίνες θυμού και οργής, θαρρείς πως αν κάποιος καταλάβει την ύπαρξή του, θα το στείλει στο απόσπασμα, κι εγώ δεν είμαι έτοιμη να το αποχωριστώ.

Άλλοτε το διασκεδάζω με λόγια ειρωνίας απέναντι σε βλέμματα που μου στοιχειώνουν το νου και την ψυχή, μην τυχόν και έρθει αντιμέτωπο με τις σκληρές αλήθειες.

Άλλοτε προσπαθώ να το ξεδιψάσω με κάτι δάκρυα που χαϊδεύουν σαν αγαπημένα χέρια το πρόσωπό μου…

Μερικές φορές του μιλάω για ώρες, γιατί κάποιος μου είπε ότι η συζήτηση δίνει τις λύσεις.

Κάτι φορές πάλι δοκιμάζω να το κοιτάξω κατάματα και να καταλάβω τι θέλει από μένα. Τι περιμένει. Κι εκείνο με κοιτάζει με τις ίδιες απορίες ζωγραφισμένες στο βλέμμα του. Απαντήσεις δεν υπάρχουν. Μόνο βλέμματα.

Άλλοτε το κλείνω στο σπίτι ή με κλείνει…Δεν έχουμε ακόμη καταλήξει ποιος κυβερνάει ποιον. Το παιχνίδι της εξουσίας είναι η αγαπημένη μας ασχολία.

Απόψε το πήρα τρυφερά στην αγκαλιά μου το μωράκι μου. Του χάιδεψα τα μαλλιά, που μοιάζουν με τις μαύρες μου μπούκλες. Το φίλησα στοργικά στο μέτωπο και του ψιθύρισα κάτι ξεχασμένα γλυκόλογα στο αυτί. Από εκείνα που τρομάζουν να ακούσουν οι άνθρωποι.

Δεν ήξερα πώς να το φωνάξω και αυθόρμητα το είπα «κατάθλιψη».

Και το περίεργο είναι πως εκείνο γύρισε…