Ξεκίνημα εβδομάδας

Δευτέρα.

Ξεκίνημα εβδομάδας ;

Για άλλους ναι, για άλλους όχι. Για άλλους έχει ξεκινήσει από χτες. Κυριακή γαρ.

Για τους περισσότερους όμως ξεκίνημα το σημερινό.

Και αναρωτιέσαι-άνεργος γαρ, Δευτέρα πρωί γαρ, άδειο πρωινό γαρ, και δεν έχεις και πουθενά αλλού να στείλεις βιογραφικά ώστε να απασχοληθείς για λίγο, αφού όλοι πια έχουν το τηλέφωνο και το  mail σου, άρα ώρα για φιλοσοφία και περισυλλογή-.

Αναρωτιέσαι,  λοιπόν, αν  είναι καλύτερα να ξεκινάει σήμερα η εβδομάδα ή να θεωρήσεις-κατά το τυπικό- ότι έχει ξεκινήσει από χτες;

«Κάνει καμιά διαφορά;» θα βιαστείς να με ρωτήσεις.

«Κάνει ! Πώς δεν κάνει!»

Αν δεχτείς ότι ξεκινάει σήμερα αυτή η εβδομάδα, εσύ έχεις ξυπνήσει άνεργος, έχεις τσεκάρει τα e-mail σου-απάντηση από πουθενά- οι ρυθμοί σου είναι αργοί και δε χρειάζεται να βιαστείς για να μη σκαλώσεις στην κίνηση της Μανόλη Ανδρόνικου- ξέρεις, εκεί κοντά στη Χ.Α.Ν.Θ. Με δυο λόγια δεν έχεις τίποτε να προλάβεις.

Θα ταλαντευτείς για λίγο στο δίλημμα τηλεόραση-ραδιόφωνο (σε περίπτωση που εργαζόσουν , δεν θα έμπαινες καν στη διαδικασία του διλήμματος, θα άνοιγες αμέσως ραδιόφωνο, αφού δεν θα είχες χρόνο για εικόνες. Θα δημιουργούσες μόνος  σου τις εικόνες σου…)Τώρα λοιπόν το δίλημμα είναι –σε ελεύθερη μετάφραση- κάτι μεταξύ Σκορδά και Σερβετά…

Τελικά πατάς το κουμπάκι και σε καλημερίζουν οικείες φωνές. Ανασαίνεις ανακουφισμένα. Άλλη μια μέρα είσαι εσύ. Δεν σε έχουν αλλοτριώσει τα προβλήματα και η απραξία. Προτιμάς ακόμη να ακούς Mando Diao στο Gloria, παρά τις συζητήσεις αυτών των αναιτιολόγητα διασήμων. Αντιστέκεσαι και σήμερα λοιπόν. Κάνεις –σε ρυθμούς Θεσσαλονίκης- καφέ και διαπιστώνεις ότι είναι η τελευταία κουταλιά. Άρα άλλα x Ευρώ, για να αγοράσεις καινούριο κουτάκι, στη διαδρομή για την τράπεζα, όπου-άγνωστο πώς!- πρέπει να πληρώσεις το ενοίκιο σου. Πρέπει να πληρώσεις την ανεξαρτησία σου! Και την «πληρώνεις» ακριβά!

Κάτι τέτοιες στιγμές χαίρεσαι που δε βρήκες ποτέ τα χρήματα να πληρώσεις 60 ευρώ τον πάπυρο του πτυχίου σου και συν άλλα τόσα για να τον κορνιζάρεις και να έχεις τώρα, μέσα σε όλα, να πληρώνεις και υγρό για τα τζάμια , ώστε να το καθαρίζεις.

Ντριν(αλλά προσαρμοσμένο στους ήχους της πραγματικότητας του 2011)!Το καθιερωμένο τηλεφώνημα των γονιών, που λουσμένοι στην ανησυχία και την ελπίδα ταυτόχρονα (αναρωτιέσαι πώς το κάνουν αυτό και τα συνδυάζουν, αλλά μάλλον

γι ’αυτό λέγονται και «γονείς») σε ρωτάνε τι έγινε και αν υπάρχει κάποια εξέλιξη στα επαγγελματικά σου! Εσύ πάλι, απαντάς αρνητικά διατηρώντας την ψυχραιμία σου, ενώ πιάνεις τον εαυτό σου να ξύνει το κεφάλι του, που έχει αντικατασταθεί με εκείνο του ξαφνιασμένου ροζ πάνθηρα και αναρωτιέσαι τι θα μπορούσε να είχε αλλάξει από την Παρασκευή το απόγευμα που είχε λάβει χώρα η ίδια στιχομυθία.

Παρ’ όλα αυτά συμμερίζεσαι την ανησυχία τους.

Ο καφές σου έχει γίνει. Προσθέτεις και πάγο, όσο μπορείς ακόμη, μια και ο ήλιος ακόμη χαμογελάει στη Θεσσαλονίκη. Κάθεσαι μπροστά στα κουτιά με τις χάντρες και τις πετονιές, τις κλωστές και τα υφάσματα και επιδίδεσαι σε ένα ξέφρενο ρυθμό δημιουργίας, που ίσως σε μια άλλη χώρα, ίσως σε αυτή τη χώρα, αλλά σε μια άλλη εποχή, μακριά από την εποχή αυτής της αιωρούμενης οικονομικής κρίσης, θα μπορούσε να σου αποφέρει απασχόληση και επιβίωση.

Τα πινέλα παραδίπλα σε κοιτούν διαμαρτυρόμενα και αυτά για την απραξία τους, αλλά έχουν υποχρέωση κι εκείνα να καταλάβουν ότι πρέπει να συμβάλλουμε όλοι σε αυτή την προσπάθεια ανάκαμψης της χώρας. Οπότε για τουλάχιστον 3 χρόνια ακόμη δεν θα υπάρχουν χρήματα για χρώματα, εκτός και αν μας ξεγελάσουν με κάποιου είδους ολιγόωρες συμβάσεις ή αν κάποιος Μπάρμπας από την Κορώνη μας απλώσει το χέρι! Μέχρι τότε,  ανεργία και στα πινέλα λοιπόν!

Αυτά λοιπόν εξελίσσονται σε μια δευτεριάτικη αρχή εβδομάδας!

Σε περίπτωση, όμως, που η εβδομάδα σου είχε αρχίσει από χτες, Κυριακή…

Ξύπνησες αργά, σχεδόν μεσημέρι. Ξενύχτησες πάλι. Βρήκες τον τρόπο. Γιατί ο Έλληνας και δη ο Θεσσαλονικιός, αναπνέει μέσα από τις εξόδους του. Θέλει να έρχεται σε μια πιο στενή επαφή με την υγρασία της πόλης. Και τώρα που τα πράγματα έχουν στενέψει, έχει βρει τους εναλλακτικούς του τρόπους. Βραδάκι στα παρτέρια της Ζεύξιδος, δίπλα από τα ασφυκτικά γεμάτα τραπεζάκια των μαγαζιών, παρέες ξέμπαρκες με μπύρα και σπόρια από το έξυπνο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς.

Το θέμα είναι ότι ξυπνάς μεσημέρι Κυριακής. Ξεκινάει η καινούρια εβδομάδα και εσύ δεν είσαι άνεργος! Απλά είναι Κυριακή! Μέρα αεργίας και ουχί ανεργίας! Οι περισσότεροι δε δουλεύουν, οπότε και εσύ δεν αποτελείς εξαίρεση. Μέρα ξεκούρασης. Άλλοι ξεκουράζονται από τον εργασιακό φόρτο της εβδομάδας και άλλοι από την ψυχολογική πίεση της πραγματικότητας της ανεργίας και του ανελέητου ψαξίματος δουλειάς. Η ουσία είναι ότι είναι Κυριακή, αρχή εβδομάδας, και εσύ εναρμονίζεσαι με όλους αυτούς που σήμερα δε δουλεύουν. Η Κυριακή δεν είναι μέρα για σκοτούρες. Δεν είναι μέρα για ψώνια. Δεν είναι μέρα για πληρωμές. Η Κυριακή-επιλέγεις να είναι το ξεκίνημα της εβδομάδας- είναι η μέρα που χαμογελάς, παίρνεις τα απαραίτητα τηλέφωνα, ετοιμάζεσαι και κατεβαίνεις για καφέ στην παραλία.

Η Κυριακή και η πραγματικότητά της, επιλέγεις- αφού αυτό τουλάχιστον είναι στο χέρι σου-  να είναι το δικό σου ξεκίνημα της εβδομάδας!